Πέρα από τον ήχο των δακρύων

Παραληρεί ο άνθρωπος όταν φτάνει στα ακραία όρια της μοναξιάς του. Καταδιώκεται από τον χρόνο που τον σκορπίζει και τον χαλάει. Θέλουμε όμως, να σταθούμε σ΄ αυτήν την ζωή με τις ελάχιστες δυνατές συναινέσεις! Να έχει περιεχόμενο η σκλαβιά μας. Να γίνουν τα πράγματα για μας κάπως πιο ευρύχωρα... Να έχει η καλοσύνη μια διάρκεια.
Θέλουμε να παραμείνουμε φυσιολογικοί. Κι αυτό είναι το δικό μας ύστατο και εξαιρετικά θεμιτό, μιας κι η ζωή δεν είναι πια της μόδας, εκλογικό αίτημα! Αυτό το ρήγμα στο κενό που μας σερβίρουν οι τωρινές χαμούρες δεν μας αρμόζει. Θα μπορούσαμε να πετύχουμε πολλά, αν κατανικούσαμε τον φόβο του Γελοίου...
Θα νικούσαμε τη θλίψη και το χάος που μας εγγυώνται αυτοί οι ατάλαντοι γελωτοποιοί.Θα διεκδικούσαμε κάτι καλύτερο λέω από αυτό που μας τάζουν ελλείψει τεχνασμάτων: μια μοίρα δίχως λάμψη.
Προφανώς όλα τα ζητήματα, λέμε, είναι ταξικά. Δεν κάνουμε κατάχρηση Ρομαντισμού εδώ... Οι άνθρωποι όμως, στην καρδιά τους πρέπει να έχουν ελπίδα.Αυτήν την ικμάδα εννοώ που τους δίνει την ηθική ένταση να περιφρονούν την διάχυτη ευτέλεια.