Ιστορίες στην πρωϊνή ομίχλη

Δεν είχε ακόμα χαράξει, όταν ξαφνικά το κουδούνι ράγισε την απόκοσμη σιγή του σπιτιού της Γλυφάδας.
Στο ημίφως της κουζίνας, ο Επίτιμος ετοίμαζε ανέκφραστος το περίφημο πρωϊνό του, το προσωπικό του ελιξίριο, όπως συνηθίζει να λέει η κυρία Μαρίκα, το οποίο οδηγεί με ακρίβεια μετά από ένα τέταρτο, αυτόν, τον κραταιό «καμπινεδάρχη των Χανίων», στον φυσικό του χώρο…
Πάνω στην ώρα που ανακάτευε ένα μεγάλο κουτάλι παχύ μέλι μέσα στο ποτήρι με το χλιαρό νερό κι ετοίμαζε το κριθαρένιο παξιμάδι του κόβοντας κρητική γραβιέρα, τον συνέφερε ο διαπεραστικός ήχος. Γύρισε ενστικτωδώς στο ρολόϊ: 6 και 5. Ένα σύγκρυο προσωρινά τον διαπέρασε. Πάντα, από ΄κείνον τον μακρυνό Ιούλιο, αυτός ο συνδυασμός του έφερνε μια δυσθυμία…
«Ποιος διάολος μας θυμήθηκε τέτοιαν ώρα;» αναρωτήθηκε ανακτώντας ακαριαία την φημισμένη ψυχραιμία του και σκουντούφλησε απρόθυμα μέχρι την εξώθυρα.
Η πόρτα άνοιξε τρίζοντας… Από τότε που η καλή του θυγατέρα απέτυχε να πάρει το αναθεματισμένο κόμμα, σκέφτηκε μελαγχολικά, το λάδι που τους φέρνανε δεν ήταν πια τόσο καλής ποιότητας…
Απέναντί του στεκόταν ένας καλοντυμένος «κούριερ» κρατώντας μια ανθοδέσμη κι ένα κουτί ακριβά σοκολατάκια στα χέρια.
Κάτι θα είχε ως φαίνεται στο πρόσωπό του εκείνη την ώρα κι ο νεαρός οπισθοχώρησε έντρομος. «Είναι από τον κύριο Σαμαρά!» πρόλαβε να ψελλίσει φτάνοντας με γρήγορα βήματα στον αυλόγυρο. Εκεί κοντοστάθηκε και παίρνοντας θάρρος από την απόσταση του ξανάπε λίγο πριν χαθεί ανοίγοντας το γκάζι στους ήσυχους δρόμους του προαστίου: «Σας ευχαριστεί, λέει, για το δώρο που του κάνατε και σας εύχεται να μιλάτε συχνότερα εις βάρος του! Καληνύχτα σας…».
Δεν ήμουν εκεί να ξέρω, αλλά απάνω από το σπίτι, εκείνη την ώρα, κάποιοι ορκίζονται ότι είδαν να ανακατεύει γελώντας σαρδόνια την τράπουλα, το φάντασμα του Οιδίποδα…