Ζούνε μεγάλες στιγμές...

Είχα ξεχάσει ανοιχτό το ραδιόφωνο στον Σκάϊ μετά την εκπομπή του Π. Τσίμα (εν πάσει περιπτώσει, ο τύπος είναι πολύ απάνω απ΄ τον καταθλιπτικό μέσο όρο κι εμείς που μεγαλώσαμε με το ραδιόφωνο κι αργότερα με τις εφημερίδες- όσο κι αν διαφωνούμε- δεν έχουμε πια και πολλές επιλογές...). Κι ακούω τα "αστέρια" που τον διαδέχονται να μιλάνε με τη μάνα του Βορειοηπειρώτη Κατσίφα που έχασε τη ζωή του ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου στους Βουλιάτες. (Καλά, πως δέχτηκε κι αυτή μες την πίκρα της; Άλλο θέμα και δεν καταλογίζω...).

θα περίμενε κανείς, να πούνε- κατά τον παλαιό μας τρόπο, να συλληπηθούν πρώτα, να πούνε μια ανθρώπινη κουβέντα ρε αδερφέ, στη χαροκαμένη μάνα. Αλλά γύρευε τώρα ορθογραφία απ΄ της μυλωνούς τον κώλο...
Με κλαψομούνικο ύφος ο ένας- εις ένδειξιν ντεμέκ σεβασμού...- και απίστευτα επιθετικά ο άλλος ρωτούσαν "πως σκοτώθηκε ο γιος σας"... Θέλανε να βγάλουν την είδηση, βλέπεις, τα...τζιμάνια... (απ΄ το τηλέφωνο...).

Δεν άκουσα τι ειπώθηκε μετά και δεν ξέρω. Έκλεισα το ραδιόφωνο κι έβαλα Χατζιδάκι να ξεφορτώσω την αηδία από μέσα μου.