Αυτή η ξοφλημένη Πολιτική...*

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, τα λόγια του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη προϊδέαζαν ότι κάποτε η Πολιτική θα εξαφανιστεί απ΄ τη ζωή μας.
Ακούγοντάς τον να επαναλαμβάνει στερεότυπα από το βήμα της Βουλής, ότι οι δυσκολίες που περνάμε οφείλονται στην καταλυτική επέλαση της Παγκοσμιοποίησης, μπορούσαμε εύκολα να καταλάβουμε όχι μόνο ότι κορυφαίοι πολιτικοί σαν κι αυτόν έχασαν πια το ρόλο τους, αλλά κι ότι εκούσια παραιτήθηκαν από αυτόν.
Η βαρειά οικονομική κρίση που έχουμε εγκλωβιστεί τώρα- η κρίση χρέους συνοπτικά, της Ευρωζώνης- συμπαρασύρει σε μια ραγδαία φθορά την πολιτική εξουσία που πρόθυμα υπηρέτησε τις παληές βεβαιότητες που αυτήν τη στιγμή καταρρέουν με πάταγο μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας.
Δύσκολα τώρα θα βρεις ανθρώπους στις μέρες μας να λυπούνται γι΄ αυτήν την παρακμή, όπου η πολιτική ελίτ, έχει χάσει πια το δικαίωμά της να κυβερνά και επινοεί νέες μεθόδους για ν΄ αντιμετωπίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που διαρκώς μεγαλώνει.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή βλέπουμε, αυτήν την ώρα της μαύρης αλήθειας, τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, κατά τα βήματα όλων των προηγουμένων, να προσπαθούν να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί και να θολώνουν τις πραγματικές τους προθέσεις από το φόβο ότι ο έλεγχος μπορεί να ξεφύγει οριστικά από την δική τους δικαιοδοσία. Να συσκοτίσουν εν τέλει το συμπέρασμα, ότι αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι μια βαρειά μοίρα από την οποία δεν μπορούμε ν΄ αποδράσουμε και ότι, στην πραγματικότητα, υπάρχουν περιθώρια να χωρέσει στη ζωή μας περισσότερη Δικαιοσύνη.
Συντελείται ένας πόλεμος ακήρυχτος. Κι αυτοί που υποστηρίζουν πως ο,τι συμβαίνει, υπακούει σε μιαν αδήριτη οικονομική τάξη πραγμάτων, παραβλέπουν ότι εδώ δεν έχωμε απέναντί μας τυπικές και προβλέψιμες οικονομικές εξελίξεις, αλλά, ιδιαιτέρως συστηματικές και μεθοδικές επιθέσεις Τραπεζιτών και άγριων «επενδυτικών» κεφαλαίων, που θέλουν να φέρουν την κρίση που ζούμε στα μέτρα τους. Το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις της χώρας προωθούν χωρίς αντιστάσεις αυτήν την εκδοχή, κάνει τις πολιτικές ηγεσίες όλο και λιγότερο δημοφιλείς και μεγαλώνει την απόσταση ανάμεσα στους πολιτικούς και στους πολίτες.

