Η ΕΡΑ δεν ακούγεται." Έχει πάθει ποιότητα".  

Η φράση «έχω πάθει ποιότητα» ανήκει στον Χρήστο Τολιάδη τον εμπνευσμένο και εκρηκτικά επιγραμματικό σκιτσογράφο και φίλο στο παλαιό «Ποντίκι», γραμμένη σε κείμενο για τους «Άγαμους Θύτες» με τους οποίους συνεργάζεται εδώ και κάμποσα χρόνια.

Την επικαλέστηκε τις προάλλες ο καλός δημοσιογράφος και ιδρυτικό μέλος- έπαιζε μπαγλαμαδάκι- της «Ρεμπέτικης κομπανίας» της πρώτης που άνοιξε τον δρόμο στο τσουνάμι που ακολούθησε, Γιώργος Κοντογιάννης, για να περιγράψει την πνευματική και ίσως όχι μόνο, κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα ορισμένοι μουσικοί παραγωγοί της ελληνικής ραδιοφωνίας.

Δεν έχει άδικο. Ενδεικτικά, άκουγα προ ημερών το «Δεύτερο». Πρωί- πρωί, ο άλλος ( και δεν ήταν η πρώτη φορά) ξεκινάει με «Μεγάλο Ερωτικό» για να δείξουμε ότι είμεθα και ποιοτικοί, βάζει μετά κάτι λυπητερά μακρόσυρτα και κάτι λαϊκότροπα και σε λίγη ώρα το γυρίζει στα Θρακιώτικα, Ποντιακά, Ικαριώτικα με Οικονομόπουλο, Καβοντορίτικα με Κόρρο και βαρειά κλαρίνα με την αρχόντισσα Τασία Βέρα και τον γίγαντα Βασιλόπουλο στο «Σήκω Διαμάντω να πας για ξύλα»… Αυτοτελώς τα περισσότερα είναι διαμάντια. Αλλά, σε σύνολο είναι αταίριαστα. Δεν δένουν μεταξύ τους αδερφέ, με αποτέλεσμα αλλοπρόσαλλες, ασπόνδυλες και ξεκούρδιστες εκπομπές, χωρίς ενιαίο ύφος, ατάκτως ερριμμένες για λόγους διεκπεραίωσης. Ό,τι πιάνουν από το πανέρι…  

Μουσικές κουρελούδες. Αχταρμάς, σερβιρισμένος υπηρεσιακώς, με δημοσιοϋπαλληλίκι, σε μας τους πτωχοί, πότε με εμφανή κόπωση και μπλαζέ υφάκι και πότε με κάτι (γυναικείες επί το πλείστον) μπάσες φωνές που ακούγονται με την ανοίκεια ηδυπάθεια της μεσήλικης καυλομπεμπέκας και ανεξήγητη ροπή προς το πένθος. (η αείμνηστη Ρηνιώ Παπανικόλα πήρε ερήμην της, πολύν κόσμο στο λαιμό της...)

Την ίδια στιγμή, μια περαντζάδα στα πολύχρωμα νερά του Youtube σε αφήνει άναυδο από τον πλούτο της ελληνικής λαϊκής μουσικής, την παρουσία νέων φωνών και μουσικών σχημάτων από Ελλάδα και Κύπρο, σε κάθε μουσικό είδος, που έχουν ψυχή και μαθαίνουμε κι εμείς έτσι ότι εκεί έξω, ανθίζει ένας μυστικός κήπος. Αγνοούνται όλες και όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες-πολλοί από αυτούς βλαστάρια των παραγνωρισμένων Μουσικών Λυκείων- πεισματικά από την κρατική ραδιοφωνία.  

Περιττό να μιλήσω για το λαϊκό τραγούδι, το οποίο πλέον μόνο στο Youtube διασώζεται και μπορείς να το ακούσεις. Διαπιστώνεις εκεί μέσα την μαζική συμμετοχή των ακροατών που παθιάζονται, φθάνοντας στο σημείο ακόμα και να αλληλοβρίζονται χυδαία γύρω από τα κλασσικά ζητήματα για τον Στέλιο και τον Νταλάρα, τον Μίκη και τον Μάνο, Αριστερά- Δεξιά κλπ. 

Μυρωδιά η κρατική ραδιοφωνία. Τίποτε από όλα αυτά δεν παίρνει χαμπάρι. Οι άνθρωποι είναι ευτυχείς μέσα στην απάθεια και την άγνοιά τους… Το ήθος του Πάνου Γεραμάνη, ας πούμε, ο οποίος αποχωρούσε από το στούντιο συγκλονισμένος και σε υπερένταση δεν τους δίδαξε τίποτε;