Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Άϊντε και του χρόνου, να σουβλίσουμε την Τρόϊκα!!!

Ήταν στενάχωρη αυτή η Λαμπρή. Χωρίς προσδοκίες. Κι είχε ένα έντονο άλγος. Απαρηγόρητο. Σαν χωρισμός. Και σαν να μη άξιζε τίποτε απ΄ όσα ζήσαμε πρωτύτερα στην αδιάφορη ύπαρξη μας Λες κι όλες οι έγκυρες εξηγήσεις απομακρύνθηκαν με βαρειά τραύματα, καταλαβαίνοντας αφενός την αισθηματική γελοιότητα και αφετέρου το πολιτικό μασκαριλίκι που μας καταβροχθίζει.
Ακόμα κι ο καιρός, ξημέρωσε βαρύς.
Στέκομουν με τον μικρό μου και γυρίζαμε μονότονα τη σούβλα στην αυλή, κάτω απ΄ τον βαρύ ίσκιο του πατρικού. Γέμιζα ανόρεχτα τις ερωτήσεις του. Όλο ιστορίες παληοημερίτικες γύρευε να μάθει. «Άμα δεις απάνω σου, ένα φορτωμένο σύννεφο, του διηγούμουν, μην τρομάξεις! Θα΄ ναι ο παππούς σου, ο κυρ- Ηλίας που, ντυμένος με το πλεχτό γιλέκο του, έχει δρομολόγιο και μαρσάρει ανυπόμονα το φορτηγό του γιατί έχει πέσει σε τράφικο στους ουρανούς».
«Μας βλέπει τώρα μπαμπά;» ρώταγε έκπληκτος ο δικός μου.
«Ναι γιε μου. Από μιαν αμετάκλητη θέα»...
Νικητές κι αιχμάλωτοι είμασταν. Όπως η χαρά, έτσι κι η λύπη χρειάζεται ένα άλλο σύμπαν. Κι εμείς μπαινοβγαίναμε τα σύνορα.
«Στα κομμάτια!» σκέφτηκα εκείνη την ώρα και πήγα κατευθείαν στην αποθήκη, οπούναι κρεμασμένο το παληό του δίκαννο.
«Άλαλα τα χείλη των ασεβών/Και των μη προσκυνούντων-τους κερατάδες!- την εικόνα σου τη σεπτή»! Ακούστηκε βαρειά η ντουφεκιά κατά πάνω στον μολυβένιο αέρα. Την πήρανε για λίγο τα διπλανά βουνά μέχρι που χάθηκε ο αντίλαλος.
Τσουγγρίσαμε ύστερα, οι δυό μας το πασχαλινό αυγό με τελετουργικό κύρος.
Σα να σφραγίζαμε μυστικά συμφωνία.
Και σαν να είχαμε επίγνωση, πατέρας-γιός, πως από δω και πέρα, κι όταν ακόμα τα μάτια μας χαθούνε σε χωριστά πρωϊνά, θα μας ορίζει αληθινά και με αφοσίωση, η αγιάτρευτη νοσταλγία των κοινών αισθημάτων.

Αυτοί μας αξίζουν;

