Είμαστε μια ωραία Οικογένεια!..

Δίπλα απ΄ το σπίτι μου ουρλιάζει κατά καιρούς μια πιτσιρίκα γοερά «ας με πάρει κάποιος από δω!». Στο απέναντι διαμέρισμα ακούω τη μάννα να ωρύεται κάθε πρωί «θα σας γαμήσω μαλακισμένα! Δεν θα μου χαλάσετε εσείς τη ζωή!» την ώρα που κάθε πρωί-αλλά κάθε πρωί!- τα βγάζει κλοτσηδόν για το σχολείο. Και διαγωνίως- μόνο σε μια πολυκατοικία- ένα μικρό κοριτσάκι κλαίει υστερικά εδώ και δύο περίπου χρόνια και μας έχει κάνει οικογενειακώς τ΄ αρχίδια Ζέπελιν.

Ασπρόμαυρα οικογενειακά άλμπουμ ή αλλοιώς, μια μικρή χωροταξία της ενδοοικογενειακής βίας.

Βεβαίως, όλα αυτά, είναι παιδιά «φυσιολογικών οικογενειών». Με δύο γονείς διαφορετικού φύλου που έχουν τις δουλειές τους, όπως- όπως εννοείται στις μέρες μας, χαιρετούν ευπροσήγορα και με πλατειά χαμόγελα τους γείτονες και τους σύνοικους όποτε συναντιούνται στην εξώπορτα της πολυκατοικίας, κάνουν παιδικά πάρτι κι οργανώνουν ενίοτε, στις αργίες, μικρές αποδράσεις στην Επαρχία.

Τους αξίζει να είναι γονείς; Έχω δει στα μαιευτήρια καταρρακωμένους ανθρώπους, ανευλόγητους από τη μοίρα να σφαδάζουν από ψυχικό άλγος και να κρατιούνται τρυφερά από το χέρι, μετά από μια ακόμα αποτυχημένη εξωσωματική. Και βλέπω κάθε μέρα τομάρια που τους δόθηκε η δωρεά και μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα στη βία και στο μίσος. 

Προσπαθούν πολλά νέα ζευγάρια να γίνουν θετοί ή ανάδοχοι γονείς στις- απ΄ όλες τις απόψεις άγονες- μέρες μας και τρώνε πόρτα. Υπάρχουν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, γύρω στις 3.000 εγκαταλελειμμένα παιδιά σε μαιευτήρια της χώρας και σε  γκρίζα ιδρύματα. Και είναι πολλοί όσοι ενδιαφέρονται για υιοθεσία ή αναδοχή ενός από αυτά. Όμως θα πρέπει να περιμένουν από 5 μέχρι 7 χρόνια, γιατί δεν υπάρχει γραπτός κατάλογος υποψηφίων θετών ή αναδόχων γονέων, οι εισαγγελείς ανηλίκων που θα πρέπει να εγκρίνουν τις σχετικές διαδικασίες είναι μετρημένοι στα δάχτυλα (στην Αθήνα είναι δύο…), οι αρμόδιοι φορείς που κάνουν ηρωικές προσπάθειες ως συνήθως είναι υποστελεχωμένοι και δεν συνεργάζονται μεταξύ τους με βάση ένα κοινό εθνικό σχέδιο και πάει (κ)λέγοντας…

Αντί αυτά τα θέματα να αναδειχθούν στη συζήτηση του «επίμαχου άρθρου 8» κατά τα δημοσιογραφικά κλισέ στη Βουλή,  με προτεραιότητα δηλαδή στο πως θα αποκτήσουν αυτά τα απόκληρα παιδιά δικαίωμα σε μια ανθρώπινη ζωή, ανακατεύτηκε πάλι ο βούρκος κι ασχοληθήκαμε με κάτι κοινοβουλευτικά κατακάθια που έρπουν εκλιπαρώντας την επιείκεια του φιλάρεσκου άμβωνα. 

Έχοντας χάσει από καιρό τον θρησκευτικό μου σεβασμό και σχεδόν όλες μου τις αυταπάτες, δεν καταλαβαίνω γιατί ένα ομόφυλο ζευγάρι, δεν μπορεί να μεγαλώσει στοργικά ένα «αζήτητο» παιδί, χωρίς να υπαγορεύσει- όπως φοβούνται οι ύποπτα ομοφοβικοί- τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.

Θριαμβεύουν οι παρεκκλίσεις στους κόλπους της Αγίας Ελληνικής Οικογένειας. Αυτό τους μάρανε; Ο τύπος που πιάσανε προχθές για δεύτερη φορά σε μια πλατεία του Πύργου να γαμεί έναν σκύλο παιδιά κι εγγόνια είχε…

Βεβαίως, είναι και πάλι άθλιος ο κυβερνητικός χειρισμός. Επέλεξε ξανά ο Τσίπρας διχαστικό λόγο σε ένα θέμα που θα μπορούσε να διαμορφώσει μια εκσυγχρονιστική πλειοψηφία στη χώρα. Κατάγγειλε για λόγους εκλογικών- κομματικών σκοπιμοτήτων τον Κυριάκο, ο οποίος εν παρόδω, αποδείχθηκε και πάλι λειψός για ηγέτης. Δεν είναι όμως προοδευτική αυτή η πολιτική. Ούτε Αριστερή. Διακόσια χρόνια μετά το ΄21 δεν έχει χωριστεί το Κράτος από την Εκκλησία. Θα μπορούσε να ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ από αυτό. Αλλά που να τρέχεις τώρα με τις γόβες στα χωράφια…