Είμασταν αλητάμπουρες και απείθαρχα τσογλάνια εκεί γύρω στο ΄70 στο Δημοτικό, ψηλά πάνω στο βουνό της Καστοριάς, στην Καλλιθέα, τη γειτονιά που έβγαζε τότε τους μάγκες. Οι γέροι μας επήλυδες, δουλεύανε όλη μέρα να μας αναστήσουνε. Στα υπόγεια όπου τότε νοικιάζαμε μας γεννούσαν οι μανάδες μας μοναχές. Τη μέρα πετροπόλεμος κι ανελέητο παιχνίδι. Τα βράδυα του καλοκαιριού στρωματσάδα. Στο μεσοδιάστημα, τα μεσημέρια, τα πιάτα στη γειτονιά πηγαίνανε φέρτε. "Εμείς λαδερά"... "Εμείς μπριάμι"... Για όλους είχε...
Είχαμε βρει κι ένα παληό κιτρινισμένο σεντόνι με το αδερφάκι μου, αχρείαστο.
Το στέναμε με δυό κλάπες, ανάβαμε και κάτι λειψά κεράκια "δανεικά" απο την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, όπου παντρευτήκαμε μετά κατά σειρά και αδιαμαρτύρητα όλοι μας, και πολλές φορές το σούρουπο, δίναμε παράσταση Καραγκιόζη, με μια δεκάρα εισιτήριο για τα παιδιά της γειτονιάς.
Τρίτη δημοτικού έφαγα άγριο ξύλο απ΄τον δάσκαλο.
Μας διάβαζε Μυριβήλη για το έπος του Σαράντα, κι όταν έφτασε στο επεισόδιο όπου ο συγγραφέας φυλάει σκοπιά μέσα στο Αλβανικό και λέει την επιτακτική φράση "Αλτ τις ει;", απάντησα εγώ απο το θρανίο μου με ατάραχη και αβίαστη Καραγκιόζικη φυσικότητα "γάϊδαρος όπως κι εσύ!". Όταν κατέβηκα απο τη Σαλονίκη στην Αθήνα δύο πράγματα ήθελα να γίνω. Οργανοποιός ή Καραγκιοζοπαίχτης. Για ορισμένους λόγους απέτυχα και στα δύο.
Οι μνήμες φαίνεται όμως πως εκδικούνται. Και την Κυριακή που πήγα τσάρκα στον Πειραιά κι ο γιόκας μου δεν ήθελε να μ΄ ακολουθήσει -οκτώ χρονών και ανεξάρτητος ρε;-με παίρνει σκασμένος στα γέλια και μ αρωτάει "μπαμπά ξέρεις τι βλέπω τώρα στην τηλεόραση; Τον Καραγκιόζη δήμαρχο!". Μπερεκέτι!..
--------------------------------------
Αντιγράφω τώρα: "Ήτονε ένας παλαιός Καραγκιοζοπαίχτης ο Αντώνης ο Ποριώτης ή Μποντόνιας. Τόπινε πολύ το κρασί και πολλές φορές αναγκαζότανε ο θεατρώνης του να γράψει στο πρόγραμμα ¨Λόγω ασθενείας του παίκτου, ο Καραγκιόζης αργεί¨.
Μετά την παράσταση πήγαινε ο Μποντόνιας για πατσά στην οδό Αθηνάς κι όταν πια μέθαγε, ετραγούδαγε τον Εβραίο: ¨Τουμπερλέμο ζα, ε, ε, τουμπερλέμο ζα¨κι έκανε το σώμα του μια μπρος, μια πίσω, όπως κάνει η φιγούρα του Εβραίου. Ξεκίναγε για να πάει στο Ζάππειο και κοιμότανε στα σκαλάκια της Μητρόπολης.
Όταν πια παράγινε το κακό έπαιζε άλλ΄ αντ΄ άλλων: Μια βραδυά στα Πατήσια, είχε στο πανί το θηρίο αλλά δεν έβρισκε στο τσουβάλι του το Μεγαλέξαντρο να το σκοτώσει κι έβαλε και το σκότωσε ένας μπέης. Μετά την παράσταση του λέει ο θεατρώνης:
-Γιατί κυρ- Αντώνη, δεν το σκότωσε ο Αλέξαντρος;
-Ε, όλο ο Αλέξαντρος θα το σκοτώνει; Ας το σκοτώσει και μια φορά ο κακομοίρης ο Μπέης".
---------------------------------------------------------------
Έτσι κλείνει τα απομνημονεύματά του, ο ηρωικός Καραγκιοζοπαίχτης Σωτήρης Σπαθάρης, πατέρας του Ευγένιου που κηδεύεται αύριο στην Αττική γη(το βιβλίο στις εκδόσεις "Οδυσσέας" και εύγε του).
(Ας το προσθέσω εκτάκτως: για τον Γιώργο Κουτίνα, τον Κωστάκη Δέδε, τον άδοξο Ρηγίνο Καράδη και τον Παναγιώτη Πολιτίδη. Στους "σκληρούς του Γκάρισον"!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου