Ο Thomas Friedman, με αφορμή το ταξίδι του Μπαράκ Ομπάμα στη μεσογειακή γειτονιά μας, έγραψε στη χθεσινή έκδοση των The New York Times:
"Κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής συνέντευξης που μου παραχώρησε την Τρίτη ο πρόεδρος Ομπάμα με θέμα τη σημερινή του πολυαναμενόμενη ομιλία στο Κάιρο, τού διηγήθηκα το αγαπημένο μου ανέκδοτο για τη Μέση Ανατολή:
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένας πολύ ευσεβής Εβραίος ονόματι Γκόλντμπεργκ, που πάντα ονειρευόταν να κερδίσει το λαχείο. Κάθε Σάββατο, πήγαινε στη συναγωγή και προσευχόταν λέγοντας: «Θεέ μου, ήμουν πάντοτε τόσο ευσεβής. Τι θα πείραζε αν κέρδιζα το λαχείο;» Σε κάθε κλήρωση, όμως, ο Γκόλντμπεργκ διαπίστωνε ότι πάλι δεν κέρδισε. Τελικά, ένα Σάββατο ο Γκόλντμπεργκ έχασε την υπομονή του και ούρλιαξε προς τους ουρανούς: «Θεέ! Υπήρξα ευσεβής τόσα χρόνια. Τι άλλο πρέπει να κάνω για να κερδίσω;» Εκείνη τη στιγμή, τα ουράνια άνοιξαν και η φωνή του Θεού ακούστηκε βροντερή: «Γκόλντμπεργκ, βοήθησέ με λίγο! Αγόρασε ένα λαχείο!»
Διηγήθηκα το ανέκδοτο αυτό στον πρόεδρο γιατί, διαβάζοντας τον ισραηλινό και αραβικό Τύπο αυτή την εβδομάδα, όλοι έμοιαζαν να του λένε τι πρέπει να κάνει και να πει στο Κάιρο. Ολοι θέλουν την ειρήνη, αλλά κανείς δεν θέλει να αγοράσει λαχείο...
«Εχουμε κι εμείς ένα ανέκδοτο στο Λευκό Οίκο», μου είπε ο πρόεδρος Ομπάμα. «Θα συνεχίσουμε να λέμε την αλήθεια μέχρι αυτό να αποδειχθεί αναποτελεσματικό».
Υπάρχουν, αναμφισβήτητα, πολλά θέματα, "δικά μας" και "αλλότρια" στα οποία για λόγους ευνόητους θα "κολλούσε" το παραπάνω απόσπασμα. Επίτρεψέ μου, αγαπητέ αναγνώστη μου, να αποτολμήσω τη σύνδεση του νοήματος που εμπεριέχουν τα δημοσιευθέντα "ανέκδοτα", με το δευτερεύον ζήτημα των πρόσφατων εκλογών στην Ενωση Συντακτών. Στην ΕΣΗΕΑ για την οποία όλοι μας πολλά λέμε σε κάθε ευκαιρία, ως προς το τί πρέπει ή θα έπρεπε να κάνει, αλλά και της οποίας (όπως το αποτέλεσμα, και τελικώς η ίδια η πραγματικότητα καταδεικνύουν) ελάχιστοι εξ ημών είχαν την πρόνοια ή την ευαισθησία να αγοράσουν το απαραίτητο "λαχείο".
Υ.Γ. Δεν έχω καταλήξει τί πρέπει να με ανησυχεί περισσότερο: Α) Οτι δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί Δ.Σ.? Β) Πως κάποια στιγμή θα συγκροτηθεί? Γ) Που αργούν οι επόμενες εκλογές?
