Από τύχη ζήσανε οι καλοί χορευτές…

Τον γέρο μου τον γλύτωσε στην Κατοχή ένας μπάρμπας του. Τον είχανε στήσει στον τοίχο στο χωριό οι Ιταλογερμανοί, μικρό γαβριάκο που έκλεψε κάτι ψωμιά, μαζί με κάτι ενήλικους συγχωριανούς που βοηθούσανε τότε το ανταρτικό.

Παγαίνει, με όποιο θάρρος είχε, ο θειος του ο Μήτκας, ομορφομένος και σεβαστικός και λέει του Γερμανού αξιωματικού που έδινε τα παραγγέλματα «τούτος ΄δώ μωρέ, είναι μικρός για να τον χαλάσετε…».

-Με ποιο χέρι γράφει; τον αρώτησε αγέρωχα ζυγίζοντάς τον περιφρονητικά ο άλλος

-Με τ΄ αριστερό, απάντησε αθώα ο «τζιάτζη- Μήτκας»

Πήρε μια σιδερένια βέργα και του το΄ σπασε. «Παρ΄ τον και φύγε!» του λέει.

Χρόνια μετά, άκουσα τη μάννα, για κείνον που ποτέ δεν γνώρισα, να θυμάται και να θαυμάζει: «Χόρευε καλά ο πατέρας σου! Στα βαρειά. Να τον έβλεπες μόνο. Τα χόρευε τα δικά μας στο γυαλί! Δεν ξέρω από  που κρατιόταν εκείνη την ώρα. Αλλά, έτσι τον ξεχώρισα…».

https://www.youtube.com/watch?v=4Ht4SU16OaE