Πέμπτη 31 Μαΐου 2018

Ρε, πάρτε λίγο μπρος…

Αυτόν τον Μουχαρέμ Ιντζέ, τον αντίπαλο του Ερντογάν στις τουρκικές εκλογές που ήρθε να μιλήσει στην Κομοτηνή, ένα σοβαρό κράτος θα τον σταματούσε στα σύνορα του Έβρου και μετά θα τον κατευόδιζε πίσω στην εχθρική για μας χώρα του!

Μαζί με αυτόν θα ξαπόστελνε ύστερα με τη μια και χωρίς δεύτερη σκέψη όλα αυτά τα πρακτόρια που τον υποδέχτηκαν και κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητα εκεί πάνω, επειδή η Αθήνα κοιμάται.



Τετάρτη 30 Μαΐου 2018

Δημοκρατία δεν είναι αυτό που νομίζεις…

(Δυστυχώς) οι Ιταλοί σε αυτές τις εκλογές ψήφισαν στις κάλπες το κόμμα του Γκρίλο και τη Λέγκα του Βορρά. Όμως αυτό ψήφισαν. Και πάει μετά ο Πρόεδρος της «Δημοκρατίας» τους και με ένα συνταγματικό πραξικόπημα, ακυρώνει το εκλογικό αποτέλεσμα και αρνείται να δεχθεί τον διορισμό του υπουργού Οικονομικών, επειδή, λέει, είναι ευρωσκεπτικιστής και «δεν θέλει- ο Πρόεδρος λέμε…- να παίξει με τις αποταμιεύσεις των Ιταλών»! Που έχει τόση φτώχεια στην κατά τα άλλα «τρίτη οικονομική δύναμη της Ε.Ε», δεν τον πειράζει καθόλου…

Τόσο αναίμακτα, τόσο αποτρόπαια συντελέστηκε μπροστά στα μάτια μας μια βαθειά θεσμική εκτροπή. Και πολλοί στο καφενείο όπου το σχολιάζαμε χθες, το βρήκαν απολύτως φυσιολογικό.

Αν αυτό δεν είναι το τέλος του (αστικού) Πολιτισμού που μέχρι τώρα ξέραμε δεν ξέρω τι άλλο είναι… 

Κυριακή 27 Μαΐου 2018

Γεια σου ρε Αλάνι Πάολα! Δεν είναι ότι είμαστε ξενητεμένα εμείς τα ΠΑΟΚια εντός μας. Θεατρικά υποβλητικοί είμαστε και δεν σταματά τίποτε μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας. Δανειζόμαστε αισθήματα στις ανάξιες πλάνες μας. Και κάπως, περνάμε αλώβητοι την ασχήμια

https://www.youtube.com/watch?v=fZzA_L1oEJY

Σάββατο 19 Μαΐου 2018

Στου Προφήτη Ηλία τα (κακά) σοκάκια 

Μα, για σταθείτε λίγο… Μακεδονική Δημοκρατία του Ίλιντεν; Άντε από δω ρε. Κάτι πιο προκλητικό δεν βρέθηκε; Δεν είμαστε οι επισπεύδοντες. Ας το έχουμε αυτό στα υπόψιν. Αυτοί καίγονται. Και Σλάβοι είναι. Άμα είναι να διαλυθούνε και να γίνει η «μεγάλη Αλβανία» μαζί με το Κόσσοβο και να πάρει το μεγαλύτερό τους μέρος η Βουλγαριά, ας διαλυθούν, να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε.

 Έτσι κι αλλοιώς με αυτήν την Αλβανία, αφού χάσαμε τις ευκαιρίες, αργά ή γρήγορα θα μπούμε στα αίματα. Ήδη είμαστε δηλαδή αφότου ακυρώσαν τις συμφωνίες για τα χωρικά ύδατα, με αυτήν την ακατέργαστη, διεφθαρμένη, αχάριστη, ιδιοτελή και χωρίς μπέσα χώρα που προσκυνάει την Τουρκία και τα Εμιράτα. (Δεν έχουν αντιληφθεί στην Αθήνα πόσο πουλάει ο ανθελληνισμός στα Τίρανα, ώστε να τους πάρει και να τους σηκώσει τους παράνομους Αλβανούς που βρίσκουν και κάνουν στην Ελλάδα…).   

Οπότε-αν θέλουν- οι Σκοπιανοί θα μπούνε στο Δυτικό Σύστημα με το όνομά τους. Όχι με κλεμμένη ταυτότητα, σαν κλεφτοκοτάδες!   Μακεδονικό Έθνος και Γλώσσα δεν υπάρχουν! Γεωγραφικώς έχουν τα δίκηα τους. Τα υπόλοιπα, δεν τα λένε ούτε οι γριές όταν μεθάνε.

Δεν τα υποστηρίζουν καν αυτά τώρα πια, ούτε στα χωριά της Δυτικής Μακεδονίας, από την Αριδαία και την Βεύη, μέχρι το Ξυνό Νερό και το Βίτσι. Κάτι πληρωμένοι ιδιοτελείς- θυμάται κανείς το Ουράνιο Τόξο;-  προσπαθούν να συντηρήσουν μια φωτιά σβυσμένη.


