Στο σταυροδρόμι(εκεί που μου πες μ' αγαπάς, εκεί άλλαξες γνώμη)

Πολλοί έχουμε πολλά να πούμε για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο του Τύπου και για τα όσα πρέπει να γίνουν, προκειμένου ν' αρχίσουν να επιλύονται προβλήματα. Σχεδόν όλοι μας έχουμε και από τουλάχιστον μία αρνητική, όσον αφορά τα εργασιακά, εμπειρία να καταθέσουμε. Υπάρχουν ήδη αρκετοί και θα βρεθούν πολύ περισσότεροι που θα το πράξουν. Οι ιδέες, οι προτάσεις, τα οράματα είναι αναμφισβήτητα χρήσιμα - και ποιός ξέρει; Μπορεί να αποδειχθούν κάποιες από αυτές και αποτελεσματικές...

Του λόγου μου, αυτή τη στιγμή, θα την "εκμεταλλευτώ" όχι για να κάνω κάτι τέτοιο. Απλά λόγια θα ήθελα να πω. Λόγια που θα άρμοζαν και σε περιόδους "μη γενικευμένης κρίσης", αλλά που τώρα φαίνεται να αποκτούν πρόσθετη σημασία.

Η τύχη τα φέρνει έτσι που είτε στο ίδιο Μέσο (εφημερίδα, σταθμό, κανάλι κλπ), είτε στον ίδιο χώρο (αίθουσες κοινοβουλευτικών συντακτών κοκ) να βρισκόμαστε κατά καιρούς και περιόδους. Κάποια στιγμή, άλλοτε επειδή αναγκαζόμαστε να "χωρίσουμε", άλλος γιατί απολύεται από το "μαγαζί" ή από τη ζωή του, άλλος επειδή αλλάζει αντικείμενο δουλειάς και ρεπορτάζ. Και τότε, με μαθηματική ακρίβεια "ξεχνάμε" ο ένας τον άλλο. "Χανόμαστε" ουσιαστικά. Και ίσως μένει μια καλή ανάμνηση, ίσως πούμε χαμογελαστά ένα "Γεια" όταν τύχει και συναντηθούμε τυχαία κάποια στιγμή αργότερα, ίσως δηλώσουμε πρόθυμοι "να συναντηθούμε για ένα καφέ ή ένα ποτό, βρε αδερφέ" - δέσμευση που περίπου πάντα μένει άνευ αποτελέσματος...

Είμαστε "περαστικοί" από τα "σταυροδρόμια", ακόμα κι αν σταθούμε σε αυτά έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Και τούτο να μην το ξεχνάμε.

Να μην αφήνουμε τη δίνη της καθημερινότητας και τη συνήθεια να πνίγει την ανθρωπιά μας. Να μην ξεχνάμε ότι τα προβλήματα και οι πηγές τους είναι απέναντι και όχι δίπλα μας.

Να βάλουμε τα μαχαίρια όχι στα θηκάρια τους, αλλά βαθιά μέσα στο χώμα και να βγάλουμε την όποια πανοπλία νομίζουμε ότι μας προστατεύει από βέλη και μαχαιριές. Είναι αυτή η "πανοπλία", η καχυποψία, ο φθόνος και η ανούσια φαγωμάρα, που μας κλείνει στον εαυτό μας, που μας γυμνώνει από ό,τι θετικό θα έπρεπε να μας χαρακτηρίζει ως ανθρώπινα όντα.

Ας μην μαυρίζουμε κι εμείς τη ζωή μας. Δε φθάνει που άλλοι έχουν βαλθεί να την γκριζάρουν για τα καλά;

Αύριο μπορεί να είναι η σειρά μου να φύγω.

Είτε κάποιοι στενοχωρηθούν, είτε για άλλους περάσει αδιάφορη η "μεταβολή", ένα να ξέρετε θέλω: Θα φύγω όπως ήρθα: Δίχως μαχαίρια, δίχως κουμπούρια, και φυσικά χωρίς πανοπλία.

Και όπως πάντα, θα επιλέξω να κρατήσω τα καλά, από το "σταυροδρόμι" μας.

Υ.Γ. Αν δεν προλάβω να τα δω μέχρι εκείνη την ώρα, εύχομαι γρήγορα να διορθωθούν ορισμένα κακώς κείμενα, όπως πουχου να καθαρίσουν οι "έξοδοι" του συστήματος (κατά)ψυξης των αιθουσών - αρκετά βρώμικες και ανθυγιεινές δεν είναι;-, να αλλάξουν τα βαριά έπιπλα που κάνουν δύσκολη τη ζωή και τη δουλειά, να σταματήσει να φωνάζει ο Τάκης, να πάψει να γκρινιάζει ο Καλλιαγκόπουλος, να συμφιλιωθεί με το Βαρδινογιαννέικο ο Γαλανός, να πάψει να βρίζει ο Χάτζη, να δει την Αριστερά που θέλει η Λασκαρίνα, να μην καταπιέζει το άγχος του ο Γαλανόπουλος ...

Υ.Γ.2 Εχω και για άλλους να πω, αλλά την επόμενη φορά...