Με ειλικρινή εκτίμηση
8 σχόλια:
@Εσωτερικό (κατ' άλλους ινσάιδερ),
το ΔΣ θα συγκροτηθεί (ελπίζω). Νομίζω όμως ότι το κύριο είναι σε τι θα συμφωνήσουμε και σε τι όχι. Υπάρχει πχ πλειοψηφία για την εκκαθάριση του μητρώου; Υπάρχει πλειοψηφία για την άμεση εγγραφή των νέων συναδέλφων; Για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας; Για τη δεοντολογία κοκ;
Αναμένω λοιπόν από τις παρατάξεις, όπως κι εσύ φαντάζομαι, να καταθέσουν προτάσεις ελάχιστης συνεργασίας αλλά και να δείξουν ευελιξία ως προς την κατάκτηση θέσεων και οφφικίων.
Χαίρε.
Φίλτατε Insider, σήμερα σε βρίσκω ολίγον άδικο με την κριτική σου. Και αυτό γιατί:
1ον: Το γεγονός ότι εφέτος «πήραν λαχείο…» το 78,8% του συνόλου των εγγεγραμμένων στην ΕΣΗΕΑ, φοβάμαι ότι δεν μπορεί να δικαιώσει τη φράση σου, ότι «ελάχιστοι εξ ημών είχαν την πρόνοια ή την ευαισθησία να αγοράσουν το απαραίτητο "λαχείο"».
2ον: Στο επικριτικό «Ότι δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί Δ.Σ. στην ΕΣΗΕΑ» φοβάμαι ότι και πάλι αδικείς την πραγματικότητα, αφού μέχρι χθες το βράδυ ήταν σε εξέλιξη οι αρχαιρεσίες, με τις επαναληπτικές εκλογές τόσο για τα Πειθαρχικά Συμβούλια όσο και για τους εκπροσώπους σε μια σειρά από ΜΜΕ.
3ον Δεν κατανοώ, φίλε, «γιατί να φοβόμαστε το Προεδρείο που μπορεί να προκύψει» Αυτούς δεν επέλεξε η πλειοψηφία; Έ, αυτούς θα έχουμε. Απλά και Δημοκρατικά…
4ον Επίσης, δεν καταλαβαίνω προς τι η ανησυχία για το ότι « αργούν οι επόμενες εκλογές?» αφού και στις επόμενες όποτε και εάν αυτές γίνουν πάλι οι νυν και μόνο θα τολμήσουν να κατέλθουν
Θεωρητικά, λοιπόν, μιλώντας θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει, Πέτρο, ότι βάσει των προεκλογικών δεσμεύσεων - διακηρύξεων, είναι περίπου "γνωστά" τα σημεία όπου μπορεί να υπάρξει συμφωνία. Αρα, δεν υπάρχει άλλοθι για την όποια καθυστέρηση. Ως προς την "ευελιξία", ας προσθέσω, συνεχίζοντας την εποικοδομητική συζήτηση με τον/την "j.ap":
Ευθύνομαι, ίσως, που δεν φρόντισα να το εξηγήσω αναλυτικότερα από την αρχή (και προς τούτο, πιθανώς, η παρεξήγηση), αλλά το λαχείο το είδα στο ποιοιτικό του μέγεθος. Με άλλα λόγια, και όπως σε προηγούμενο σημείωμά μου ανέφερα, το λαχείο που μαζικά δεν "αγοράσαμε", ήταν η επιλογή - εκλογή νέων προσώπων για το "νέο" Δ.Σ. Καλοί οι συνάδελφοι και μπράβο τους που τα κατάφεραν ξανά, αλλά αν εμάς δεν ικανοποιούσαν με τη στάση ή τις επιλογές τους το προηγούμενο διάστημα, πώς θα το επιτύχουν τώρα;
Οσον αφδορά το χρόνο συγκρότησης του ΔΣ, συγχωρέστε με - ίσως φταίει ότι δεν πολυκατέχω τα διαδικαστικο-συνδικαλιστικά -, αλλά νομίζω ότι δεν είναι προαπαιτούμενο να εκλεγούν τα Πειθαρχικά για να έχει συγκροτημένο προεδρείο η Ενωση. Μπορεί και να κάνω λάθος...
