Σώσον Κύριε...

Χωρίς την πανηγυρική διάθεση αλλοτινών καιρών, όπου περίσσευε η αυταρέσκεια στα έδρανα της εθνικής αντιπροσωπείας, ανοίγουν αύριο το πρωί με τον καθιερωμένο αγιασμό οι εργασίες της Β΄ Συνόδου της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου.
«Αυτή τη φορά, το απολυτίκιο ¨Σώσον Κύριε τον λαόν Σου¨ που θα ψάλλει η Ιερά Σύνοδος, μάλλον θα είναι ο,τι πιο επίκαιρο θα έχει ακουστεί εδώ και καιρό μέσα στην αίθουσα», λέει πικρά παλαίμαχος κοινοβουλευτικός, θέλοντας να επισημάνει ότι εδώ και μήνες η άσκηση της πολιτικής, έχει εγκαταλειφθεί αμαχητί στις δυνάμεις του Μνημονίου.
Οι επιλογές στην Οικονομία, υπαγορευμένες ουσιαστικά από τους δανειστές της χώρας, διχάζουν τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, αρκετά από τα οποία, όπως οι Β. Βενιζέλος, Δ. Ρέππας και Χ. Καστανίδης, υποστηρίζουν, ότι εκτός από τα σκληρά αλλά αναγκαία μέτρα, χρειάζεται να ξεφύγουμε από την αναπτυξιακή αφασία.
Ανάλογες, αλλά πιο εκδηλωτικές είναι αυτές οι σκέψεις στην πράσινη Κοινοβουλευτική Ομάδα, όπου ο πρόσφατος «ανασχηματισμός του μεταμεσονυχτίου», άπλωσε πυκνή δυσαρέσκεια οδηγώντας πολλούς βουλευτές, είτε σε μοναχική πορεία, είτε σε εκρήξεις οργής που επαναλαμβάνονται με μεγαλύτερη συχνότητα τελευταία.
Οι βολές εναντίον του Μνημονίου, ακούγονται τώρα από τα κυβερνητικά έδρανα και προστίθενται στην σκληρή κριτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πλην όμως, όπως παρατηρούν στην πολιτική αγορά, λίγοι παραδέχονται δημόσια ότι παρά τις αιματηρές προσπάθειες η χώρα αδυνατεί να κερδίσει την πολυπόθητη εμπιστοσύνη των αγορών και ακόμα λιγότεροι, είναι όσοι παραβλέπουν έντεχνα αλλά με προφανή σκοπιμότητα να προτείνουν τρόπους απαλλαγής από τη θηλιά του δημόσιου χρέους.
Οι συζητήσεις στη Βουλή, όπως αναγνωρίζουν βουλευτές και των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, τείνουν βαθμιαία να ξεθωριάσουν πολιτικά, από την στιγμή που έχει διαμορφωθεί μια ευρεία πλειοψηφία από εκείνους που πιστεύουν ότι τα μέτρα είναι αναγκαία και ανησυχούν περισσότερο για τον τρόπο που ο Τύπος και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παρουσιάζουν τα περιουσιακά τους στοιχεία στις κωμικές δηλώσεις «Πόθεν Έσχες», παρά για την δραματική υποβάθμιση της ζωής πολλών ανθρώπων και την άδικη αναδιανομή εισοδημάτων.
Όσοι παρακολουθούν τον δημόσιο διάλογο, διαπιστώνουν έκπληκτοι ότι τους υποστηρικτές του Μνημονίου, δεν φαίνεται να απασχολεί το ερώτημα «με ποιες δαπάνες συνδέονται τα νέα επαχθή δάνεια που συνάπτει η χώρα».
Διότι, ακόμα και οι πρωτοετείς στα Οικονομικά, γνωρίζουν, ότι είναι ασυγχώρητη η σύναψη νέων δανείων με δυσμενέστερους όρους για την εξυπηρέτηση προηγούμενων υποχρεώσεων, οι οποίες στην περίπτωσή μας, έχουν τις περισσότερες φορές, ληστρικό χαρακτήρα.
