Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Θα μάθετε για μας/ όταν μας δείτε στην πόρτα σας

"Ζούμε το τέλος μιας εποχής" διακήρυξε χθες απο τη Βουλή, μιλώντας για τον Προϋπολογισμό του 2011 ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Το ξέραμε. Απο το διαλυτήριο που έχει βγάλει στη χώρα. Απο αυτό το "ΠΩΛΕΙΤΑΙ" που έχει αναρτήσει μαζί με τον ΓΑΠ φαρδειά πλατειά στην εξώπορτα. Απο το πουλημένο τους βλέμμα. Γεμάτο εκδούλευση και υποταγή. Μίλησε χθες στη Βουλή- εκεί που κάποτε αγόρευαν άνθρωποι με ηθικό κύρος, όπως ας πούμε ο Ηλίας Ηλιού-με αναίδεια. Σαν ένα ξεπλυμένο ρούχο...Σαν ένας που δεν νοιάζεται για τις συνέπειες των αποφάσεών του. Ένας ολότελα Ξένος. Υπαλληλάκος χωρίς αρμοδιότητες.
"Περνάμε κι εμείς δύσκολα...", δικαιολογήθηκε τις προάλλες η Ολλανδέζα γυναίκα του. Η φουκαριάρα...
Δεν την έχει βγάλει παραέξω...

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Να αρνηθούμε το χρέος!!!

Υφέρπει ένα αίτημα που είναι ακόμα στα σπάργανα.
Μια φωνή υπόκοφη για την ώρα που ψελλίζει την ανάγκη για Δικαιοσύνη, στη χώρα.
Θέλουμε πολιτικούς που να κατοικούνε στα λόγια τους!
Θέλουμε λύσεις!
Να μας πούνε ανοιχτά τι πρέπει να κάνουμε με το δυσβάστακτο χρέος.
ΔΕν χρειαζόμαστε υπηρέτες των ξένων ταμείων. Να μας βυθίζουνε στη μαύρη ανάγκη και να μας λένε οτι "αυτά ,είναι μονόδρομος"; Να μας ειπούνε όλοι, ποιά είναι η θέση τους γα το χρέος. Να μετρηθούμε πόσοι και ποιοί είμαστε, επιτέλους σε τούτον τον οίκο ανοχής, όπου δεν γουστάρουμε να πληρώνουμε ξένους τζερεμέδες!
Το δίλημμα είναι απλό: Θα συνεχίσουμε να προσκυνάμε τους τοκογλύφους μας, για θα πάρουμε την τύχη μας στα δικά μας χέρια;

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Αυτή η σάπια Δημοκρατία τους

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά.
Χθες βράδυ ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να διαγράψει από τις τάξεις της πράσινης Κοινοβουλευτικής Ομάδας τον βουλευτή Πρέβεζας του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Παπαχρήστο, επειδή ο τελευταίος, καταψήφισε επί της αρχής το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών με το οποίο αλλάζουν δραματικά οι εργασιακές σχέσεις και κόβονται οριζόντια οι μισθοί στις δημόσιες επιχειρήσεις.
Μόλις ο σεμνός βουλευτής είπε «όχι», ορμήσανε στην αίθουσα των δημοσιογράφων, από επαγγελματική υποχρέωση, τα «παιδιά του συνεργείου», ανακοινώνοντας το μαντάτο. «Ο Παπαχρήστος διαγράφεται». Έτσι ξερά, για τον άνθρωπο που στήριξε όσο λίγοι τον αχαμνό Γιωργάκη, όταν μέτραγε τους φίλους του, ο άφιλος…
«Ε, είμαστε ενήλικοι κι ο καθείς αναλαμβάνει τις ευθύνες του», ακολούθησαν τα σχόλια των επαγγελματιών. Κουκιά τρώει κανείς, κουκιά μολογάει…