Οσον αφορά το "3ο" και το "4ο" σημεία σου, ακριβώς αυτό είναι που λέω κι εγώ!... Μάλλον, λοιπόν, ξέρουμε τί να περιμένουμε (όσον αφορά το σημείο 3), και μάλλον δεν θα πρέπει να ... ελπίζουμε (σημείο 4).
Κατά βάθος, συνεπώς, νομίζω ότι συμφωνούμε. Ως προς το ύψος τα χαλάμε λίγο, αλλά αν δεν συνέβαινε αυτό, θα είχαμε τώρα τη χαρά να συζητάμε;
Ενός είδους βολονταρισμός- αν μου επιτρέπετε μια παρέμβαση- είναι πάντοτε χρήσιμος στους πολιτικούς αγώνες, στο βαθμό όμως που δεν παύει να εφάπτεται με την πραγματικότητα. Άλλως οδηγούμεθα είτε σε διαρκείς απογοητεύσεις, είτε σε έναν συνδικαλιστικό εκλεκτικισμό που είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Κέρδισαν αυτοί που κέρδισαν γιατί αυτοί γεννούν προσδοκίες στην πλειοψηφία. Ας γίνουν οι "άλλοι" πιο πρακτικοί. Δεν είμαστε Σώμα αγγέλων. Με απλές παραδοχές ξεκινάμε. Και προτάσσουμε αιτήματα, όπως π.χ αυτά του Πέτρου. Υπάρχουν λόγου χάρη πολλά επαγγελματικά σωματεία όπου οι συνταξιούχοι περιλαμβάνονται κανονικά στα ψηφοδέλτια και ορίζουν τη μοίρα των ενεργών επαγγελματιών, αντί να περιορίζονται σε απλή εκπροσώπηση στο Δ.Σ;
Σωματεία όπου τα αφεντικά ψηφίζουν μαζί με τους εργάτες; Που αφήνουν έκθετους τους εργαζομένους αντί να τους βάλλουν υπό την σκέπη τους απο την πρώτη μέρα δουλειάς; Με μητρώα της πλάκας;
Συνελόντι ειπείν: Ο,τι για κάποιους είναι απογοητευτική επανάληψη, για πολλούς περισσότερους είναι δικαίωση! Τι να λέμε τώρα...Αν ήταν όπως τα θέλουμε ο κόσμος θα άλλαζε γρηγορότερα, χωρίς πάντως να είναι βέβαιο οτι θα γινόταν και καλύτερος...
Μεθ΄ υπολήψεως
Αγαπητέ Insider, συμπάθαμε αλλά πάλι δεν σε κατανοώ όταν μιλάς περί ποιοτικών μεγεθών σε μια εκλογική διαδικασία… (χωρίς βέβαια να είναι απαραίτητο το να σε κατανοώ, αλλά έτσι για την χάρη του διαλόγου όπως θα έγραφες και εσύ)
Αλήθεια ποιος εμπόδισε τα «νέα» και «ποιοτικά» πρόσωπα να πάρουν μέρος και να ζητήσουν την εκλογή τους;… Ή αλήθεια αρνήθηκε σε καθέναν μας να τους εντοπίσει και να τους τιμήσει με την ψήφο του;… Τώρα για τους πρώην και νυν που «δεν μας ικανοποιούσαν με τη στάση ή τις επιλογές τους το προηγούμενο διάστημα, πώς θα το επιτύχουν τώρα;» απαντώ με το προφανές: πως για να επανεκλεγούν φαίνεται πως αυτοί που δεν ικανοποιήθηκαν ήταν λιγότεροι από εκείνους που ικανοποιήθηκαν. ΄Η κρίθηκαν καλύτεροι από τους άλλους, έτσι δεν είναι;
Σε ότι αφορά το σημείο «3» χαίρομαι που συμφωνούμε… για το «4» όμως μην στεναχωριέσαι «υγεία» θεωρώ είναι «το να μην ελπίζουμε…»
Είναι, λίγο έως πολύ, γνωστό εδώ και αρκετό καιρό τώρα, ότι αυτού του τύπου η διαδικτυακή συζήτηση μέσω μικρών μηνυμάτων, έχει θεμελιώδη αδυναμία: Μπορεί εύκολα και ανά πάσα στιγμή να βυθιστεί σε ασάφειες, παρεξηγήσεις, και στη δίνη της διαρκούς ανάγκης γι' αποσαφηνίσεις. Τί ωραία που ήταν παλιά, όταν συζητούσε η παρέα πρόσωπο με πρόσωπο... Ας έχει, όμως.
