Δεν θα πω πολλά λόγια. Τον γνώρισα. Τον συμπάθησα. Μακάρι να είχα διαθέσει περισσότερο χρόνο μαζί του.
Μόνο να σημειώσω ότι θα έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσουν εκεί στην ΕΣΗΕΑ την καταμέτρηση κουκιών και τις κομματικο-παραταξιακές αναλύσεις των αποτελεσμάτων, για να αναρτήσουν την δυσάρεστη είδηση στο σάιτ της "Ενωσής μας".
Μέχρι τότε, επιτρέψτε μου την αντιγραφή σημειώματος από τη σημερινή "Καθημερινή":
"Ο Λάμπρος Παπαντωνίου έφυγε προχθές από τη ζωή. Εργάσθηκε για πολλά χρόνια ως ανταποκριτής ελληνικών μέσων ενημέρωσης στις ΗΠΑ και ξεχώρισε με την καθημερινή παρουσία του στην αίθουσα ενημερώσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπου πάντοτε με πείσμα και πάθος απηύθυνε ερωτήσεις για θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος. Ανθρωπος με ήθος, απέραντη αγάπη για την Ελλάδα και αστείρευτο πάθος για τη δημοσιογραφία ήταν πάντοτε «παρών» σε όλα τα μεγάλα γεγονότα. Οι συνάδελφοί του τον αγαπούσαν για την καλοσύνη και τον... δημιουργικό τρόπο που ασκούσε την ερευνητική δημοσιογραφία, όπως όταν κρύφτηκε κάτω από ένα έδρανο σε μια απόρρητη συνεδρίαση Επιτροπής του Κογκρέσου. Ολοι όσοι τον γνώρισαν και τον αγάπησαν, με τις ιδιορρυθμίες του και τα πάθη του, του εύχονται «Καλό ταξίδι Μr. Lambros».
5 σχόλια:
Τώρα που θα ξανανοίξει η Βουλή πρέπει να θυμηθώ να εντοπίσω ποιός είσαι γιατί κουβεντιάζω τόσο καιρό μαζί σου και δεν έχω καταλάβει ακόμα!
Για να μην κουράζομαι χτύπα μου την πλάτη και πές μου "είμαι ο Insider".
Αγαπητή μου Λασκαρίνα... Δεν χτυπάω ποτέ πισώπλατα (χεχεχε), και δεν έχω χέρι-τιραμόλα να είμαι μπροστά σου και να μπορώ να σου χτυπήσω την πλάτη ταυτόχρονα.
Δεν χρειάζεται να κουραστείς. Θα με βρεις και θα σε βρω.
Υ.Γ. ελπίζω να μην θέλεις να δεις ποιός είμαι για να με ... χαστουκίσεις για κάτι που έχω πει ή έκανα...
Αλλά, πάλι... Μπορεί και να έχεις δίκιο. Εχει διαχρονική ισχύ όχι το τί λέγεται, αλλά το ποιός το λέει...
Τα σέβη μου!
Γελούσαμε τότε με την καρδιά μας στο παληό "Ποντίκι", με τα ανδραγαθήματα και τα παθήματα αυτού του μικρού γίγαντα που κατέκτησε με το σπαθί του τον σεβασμό όλων των αμερικανών αξιωματούχων και συναδέλφων του.
Γιατί δεν μπέρδεψε ποτέ την αγάπη για την πατρίδα με τη μισαλλοδοξία. Και κυρίως γιατί δεν διαννοήθηκε ποτέ να υποκύψει σε έναν ασπόνδυλο και δουλικό κοσμοπολιτισμό, προκειμένου να γίνει αποδεκτός και αρεστός στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, όπως κάνουν κάμποσοι Έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι.
Στις ΗΠΑ όμως γι΄ αυτό ακριβώς τον σεβάστηκαν. Και συνήθως στις τακτικές ενημερώσεις, είχε προνομιακά κατακτήσει την τιμή της πρώτης ερώτησης: για την Κύπρο, το Αιγαίο και την πατρογονική Θράκη.
Αυτόν τον υπέροχο Δον Κιχώτη, προσπάθησαν κάποιοι ανεπαρκείς να τον κατατάξουν στη χορεία των γραφικών. Ο φθόνος τους, όμως, δε μπόρεσε να πιάσει πάνω του. Γιατί πολλές απο τις πιο συγκλονιστικές ειδήσεις βγήκαν απο την Ουάσινγκτον, είτε απο δικές του ερωτήσεις είτε απο φιλότιμες και φίλεργες έρευνές του.
Αυτό δύσκολα μπορόύνε να το παραβλέψουνε. Όσο τουλάχιστον θα υπάρχουν άνθρωποι να υπερασπιστούν τη μνήμη του.
Οι μόνοι ίσως που θα μπορούσαν να μιλήσουν για τη μεγάλη του ψυχή, είναι οι μαύροι στη συνοικία όπου έμενε- ο μοναδικός λευκός. Νοιαζόταν γι΄ αυτούς και τα παιδιά τους και στεκόταν αρωγός στην οδύνη και ανυπόκριτα μέτοχος στις χαρές τους. Κι εκείνοι πήγαιναν ντυμένοι επίσημα τις Κυριακές στις εκκλησιές τους και άφηναν μια γωνία στην ψυχή τους γι΄ αυτόν τραγουδώντας μελωδικά "God bless Lambros...".