Είχε προηγηθεί την προηγούμενη μέρα ένα…φαινομενικά ανελέητο σφυροκόπημα αρκετών βουλευτών του κυβερνητικού κόμματος που ζητούσαν εξηγήσεις για τις αιφνίδιες κυβερνητικές αποφάσεις, που όπως τουλάχιστον λέγανε στους δημοσιογράφους, «δεν τους αφήνουν μούτρα να πάνε στα καφενεία» της περιοχής τους. Όπως αποδείχθηκε, στις ψηφοφορίες που ακολούθησαν, αυτά τα «μούτρα» μια χαρά τα καταφέρανε και εγκρίνανε στο τέλος την κατεδάφιση όσων δικαιωμάτων κερδίσανε οι πρόγονοί μας με αγώνες πολυετείς. Το ισοζύγιο ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, χάρη στη δική τους ψήφο, έχει για την ώρα κατάφορα άδικα, ανατραπεί σε βάρος μας.

Μάταια ο φιλότιμος Παπαχρήστος, θύμιζε στο εντευκτήριο της Βουλής τον Καβάφη, («Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως θέλεις…»),χωρίς καμιάν ελπίδα βέβαια, ότι θα βρεθούν κι άλλοι που θ΄ αντισταθούν στον εξευτελισμό και την γενική επίθεση της αναίδειας, όπου πρωτοστατούν τώρα οι δυνάμεις του Μνημονίου. Περισσότερο από αυτόν τον αγνό αγωνιστή (σ.σ: που, θυμίζω ότι αποχώρησε χωρίς θόρυβο από το ΚΚΕ το ΄89 διαφωνώντας για τη συμμαχία με τον Μητσοτάκη η οποία μας ντρόπιασε όλους μας, και φιλοξενήθηκε στα κάτεργα της Χούντας όταν αυτή η καρικατούρα που παριστάνει σήμερα τον πρωθυπουργό της χώρας ο ΓΑΠ …καθάριζε ντεμέκ παράθυρα στη Σουηδία…), φαίνεται πως μετράει για το απόκοσμο Μαξίμου και τις αμερικανικές του συνήθειες, η στήριξη της Ντόρας και του Κουβέλη.
«Όποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί την διαφορά ανόμοιων πραγμάτων και να την κατατάξει αναλόγως, εισηγείται ηλίθια μέτρα» είχε πει ο Παπαχρήστος στην κομματική συνεδρίαση του ΠΑΣΟΚ, βλέποντας απέναντί του, τον πελιδνό υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου να μιλά με μένος εναντίον των εργαζομένων, χωρίς καν αυτός ο μέγας αδαής να γνωρίζει, όπως αποδείχθηκε στον διάλογο που ακολούθησε τι ακριβώς σημαίνει το μοναδιαίο κόστος εργασίας, (σ.σ: ο εχθρός όλων των τραπεζιτών) που θέλει ντε και καλά να μειώσει.

Δύο στιγμές αξίζανε χθες στη Βουλή, περισσότερο από τις άλλες, αλλά χαλάλι το ξενύχτι. Την ώρα που η χαλκέντερη Σοφία Σακοράφα, που στον γαμημένο ναό της Δημοκρατίας τους δεν της έδωσαν το λόγο (σ.σ: τα μαγείρεψε έτσι δυστυχώς η συμμαχία Κουβέλη- Κουβέλου…) υπογράμμιζε αυστηρά πως δεν είναι δυνατόν να μιλάνε στη Βουλή ο Στρος-Καν με τον Όλι Ρεν και να φιμώνονται οι αυθεντικοί εκπρόσωποι των πολιτών, για να ακούγονται μόνο οι δοτοί Τσολάκογλου. Και την ώρα επίσης που ακούστηκε το δυνατό και καθαρό «Όχι» του Παπαχρήστου. Άκουγα μετά τον οριστικά τέως πρόεδρο της Βουλής Απ. Κακλαμάνη, από τον οποίον θα μπορούσε να έχει κανείς δημοκρατικές απαιτήσεις να ωρύεται. Ως συνήθως για τις λεπτομέρειες. Τίποτε επί της ουσίας για το πώς φέρανε την κάλπικη και διεφθαρμένη Δημοκρατία τους σ΄ αυτό το απερίγραπτο χάλι…

