Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Πες μου το ΔουΣού σου, να σου πω ποιός είσαι!...

Δηλαδή, συγνώμη... Εγινε όλη αυτή η φασαρία, έγιναν "γενικές" και μερικές συνελεύσεις, τόσες συζητήσεις, στάλθηκαν τόσα μέιλ και γραπτά μηνύματα στα κινητά, τυπώθηκε τόσο χαρτί, κατεγράφη τέτοια κινητοποίηση, διοργανώθηκαν πάρτι, στήθηκαν κάλπες, σηκώθηκε "κουρνιαχτός", για να "φύγει" από το ΔΣ ο Μπετινάκης και να μπει στη θέση του ο Κουμπιάς;
Διότι, γλυκύτατοι συνάδελφοι και συναδέλφισσες, κατά τα λοιπά βλέποντας και τις σχετικές ανακοινώσεις της Ενώσεώς μας, αυτοί που διαχειρίστηκαν τις υποθέσεις μας, παρέμειναν στις θέσεις τους (τις καρέκλες γύρω από το τραπέζι των συσκέψεων, δηλαδή): Σόμπολος, Μαγιάση, Τσαλαπάτης, Βλαβιανός, Κυρίτσης, Νταβανέλλος, Νταουντάκη, Ράμμος, Τρίμης, Αγρολάμπος.
Πρώτο συμπέρασμα (διότι, προφανώς, θα υπάρξουν κι άλλα...); 'Η οι συνάδελφοι ήταν επιτυχημένοι, ή όλοι μας -σύστημα και ψηφοφόροι- ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ!

1 σχόλιο:

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

Έτσι ψήφισε ο κλάδος μωρε Insider...
Μήπως δεν το περιμέναμε; Προετοιμάζεται κανείς για το χειρότερο, αφήνοντας πάντα μια σταλιά έδαφος για να ανθίσει η ελπίδα.
Υπάρχουν νέα δεδομένα και μια μικρή- έστω, αλλά-μετατόπιση του παγετώνα λίγο αριστερότερα.
Δεν πιστεύω οτι αυτές οι διαδικασίες είναι βασικά άθροισμα ατομικών ναρκισσισμών.
Και πολλά εξηγεί το συμφέρον,(όχι πάντα με την απωθητική ιδιοτέλεια που το συνοδεύει), η ωμή συναλλαγή, ή ο καιροσκοπισμός, αλλά και η ανασφάλεια σε εποχές δύσκολες για το επάγγελμα, οι πιέσεις των εργοδοτών, η ιδεολογία και ο κατακερματισμός δυνάμεων.
Τι να... "τάξεις" του αλλουνού, εκτός ίσως απο μια σίγουρη θέση στη μπόρα, όταν "ο άλλος" μας κλείνει πονηρά το μάτι και υπόσχεται επαγγελματική κατοχύρωση; Ζόρικα και στενάχωρα τα πράγματα, αλλά δεν μπορεί κανείς να πάει κόντρα στην πραγματικότητα...Δεν έχω μια αυταπάτη, ούτε και καμιά μεταφυσική πίστη, οτι θα έρθει τελεσίδικα το πλήρωμα του χρόνμου που κάποιοι θα δικαιωθούν έναντι άλλων. Ελπίζω στο ήθος που παράγει καθημερινά η στάση όσων ακούνε τις σειρήνες με ανοιχτά αυτιά, αρνούμενοι με ένα είδος προσωπικής γενναιότητας να δεθούν στο κατάρτι. Και νομίζω οτι είναι πολλοί τέτοιοι σε όλες τις παρατάξεις.