Μερικοί λόγοι που εκτιμώ βαθειά τις Πουτάνες...

Ήμουν και επί ΣΥΡΙΖΑ φυσικά, απέναντι σε εκείνην την ανεκδιήγητη κυβέρνηση, όπως είμαι και τώρα απέναντι στην πινακοθήκη ηλιθίων του Κούλη.

Όσο για το τι απέγιναν όλες εκείνες οι δημοσιογραφικές περσόνες, τα (κακο) πληρωμένα πιστόλια και οι ασπόνδυλοι γλείφτες, που επί Τσίπρα όλα- ακόμα και τα λίγα καλά...- τα έβρισκαν "γκαιμπελίστικα" και βάλε, ποτέ δεν τους έκλαψα, ούτε και είχα έγνοια για την αδιάφορη μοίρα τους.

Παρασιτούν τώρα στα υπόγεια του Μαξίμου, οι... "επιφανείς" (τρομάρα μας...), βγάζουν ένα καλό μεροκάματο οι υπόλοιποι, ανάλογα με την διαβάθμιση της "εγκυρότητάς" τους, σε εφημερίδες όπου έχουν προνομιακή ενημέρωση για την επίσημη γραμμή ή σε κρατικές θέσεις, παίρνουν ένα κόκκαλο οι μικρότεροι, άντε κάνα βόλεμα στον φιλικό Τύπο και συνωστίζονται για λίγη εύνοια οι εντελώς φτωχομπινέδες...

Και να πεις ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουνε μάθει απ΄ τα λάθη τους; "Ποιος είσαι εσύ που δεν σε ελέγχουμε;" με ρωτάει άκομψα τις προάλλες μια στελεχάρα στο Caravel όπου συνεδρίαζε η Κ.Ε του Κόμματος. "Ο γιος του μπαμπά μου" του απαντώ κι έκτοτε έσβυσα το τηλέφωνό του ζητώντας από άλλους την στοιχειώδη ενημέρωση...