Όπως ένας άνθρωπος βαρειά χρεωμένος που δεν ημπορεί να κυνηγήσει τα χρέη του με λιγότερο εισόδημα, έτσι και η Οικονομία μιας χώρας δεν είναι δυνατόν να γλυτώσει από το βραχνά των δανειακών της υποχρεώσεων, όταν βυθίζει η κυβέρνηση τους πολίτες της στην ανέχεια και στραγγίζει εκδικητικά και διαρκώς, τους ανυπεράσπιστους ίδιους, γυρεύοντας χωρίς έλεος ακόμα περισσότερα έσοδα από κει που δεν υπάρχουν.
Πόσο ν΄ αντέξει κανείς να τον περιγελά η αναίδεια;
Στην αγορά όπου κινούνται οι κανονικοί άνθρωποι, δε κουνιέται φύλλο. Και οι άνεργοι προχωρούν δίπλα μας σαν σκιές. Ώσπου μια μέρα να χαθεί κι απ΄ τα δικά μας μάτια ο σκληρός ήλιος ακόμα κι αυτής της εργασιακής ζούγκλας και να μοιραστούμε μαζί τους το ίδιο ακοινώνητο βάθος. Δε θέλει πολύ...
Αλλά, δεν είμαστε, απ΄ όσα ξέρουμε, η πρώτη χώρα που εφαρμόζεται τούτος ο αποτυχημένος κανόνας. Τα έχουν περάσει στο πετσί τους νωρίτερα κι άλλοι… Κι αποδείχθηκε ότι η στυγνή κυριαρχία του ΔΝΤ και των κεφαλαίων των οποίων είναι εμπροσθοφυλακή αυτοί οι ¨σαράφηδες¨, δεν ήταν νομοτέλεια κι αναπόφευκτη μοίρα. Αντιδράσαν…
Διώξανε, με κόπο έστω, πλην όμως, οργανωμένα οι πολίτες τις συνθηκολογημένες τους ηγεσίες και πήρανε λίγο πιο σοβαρά τη ζωή τους. Κι αναρωτιέμαι, τι άλλο πρέπει να συμβεί για να ξεσηκωθούμε κι εδώ, όταν γυρίζοντας αργά το βράδυ σπίτι, διαβάζω την υπέργηρη «ΕΣΤΙΑ» να δηλώνει απογοητευμένη (σ.σ: καλά από άλλους λόγους αυτή, επειδή, δεν προχωρούνε λέει γρηγορότερα οι… «Ιδιωτικοποιήσεις») στον κύριο τίτλο της «Σκορποχώρι η Κυβέρνησις»!..
Η κυβέρνηση του δοσίλογου Γιώργου Α. Παπανδρέου κι όσων κομμάτων και πολιτικών σχημάτων την στηρίζουν δε μας αξίζει. Είναι καιρός να τους στείλουμε από κει που΄ ρθαν και να καταστρώσουμε σχέδιο για να ξανακερδίσουμε τη ζωή μας.
Αλλοιώς, ας χαθούμε δίχως κλάψες και αμέριμνα τροχαίοι, επιμένοντας να οδηγούμε αυτοσχέδια στις «μοιραίες εξόδους» εθνικών εορτών και επετείων.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Επιλεκτική ευαισθησία...

Μαθεύτηκε στα πέριξ της Βουλής από ακριτομυθίες ότι έφτασαν παράπονα (από τον επιχειρηματία; Από τον Σύλλογο Υπαλλήλων; Και από τους δύο, άραγε;) στις υπηρεσίες του Προέδρου ότι το εστιατόρ(γ)ιο και το κυλικείο καταγράφουν διαφυγόντα κέρδη, επειδή, λέει, πηγαίνανε πολλοί, και παραγγέλνανε καφέδες και νερά από το μπαράκι των χωροφυλάκων που έχει τις τιμές στο 1/3 από τις δικές του(ς).
Η διαταγή βγήκε αμέσως! Και από την επόμενη, στα «αστυνομικά» κάτω στο υπόγειο, δε σερβίρουνε στους υπολοίπους, ακόμα κι αν το καφενείο είναι κλειστό!
Μου κάνει εντύπωση η ταχύτητα της αντίδρασης! Διότι πολλάκις οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες έχουν επισημάνει στον πρόεδρο της Βουλής, μεταφέροντας όσα ακούνε, οτι στον...ναό της Δημοκρατίας οι εργαζόμενοι, τα φίλεργα γκαρσόνια δηλαδή και οι χαλκέντεροι μάγειροι, δουλεύουνε σε κάτεργο και με ελεεινές εργασιακές σχέσεις που επιδεινώνονται διαρκώς.
Μαραζωμένοι κάμποσοι από αυτούς, καθόντουσαν (και) σήμερα κλαίγοντας τη μοίρα τους, που έχουν πάνω από ενάμιση μήνα απλήρωτοι κι έρχονται και…χρονιάρες μέρες.
Αν εξαιρέσεις τη φιλότιμη συμπαράσταση των δημοσιογράφων, δεν τους ακούει κανείς. Οι περισσότεροι βουλευτές, έχουνε βρει τρόπο να αναπληρώνουν τις εισοδηματικές τους απώλειες, ανεβάζοντας κατακόρυφα τον αριθμό των συνεδριάσεων στις Διαρκείς Επιτροπές για την συμμετοχή τους στις οποίες πληρώνονται, αν και κάτι τέτοιο εμπίπτει στα αποκλειστικά τους καθήκοντα και κοντολογίς γίνεται καταχρηστικά…
Ποιος Χριστός και ποιος Ανέστης, να πεις μετά. Όνειδος και λίγα λέμε…