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Χαιρετισμός στα όπλα

Η αγυρτεία αυτής της δοτής εξουσίας πνίγει τη χώρα.
Στηρίζεται στον βάναυσο υπολογισμό που μετατρέπει τη ζωή σε μεμψίμοιρη ύπαρξη, προορισμένη για τη δυστυχία.
Και ποτίζεται από την στείρα κι εξαγορασμένη οξυδέρκεια των αμίλητων πνευματικών, που εθίζουν τους ανθρώπους στην ιδέα ότι ο βίος, είναι μοιραία, γεμάτος επίγεια και αναπόφευκτα πένθη, επειδή δήθεν, υπήρξαμε κάποτε όλοι συνυπεύθυνοι.
Πίσω από εύηχους ευφημισμούς, που βαφτίζουν την καθημερινή καταδίκη σαν αναγκαία θυσία, οι νέοι Τσολάκογλου, εξαρθρώνουν κάθε βεβαιότητα. Τι απόμεινε άραγε από την παληά αίγλη της εργασίας;
Μας γνέφει τώρα το κενό.
Αλλά, ένας ακανόνιστος θυμός στις μέρες μας, παίρνει βαθμιαία, σχήμα στα εργαστήρια της βίας που δουλεύουνε πια νύχτα- μέρα.
Αυτή η χώρα γίνεται θέατρο δυσφορίας.
Η αδρανής μάζα των πολλών, χαμένη στην εκδούλευση και το κακό γούστο,
κατάφερε, πάνω στον καταναλωτικό πυρετό της, να ποδοπατήσει τα ίδια της τα παιδιά.
Κοιτάζει τώρα λεηλατημένη κι αμέτοχη τους παρακμιακούς τσαρλατάνους που την εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο να μετατρέπουν τα χρόνια σε σφαγείο.
Αυτή η άχαρη και υποταγμένη στο ΔΝΤ εξουσία που απελευθερώνει την αηδία, τρέφεται από την αναιμία τους.
Δεν έχουμε τίποτε να προσδοκούμε από αυτούς!
Θα το βρούνε όμως από τους επιγόνους τους! Θα στήσουνε αυτά τα παιδιά με μια νέα έπαρση, τους καινούργιους δήμιους στα ερείπια της αγριότητας που κληρονομήσανε.
Θα έρθει καιρός που η χώρα θα μπει στην επιτήρηση της Δικαιοσύνης.
Έστω κι αν χρειαστεί να γίνουμε παρανάλωμα, οδηγημένοι, ανέκαθεν και για μια ακόμα φορά, από τον ευγενή παραλογισμό της ελπίδας.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Ωδή τέταρτη: ΕΙΣ ΣΑΜΟΝ

"Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας άς έχωσι"

ΔΕΝ θέλει "τζακούζι" και "Σπα" η Ελευθερία.

Ιδού ευβλαβείς οι Έλληνες...

Να κοιτάς "με ψυχή πικραμένη" τους αφέντες της χώρας.
Να χειροκροτάνε μετά, οι ΠΑΣΟΚοι και οι βουλευτές της ΝΔ τον Επίτροπο Όλι Ρεν!
Για θάνατο. Πόνος στα πλευρά...
Δεν έχωμε να περιμένουμε ΤΙΠΟΤΕ απο το πολιτικό προσωπικό αυτής της αποικίας...

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Κάτω τα χέρια απο αυτή τη γενιά!!!