Για 18 χρόνια, σχεδόν κάθε ξημέρωμα, κλείναμε το τηλέφωνο με την ίδια φράση « άντε και να δούμε πότε θα τα πούμε από κοντά…», μια συνάντηση που τελικά τα πράγματα τα έφεραν έτσι ώστε να μην πραγματοποιηθεί ποτέ…
Όλες αυτές τις ημέρες διάβασα και άκουσα τόσα καλά λόγια από τόσους πολλούς για το φίλο μου που πραγματικά είναι άδικο που δεν μπορεί να τα ακούσει και ο ίδιος, έτσι γιατί πάντα είχε αυτό το παράπονο ότι «εγώ παλεύω εδώ και κανείς στην Ελλάδα δεν ασχολείται…»
- «Έλα φίλε, εδώ Λάμπρος…» αυτή ήταν η πρώτη του φράση κάθε βράδυ, ενώ αμέσως μετά - πριν ακόμα ακούσει την απόκριση- να σου και η "Λάμπριος αγωνία": «έλα, προλαβαίνουμε να γράψουμε κάτι ή να το αφήσω για αύριο να το πω στα κορίτσια στο εξωτερικό δελτίο…»
Ο Λάμπρος πάντα αγωνιούσε… Αγωνιούσε για τον εάν προλάβουμε την δεύτερη έκδοση. Αγωνιούσε για τα αντεθνικά παιχνίδια που σκάρωναν οι “φίλοι” μας, λέγοντας μάλιστα συνωμοτικά «πως τα πράγματα είναι κρίσιμα, αυτοί εδώ κάτι μας ετοιμάζουν…» . Αγωνιούσε για το πόση ώρα θα κάνουν να βγουν τα επίσημα πρακτικά ώστε να μην μπορούν να τον διαψεύσουν...
Ο Λάμπρος επίσης πάντα στενοχωριόταν… στενοχωριόταν για την διαχρονική ανικανότητα της εξωτερικής μας πολιτικής, για τους υπουργούς μας , τους διπλωμάτες, τους ομογενείς μας, αλλά κυρίως στενοχωριόταν για τους αρχισυντάκτες μας που δεν «καταλάβαιναν», όπως έλεγε και δεν του έβαζαν ολόκληρες τις ανταποκρίσεις…
- «Φίλε, πριν λίγο έκανα μια ερώτηση στον εκπρόσωπο για το … και τον εκνεύρισε τόσο που εάν μπορούσε θα με πέταγε έξω από την αίθουσα…».
Στην στόχευση όμως του Λάμπρου, δεν ήταν μόνο οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, αλλά και όσοι συνάδελφοί του με τις ερωτήσεις τους προσπαθούσαν να υπερασπιστούν θέσεις αντίθετες προς το συμφέρον της Ελλάδας... Ο Λάμπρος πάντα τους περίμενε και όταν κέρδιζε την μάχη, τα ξημερώματα μας έλεγε «τον έκανα να τα μαζέψει και να φύγει… τον έκανα σκόνη…»
Ο Λάμπρος πάντα ήθελε να ξεκινάμε την ανταπόκριση γράφοντας « του Λάμπου Παπαντωνίου, από την Ν. Υόρκη ή την Ουάσιγκτο» ανάλογα. Όπως επίσης δεν ξεχνούσε να σου υπογραμμίσει «σε ερώτηση του Ε.Τ, απάντησε...», βρέ Λάμπρο τι τα θες αυτά, τον πείραζα, και εκείνος κάθε φορά δεν κουραζόταν να σου λέει « όχι για μέναν, αλλά είναι σημαντικό να διαβάζουν οι αναγνώστες αλλά και οι πρεσβείες ότι είμαστε εδώ και δίνουμε αγώνα…»
Αυτός ήταν ο Λάμπρος που εγώ γνώρισα και θαύμασα...
Νομίζω ήμουν τυχερός. Τον γνώρισα το 2002 στην Ουάσινγκτον, σε αποστολή της Βουλής. Μικροκαμωμένος, μ' ένα τεράστιο σακίδιο στην πλάτη. Μαζί με τον Μιχάλη Ιγνατίου, τη Μαρίνα Μάνη, τρώγαμε πρόχειρα σε ένα ελληνικό ντάινερ με γυάλινη πρόσοψη, όταν ξαφνικά ο Λάμπρος πετάχτηκε έξω. Τον είδαμε να συνομιλεί με έναν μεσήλικα, κάζουαλ ντυμένο, κρατώντας κι αυτός ένα καφέ σακίδιο. Ποιος είναι αυτός βρε Μιχάλη; -Ο υπουργός Άμυνας (ο Ράμσφελντ αν θυμάμαι καλά). Ένιωσα έκπληξη διότι ήξερα τον ιδιότυπο τρόπο που κυνηγούσε τις ειδήσεις ο Παπαντωνίου στις επίσημες ενημερώσεις, στα γραφεία και τους διαδρόμους της αμερικάνικης διοίκησης. Φαίνεται πως για τον Λάμπρο ουδείς ήταν απρόσιτος. Κι ας "ενοχλούσε". Κι από 'κεί κι από 'δώ.
Καλό ταξίδι Λάμπρο!
Δημοσίευση σχολίου