Στο τιμόνι που κρατάω

Καλοκαίρι του 1977 εισπρακτοράκι στα ΚΤΕΛ. Στα 15. Γυρνάγαμε "κόκκινο" δρομολόγιο από Διποταμία.  Στο ισιάδι, με βλέπει ο Μάκης ο οδηγός ότι λιμπιζόμουν το κοκκάλινο τιμόνι στο παληό 32αρι Volvo.
-Θες ν΄ αλλάξουμε; μ΄ αρωτά. Γίνηκε στο φτερό.
Οδηγούσα αγέρωχος το λεωφορείο του καλού πατέρα μου, χωρίς να παίζω το τιμόνι, μαρσάροντας ευθεία μπροστά.
Βάλε μια μουσική, του λέω.
Ήταν αυτές οι κασέτες- τούβλα τότε και είναι Σπανός, με Καράλη. "Στη ζήση αυτήν που την μισούμε...". Βάρναλης εκ των υστέρων.
Έχω διανύσει εκατομμύρια χιλιόμετρα έκτοτε. Τίποτε σαν αυτό.