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Στη ρωγμή του χρόνου.

Με πήρε στο τηλέφωνο πρωί ο φίλος μου ο Γιωργάκης ο Πολυζωϊδης απο τη Σαλονίκη, με σκουριά στη φωνή που ερχόταν από παληά βάθη. «Πέθανε ο Νίκος Παπάζογλου» μου ανάγγειλε θλιβερά.
Άναψα τσιγάρο. Κι ύστερα μηχανικά, σχεδόν, γέμισα ένα ποτηράκι τσίπουρο.
«Καλό ταξίδι, ρε μάστορα» σκέφτηκα αναπάντεχα έτοιμος. "Χαιρετίσματα στους δικούς μας».
Ποιος τους κρατάει τώρα, τους υλατζήδες που θ΄ αρχίσουν να κεντίζουνε τίτλους λυγμικούς για σένα και το μπαγλαμαδάκι σου.
«Ξημερώματα στο σπίτι του πέθανε» μου λέει ήσυχα ο Γιώργος «όπως οι πατεράδες μας αδελφέ. Τον στολίζουνε τώρα…».
Στα αυτιά μου άρχισε ξαφνικά ν΄ ανεβαίνει ένα βαρύ και νοτισμένο από την ψιλή υγρασία της αγαπημένης πόλης βραχνό μπεράτι «βρέχει η βροχή και βρέχεσαι/ Χιονίζει θα κρυώσεις/ Θα σου βραχούνε τ΄ άρματα…».
Σαν ν΄ αποχαιρετούσα οριστικά τα νειάτα μου τα ίδια.

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Debtocracy

Κατόπιν ενδιαφέροντος συναδέλφων, ιδού το ντοκυμανταίρ των Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη, με τίτλο DEBTOCRACY, για τα αίτια της κρίσης χρέους.


"Το DEBTOCRACY παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ."

Περισσότερα στη διεύθυνση του ντοκυμανταίρ: http://www.debtocracy.gr/
και στο InfoWars του Ά. Χ"στεφάνου: http://www.thepressproject.gr/

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Μέτωπο!