Να τα πω, λοιπόν, όσο πιο απλά και με ευθύ τρόπο μπορώ!
Γνωρίζω, δυστυχώς, πολύ καλά (ασχέτως του εαν σε στιγμές ουτοπικών αποδράσεων θέλω να το αρνούμαι...) ότι ούτε Σώμα Αγγέλων είμαστε, ούτε αγγελική είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε.
Αντιλαμβάνομαι την όποια Αλήθεια κρύβει μέσα της η κάθε συγκεκριμένη επιλογή - εκλογή εκπροσώπων σε μια εκλογική διαδικασία. Και, επιπροσθέτως, την ανάγκη "συμβιβασμού" με αυτή την επιλογή.
Το κατά την ταπεινή γνώμη μου απογοητευτικό μήνυμα, είναι ότι η εν λόγω επιλογή δεν συνάδει με την γενικότερη εκτίμηση που φαίνεται πως υπάρχει σε όλους μας, ότι η σημερινή ΕΣΗΕΑ, δηλαδή, ΔΕΝ είναι η Ενωση που θα θέλαμε: Με αξιοπιστία, ισχυρή φωνή και αποτελεσματική παρέμβαση και παρουσία.
Σημαντικό μερίδιο ευθύνης για αυτή την εξέλιξη έχουν προφανώς όλοι εκείνοι που κατά καιρούς βρέθηκαν (και βρίσκονται) στο τιμόνι της. Σημαντικό, ωστόσο, είναι και το μερίδιο όλων ημών που με την ψήφο - επιλογή μας, κάθε φορά, καθορίζουμε το ποιοί θα είναι οι τιμονιέρηδες.
Ουδείς αναμάρτητος σε αυτή την πορεία, τη φθίνουσα για όλους!
Το λαχείο, φίλε συνομιλητή μου, δεν καθορίζεται από το ποσοστό συμμετοχής, ή αν το προτιμάς της αποχής. Ελέχθη ότι "οι κακοί πολιτικοί, εξελέγησαν από καλούς πολίτες που δεν πήγαν να ψηφίσουν". Επί του προκειμένου, δεν θα χαρακτηρήσω καλούς ή κακούς τους εκπροσώπους μας. Αλλωστε, το πόσοι πήγαμε να ψηφίσουμε, ακυρώνει το προαναφερθέν επιχείρημα.
Αν υπάρχει πρόβλημα, αυτό εντοπίζεται στο με ποιά κριτήρια τους επιλέγουμε. Με άλλα λόγια: Δεν με απασχολεί τόσο το ποιά ... "παράταξη" κέρδισε την πρωτιά, ποιά "έχασε δυνάμεις" κ.ο.κ. Ας είναι "η παράταξη Σόμπολου" που καλώς ήρθε πρώτη. Δυσκολεύομαι, όμως, να πιστέψω ότι όλοι όσοι την επέλεξαν δεν βρήκαν κάποιο νέο πρόσωπο να αναδείξουν, και παρέμειναν στα ίδια. Και τούτο ισχύει για όλους: Τα ψηφοδέλτια ήταν γεμάτα από νέα πρόσωπα. Δεν ισχυρίζομαι ότι θα ήταν καλύτερα από εκείνα που "μονίμως αναδεικνύονται" στην κορυφή... Εκφράζω τη σκέψη ότι θα άξιζε να δοκιμάσουμε (πώς το λέμε όταν ασκούμε κριτική στα κόμματα και τον πολιτικό κόσμο;) την ανανέωση δίπλα στην πείρα.
