Ρωγμές

Έστειλα αυτό το κομμάτι για τον "Αγγελιοφόρο της Κυριακής". Είναι αλήθεια οτι θα μπορούσα να τα πω και καλύτερα. Ας όψεται η αυτολογοκρίσία. Ας είναι...την άλλη φορά!
------------------------------------------------------------------------------------

Σε συνθήκες γενικευμένης δυσπραγίας το μόνο εύκολο είναι να παριστάνει κανείς τον προφήτη.
Όμως στην περίπτωσή μας, όλο και περισσότεροι τελευταία αρχίζουν να υποψιάζονται ότι τα χειρότερα δεν έχουν έλθει ακόμα.
Μπορεί η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός που εξαντλείται σε μια όλο και πιο ανωφελή κινητικότητα να μην το ομολογούν ακόμα τουλάχιστον δημόσια, ωστόσο όταν περάσει κανείς από τα στέκια όπου συχνάζουν πολιτικοί οι διαπιστώσεις είναι μελαγχολικές. Η Ελλάδα, όπως λένε, βρίσκεται ήδη σε καθεστώς χρεοκοπίας, αφού δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσει τα χρέη της. Διαφορετικά, δεν θα έμπαινε από την 6η Μαΐου υπό την καταθλιπτική αιγίδα της «τρόϊκας», δηλαδή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, των Βρυξελλών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Πως φτάσαμε μέχρις εδώ; Το είχε συνοψίσει με την μοναδική του ικανότητα ο Ανδρέας Παπανδρέου. Επειδή «το Μάαστριχτ φτιάχτηκε από τους Τραπεζίτες»!
Μοναδικό τους μέλημα, όπως φαίνεται τώρα μετά το περιβόητο «σχέδιο σωτηρίας», που μόνο τέτοιο δεν είναι, είναι να περιοριστούν οι συνέπειες του κακού εντός των ορίων της ελληνικής επικράτειας έστω κι αν η χώρα με την εφαρμογή ενός πολύ σκληρού προγράμματος λιτότητας βυθίζεται στην ύφεση και να μην επεκταθούν στο ασταθές ευρωπαϊκό οικοδόμημα που έχει από καιρό αρχίσει να μπάζει νερά.
Μπορεί τα κορυφαία κοινοβουλευτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και οι απλοί βουλευτές να μην εκδηλώνουν για την ώρα την δυσφορία τους, αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι ο στόχος της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται είναι πριν απ΄ όλα η σωτηρία του ευρώ.
«Με το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ομολόγων στα χέρια των κραταιών κεντρικών τραπεζών της Εσπερίας- λέει παλαίμαχος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-είναι ευνόητο γιατί δεν ακούγεται κουβέντα στη χώρα για το ενδεχόμενο να δηλώσει επισήμως ότι βρίσκεται σε δημοσιονομική αδυναμία να ξεπληρώσει τα χρέη της».
Άλλωστε όπως δήλωσε με ακατανόητη φαινομενικά βεβαιότητα ο Γ. Παπανδρέου στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» για την Ελλάδα «δεν υπάρχει θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους και αυτό είναι θέμα τιμής»!
Δεν χρειάζεται κανείς να κοιτάξει τι λέει η Αριστερά. Στο καφενείο της Βουλής, όπου οι περισσότεροι βουλευτές ξεντύνονται την κομματική τους φορεσιά, όλοι συμφωνούν ότι όποιο κι αν είναι το κόστος για τους πολίτες, έστω κι αν σε μερικούς μήνες πληθύνουν όσοι ψάχνουν στα σκουπίδια, οι ξένοι τραπεζίτες θέλουν να εξασφαλίσουν ότι η χώρα δεν θα πάψει να ανταποκρίνεται στις βαρειές υποχρεώσεις της.
Είναι τόσο ισχυρή αυτή η πίεση, ώστε οι μεγάλοι εταίροι, δεν συζητούν ούτε καν το ενδεχόμενο της χρονικής μετάθεσης του χρέους, που αντικειμενικά ευνοεί αυτόν που δανείζει. Γιατί βλέπουν ίσως ότι η χώρα, όπως ομολογείται εδώ και λίγες ημέρες φτάνει στα όρια των αντοχών της και είναι φρονιμότερο να κερδίσουν τώρα που οι Έλληνες βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, όσα περισσότερα μπορούν.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς, πως, όταν τελειώσει αυτό το πρόγραμμα «σωτηρίας», το χρέος θα έχει εκτιναχτεί στο 150% του ΑΕΠ, πράγμα που απλά σημαίνει ότι η Ελλάδα θα χρωστά άλλα 70 περίπου δις ευρώ κι ας έχει με βάση τα επίσημα στοιχεία του προϋπολογισμού, πληρώσει την τελευταία δεκαετία πάνω από 450 δις ευρώ, τουτέστιν, μιάμιση φορά τα χρέη της!