Εντάξει, είμαστε ένα Έθνος σε ιστορική κόπωση. Αλλά, ως εδώ!!!  Κανείς δεν ξέρει που μπορεί να σκορτσάρει το μυαλό του αλλουνού. Και μάλλον αυτοί οι εχθρικοί γείτονες (εννοώ Τουρκία και Αλβανία) μας έχουνε φέρει στα όριά μας. Ας συνεννοηθούν το Σαββατοκύριακο οι δικοί μας για να στείλουν στα Σκόπια το μήνυμα ότι τους συμφέρει να είμαστε φίλοι τους... 

Δευτέρα 14 Μαΐου 2018

Ε και που πήραμε το κύπελλο; 

Κράτησε χρόνια ο θυμός του Αχιλλέα
Οι σύντροφοί μας χάνονταν μες΄ το ανελέητο φως
μπροστά στ΄ αψηλά τείχη των Τρώων
Σαπίζαν τα καράβια μας στην αρμύρα
άπραγα κάτω στις ρηχές αμμούδες του Ιλίου
Οίκτος κανείς
Μας λυπηθήκαν φαίνεται στο τέλος οι Θεοί
Βγήκε στα κάστρα τότε η Εκάβη κι αρχίνησε τους θρήνους γοερά
Τότε καταλάβαμε τι είχαμε κάνει
Ανάψαμε φωτιές
και κάψαμε τα ρούχα μας
σπάσαμε τα ξίφη στα δυό
και πλυθήκαμε με τις στάχτες
Την άλλη μέρα κινήσαμε πρωί με όσα είχαμε-χωρίς αποσκευές- για την πατρίδα.
Αμίλητοι και πικροί, εξόριστοι μέσα μας.
Που να γυρίσεις, άμα δε σε περιμένει κανείς;
Ο,τι είχαμε τ΄ αφήσαμε πίσω
Ξεπορτίζουμε τώρα τα βράδυα αλλά και που να πας;
Πιο ξένος κι από ξένο στην Ομόνοια…
Πικρό στανιό η νοσταλγία

Πότε μας κεντάει και πότε ανθίζει μέσα μας. 

Σάββατο 12 Μαΐου 2018

Για τη "Μαύρη Φυλή"! Για όλα τα ΠΑΟΚια που κατηφορίζουν απο το πρωί την εθνική οδό

Το κεφάλι μας τα φταίει, λέω, όλα, που είναι γεμάτο κούραση...
Γιατί η ιδέα της απόγνωσης θα πρέπει να γεννήθηκε την πρώτη φορά που έχασε ο ΠΑΟΚ. 

Να είσαι ΠΑΟΚ, για τους απέξω, είναι μια μορφή παραφροσύνης. Μια εμμονή στην πλευρά της ζωής, όπου βασιλεύουν οι ψευδαισθήσεις. Δεν είναι έτσι… Είμαστε εμείς τα Παόκια άνθρωποι με αξίες, κουβαλώντας ένα βαθύ άλγος. Γλεντίζουμε την πτώση μας. Και πενθούμε το ανίατο  ύψος. Δε μας χαλάνε εμάς, οι κλειστές στροφές των Τεμπών. Ούτε το θέαμα του κόσμου που σαπίζει μπροστά στα μάτια μας, την ώρα που λέει η πινακίδα «καλώς ήλθατε στην Αθήνα»!..
Μας παίρνει ο Θεός απ΄ το χέρι.

Την αηδία που νοιώθουμε για το γαμημένο κέντρο, δεν την ημερώνει με τίποτε η χολή μας. Μπορούμε εκείνη την ώρα του αγώνα και όχι μόνο, κι υπερβάλλουμε! Τι να πεις στον άλλον στη ρωγμή της ύπαρξής του; Δονούμαστε μετά, όταν βγαίνει η ασπρόμαυρη φανέλα στο χορτάρι όλοι μαζί στις αβέβαιες κερκίδες και ξορκίζουμε το κακό. Τοκίζουμε τη δυστυχία μας, αρνούμενοι να προδώσουμε τον εαυτό μας!

Ο ΠΑΟΚ είναι αισθητική επιλογή. Η πιο ακμαία ιαχή σ΄ αυτό το κουρασμένο κράτος.

Από ένα βαθύ και σκοτεινό αίτημα για Δικαιοσύνη. Για να πάψει η ζωή να είναι βίζιτα. Γι΄ αυτό είμαστε ΠΑΟΚ!

Παρασκευή 11 Μαΐου 2018

Είμαστε μια ωραία Οικογένεια!..