Δε ξέρω γιατί διαλεξε τις προάλλες τη Σαλονίκη, αλλά, κάνοντας ένα σερί καλών εμφανίσεων τελευταία, ο Αλέξης Τσίπρας, είπε αυτό που περιμένουνε ν΄ ακούσουν, όσοι στις παρέες τους διαπιστώνουν απο καιρό οτι, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, ήρθε η ώρα για ένα νέο ΕΑΜ. Ένα νέο Πατριωτικό Κίνημα δηλαδή, απο τη λαϊκή ΔΕξιά μέχρι το άλλο άκρο, που θα αντισταθεί σε αυτήν την δεινή οικονομική κατοχή όπου μας εγκλώβισε ο δοσίλος Γιωργάκης Παπανδρέου, ο εντολοδόχος της Τρόϊκας Γ. Παπακωνσταντίνου και οι ατάλαντοι όσο και ανίκανοι υπουργοί της κυβέρνησής του, αυτά τα πλουμισμένα ανδρείκελα που παριστάνουν ακόμα τους καμπόσους αναιδώς, μες τη μούρη μας!
Οι αντιστοιχίες αν το καλοσκεφτείς αρμόζουν...
Το ΄40, τα παράσιτα που παρίσταναν την "αστική τάξη" της χώρας, μας εγκατέλειψαν μαζί με τους Εγγλέζους προστάτες τους. Κι έμεινε σε τούτα τα χώματα η Αριστερά που δεν είχε λεφτά ν΄ αγοράσει εισιτήριο κι έτσι με το ΚΚΕ μπροστά οργάνωσε τον κόσμο για να μην αφανιστεί απο την πείνα.
Σήμερα, τα ίδια παράσιτα, έχουνε βγάλει τα λεφτά τους έξω,στους απάνεμους λειμώνες της Ελβετίας και, μιας και δεν κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους, κάθονται στο τζάκι τους κι απολαμβάνουν με θράσσος τη νέα οικονομική αυτή τη φορά, κατοχή. Απομένει συμπεραίνω, και πάλι στην Αριστερά να οργανώσει την Αντίσταση στο νέο Τσολάκογλου, αυτόν τον ασυνάρτητο και συνθηκολογημένο Γιωργάκη Παπανδρέου και τους ομοίους του που προδίνουν χωρίς ίχνος ντροπής τον τόπο. Να εμπνεύσει η Αριστερά τη νέα γεννιά, να δώσει κουράγιο στους καθημαγμένους πολίτες και κυρίως να αφήσει τα λόγια και να σχεδιάσει πως θα βγούμε-ΟΛΟΙ μαζί, χωρίς να λείπει κανείς!-απο τούτον τον κυκεώνα! Αν το καταφέρουμε αυτό, θα΄ χωμε λέω μετά καιρό να σφαχτούμε ξανά μεταξύ μας...
Για την ώρα, οφείλουμε στον εαυτό μας να σκεφτούμε, οτι αυτή η οικονομική δικτατορία μας έχει κυρήξει έναν ανελέητο πόλεμο που μας πάει στη συντριβή και στην ξέρα.
Και πρέπει να δούμε, ότι αυτός ο παραλογισμός, δεν μπορεί να εγκαθιδρύσει πάνω απο τη θλιβερή ζωή μας αυτή την απάνθρωπη και βαρειά "νομιμότητα"!
Έχωμε καταγωγή! Οι ήρωές μας τώρα, είμαστε εμείς που θα καταργήσουμε τους αναχρονισμούς και θα κερδίσουμε ένα νέο σθένος.
Απαρηγόρητοι κι αν είμαστε και με το βάρος της ιστορίας. Εμείς θα δικαιώσουμε τις ψευδαισθήσεις μας.
Αλλοιώς θα βυθιστούμε στις ιδέες και στα υποκατάστατα των θλίψεων.

"Πατάτε;"... "Όχι. Κασέτε"...

