Επεκταθήκαμε! Το πήρατε χαμπάρι;..  

Με τρόπο μάλλον ασυνήθιστο και στα όρια της ναρκισσιστικής και μεγαλομανούς γραφικότητας, ενημερωθήκαμε κατά την τελετή παραλαβής- παράδοσης του Υπουργείου Εξωτερικών από τον απερχόμενο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας Νίκο Κοτζιά, ότι η χώρα επεκτείνεται!

«Η κυριαρχία της χώρας επεκτείνεται για πρώτη φορά έπειτα από 70 χρόνια. Τα Προεδρικά Διατάγματα είναι έτοιμα. Η χώρα, σε πρώτο βήμα, επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη από τους Οθωνούς, τα Διαπόντια Νησιά, μέχρι τα Αντικύθηρα. Το πρώτο βήμα είναι να κλείσουν οι κόλποι, το δεύτερο να φτιαχτούν οι γραμμές βάσης και με βάση αυτά να γίνει η επέκταση από τα 6 στα 12 μίλια. Και αυτό θα μας βοηθήσει στην ΑΟΖ», ανέφερε συγκεκριμένα. Έτοιμο πράγμα δηλαδή, αλλά, ας όψεται ο Καμμένος…

Η αιγιαλίτιδα ζώνη, υπόψιν, είναι η χωρική προέκταση της ξηράς σε ένα θαλάσσιο εύρος- στην περίπτωσή μας 12 ν.μ, άλλες χώρες την έχουν οριοθετήσει ακόμα και στα 200 ν.μ- το οποίο περιλαμβάνει τον θαλάσσιο πυθμένα και τον εναέριο χώρο και εντός του οποίου ασκείται πλήρης κρατική κυριαρχία.

Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας της οποίας η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος και υπογράφηκε μετά από πολυετείς διαπραγματεύσεις στο Montego Bay (Τζαμάϊκα) το 1982 δίνει στην Ελλάδα το δικαίωμα μονομερούς επέκτασης, γεγονός που αυτόχρημα θα έλυνε το ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και του εθνικού εναέριου χώρου, ο οποίος από τα 10 ν.μ που είναι σήμερα, θα αναπροσαρμοζόταν στα 12 ν.μ.

Η Τουρκία, που έχει επί του θέματος ασταθή νομικά επιχειρήματα, επιχειρεί να περιλάβει (και αυτό) το ζήτημα στο καλάθι των λεγόμενων «διμερών διαφορών», όπως βαφτίζει την αναθεωρητική πολιτική της, αξιώνοντας να επιλυθεί με «πολιτικό διάλογο», στη βάση δηλαδή της ισχύος, ενώ διαβλέποντας τους κινδύνους, ήδη από το 1974, έχει θέσει ζήτημα casus belli στο ενδεχόμενο επέκτασης της ελληνικής αιγιαλίτιδος ζώνης.

Οι σκεπτικιστές, είδαν στην ανακοίνωση Κοτζιά, να δικαιώνεται η στάση της Άγκυρας που θεωρεί ότι στο Αιγαίο ισχύουν «ειδικές συνθήκες» και ότι τα ελληνικά νησιά είναι φυσική προέκταση των μικρασιατικών παραλίων.

Οι ρεαλιστές, χαιρετίζουν την έξοδο- επιτέλους!- από μια παραλυτική ακινησία που βαθμηδόν, δημιουργεί αρνητικό εθιμικό κανόνα για την άσκηση κρατικής κυριαρχίας.

Προσωπικώς, έχω από χρόνια πειστεί, ότι τίποτε δεν μας εμποδίζει να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ν.μ σε άλλες περιοχές ηπιότερης έντασης καταθέτοντας ταυτόχρονα στον ΟΗΕ και το Διεθνές Δικαστήριο μια δήλωση προθέσεων ότι η Ελλάς, δεν απεμπολεί το δικαίωμά της να επεκτείνει, όποτε θεωρεί πρόσφορο, την αιγιαλίτιδα ζώνη της και στο Αιγαίο. Διαφορετικά τι νόημα έχει να λέμε ότι η χώρα μας σέβεται τους κανόνες; Στο τέλος θα μείνουμε με το Διεθνές Δίκαιο στο χέρι…

Οι σκεπτικιστές, άλλωστε, που σηκώνουν απερίσκεπτα ντόρο, δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι η Τουρκία έχει νομοθετήσει εδώ και πολλά χρόνια ζώνη 12 ν.μ στην Μαύρη Θάλασσα και στις νότιες ακτές της… Γιατί να μην κάνουμε το ίδιο;  

Και πρέπει να προσθέσω- χωρίς να είμαι ειδικός, αλλά από όσα έμαθα στο Πανεπιστήμιο- ότι αν οψέποτε το προδήλως εχθρικό τουρκικό κατεστημένο συμφωνήσει να πάμε στη Χάγη για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, η γραμμή εκκίνησης θα είναι το σημερινό όριο των 6 ν.μ πράγμα που σημαίνει ότι θα έχουμε ήδη παραιτηθεί από το ΔΙΚΑΙΩΜΑ της επέκτασης στα 12 ν.μ από την υπό δικαστική οριοθέτηση περιοχή.

Το βασικό πρόβλημά μας όμως, όπως πάντα, είναι άλλο. Είναι ότι τέτοιου μεγέθους ζωτικά, υπαρξιακής σημασίας ζητήματα, θίγονται στο πόδι και…ευκαιρίας δοθείσης, για να υπηρετήσουν, εν προκειμένω,  την ματαιοδοξία ενός απρόβλεπτου πολιτικού, όπως ο Κοτζιάς, ο οποίος, πάντως, για να μην του τρώμε το δίκηο, στην περίπτωση του τελευταίου γύρου συνομιλιών για το Κυπριακό, στρίμωξε άγρια την αδιάλλακτη τουρκική πλευρά, αναδεικνύοντας εμφατικά στο τραπέζι το ζήτημα της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί και της κατάργησης των αναχρονιστικών εγγυήσεων σε ένα κυρίαρχο κράτος που είναι και μέλος της Ε.Ε.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα, απαιτούν εθνική συνεννόηση, επαγγελματικούς χειρισμούς, στρατιωτική και διπλωματική ετοιμότητα και κυρίως έναν λαό ενημερωμένο και έτοιμο να αναλάβει τη μοίρα του και να αναδεχθεί το κόστος των επιλογών του.