«Στους διαδρόμους της Βουλής, λίγες είναι οι φωνές, που συμφωνούν με αυτό που δείχνει η ιστορική εμπειρία-υπογραμμίζει κραταιός τέως υπουργός του ΠΑΣΟΚ-ότι δηλαδή, καμία χώρα με υπέρογκα δανειακά βάρη δεν κατόρθωσε να τα ξεπληρώσει στο ακέραιο.
Η απελευθέρωση από τον βραχνά συνετελέσθη πάντοτε μετά από πτώχευση. Όχι πάντα φανερή και ομολογημένη. Αλλά σίγουρα μετά από πτώχευση».
Όσοι βουλευτές έχουν ρωτήσει τελευταία τον ασθμαίνοντα υπουργό Οικονομικών τι γίνεται με το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων εισπράττουν μια εύγλωττη σιωπή που τους οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι ψαλλιδίζονται διαρκώς κονδύλια πράγμα που επιβεβαιώνει ουσιαστικά στάση πληρωμών.
Ακόμα και ο αναπτυξιακός νόμος που θα ήταν ένα από τα πέντε πρώτα νομοσχέδια που θα ψήφιζε στη Βουλή η κυβέρνηση Παπανδρέου, αραχνιάζει στα συρτάρια, υποθηκευμένος όπως αναγνώρισε δημόσια ο υφυπουργός Π. Ρήγας στις υποχρεώσεις του παρελθόντος και στάσιμος, ελλείψει πόρων.
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν οι λίγοι που καταλαβαίνουν τι γίνεται αλλά αποφεύγουν να μιλάνε δημόσια, βλέποντας ότι η επίσημη γραμμή που εκπορεύεται από το Μαξίμου είναι η με κάθε τρόπο και κόστος συνέχιση της σημερινής πορείας, είναι απλό: πρέπει, όπως τονίζουν, «να φτάσουμε στο επίπεδο της ικανότητας πληρωμής της Ελληνικής Οικονομίας και των εισοδημάτων της, όπερ δεν θα αναχαιτίζει κάθε αναπτυξιακή της ικμάδα και δεν θα μας στείλει όλους μια και καλή στις ουρές των δημόσιων συσσιτίων…».
Αυτό φυσικά, λένε οι ίδιοι, προϋποθέτει ότι θα απαντηθεί το κρίσιμο ερώτημα για το τι ακριβώς θα γίνει με το δημόσιο χρέος.
Και εδώ, κατά κοινή παραδοχή, αρχίζουν τα δύσκολα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός ακολουθώντας όπως του καταλογίζουν και εντός του ΠΑΣΟΚ μια προσωπική ατζέντα δηλώνει στους ξένους συνομιλητές του –όχι πάντα στυλοβάτες της επιχειρηματικής ηθικής- ότι η χώρα μετέτρεψε την κρίση σε ευκαιρία και τους καλεί ένθερμα να βάλλουν τα λεφτά τους στην φθηνή Ελλάδα.
Ο πρόεδρος της ΝΔ, Α. Σαμαράς, που δεν αποκλείεται να ανακοινώσει ακόμα και την σωτήρια αλχημιστική μέθοδο της μετατροπής του λίθου σε χρυσό, υπόσχεται μηδενισμό του ελλείμματος ως το τέλος του 2011… «στις 12 το βράδυ ακριβώς!», όπως σχολιάζει προφανώς βιτριολικά στέλεχος της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας!
Ο ΛΑ.Ο.Σ που ψήφισε το Μνημόνιο, συνεχίζει να πατά και στην βάρκα της κριτικής, όποτε η συγκυρία βολεύει, ενώ στα αριστερά του κοινοβουλευτικού φάσματος, περισσεύει ο αντιμνημονιακός οίστρος, αλλά η ανυδρία δείχνει τα δόντια της όταν έρχεται η ώρα για προτάσεις διαχείρισης του χρέους.
Η Εξεταστική Επιτροπή για την Οικονομία που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός μπορεί να προσφέρει μερικά ακόμα επεισόδια αδιάφορου δικομματικού ανταγωνισμού. Ωστόσο, είναι σίγουρο, ότι δεν μπορεί να απαντήσει πειστικά στις παραπάνω ερωτήσεις.