Παγαίνει-ανυποψίαστος άραγε;..- αυτός ο τέως βουλευτής Εύβοιας και τέως υφυπουργός της ΝΔ ο Λιάσκος να τα μιλήσει με τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ, Καρατζαφέρη. Και για κάποιον λόγο, δεν τα βρίσκουνε. Και πάει μετά να βγάλει μια διάψευση και τον απειλεί ο κονφερανσιέ Καρατζαφέρης ότι τον έχει ηχογραφημένον! Κι όλη αυτή η αθλιότητα περνάει ντούκου;
Αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος που εκβιάζει με κασέτες τον συνομιλητή του; (σ.σ παληά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή…)
Και να μην ανοίγει ρουθούνι;
Και, διαρκώς να υψώνει ο τύπος διδακτικά τον δείκτη-ο…αυτοδημιούργητος- στη Βουλή, παριστάνοντας τον Κήνσορα;
Το γεγονός ότι δεν αντιμετωπίζει τις συνέπειες του νόμου, σημάνει για μένα (και επίτηδες κρατώ την ανορθογραφία) ότι το πολιτικό σύστημα είναι εκτεθειμένο ακόμα και σε τέτοιου είδους φτηνούς εκβιασμούς και, το σοβαρότερο, ότι η παραιτημένη ελληνική κοινωνία έχει αποδεχθεί και επιβραβεύει τις χυδαίες συμπεριφορές αυτών των εκπροσώπων της.
Εκλεγμένοι υστερικοί. Ας όψεται η Αριστερά που χαρίζει την διαχείριση του πατριωτισμού σε αυτούς τους τυχάρπαστους χέστες και αείποτε απόντες από τους πατριωτικούς αγώνες…
Είναι προφανές ότι τα μέλη της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, δεν πρόκειται να ασχοληθούν με αυτήν την ύβριν.
Ο επικεφαλής της ΚΥΠ άλλωστε που τους πρόσβαλε κατάστηθα, γράφοντάς τους στα παπάρια του, στην περίπτωση της «αυτοκτονίας» Τσαλικίδη όταν αρνήθηκε να δώσει στη Βουλή το πόρισμα για τις τηλεφωνικές υποκλοπές, ο Κοραντής, είναι σήμερα βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ και υπερασπίζεται από τα ίδια μετερίζια με αυτούς τις αρχές της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας…

Υ.Γ: Κι ύστερα σας φταίνε τα παιδάκια κόπανοι που σας γιαουρτώνουνε…

Στο Νότο τώρα δίνεται η μάχη

Ωραία!!! Καλά όλα αυτά Παντελή!!!
Έρχεται η άλλη και σου λέει «πάω στη Θεσσαλονίκη», ούτε καν να πει «Σαλονίκι»… Έχει βάψει τα νύχια της κόκκινα και στο δηλώνει, ώστε να ξέρεις ότι είσαι μέτοχος μιας αποκλειστικής συμφοράς.
Χαΐρι, λες, για μας, που η ύπαρξη είναι ανώτερη απ΄ τη νοσταλγία.
Δυστυχισμένοι από παληές οδύνες, ούτε καν μας περνάει απ΄ το μυαλό η προοπτική να σκοτεινιάσουμε καρντάσι μου.
Ε, δε θα κόψωμε λέω και τις φλέβες μας.
Αυτοί οι σακάτηδες που μαζευτήκαμε, σήμερα έξω απ΄ την ΕΣΗΕΑ, θρηνήσαμε έναν οριστικά χαμένον Πόλεμο.
Δε θα ντραπούμε που υπάρχουμε όμως! Απέναντι σε όσους θέλουν να μας συντρίψουν, θα υπερασπιστούμε τη δική μας διαύγεια. Και πάντως δε θα χαθούμε περιφρονημένοι!..

Υ.Γ:Λυπάμαι που το λέω, αλλά, βλέποντας τη ξεφτίλα της ηγεσίας του ΚΚΕ που κάνει απολύσεις στον "Ρ.Σ 902" και την "Τυποεκδοτική" με τα ίδια επιχειρήματα του νεοφιλελευθερισμού, περί ..."εκλογικεύσεων", σκέφτομαι, οτι μόνο η απελπισία μας θα μας σώσει!
Για να μην ειπώ, οτι αυτοί στον Περισσό ,όπου αποφασίσανε να κυκλοφορήσουνε τον τιμημένο "Ριζοσπάστη" ,τώρα που απεργούμε εμείς οι δημοσιογράφοι, με ημερομηνία Πέμπτης- Κυριακής, είναι άτιμοι!