Καλούνται οι πολίτες να υποστούν αιματηρές θυσίες και σε συνθήκες συλλογικής εθνικής ενοχής, να επιστρέψουν σε σκοτεινές εποχές όπου έπαιρναν τα τραίνα της ξενητειάς και οι πρώτοι που το γνωρίζουν είναι οι ίδιοι οι υπουργοί. Διαφορετικά, δεν θα έλεγε από τον περασμένο Δεκέμβρη η υπουργός Οικονομίας Λούκα Κατσέλη στη Βουλή, ότι αυτό που κρίνεται τώρα είναι το αν τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν σαν ελεύθεροι πολίτες στη χώρα τους, ή θα πάρουν ξένες στράτες.
Το εντυπωσιακό, όπως λέει η πλειοψηφία των καθημερινών παρατηρητών, είναι η απουσία πολιτικών μεγεθών και η αδυναμία της εγχώριας πολιτικής τάξης να αντιληφθεί ότι εκπροσωπεί ένα κυρίαρχο κράτος γεγονός που υπαγορεύει ορισμένη συμπεριφορά…
Χάρη σε διαρκείς διολισθήσεις των κυβερνήσεων από αυτό το αισθητικό ύψος τα τελευταία χρόνια, η κοινή γνώμη ξεπέρασε εύκολα το σοκ των 30 δις δρχ του σκανδάλου Κοσκωτά, αφού ο πήχης της διαφθοράς ανεβαίνει αντιστρόφως ανάλογα. Και σε λίγο, όπως αρκετοί προβλέπουν δυσοίωνα, τα 100 εκ. ευρώ που ήταν οι μίζες της Siemens θα φαίνονται φτωχά, μπροστά στα πολλά δις που βγάζει η διεθνής κερδοσκοπία από τις άστοχες και αυτοσχέδιες κινήσεις της κυβέρνησης προκειμένου να ανακτηθεί η…εμπιστοσύνη των αγορών.
«Αγοράσαμε σε μια μικρή περιφερειακή χώρα, ένα πολύ μεγάλο μαγαζί, σε πολύ φθηνή τιμή» δήλωσε υπερήφανα ο πρόεδρος της «Ντόϊτσε Τέλεκομ», ανακοινώνοντας την εξαγορά του ΟΤΕ. Πολλοί στα πολιτικά στέκια, έχουν αρχίσει να φοβούνται ότι ήρθε η στιγμή να πουληθεί ολόκληρη η χώρα, γιατί βρίσκεται πλέον σε συμφέρουσα τιμή.
Το συγκαταβατικό βλέμμα όχι μόνο των πολιτών, αλλά και πολλών βουλευτών στους υπουργούς της κυβέρνησης, σημαίνει μια βαθειά πεποίθηση ότι στην πραγματικότητα, η διαχείριση των κρατικών υποθέσεων μετατοπίζεται στα χέρια των δανειστών μας, οι οποίοι, όπως πολύ φυσικά αποδέχτηκε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου συνομολογώντας την δεινή ομηρία, «βάζουν τα λεφτά τους και έχουν λόγο γι αυτά».
Στις συνθήκες αυτές η κυβέρνηση, «σε κλίμα υψηλής έντασης και σφοδρών αντεγκλήσεων» όπως η ίδια διοχέτευσε στα Μέσα και σημειωτέον χωρίς να παραιτηθεί κανείς «διαφωνών» υπουργός, αποφάσισε τη μαζική εκποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων.
Πρόκειται όπως ευφυώς γράφηκε για «εκκαθάριση κράτους εν λειτουργία», αφού οι τελευταίο ζωτικοί τομείς, από τις συγκοινωνίες, την επικοινωνία και την ενέργεια μέχρι το νερό του Θεού, «βάζουν» πωλητήριο, με στόχο να συγκεντρωθούν την επόμενη τριετία 3 δις ευρώ.
Τι θα έχει απομείνει όταν όλα τελειώσουν; Το ερώτημα αυτό προφανώς αφορά τους πολίτες. Διότι η πολιτική τάξη στα κόμματα εξουσίας αδυνατεί να θέσει- και φυσικά και να απαντήσει καίρια- μεγάλης εθνικής σημασίας ερωτήματα…