Γαμώ τα καμπαναριά σας βραδυάτικα!..

Χρειαζόμασταν κάτι περισσότερο από αυτήν την αέναη «δημοσιονομική προσαρμογή» που στράγγιξε εισοδήματα και ενέργεια από τη χώρα. Μερικές απλές «διαρθρωτικές» αλλαγές ας πούμε, που θα μετέβαλαν τις διαθέσεις ώστε να πάρει μπρος η Οικονομία. Όχι να υποθηκεύσεις, όπως έκανε ο Τσίπρας τα τιμαλφή για έναν αιώνα.

Λίγο πιο απλά πράγματα, που ως φαίνεται, μέσα στην παραζάλη τους, δεν είχανε καιρό.

Ένα φορολογικό σύστημα, για παράδειγμα, απλό και με κάποια διάρκεια και με τρόπο που θα πιάνει τους φοροφυγάδες. Δεν γίνεται εμείς οι μισθωτοί και κάποιοι λίγοι συνταξιούχοι, το 19% τουτέστιν –τα λεγόμενα «φυσικά πρόσωπα»- να πληρώνουμε το 90% των φόρων. Έλεος ρε!. (είμαστε κάπου 1,5 εκατ. ΑΦΜ από τα 7,5 εκατ. στη χώρα. Κι είναι για εμάς στα 1.250 ευρώ το ακατάσχετο τραπεζικό όριο, όταν για έναν καριόλη στη Λάρισα ή στην Καλαμάτα που γυρνάει με την Πόρσε στα χωράφια του- κι αν γυρνάει…- είναι στα 12.500).

Συγκριτικά με τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε οι φόροι στην Ελλάδα, δεν είναι υψηλοί. Με την διαφορά ότι εδώ πληρώνουμε τον βαρκάρη μονάχα εμείς. Αυτό το γαμημένο 19% των φυσικών προσώπων, μαζί με το 4,5% των επιχειρήσεων που πληρώνει το άλλο 83%. Ε, έτσι δεν βγαίνει.  Κάποια στιγμή- κι είμαστε εδώ ακριβώς!- θα τα παίξουμε.

Χρειαζόμαστε λέω μια νέα κοινωνική συμφωνία, αγαπημένη καραμέλα της αργυρώνητης και εξαχρειωμένης πολιτικής ελίτ, προτού να φάμε τις σάρκες μας μεταξύ μας. Εμείς τουλάχιστον που απομείναμε εδώ και προσπαθούμε να σταθούμε στη λαίλαπα, όπως μπορούμε όρθιοι.

Δεν παράγει ο ΣΥΡΙΖΑ διχόνοια, όπως γράφουνε κάτι άθλιοι μεγαλοδημοσιογράφοι- για να λέμε ονόματα, τύπου Πρετεντέρη και Παπαχρήστου-και όλο αυτό το εμετικό κουβάρι που ζητάει σήμερα να ξεπλύνει τις ντροπές του επειδή υπηρέτησαν-ξέρω πόσοι από αυτούς όμως δεν ξέρω και για πόσα, για να είμαι ειλικρινής- τις προηγούμενες εξουσίες.

Αυτοί οι γελοίοι τύποι, θα πρέπει να ακούσουν και να το μάθουν πως η προδοσία του Τσίπρα και της παρέας του που εξαργυρώσανε στο ταμείο τις αξίες της Αριστεράς δεν τους ξεπλένει από τις ξεδιάντροπες υπηρεσίες που προσφέρανε προηγουμένως στο σύστημα που μας έφερε ως εδώ. Απεχθάνομαι και να τους βρίσω. Γιατί δεν έχει νόημα. Έχουνε χάσει την τσίπα τους, ενώ ξέρουν ότι τους βλέπουμε. («Πάρε τα χειρόγραφα του μαλάκα και κάντα να διαβάζονται» έλεγε το αφεντικό για κάποιον από δαύτους, όταν ξεκίναγα στη δουλειά)

Περιορίζομαι να πω αυτό που έλεγα και επιμένω να λέω πάντα στον χώρο μας και ενοχλούσε βαθειά όσους είχαν κι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους: Καθένας, είναι γιος του μπαμπά του! Τίποτε λιγότερο!

