Απομεσήμερο Παρασκευής, πάνω από την τεχνητή λίμνη του Πολυφύτου, στην Κοζάνη στάθηκα, πρώτη φορά που περνάω τόσα χρόνια, για καφέ στη Νεράϊδα, ένα ήσυχο προσφυγοχώρι στα 400 μέτρα υψόμετρο.Μετά τις πρώτες αναγνωριστικές κουβέντες με το σερβιτόρο, με τσιγκλάει «πάντως η δική μας λίμνη είναι καλύτερη απ΄ της Καστοριάς».
Γυρίζω και του λέω προσποιητά θιγμένος «αφού το πηγαίναμε καλά μέχρι εδώ γιατί μου το χαλάς…Άλλωστε κι εσύ δεν πρέπει να΄ χεις παράπονο. Γεμάτο Σούρδους (σ.σ: Κοζανίτες) είναι το μαγαζί…».
Κοντοστέκεται τώρα αυτός και μου ξαναλέει «οι Σούρδοι όμως είναι καλύτεροι άνθρωποι από σας». Επαναστάτησα… «Ε, όχι ρε μάγκα!»του κάνω ντεμέκ εξεγερμένος.
Σκύβει τότε προς το μέρος μου και θέτει το δίλημμα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης «κοίταξε να δεις…Κάπου πρέπει να συμφωνήσουμε: Ή εσείς έχετε ομορφότερη λίμνη ή εμείς έχουμε πιο καλούς ανθρώπους. Δεν μπορεί να τα΄ χεις όλα δικά σου»…Χαλάλι! Συνέχισα κεφάτος τα τελευταία χιλιόμετρα.
Παρασκευή βράδυ λιάδα. Σηκώθηκα το Σάββατο όμως πρωί και έκοψα τα αγριόχορτα που είχανε θεριέψει στον κήπο. Το μεσημέρι τσίπουρα πλάϊ στη λίμνη και κουβέντα μετά μουσικής μέχρι τις πρωϊνές ώρες με τους ντόπιους φίλους και τους ξενητεμένους που είχαν καταφτάσει στο μεταξύ κι εκείνοι από βραδίς.
Μαζί τους ένοιωθα πλειοψηφία…
Κυριακή πρωί, σκάλισα τις πιπεριές, τα κρεμμυδάκια και τις ντομάτες και καθάρισα τα παλιόχορτα που πήγαιναν να τυλιχτούν γύρω τους.
Μετά ψήφο, στο τμήμα πέρα στα μνήματα και ξανά τσίπουρα εν αναμονή του αποτελέσματος.
Αργά το βράδυ, βγάζοντας σκάρτες όλες τις προβλέψεις έμαθα αναπάντεχα ποιος ήταν ο πραγματικός νικητής αυτής της σκληρής εκλογικής μάχης. Ήταν γύρω στις δώδεκα παρά, όταν ο πεθερός μου μπαϊλντισμένος, μου παρέδωσε χωρίς αντιστάσεις το τηλεκοντρόλ, σύμβολο της εξουσίας του και πήγε για ύπνο.
Οι κόποι μου είχαν δικαιωθεί.
Ξύπνησα κεφάτος νωρίς. Μάζεψα τις κερασιές γρήγορα, προτού με πιάσει η ζέστη και γύρω στις έξη έχοντας περάσει τον λίβα του Θεσσαλικού κάμπου, έφτασα σπίτι.
Οι εκλογές, είναι μια αφορμή να βρισκόμαστε. Τα υπόλοιπα, τα ανακαλύπτουν ή όχι, ανάλογα με τις ικανότητες ενός εκάστου, οι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί αναλυτές…
5 σχόλια:
Επιτέλους, μια απρόσμενη ανάλυση.
Κύριε Κουκουζέλη, δικαιούσασθε, ένα βαζάκι κεράσι μαρμελάδα!..
Λησμόνησα να πω, ο καλλιτέχνης της συμφοράς, οτι στο βάθος αυτού του "Φαρ Ουέστ" της Μακεδονίας, εικονίζονται τα Σέρβια. Τόπος ιερός. Πιο δίπλα, αριστερά προς το υπαινικτικό κάδρο, βρίσκεται ο Βελβεντός. Κεφαλοχώρι!.. Απο κει ο κουμπάρος μου ο Παντελής πήρε νύφη! Την Άννα!!! Και κάνανε μαζί τον σκακιστή Παναγιωτάκη που μας κερδίζει ο τσόγλανος όλους στην πρέφα!
Δεν αφήνεις σιγά-σιγά τα βουκολικά όνειρα να κατηφορήσεις προς τη Βουλή να μαζευόμαστε;
Αντε, νσ τελειώνουμε με τις φαντασιώσεις μιας ήρεμης ζωής στο βουνό και τη λίμνη και να έρθεις και συ να μυρίσεις το βρωμοαέρα της βρωμοπρωτεύουσας να πάθεις, οπως έπαθα εγώ επιστρέφοντας απο την Κέρκυρα.
Αντε γιατί άρχισα να τσαντίζομαι!
Η τράπεζα στην οδό Παρασκευοπούλου αργούσε ακόμα να ανοίξει. Ο μήνας είχε 22, εάν θυμάμαι καλά, και οι συνταξιούχοι είχαν ήδη φτιάξει μια καλή ουρά. Μια αίσθηση απορίας και συμπόνοιας για το πρωινό θέαμα, έφευγε, όταν παρατηρούσες τα ζωηρά πρόσωπα, που συζητούσαν μεσ' στην καλή χαρά για τα εγγόνια, τα χρόνια τα παλιά, το χθεσινό φαγητό, τους μακαρίτες Παπανδρέου και Καραμανλή και ότι άλλο βάνει ο νους.. Ήταν φανερό πλέον, ότι οι περισσότεροι δεν πήγαιναν από νωρίς μη χάσουν τη σύνταξη. Ήταν μια ευκαιρία. Για παρέα, για συζήτηση, για τα κοινά τους. Αυτά -κατ' αναλογία- χάνουν κάποιοι από εκείνους, που τα μουτζώνουν, και λένε "δεν πάω να ψηφίσω". Θα μου πείτε. "Έχουν όλοι χωριό σαν τον Χ"δημητρίου; Έχουν όλοι λίμνη, και τσίπουρα και κερασιές;" Δικαιολογίες λέω εγώ. Δικαιολογίες. Εκτός και εάν, κάποιος μου πει "δεν συμμετέχω στο παιχνίδι τους, αλλά δημιουργώ νέες συλλογικότητες, στη γειτονιά, στην πόλη, στο νησί". Πως το λέγανε κάποιοι παλαιότεροι; Αυτοδιαχείριση;
Χαιρετώ σε Γιώργη!
Δημοσίευση σχολίου