Η πρωτοφανής αγριότητα που επέδειξαν οι μπάτσοι στις τελευταίες κινητοποιήσεις των μαθητών, υποχρεώνουν νομίζω τους αποχαυνωμένους γονείς τους να σκεφτούν τι αξίζει περισσότερο: να σώσουν το γαμημένο τομάρι τους, ή να ενδιαφερθούν επιτέλους για τα βλαστάρια τους, προτού αυτά να πάρουν τον πικρό δρόμο της ξενητειάς…
Έτσι κι αλλοιώς με αυτήν την ανίκανη πολιτική τάξη στη χώρα, εμείς, το παιχνίδι, το έχωμε χάσει προ πολλού...
Ας δώσωμε λέω, στο φινάλε την εξουσία στα παιδιά μας που έχουνε τουλάχιστον φιλότιμο.
Γιατί, ο σημερινός υπουργός Δ. Τάξης Χ. Παπουτσής- αυτής της σεσημασμένης γενιάς του Πολυτεχνείου- που δεν παραιτήθηκε στο ναυάγιο του "Σάμινα", όταν ήταν υπουργός Ναυτιλίας, έχει αποδείξει, πως δεν έχει αρχές! Και γιατί για πολιτικούς εκπροσώπους σαν κι αυτόν και σαν την υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου που τίποτε δεν εκφράζουν πια, προέχει να μη τσαλακώνουν την...¨άσπιλη¨ καριέρα τους.
Αλλα, τώρα, που ξεσπάει το μένος των νέων παιδιών, αυτών που τα καταδικάζουν χωρίς καμιάν απόδειξη, απέναντι σε αυτά τα οργισμένα παιδιά, τα παιδιά τα δικά μας που κατεβαίνουν από απόγνωση στους δρόμους, η τρέχουσα πολιτική πάλι κρύβεται, αφήνοντας στην διατεταγμένη δημοσιογραφία τα "συμπεράσματα" και την δημιουργία εντυπώσεων, για..."εξαρθρώσεις τρομοκρατών" και"γιάφκες" και άλλα ανέκδοτα...
Δεν θα παρασυρθούμε, όσοι απο μας,τουλάχιστον, σε τούτο το ξεφωνημένο παιχνιδάκι. Γνωστό, άλλωστε,απο παλήά.
Αυτή τη γεννιά όμως που κατεβαίνει τώρα στους δρόμους κουφάλες, δεν θα επιτρέψουμε να την ξεσκίσει κανείς! Ίσως γιατί και για μας τους φοβισμένους, είναι η τελευταία ευκαιρία μας, να πάρουμε το αίμα μας πίσω και να ρεφάρουμε!
Ένα ανίκανο κράτος, το υποταγμένο στο ΔΝΤ κράτος του Τσολάκογλου-Παπανδρέου, επιχειρεί να τονίσει μιαν εικόνα στιβαρότητας και να εξαντλήσει την αυστηρότητά του απέναντι σε αυτά τα παράτολμα φυντάνια.
Ένα έχω να πω. Θα πάρουμε τη θέση τους. Ή μάλλον θα πάρουμε τη θέση μας!
Και τότε, καργιόληδες, αλοίμονό σας!..

Σκυλίσια ζωή...

Τι θα έχει απομείνει σε τούτη τη μαύρη τρύπα, όταν όλα περάσουν; Αν εξαιρέσεις τον σύμβουλο του ΓΑΠ, Δον Τομάζο Σιόπα που εκτελεί μισθωμένα συμβόλαια, κανείς δε μας λέει…
Αίφνης χθες, στην τελευταία μέρα συζήτησης του…κρατικού προϋπολογισμού στην Επιτροπή της Βουλής (σ.σ: μιλάμε γι΄ αυτό το κουρελόχαρτο που στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ παριστάνουν εδώ και χρόνια ότι είναι το σοβαρότερο νομοσχέδιο του κράτους…)εμφανίστηκε και η υπουργάρα μας ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Μια μόλις ημέρα αφότου από το ίδιο βήμα μίλησε ο Δομίνικος Στρος Καν, ο προϊστάμενός του, τι να΄ λεγε κι αυτός ο φουκαράς; Ήρθε και ψέλλισε κάτι άνοστα λόγια για την ανάγκη συναίνεσης και περί μονόδρομου κι έφυγε έχοντας εγκαταλείψει την παληά του έπαρση. Κουκιά τρώει, κουκιά μαρτυράει, ο δυστυχισμένος εθελόδουλος…
Ένας άκεφος καρπαζοεισπράκτορας και σαν δαρμένος σκύλος. Ένας άνθρωπος χωρίς πολιτική υπόσταση. Πώς να σταθείς με αξιοπρέπεια, έχοντάς την υποθηκευμένη στο αφεντικό;
Το ξέρει πια ότι τον έχουμε πάρει πρέφα.
Ετοιμάζει άραγε τις βαλίτσες του πριν τον σουτάρουν; Έχει φτάσει στα όρια των αντοχών του, μη χωρώντας άλλες ταπεινώσεις και προσβολές, στις οποίες όμως πρόθυμα ο ίδιος συνέργησε; Ή μήπως επιθυμεί τον οίκτο;
Κανείς δεν ξέρει τι υπάρχει στην καρδιά ενός πληγωμένου ανίκανου, που νόμιζε ότι για άλλα τον προόριζε η μοίρα…

