Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει...

Θα ήταν εύκολο για μένα να πω ότι η "οργή" για την οποία μίλησα στην πρώτη μου απόπειρα να επικοινωνήσω διαδικτυκά μαζί σας, επιβεβαιώθηκε πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι περίμενα. Δεν θα το κάνω...

Κουράστηκα να ζω επιβεβαιώσεις στενάχωρων συναισθημάτων.

Κουράστηκα να ζω διαψεύσεις μιας εικονικής πραγματικότητας που καθημερινά τη συνθέτουν "εξωπραγματικές ελπίδες".

Ξέρω καλά, άσχετα αν αρνούμαι πεισματιά να το παραδεχτώ, συμβιβαζόμενος μαζί του, ότι δεν ζούμε κοινωνία αγγέλων. Ακόμα κι αν πολλά αγγελούδια τα βάλεις πολλά μαζί μέσα σ' έναν ασφυκτικά μικρό χώρο να συμβιώσουν, το λιγότερο που θα συμβεί είναι να θαμπώσουν τα φωτοστέφανά τους. Το πείραμα με τα ποντίκια και το κλουβί τους είναι γνωστό. Ας μην επαναλαμβανόμαστε. Κι είναι υπό αυτή την έννοια, γλυκυτάτη μου Λασκαρίνα, που αναφέρθηκα στο "πολύ περιορισμένο θέμα" του πολύ περιορισμένου χώρου μας: Οι επιπτώσεις, όχι μόνο στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και στο αποτέλεσμα της "ενημερωτικής" των πολλών εργασίας μας, είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολεί. Anyway...

Ας μιλήσουμε για γενικότερα θέματα! Να μιλήσουμε για την Ολυμπιακή; Με πονάει το θέμα: Δεν μένω στο αν την έχει ο κ. Δημόσιος ή ο κ. Βγενόπουλος. Παρασύρομαι από την πρώτη σκέψη ότι Ολυμπιακή σημαίνει "πέταγμα" ψηλά στον ουρανό, ταξίδια, επικοινωνία με "καινούριους κόσμους". Εξοδο από τους 4 τοίχους της Βουλής, του σπιτιού, του τόπου που μας πληγώνει, της στεγνής μικροπραγματικότητάς μας.

Να μιλήσουμε για την Οικονομία; Πολύ ευχαρίστως... Δώστε μου, μόνο, λίγο χρόνο να πάω να προλάβω την πληρωμή χρεών, δόσεων, λογαριασμών, δικαιώματος να υπάρχω ανάμεσά σας, ν' αναπνέω τον κοινόχρηστα μολυσμένο αέρα μας, και αμέσως μετά... στην διάθεσή σας!

Προς το παρόν, πάντως, θα προτιμούσα να μιλήσουμε για την Κέρκυρα και το Ιόνιο. Και, προς Θεού, όχι για τους Κίμωνες. Θα έβρισκα εξαιρετικά γοητευτικό να μιλήσουμε για τους Οδυσσείς (το έγραψα καλά? αμάν αυτές οι ανασφάλειές μου)...

Να κουβεντιάσουμε για τις υπέροχες χελώνες της Ζακύνθου που έχουν εδώ και πολύ καιρό κρατήσει ζεστά αιχμάλωτο κομμάτι της ψυχής μου.

Τουλάχιστον σήμερα, όμως, να μην μιλήσουμε για τους συντρόφους που θα συγκεντρώσουν την επαναστατικότητά τους στη θέα της κλειστής λόγω ευρωεκλογοεργασιών Βουλής. Είναι και που πρέπει να φύγω νωρίς από το σπίτι, ν' αποφύγω την αιχμαλωσία μου στο αυτοκίνητο. Θα μου πεις, "Και γιατί δεν παιρνεις το Μετρό:"... Για να σου απαντήσω ότι πλήρωσα μεν τον "καταλληλότερο" να κάνει τα μεγάλα έργα του, πλην όμως δεν ήταν τόσο μεγάλα (όχι αυτά που πλήρωσα, αλλά τα έργα του), και εκεί που μένω δεν υπάρχει πρόσβαση σ' αυτά.

Εχοντας την εντύπωση ότι σας ζάλισα πάλι...

Ειλικρινά ημέτερος

Υ.Γ. 1 Δεν ξέρω... Χθες, καθώς βάδιζα στον άδειο διάδρομο που οδηγούσε στο Καφενείο, μου φάνηκε ότι άκουσα εξώκοσμο τον αντίλαλο να φτάνει στα ώτα μου: "Μανούούούσηηηηςςςς.... Δικαιοσύύύύύνηηηηηη"...

Υ.Γ. 2 Σ' ένα περιβάλλον και σε μια δουλειά, όπως είναι η δική μας, που έχει τα χαρακτηριστικά τα γνωστά, νομίζω πράγματι, φίλε μου, ότι είναι υπέροχο για τον καθένα από εμάς να κάνει ΕΛΕΥΘΕΡΟ ρεπορτάζ. Σε όποιο τομέα κι αν ασχολείται...

Υ.Γ. 3 Δεν υπάρχει "Υστερόγραφο 3".

Υ.Γ. 4 Αλήθεια, τί απέγινε ο Ινδός του αναψυκτηρίου?