Απ΄ τα σύννεφα κατά τα λοιπά πέφτουν μόνον όσοι δεν τους γνώριζαν τι κουμάσια ορισμένοι ήσαν σ΄ αυτού του είδους την «Αριστερά των παραγόντων». Εξάλλου, δεν είναι η Αριστερά, κάνας άσπιλος χώρος. Και κανέναν δεν καταξιώνει αυτόχρημα η ένταξή του στις γραμμές της. Διότι καθάρματα, υπάρχουν κι εκεί. Σε κάθε Άρη, αντιστοιχεί κι ένας Σιάντος.

(Εν παρόδω: Απόγευμα Σαββάτου στη Σαλονίκη, πρωτοετής στην Βιομηχανική τον χειμώνα του ΄83 πήρα συντετριμμένος την απόφαση να φύγω από το Κόμμα όταν μετά από ένα γερό μεθύσι στην αγορά του Μοδιάνο που το συνεχίσαμε καλεσμένοι στο σπίτι του Γραμματέα ενός Τομέα, διαπίστωσα μπαίνοντας στο σαλόνι του να τον φοβούνται Άπαντες! Ολούρμου ρε, είπα! Δεν είμαστε τέτοιοι εμείς τα κομμούνια!.. Και πήρα το καπέλο μου κι έφυγα, χωρίς να πάψω- για δικούς μου λόγους- να ψηφίζω μέχρι σήμερα το Κόμμα. Τέλος η παρένθεση).

Προσπαθούν απεγνωσμένα τώρα, να βγάλουν σκάνδαλα του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει θέμα; Βεβαίως. Αλλά, για να μην χάσουμε την μπάλα, δεν μπαίνει στο ίδιο ζύγι η διαχείριση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ με την τρέχουσα τριετία! Όσο κι αν τα πράγματα επιδεινώθηκαν στη ζωή μας και στις εξαρτήσεις της χώρας.

Σχοινοτενής πρόταση:

Μιλάνε για «σκάνδαλα» της σημερινής κυβέρνησης αόριστα και με στριγγλιές αυτά τα ακαθάρματα του συστήματος, οι λαδωμένοι πατόκορφα από τη Siemens, για να πω ένα μονάχα επιχειρηματικό όνομα, αυτοί που τους έχει κρεμασμένους από το μουνί της αυτή η αλανιάρα γραμματέας του Χριστοφοράκου, («άκου να σου πω. Εγώ είμαι από τον Πειραιά. Με κόβεις να φοβάμαι;» μου΄ πε στα ίσα στη Βουλή, όταν τέλειωσε την κατάθεσή της στην Προανακριτική…), αυτά τα αδύναμα τσόφλια (εξαίρεση ο επίμονος και έντιμος πρώην Πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης)  που κατάπιαν αμάσητη την εκδοχή της «αυτοκτονίας» αυτού του καλού και αισιόδοξου παιδιού, του Κώστα Τσαλικίδη, που δικαιολόγησαν τα δισεκατομμύρια που φυγαδεύτηκαν απ΄ τη χώρα για να λέει τώρα φερ΄ ειπείν ο Μπόμπολας στους πρώην συναδέρφους «δεν έχω να σας αποζημιώσω!», τη φτώχεια που μοίρασαν, το ελεεινό υπόδειγμα που κατέλειπαν για να ηθικολογούν ξεδιάντροπα, ότι μαζί τα φάγαμε οι σαπιοκοιλιές γαμώ το συκώτι τους, την ξενητειά όπου εξόρισαν τα καλύτερα παιδιά μας, την ίδια ξενητειά που εξόρισαν κι εμάς μέσα μας και δεν υπάρχει γιατρειά, ώστε να κάθονται και να υβρίζονται αναμετάξυ τους χωρίς ίχνος σεβασμού στη Βουλή, χωρίς ευγένεια, χωρίς έγνοια για τους ανέργους και για μας που εργαζόμαστε δίχως πληρωμή, χωρίς κανένα σχέδιο για τον τόπο οι παρτάκηδες.

Απ΄ τον Τσίπρα και τον αχαμνό Κυριάκο, μέχρι τον απογοητευτικό θεσιθήρα Λαφαζάνη είναι όλοι τους παρτάκηδες!

Και στ΄ αρχίδια τους ο ντουνιάς και τα βάσανά του. Γιατί δεν φλέγονται για τον άλλον. Κι είναι στην πολιτική, επειδή δεν έχουν κάτι άλλο χρήσιμο να κάνουν. Και στην τελική, αντί να αφήσουν την Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, κυλιούνται σαν τα γουρούνια στη λάσπη. (Και ποια Δικαιοσύνη, εδώ που τα λέμε. Αφού αυτοί την διορίζουν...)

Οργανώνεται όμως, ο κόσμος χωρίς αυτούς. Εκδηλώνεται ένας –στα σπάργανα έστω, αλλά υπαρκτός- κοινοτισμός. Μαγειρεύουν άνθρωποι σε γειτονιές της Αθήνας- το ξέρω γιατί με βάλανε στο κόλπο- από Νέα Σμύρνη μέχρι Παγκράτι κι από Δραπετσώνα μέχρι Σαλαμίνα κι από το λιγοστό τους έχει προσφέρουν οι άνθρωποι.

Σε Έλληνες και Ξένους, αξεδιάλεχτα, λέμε. Κοινωνικά φροντιστήρια, ας πούμε (κι εδώ να ειπωθεί μια καλή κουβέντα, πέρα από την κριτική για το ΚΚΕ, που τα στηρίζει). Ο κνίτης γιος ενός καρδιακού φίλου, από τον Χολαργό, παγαίνει φιλότιμα και διδάσκει δωρεάν Μαθηματικά –δυό ώρες δρόμο-σε ένα τέτοιο φροντιστήριο στο Περιστέρι.

Δεν είναι λίγα όλα αυτά. Απλώς δεν μπαίνουνε σε μια κοινή κοίτη. Να γίνουν λέω τα μικρά ρυάκια ποτάμι. Να σαρώσει αυτούς τους καριόληδες τους χάρτινους- γιατί χάρτινοι είναι!- μπας κι ορίσουμε κάποια στιγμή τη ζωή μας. Και να την αλλάξουμε; Ε, γιατί να φοβόμαστε τις λέξεις; Να την αλλάξουμε ρε γαμώ την κούνια τους!

Υ.Γ: Άσχετο, αλλά μπορεί και να συνέβαλε και αυτό ώστε γινήκαμε τέτοια ακατάβλητα αλάνια γυρνώντας με τα πόδια νυχτιάτικα απ΄ όπου κι αν τα πίναμε τότε στην Σαλονίκη. Από τον "Μακεδονικό" και τον "Τζότζο" στα Κάστρα, μέχρι τις Δυτικές Συνοικίες και τον Σιδηροδρομικό Σταθμό.
Έμπαινε τότε στον θρυλικό "Θερμαϊκό" -το ταβερνάκι απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ στην ιερή Τούμπα -ο φίλος μου ο Μήτσος, φοιτητής στην Ιατρική κι έβαζε στο ηλεκτρόφωνο που είχε μόνο Στέλιο και κανέναν άλλον τραγουδιστή, το "Q 13", το θυμάμαι ακόμα, γιατί το έγραψα αργότερα σε κασέτα,  που ήταν το "Γύρισα όλους τους γιατρούς" και γιατί αγαπούσε τη "Γερμανίδα" που τον τύλιξε στο τέλος.

Βλοσυρός και σταυρώνοντας απειλητικά τα χέρια εκείνη την στιγμή που επαναλήφθηκε χιλιάδες φορές, ο κυρ- Μήτσος ο μαγαζάτορας, που ώρες- ώρες δεν σήκωνε χωρατά, φώναζε σεβαστικά στο κοινό: "σκασμός σερσερήδες! Παίζει το τραγούδι του Γιατρού!".

Πάγαινε βλέπεις ο Μήτσος και περιέθαλπε όλα τα γερόντια από Τούμπα, μέχρι Άνω Πόλη, μέχρι που εκτός από βασικά ,να τους παίρνει την πίεση ας πούμε, τους έλουζε και τους έκοβε τους ανήμπορους και παρατημένους από παιδιά κι εγγόνια ή τους άκληρους, τα νύχια. Χώρια η ψυχοθεραπεία, με τις ώρες...

Ο Μήτσος, που εργάζεται τώρα αφεντικό σε δημόσια νοσοκομειακή κλινική και γιατρεύει τον κοσμάκη. Και που μου είπε τις προάλλες καθώς τα πίναμε "ρε φίλε, μας έκανε ο Τσίπρας να ντρεπόμαστε για τ΄ όνομά μας...". Εμάς ρε; του λέω. Αλλά ήξερα ήδη την απάντηση...

Αφιερωμένο το άσμα!

https://www.youtube.com/watch?v=U377R64VINI