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Ούτε Καν Στρος...

Ακούγοντας χθες βράδυ στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής το πραγματικό αφεντικό της χώρας, Ντομινίκ Στρος Καν, δεν είχα καμία αμφιβολία για το ποιος υπαγόρευσε τα λόγια με τα οποία εκείνη την αποφράδα Πέμπτη της 6ης Μαΐου, ο Γ. Παπανδρέου επιχειρούσε να δικαιολογήσει την ατιμωτική παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ, όταν ψέλλιζε ότι «η Ελλάδα βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού» και πρόσθετε απολογητικά, ότι σύρθηκε πρόθυμα στην ολέθρια επιλογή, επειδή, λέει «δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις»…

Γνωρίζοντας ότι απέναντί του, έχει πολιτικούς βυθισμένους στην ανυποληψία που το χνώτο τους μυρίζει συνθηκολόγηση ο διευθυντής της Διεθνούς των σαράφηδων, άκαμπτος και ευθύς και δυστυχώς εξαιτίας της απουσίας ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αντίλογο, παρατήρησε «μιλήσατε για απώλεια θέσεων εργασίας, για μείωση των αποδοχών και των μισθών. Είναι γεγονός. Όλα αυτά αληθεύουν. Αυτά όμως μας γεννούν το ερώτημα: υπήρχαν εναλλακτικές; Ποιες θα ήταν αυτές αν δεν είχαμε προχωρήσει σε κάτι τέτοιο; Ήσασταν στο χείλος του γκρεμού»!
Και αποκαλύπτοντας τι ακριβώς φοβούνται τα κοράκια που εκπροσωπεί το ΔΝΤ, από τις ληστρικά υπερχρεωμένες χώρες, συνέχισε ακάθεκτος «είχατε φτάσει στο σημείο που δεν μπορούσατε να χρηματοδοτήσετε τον προϋπολογισμό σας! Και αυτή η αδυναμία σας σήμαινε ότι θα φτάνατε στο σημείο να παγώσετε τις πληρωμές. Φανταστείτε ποια θα ήταν η εικόνα αυτή για μια χώρα»!
Δηλαδή, τι παραπάνω θα γινόταν αν λέγαμε ότι αρνούμαστε το χρέος μας που το΄ χουμε διπλοτριπλοπληρώσει στους πιστωτές μας; Θα μας χαρακτήριζαν… ανάγωγους και παληοχαρακτήρες; Ή μήπως τώρα που η χώρα βγαίνει στο σφυρί με το πρόβλημα του χρέους ακόμα πιο οξύ, την κοινωνία σε διάλυση και την οικονομία στ΄ αποκαΐδια, έχουμε κατακτήσει τον διεθνή σεβασμό και δεν το ξέρουμε;

