Είσαι νέος; Τόσο το χειρότερο για σένα.

Όλο το χρονικό διάστημα που προηγήθηκε της σημερινής κατάθεσης στη Βουλή του ασφαλιστικού με βασάνιζε μια σκέψη. Πόσο ανάλγητοι είμαστε εμεις οι "στοργικοί" γονείς. Πόσο χυδαίοι όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία με τα ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Με πόση σκληρότητα ξεπουλήσαμε τα ίδια μας τα παιδιά, στο όνομα των οποίων ορκιζόμαστε;
Όλοι ψάχνουμε πότε πρωτομπήκαμε στην αγορά εργασίας και αν μας αγγίζουν τα νέα μέτρα του ασφαλιστικού ή τη σκαπουλάρουμε έστω και για ένα χρόνο.
Και οι νέοι; Αυτοί που έχουν να αντιμετωπίσουν ένα δυσοίωνο μέλλον, ελάχιστη ασφάλεια, αναποδογύρισμα των εργασιακών σχέσεων και αβέβαιη απασχόληση, πόσο μας απασχολούν;
Χωρίς να κοκκινίζουμε τους αφήνουμε να υποστούν τις συνέπειες των δικών μας άστοχων ή κοντόφθαλμων επιλογών και αυτό είναι τόσο ξεδιάντροπα σαφές ώστε οι κυβερνώντες που το γνωρίζουν καλά μας καθυσηχάζουν για να μην αντιδράσουμε λέγοντας ξανά και ξανά: "εσείς οι μεγάλοι δεν κινδυνεύετε. Δεν θίγονται τα κεκτημένα σας. Οι επόμενοι θα θιγούν λίγο και σταδιακά θα θιγούν και όσοι ακολουθούν ηλικιακά". Κανείς βέβαια δεν λέει ότι οι εικοσάρηδες και οι τριαντάρηδες είναι καταδικασμένοι. Γιατί αυτό αν ειπωθεί ξεκάθαρα θα μας αναγκάσει να παραδεχθούμε όλοι δημόσια ότι θυσιάζουμε τους νέους για να σώσουμε οι μεγαλύτεροι το τομάρι μας. Και οι κυβερνήσεις γνωρίζουν άριστα ότι αν καθυσηχάσουν τους σημερινούς εν αναμονή συνταξιούχους, αυτοί θα γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις επερχόμενες γενιές. Αν κάποιος έθετε το ερώτημα: "τι προτιμάτε, τα πετσοκόψουμε εξ ίσου και εσας και τα παιδιά σας για να σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα ή να διατηρήσουμε τα κεκτημένα σας και όλες οι αλλάγές να αρχίσουν να ισχύουν σε 20 χρόνια" θα εισέπραττε την απάντηση "Να αρχίσουν σε 20 χρόνια". Και οι κυβερνήσεις το γνωρίζουν αυτό και το χειρίζονται ανάλογα. Τα πολυαγαπημένα μας παιδιά το ξέρουν ή θα τα ξεγελάσουμε για μια ακόμα φορά εμείς που γινόμαστε πάντα θυσία γι' αυτά;