Σε καιρούς που το φως της συμμετοχής έλουζε πρωτόγνωρα τους ανθρώπους, η Δημοκρατία είχε νόημα από την παρουσία των πολιτών. Η σημερινή Δημοκρατία είναι μια έρημος απάθειας. Δεν μπορεί να πείσει το λαό να συμμετάσχει σε αυτήν, γιατί δεν τον περιλαμβάνει στις προτεραιότητές της. Επιτρέπει κάθε είδους χειραγωγήσεις και, μοιραία, έχει στις αποσκευές της, μια κρίση νομιμοποίησης της πολιτικής τάξης που, ως κατεξοχήν συντηρητικός οργανισμός, νοιάζεται πρωτίστως για την αναπαραγωγή της.
Συνήθως σε τέτοιες συνθήκες, ύστατο καταφύγιο για την πλευρά της εξουσίας, είναι η επίκληση των «ασυνήθιστων καταστάσεων» ώστε να δικαιολογηθούν οι νέες θυσίες που πέφτουν σαν βροχή στις πλάτες δικαίων και αδίκων και κάποιες σημαντικές εκπτώσεις της κυβέρνησης από τη Συνταγματική νομιμότητα. Την ώρα που η Βουλή έχει χάσει κάθε αρμοδιότητα και οι υπουργοί μεταφράζουν ευπειθώς στα ελληνικά τις βλοσυρές υποδείξεις της τρόϊκας, η πολιτική ελίτ, ξεκομμένη από τον πολύ κόσμο, επιμένει να υπογραμμίζει στους φτωχούς και τους άνεργους την αξία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
«Θα μας πάρουν με τις πέτρες!» προειδοποιούσε από τα έδρανα της αντιπολίτευσης τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, ο κ. Παπανδρέου αξιώνοντας επιτακτικά κάθαρση, η οποία ουδέποτε έγινε, για το σκάνδαλο των γκρίζων χρηματοδοτήσεων της Siemens. Αυτή η στιγμή, φαίνεται πως ήρθε. Αλλά, αντί το πολιτικό σύστημα, που δεν έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες να θεσμοθετήσει ένα υποτυπώδες έστω, κανονιστικό πλαίσιο για τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, να διαβάσει σωστά τα μηνύματα, σκοτώνει όσους τα κομίζουν. Δε θέλει ιδιαίτερες νοητικές ικανότητες ώστε να συνάγει κανείς ότι, η θεμελιώδης αδυναμία του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του να αντισταθούν στους επαχθείς όρους των ξένων δανειστών και να υπερασπιστούν τη χώρα, τους οδηγεί σταδιακά σε διαδοχικές πολιτικές υπαναχωρήσεις, μέχρι να αποδεσμευτούν οριστικά από τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν προεκλογικά έναντι των πολιτών.
Το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου υποστηρίζει τελευταία ότι οι άγριες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις δεν ήσαν υπαγορευμένες από τους δανειστές μας, αλλά είναι προγραμματική επιλογή του ΠΑΣΟΚ (σ.σ: ουδέποτε όμως διακηρυγμένη απ΄ τα μπαλκόνια), σημαίνει μια δραματική αλλοίωση των πραγμάτων. Στο μυαλό του, όπως συμβαίνει σε πολλούς εκπροσώπους της πολιτικής, είναι φανερό, πως έχει αποφασίσει ότι η λαϊκή θέληση, όπως εκφράζεται στις κάλπες, έχει προ καιρού πάψει να είναι δεσμευτική για τους πολιτικούς…

Από τον Ομπάμα μέχρι τη Μέρκελ κι από τον Σαρκοζί μέχρι τον δυστυχή Σόκρατες, επιβεβαιώνεται ένας κανόνας που λέει, ότι έχει πλέον εξαντληθεί η προκεχωρημένη γραμμή του συστήματος. Κυβερνήσεις με ελάχιστη δημοκρατική νομιμοποίηση, βυθίζουν τους λαούς τους στην ύφεση και την ανέχεια, επιβραβεύοντας το κοινότοπο αξίωμα που ορίζει πως , οι νόμοι της ζούγκλας είναι πιο δίκαιοι σε σχέση με αυτά που ζούμε σήμερα…
Εν κατακλείδι…Ασυλία για πολιτικούς που ανενδοίαστα κλέβουν και στους αναιδείς φοροφυγάδες. Φοροεπιδρομές, τουναντίον, στις χαμηλότερες τάξεις και σε όσους δεν μπορούνε να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους. Εθελούσιες έξοδοι ακριβοπληρωμένες. Εκποιήσεις της δημόσιας περιουσίας για ταμειακούς λόγους. Κομματικοί στρατοί. Ρουσφέτια και βολέματα που αποκοιμίζουν συνειδήσεις. Φτάνουν φορές που μπορεί κανείς να δικαιώσει τον Θ. Πάγκαλο και να συνομολογήσει ότι τα δύο μεγαλύτερα κόμματα στον τόπο, ¨μαζί τα φάγανε¨ και στέλνουν τώρα τον λογαριασμό σε όσους πολίτες με συνέπεια και επιμονή τίμησαν τις αρχές τους. Η πολιτική εκφυλλίζεται ραγδαία σε ένα πληκτικό και προβλέψιμο δρώμενο, χωρίς ενδιαφέρον και νόημα.
Αλλά, μπροστά από τα έκπληκτα μάτια μας, ζωντανεύει τώρα, το φάντασμα της λεηλατημένης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης…

*Δημοσιεύτηκε στον σημερινό "Αγγελιοφόρο της Κυριακής".