Δίπλα απ΄ το σπίτι μου ουρλιάζει κατά καιρούς μια πιτσιρίκα γοερά «ας με πάρει κάποιος από δω!». Στο απέναντι διαμέρισμα ακούω τη μάννα να ωρύεται κάθε πρωί «θα σας γαμήσω μαλακισμένα! Δεν θα μου χαλάσετε εσείς τη ζωή!» την ώρα που κάθε πρωί-αλλά κάθε πρωί!- τα βγάζει κλοτσηδόν για το σχολείο. Και διαγωνίως- μόνο σε μια πολυκατοικία- ένα μικρό κοριτσάκι κλαίει υστερικά εδώ και δύο περίπου χρόνια και μας έχει κάνει οικογενειακώς τ΄ αρχίδια Ζέπελιν.
Ασπρόμαυρα οικογενειακά άλμπουμ ή αλλοιώς, μια μικρή χωροταξία της ενδοοικογενειακής βίας.

Βεβαίως, όλα αυτά, είναι παιδιά «φυσιολογικών οικογενειών». Με δύο γονείς διαφορετικού φύλου που έχουν τις δουλειές τους, όπως- όπως εννοείται στις μέρες μας, χαιρετούν ευπροσήγορα και με πλατειά χαμόγελα τους γείτονες και τους σύνοικους όποτε συναντιούνται στην εξώπορτα της πολυκατοικίας, κάνουν παιδικά πάρτι κι οργανώνουν ενίοτε, στις αργίες, μικρές αποδράσεις στην Επαρχία.

Τους αξίζει να είναι γονείς; Έχω δει στα μαιευτήρια καταρρακωμένους ανθρώπους, ανευλόγητους από τη μοίρα να σφαδάζουν από ψυχικό άλγος και να κρατιούνται τρυφερά από το χέρι, μετά από μια ακόμα αποτυχημένη εξωσωματική. Και βλέπω κάθε μέρα τομάρια που τους δόθηκε η δωρεά και μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα στη βία και στο μίσος. 

Προσπαθούν πολλά νέα ζευγάρια να γίνουν θετοί ή ανάδοχοι γονείς στις- απ΄ όλες τις απόψεις άγονες- μέρες μας και τρώνε πόρτα. Υπάρχουν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, γύρω στις 3.000 εγκαταλελειμμένα παιδιά σε μαιευτήρια της χώρας και σε  γκρίζα ιδρύματα. Και είναι πολλοί όσοι ενδιαφέρονται για υιοθεσία ή αναδοχή ενός από αυτά. Όμως θα πρέπει να περιμένουν από 5 μέχρι 7 χρόνια, γιατί δεν υπάρχει γραπτός κατάλογος υποψηφίων θετών ή αναδόχων γονέων, οι εισαγγελείς ανηλίκων που θα πρέπει να εγκρίνουν τις σχετικές διαδικασίες είναι μετρημένοι στα δάχτυλα (στην Αθήνα είναι δύο…), οι αρμόδιοι φορείς που κάνουν ηρωικές προσπάθειες ως συνήθως είναι υποστελεχωμένοι και δεν συνεργάζονται μεταξύ τους με βάση ένα κοινό εθνικό σχέδιο και πάει (κ)λέγοντας…

Αντί αυτά τα θέματα να αναδειχθούν στη συζήτηση του «επίμαχου άρθρου 8» κατά τα δημοσιογραφικά κλισέ στη Βουλή,  με προτεραιότητα δηλαδή στο πως θα αποκτήσουν αυτά τα απόκληρα παιδιά δικαίωμα σε μια ανθρώπινη ζωή, ανακατεύτηκε πάλι ο βούρκος κι ασχοληθήκαμε με κάτι κοινοβουλευτικά κατακάθια που έρπουν εκλιπαρώντας την επιείκεια του φιλάρεσκου άμβωνα. 

Έχοντας χάσει από καιρό τον θρησκευτικό μου σεβασμό και σχεδόν όλες μου τις αυταπάτες, δεν καταλαβαίνω γιατί ένα ομόφυλο ζευγάρι, δεν μπορεί να μεγαλώσει στοργικά ένα «αζήτητο» παιδί, χωρίς να υπαγορεύσει- όπως φοβούνται οι ύποπτα ομοφοβικοί- τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.

Θριαμβεύουν οι παρεκκλίσεις στους κόλπους της Αγίας Ελληνικής Οικογένειας. Αυτό τους μάρανε; Ο τύπος που πιάσανε προχθές για δεύτερη φορά σε μια πλατεία του Πύργου να γαμεί έναν σκύλο παιδιά κι εγγόνια είχε…

Βεβαίως, είναι και πάλι άθλιος ο κυβερνητικός χειρισμός. Επέλεξε ξανά ο Τσίπρας διχαστικό λόγο σε ένα θέμα που θα μπορούσε να διαμορφώσει μια εκσυγχρονιστική πλειοψηφία στη χώρα. Κατάγγειλε για λόγους εκλογικών- κομματικών σκοπιμοτήτων τον Κυριάκο, ο οποίος εν παρόδω, αποδείχθηκε και πάλι λειψός για ηγέτης. Δεν είναι όμως προοδευτική αυτή η πολιτική. Ούτε Αριστερή. Διακόσια χρόνια μετά το ΄21 δεν έχει χωριστεί το Κράτος από την Εκκλησία. Θα μπορούσε να ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ από αυτό. Αλλά που να τρέχεις τώρα με τις γόβες στα χωράφια…