Κανείς από τους εθνοπατέρες που τον άκουγαν αποσβολωμένοι και έκθαμβοι, όπως αφελώς δήλωναν αργότερα κάποιοι… συνεπαρμένοι από την αμεσότητα και τον ρεαλισμό του, δεν αντιλήφθηκε την βαρειά προσβολή στα λόγια του που επιβεβαιώνουν την ομηρεία της χώρας από τον κατοχικό στρατό του ΔΝΤ, όταν είπε «χρειαζόσασταν απελπιστικά εξωτερική βοήθεια! Δεν φταίτε εσείς αν έπρεπε να φτάσετε σε αυτό το σημείο (σ.σ: να και οι θωπείες στα…μάγουλα). Βεβαίως, το ευρωπαϊκό σύστημα είναι περίπλοκο. (σ.σ: το πιάσατε το υπονοούμενο;). Θα ήταν όμως προτιμότερο να είχατε συνειδητοποιήσει αυτήν την κατάσταση νωρίτερα και να είχατε ζητήσει βοήθεια νωρίτερα. Όταν πια το Μάϊο ζητήσατε βοήθεια, ήσασταν στο χείλος του γκρεμού».
Αυτά για να μην υπάρχουν αμφιβολίες σε τίνων άρμα έδεσε τη χώρα ο ανεπαρκής και μοιραίος Γ. Παπανδρέου.

Ο ίδιος φυσικά έδειξε να απολαμβάνει το ρόλο του επικυρίαρχου, λέγοντας ακόμα και φτηνά αστειάκια, του τύπου «κι εγώ αν ήμουν Έλληνας θα ήμουν αυτήν την στιγμή στους δρόμους». Σάμπως κι ο ΓΑΠ αν ήταν Έλληνας στους δρόμους δεν θα βρισκόταν;
Έδειξε ωστόσο ασυγκίνητος, όταν η πρόεδρος της Επιτροπής Βάσω Παπανδρέου που αναγνώρισε «τον κυρίαρχο ρόλο του στην πορεία της Ελλάδας», τον κάλεσε έμμεσα να είναι πιο επιεικής, επισημαίνοντας «είναι η πρώτη φορά που μέσω Ελλάδας μπήκατε στην Ε.Ε. Μήπως όμως στο Πρόγραμμα χρειάζονται κάποιες τροποποιήσεις;».
Απτόητος ο ύπατος, ζήτησε ούτε λίγο, ούτε πολύ, να πέσει κι άλλο μαχαίρι σε μισθούς και συντάξεις, κοινώς ζήτησε «ευθυγράμμιση», και να επιταχυνθεί το ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων (σ.σ: ε, καλά τώρα δεν χάλασε ο κόσμος, «αποδέσμευση και εκμετάλλευση του δυναμικού των επιχειρήσεων» το είπε) γιατί κατά την άποψη του Ντομένικου, το…παρακάναμε σε αυξήσεις τα τελευταία χρόνια και κάτι πρέπει να γίνει με την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Τουτέστιν, η ανταγωνιστικότητα, θα περάσει από το πτώμα της κοινωνίας, μέχρι οι εργαζόμενοι να γίνουμε «Κινέζοι» και να τη βγάζουμε με ένα πιάτο ρύζι την ημέρα!..

Βασικός στόχος του ΔΝΤ, σύμφωνα με όσα είπε κάτω από τις αράδες, είναι ο μόνιμος ελλιμενισμός του στην ελληνική επαρχία, ξεκαθαρίζοντας ότι «η στήριξή μας μπορεί να συμπεριλάβει και συμβουλές περί πολιτικών», διότι διαφορετικά, όπως σωστά πρόσθεσε, αφού τα λεφτά του προστατεύει και δεν κάνει ψυχικό στη μάννα του, «θα ήταν εντελώς άχρηστο να προσφέρει κανείς μόνο πόρους, χωρίς να αντιμετωπίζει και το πρόβλημα στη ρίζα του».
Όπως άφησε να φανεί όσο διακριτικά μπορούσε είναι αλήθεια, το ΔΝΤ έχει ήδη έτοιμο ένα δεύτερο δανειακό κοστούμι, αφού, όπως είπε, το σημερινό πρόγραμμα «έχει σχεδιαστεί με βάση μια συγκεκριμένη υπόθεση για τον ρυθμό ανάπτυξης στην Ελλάδα που συνδέεται με ένα άλλο υποθετικό σενάριο για την ανάπτυξη της Ευρωζώνης. Άρα αν τυχόν συμβεί κάτι κακό είτε σε παγκόσμιο επίπεδο είτε μόνο στο πλαίσιο της ευρωζώνης, τότε οι συνέπειες θα είναι αισθητές και στην Ελλάδα και τότε η κατάσταση στην Ελλάδα δεν θα είναι αυτή που έχουμε προβλέψει με βάση το Πρόγραμμα».

