Εν μέσω αυτής της απαράδεκτης πραγματικότητας, μια χούφτα γιατροί στο τμήμα εξωτερικών ιατρείων - επειγόντων περιστατικών να δίνουν την ψυχή τους για να προσφέρουν τις υπηρεσίες του. Μια όαση πραγματική, σε ένα βομβαρδισμένο από πυρηνικά τοπίο!...
Δεν θα τους έλεγα "ήρωες". Θα τους αποκαλούσα Ανθρώπους... Κοιτάζοντάς τους, όση ώρα ήμουν στο χώρο αναμονής, προσπαθούσα να βρω ομοιότητες - διαφορές με τους πρωταγωνιστές της γνωστής τηλεοπτικής σειράς. Οι "δικοί μου" δεν είχαν μέικ απ. Σίγουρα. Ούτε μεταμοντέρνες στολές. Προφανώς δεν έχουν ούτε τις αντίστοιχες αποδοχές. Αλλά και οι "άλλοι" δεν έχουν Αβραμόπουλο! Σίγουρα δεν έχουν...
Οπως, επίσης, δεν θα πρέπει να διαθέτουν στα μέρη τους και κοινοβουλευτικό συντάκτη σαν και την αφεντιά μου, που όταν - κάθε που - συζητιέται στη Βουλή θέμα Υγείας (νομοσχέδιο, προ ημερησίας, ερώτηση κλπ) ψάχνω να δω αν ειπωθεί καμιά "αιχμή" για τους εσωκομματικούς αντιπάλους, αν υπάρχξει κόντρα με το ΠΑΣΟΚ για τις δημοσκοπήσεις και τη διαφθορά, αν..., αν..., αν..., προκειμένου να γράψω, και όχι για την ουσία των πραγμάτων.
Τελικά, από την παρανοϊκή και τόσο μα τόσο επώδυνη νεοελληνική πραγματικότητα, λίγα κατορθώνουν να διαπεράσουν τους βαρείς τοίχους του Κοινοβουλίου, και τα σχεδόν ερμητικά κλειστά μάτια της δημοσιογραφικής ψυχής.
Τα σέβη μου!
3 σχόλια:
Πήγε κι ο κουνιάδος μου, σύμπλογκε Ινσάϊδερ πέρυσι τέτοιαν εποχή τον πατέρα του, σε ένα μεγάλο ιδιωτικό κέντρο της Θεσσαλονίκης για σοβαρή επένβαση. Γυρίζει και θωρεί τα μεγαλεία ολόγυρα με δέος: Αίθρια επιβλητικά, λουσμένα στο φως, κάτι αίθουσες αναμονής που μοιάζαν με το Μπερναμπέου- το ύφος πρόσχαρο "περιμέναμε ακριβώς μόνον εσάς"- παντού αστραφτερές πρασινάδες και μαραμαρένιες βρύσες με αποστειρωμένα τρεχάμενα νερά. Κοντοστέκεται σαστισμένος ο δικός μου και λέει-για να τον... εμψυχώσει προφανώς-του μπαμπά του: "Που ήρθαμε ρε πατέρα! Εδώ χαίρεσαι να πεθαίνεις!"...
(Είχα κάνει μια φορά κάτι αναιμικά ρεπορτάζ όπου έμαθα, μεταξύ άλλων, τα εξής: Μετά την Άμυνα, η μεγαλύτερη δαπάνη στον κρατικό προϋπολογισμό, η οποία μάλιστα αυξάνεται με ιλιγγιώδη ετήσιο ρυθμό είναι το φάρμακο.
Το Δημόσιο αν και είναι ολιγοψώνιο, δεν διεκδικεί καλύτερες τιμές, δεν έχει ενιαίο σύστημα προμηθειών, δέχεται τους τιμοκαταλόγους που υπαγορεύουν αυτοκρατορικά στην γραφειοκρατία του υπουργείου Εμπορίου ξεσαλωμένοι (με το δίκηο τους, αφού βρίσκουν...) φαρμακοβιομήχανοι και είναι έρμαιο-εν γνώσει του- των κομματικών διοικήσεων στα νοσοκομεία.
Κάθε τόσο, τα χρέη τους ρυθμίζονται με τροπολογίες. Και μετά απο άλλο λίγο τόσο, ξεφυτρώνουν διπλάσια!
Σου θυμίζω παρενθετικά, οτι η τελευταία σοβαρή νομοθετική πράξη αυτής της κυβέρνησης, προτού κλείσει τη Βουλή ο Καραμανλής, ήταν η ρύθμιση όλων των εξωσυμβατικών προμηθειών των νοσοκομείων. Μιλάμε για μερικά δις ευρώ που χρεωθήκαμε χωρίς διαγωνισμούς, την ώρα που ο Παυλίδης έδινε εξηγήσεις για διακόσια χιλιάρικα...
