Αυτήν τη φορά να γίνουμε εμείς οι Λύκοι

Τα διαδοχικά πακέτα μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες μαρτυρούν αφενός την αμηχανία του νεοφιλελεύθερου πρωθυπουργού και των υπουργών του να ντύσουν τη γύμνια τους και την κραυγαλέα τους ανεπάρκεια μπροστά στην δυσκολία της συγκυρίας κι αφετέρου την ξεκάθαρη επιλογή τους να ξεφορτώσουν αβασάνιστα το κόστος της κρίσης στην πλευρά του κόσμου της εργασίας.

Το αναγκαίο μεν , αλλά επιτηδευμένα χαζοχαρούμενο, όπως το μετατρέψανε «μένουμε σπίτι», δεν μπορεί να σκεπάσει το «ποιος θα πληρώσει την κρίση». Ξεπερνώ τις φτηνές επικοινωνιακές επινοήσεις που εξοργίζουν και στέκομαι στο απλό: 

Γιατί δίνουν την δυνατότητα στους επιχειρηματίες να καταβάλουν το δώρο του Πάσχα το καλοκαίρι; Δεν γνωρίζουν άραγε στα συναρμόδια υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας (ο Σταϊκούρας κι ο Βρούτσης για να λέμε ονόματα) το μισθολογικό μακελειό που συμβαίνει στις επιχειρήσεις και τις μεγάλες καθυστερήσεις στην μισθοδοσία που υπερβαίνει και τους δέκα μήνες; Πόσο μπορεί πλέον να αντέξει κάποιος χωρίς τα (δουλεμένα με αίμα) λεφτά του μέχρι το καλοκαίρι;

Θεωρεί η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ότι η πλευρά της προσφοράς στην καταρρέουσα Οικονομία μπορεί να στηριχθεί μόνο από το 30% της παραοικονομίας; Υπάρχει μέριμνα για το πώς θα επιβιώσουν, όχι το πώς θα ζήσουν, οι υπόλοιπες κατηγορίες «συμπολιτών» σύμφωνα με την πρωθυπουργική προσαγόρευση;  

Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση δίνει την δυνατότητα στους εργοδότες μέχρι τις 30 Απριλίου να αναστείλουν τις συμβάσεις εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο οι εργαζόμενοι, αντί να εισπράξουν τουλάχιστον έναν μισθό και το Δώρο, τώρα θα πάρουν –και να δούμε πότε…-ένα επίδομα 800 ευρώ και θα τεθούν αναγκαστικά σε καθεστώς εφεδρείας, χωρίς καμία εγγύηση ότι θα επιστρέψουν στο πόστο τους και ότι θα πάρουν πίσω και τις μισθολογικές απώλειες. 

Μόνο στο πρώτο 20ήμερο του Μαρτίου έγιναν περί τις 100.000 απολύσεις και αντί η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση να τις θεωρήσει άκυρες τις νομιμοποιεί. Αν αυτό δεν λογίζεται ως αιτία πολέμου δεν ξέρω μέχρι ποίου σημείου μπορούμε να ενδώσουμε στην φρίκη…

Με δυό λόγια, εκτός από τα λεφτά των εργαζομένων που χαρίζει η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση στους εργοδότες για να αντέξουν οι καημένοι στα δύσκολα, τους παραχωρεί και το δικαίωμα αθρόων απολύσεων «παλαιών» εργαζομένων και την πρόσληψη «νέων» με διαφορετικές- προφανώς δυσμενέστερες- συμβάσεις. Διότι αυτό, που ήδη συζητιόταν προ κρίσης,  μαθηματικά θα συμβεί μετά τον Απρίλιο.

Δεν θα πρέπει να μείνει εκτός προβληματισμού το γεγονός ότι η νέα άγρια επίθεση της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης που κατεδαφίζει στον εργασιακό χώρο ό,τι άφησαν ανέπαφο ακόμα και οι κατοχικές ερπύστριες της Μέρκελ, μετατίθεται στο χαζοχαρούμενο έδαφος της «ατομικής ευθύνης» (το έχει στηλιτεύσει ακόμα και ο αξιοθρήνητος «Αρκάς» ότι… η ατομική ευθύνη μας λείπει!) και του «μενιμενιστάν».

Βλέπουμε αίφνης τον διασκεδαστή- ηθοποιό Σπύρο Παπαδόπουλο στην-από εμάς πληρωμένη μάλλον- διαφήμιση να λέει αδιαπραγμάτευτα σε πρόσωπο αδιευκρίνιστου φύλου «μην το συζητάς θα μείνω μέσα και θα πλύνω και σχολαστικά τα χέρια μου». Όλο αυτό πακέτο με κάτι «βλάχους» (που μακάρι να΄ ταν νοικοκύρηδες Βλάχοι δηλαδή…)  της εγχώριας «σόου-μπιζ» λέει, που σκηνοθετούνε την ασυνάρτητη πάρτη τους και δηλώνουν καμαρωτά «είμαι κι εγώ θύμα του ιού» ή αναρτούνε αδιάφορα εγωπαθή βιντεάκια στο Youtube για να μας πείσουν ότι "στο σπίτι περνάνε τέλεια".

Στις παρέες τους προδήλως απευθύνονται. Διότι, προϋποθέτουν όλα αυτά βέβαια ένα βιοτικό επίπεδο τουλάχιστον ανεκτό. Όπου αρχικά, δεν θα κοιμάσαι σε παγκάκια ή κάτω από γέφυρες και δευτερευόντως θα έχεις ένα έστω νοικιασμένο κεραμίδι, με λογαριασμούς πληρωμένους, ώστε μετά να σταθείς στην ουρά του σούπερ- μάρκετ για να πάρεις τα χρειώδη.     

Αρχίζει και «ψήνεται» ένας νέος ολοκληρωτισμός, στο μεταξύ, όπου καλούμαστε να παραιτηθούμε από τα τελευταία μας δικαιώματα με την αόρατη απειλή «κάτσε σπίτι μαλάκα και μη μιλάς!» για να μην μεταδοθεί ο ιός της απειθαρχίας στην περιβόητη «Κοινότητα».  Αυτό που ο θεοσεβής Τσιόδρας, ο οποίος ειρήσθω, μέσα Γενάρη δήλωνε άλλα αντ΄ άλλων για τον κορονοϊό στην θεματική ιστοσελίδα ιατροnet,  αποκαλεί «αγέλη».

Να δεχθούμε τον όρο λοιπόν. Αλλά, για μια τουλάχιστον φορά, να γίνουμε εμείς η «αγέλη» επίφοβων Λύκων!