Εκτός αν συμφωνήσουμε στην διαπίστωση ότι όλα ήταν και είναι καλώς καμωμένα, ότι η ΕΣΗΕΑ είναι το κοινό σπίτι που όλοι οραματιζόμαστε, οπότε και παραμένουμε σε προηγούμενη -ες επιτυχημένη -ες επιλογή -ες. Συγχώρα με. Δεν είμαι σε αυτή την όχθη...
Την "κακή" Ενωση, καταλήγω, την διαμορφώνουν καλοί συνάδελφοι μέσα από επαναλαμβανόμενες ατυχείς ("κακές") επιλογές.
Και συμπερασματικά, ναι: Προτιμώ ή το να βλέπουμε στραβό το γιαλό, ή το να αναγνωρίζουμε ότι στραβά αρμενίζουμε. Ετσι μπορεί τα πράγματα να φτιάξουν κάποια στιγμή.
Το χειρότερο όλων είναι, να αρμενίζουμε στραβά σε έναν στραβό γιαλό, διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα νομίσουμε ότι όλα πάνε καλά, και στο τέλος τίποτα δεν θ' αλλάξει!...
Φίλε insider, μην αγανακτείς. Oρθά τα λες και στην ίδια όχθη είμαστε. Η διαφωνία μου είναι όχι στο προφανές «της φθίνουσας πορείας», αλλά σε όλους εκείνους τους ικανούς, τους μπροστάρηδες, στις διαχρονικές αξίες του επαγγέλματος, που ενώ βλέπουν, που ενώ «διαμαρτύρονται» μένουν σε αυτό και μόνο… και ούτε σκέψη για να «κατέλθουν» ή έστω και να συμμετάσχουν…
Με αυτούς τα «βάζω», που μένουν στο να «πετροβολούν», στην εκ του ασφαλούς κριτική. Σε αυτούς όλους που με την στάση τους παραμένουν στο εύκολο και όχι στο δύσκολο, το επίπονο, σε αυτό που έχει και κόστος.
Από «σωτήρες» χορτάσαμε… κανέναν «ενεργό» δεν βλέπουμε… για να παραχαράξουμε τη γνωστή ατάκα μιας ελληνικής ταινίας.
Επίσης, στο να «αναγνωρίζουμε ότι στραβά αρμενίζουμε» ή πως ο «τιμονιέρης» δεν είναι καλός, σαφώς μπορεί να είναι κάτι, αλλά δεν φτάνει για μας βγάλει στον γιαλό… δεν σώνει ούτε το πλήρωμα , ούτε και το σκάφος.
Υ.Γ: Για το «τί ωραία που ήταν παλιά, όταν συζητούσε η παρέα πρόσωπο με πρόσωπο...» Φίλε,μην στενοχωριέσαι σύντομα θα επιστρέψουμε στις θέσεις μας και θα γίνει και αυτό
Προς Γ. Χατζηδημητρίου
Φίλε μου, μην λοισμονάς ότι ο όρος "βολουνταρισμός" στην κοινωνικοπολιτική ορολογία ταυτίζεται με την βουλησιαρχία, το ρεύμα δηλαδή της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας το οποίο σε αντίθεση με άλλα ρεύματα θεωρεί τη βούληση ως την πρώτη αρχή της του κόσμου και όχι την αντίληψη, την παράσταση ή τη νόηση, όπως συμβαίνει σε άλλα ιδεαλιστικά ρεύματα
Δημοσίευση σχολίου