Μιλάμε όμως και για ένα αφάνταστα αποδοτικό σύστημα που βολεύει πολλούς. Τους βιομήχανους, τους προμηθευτές, τους κλινικάρχες, τους κομματικούς στρατούς και τις προεκλογικές εκστρατείες των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, όπου διοχετεύεται μεγάλο μέρος της διαφοράς. Όσο για μας έχεις δίκηο...Εφαπτόμαστε με την πραγματικότητα, κάθε φορά που φεύγουμε απο την ιδρυματική μεγαλομανία μας και τρακάρουμε συνήθως απο τύχη κι αν το πάρουμε χαμπάρι, με τον κόσμο που ζει οριακά και στις παρυφές της ύπαρξης- μ΄ αυτόν τον κόσμο εν ολίγοις που υποτίθεται πως είμαστε η φωνή του...
Έχω πειστεί, οτι η δημοσιογραφία δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί όμως να στριμώξει λίγο περισσότερο τους Αβραμόπουλούς του...).
Πόσα, μα πόσα θέματα "ανοίγεις" Γιώργη... Ομως είναι εκείνη η πικρή φράση πως "Εδώ χαίρεσαι να πεθαίνεις", που ο αντίλαλός της σκίζει την ακοή. Δεν ξέρω... Εχω σκεφτεί πάμπολλες φορές ότι υπάρχουν Ανθρωποι σε ουκ ολίγες γωνιές του πλανήτη - ίσως, πιθανότατα και πολύ κοντά μας! - που πραγματικά `'χαίρονται" που πεθαίνουν, αφού κουράστηκαν να ντρέπονται για τη ζωή που ζουν...
...Και αν παρεξηγήθηκα, όχι λοιπόν, η σύγκριση δεν ήταν με το τί "ξενοδοχειακού τύπου" κατάσταση υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα της Υγείας. Αλλά ακριβώς με το πόσα ορθά και αξιοπρεπή μπορούν να υπάρχουν στον δημόσιο τομέα της Υγείας...
...Και, ναι! Εχεις δίκιο: Ποινικές ευθύνες αναζητούν άπαντες σε "κωλόσπιτα" και "σαπιοκαράβια", μέσω πάμπερς, βαλιτσών και παραγεμισμένων χάρτινων φακέλων μεγέθους "Α4". Τα μείζονα, τα "ιερά", δεν τ' αγγίζουμε...
... Οσο για τη δημοσιογραφία που "δεν μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο"... Καλό για τον κόσμο - έστω, γι' αυτό τον κόσμο!... - αφού τέτοια είναι η δημοσιογραφία...
Μετά τιμής
Insider
Πάλι χάσαμε τη μπάλα ρε ινσάϊδερ...
Χανόμαστε στις περιπτώσεις και τα μουχρώματα. Όμως, συναίσθημα που λέγεται γρήγορα λησμονιέται.
Ο καθένας και όλοι μαζί άλλωστε, έχουνε κάτι "οδυνηρό" να διηγηθούνε απ΄ την επαφη τους με το "άκαρδο" Δημόσιο....
Έχουμε όμως εξήγηση για όλα αυτά; Ή θα το ρίξουμε στη μεταφυσική και την ηθικολογία, εγκαταλείποντας την πολιτική στα αβαθή...
Λέω δηλαδή, μήπως και μας βοηθήσει μια υποτυπώδης ανάλυση ώστε ¨να τη σώσουμε¨, αν μ΄ εννοείς.
Πριν απο λίγα χρόνια, ένας τύπος που ξέρω και που βαρέθηκε ν΄ ακούει στη γειτονιά του σε μια αθηναϊκή συνοικία το φοιτηταριό να ελεεινολογεί τα πάντα, πήγε και νοίκιασε ένα ισόγειο κι αφού το σένιαρε, τους είπε "μάγκες, έχετε στην παρέα σας, καμπόσους μαθηματικούς, φιλολόγους,φυσικούς, διαβόλους, τριβόλους και τα ρέστα... Γιάντα δεν κάνουμε μια φάση να διδάσκετε σε τούτο το ρημάδι δωρεάν τα παιδιά των μεροκαματιάρηδων που πλήρώνουν ένα σωρό φροντιστήρια;".
Δε προσφέρθηκε κανείς.
Μιλάμε για καθαρή ήττα!
Είμαι βέβαιος όμως, οτι την επόμενη φορά, θα βρεθεί κάποιος που αυτό το λιγοστό πράγμα θα το πάει κάπως παρακάτω...
Γειασάν!
Δημοσίευση σχολίου