"Τι (μπορούμε) να κάνουμε;"... Διερωτήθηκε αμέσως μετά σαν άλλος Λένιν. «Δεν γνωρίζω τι θα συμβεί με το πακέτο των 110 δις ευρώ» είπε σπέρνοντας αμφιβολίες, για να σπεύσει να προσθέσει καθησυχαστικά και με φιλοσοφική διάθεση«η ανθρώπινη φύση θέτει κάποιους περιορισμούς. Άρα το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι οι βέλτιστες δυνατές προβλέψεις ούτως ώστε να εξασφαλίσουμε ότι υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που απαιτούνται προκειμένου να προσαρμοστούμε, αν τυχόν υπάρξουν αλλαγές».
Τι χρεία έχουμε άλλων μαρτύρων; Το Ταμείο έχει προνοήσει για μας και φλέγεται από…έγνοια, την ώρα που ο Ντομινίκ, δεν έκρυβε την αποστροφή του για τους βραδυκίνητους και λίγο πολύ άτολμους, κατά τον ίδιο μηχανισμούς της ευρωζώνης, που «έχει ένα νόμισμα και πολλές πολιτικές».

Από την άλλη, βρέθηκαν κάμποσοι βουλευτές, όπως άλλωστε και ο ΓΑΠ με αυτόν τον θλιβερό «υπουργό» Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου που άκουσαν με ευχαρίστηση την διαβεβαίωση ότι, ναι, θα επιμηκυνθεί η αποπληρωμή του χρέους, ξεχνώντας ανεπίτρεπτα ορισμένα βασικά πράγματα, όπως ας πούμε ότι η κίνηση αυτή, όχι μόνο επιβεβαιώνει εμπράκτως την αδυναμία αποπληρωμής του τρομακτικού χρέους, αλλά οδηγεί σε καταστάσεις που δεν θα είναι ανώδυνες. Όσοι αγνοούν ότι ο λογαριασμός αυτός πληρώνεται ακριβότερα και σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, γεγονός που αυτόχρημα διαιωνίζει την κατοχή της χώρας, προσγειώθηκαν ακούγοντας τον Καν να δηλώνει απερίφραστα «μοιάζει να υπάρχει μια αντίφαση εδώ. Από τη μια να προσπαθούμε αποκατάσταση των δημοσιονομικών και από την άλλη να έχουμε αυξημένα επιτόκια; Όμως δεν είναι δυνατόν να δανείσεις ποσά χωρίς να υπάρχει επιτόκιο. Και σε σχέση με τα επιτόκια που θα είχατε καταβάλλει στην αγορά θεωρώ ότι τα επιτόκια του ΔΝΤ δεν είναι τόσο υψηλά». Συνέστησε μάλιστα με υπολογισμένη δόση απειλής, δείχνοντας τα απαγορευτικά spreads στην αγορά, που δεν λένε τα άτιμα να υποχωρήσουν, ότι «αυτή είναι μια διαφορά που θα πρέπει να την έχουμε υπόψιν μας»…Αλλά πότε ακριβώς; Όταν θα χρεοκοπήσουμε και επίσημα προφανώς…

Ο «κύριος γενικός», ακούγοντας την κριτική για τις αποτυχημένες μεθόδους του ΔΝΤ, το οποίο εφαρμόζει με συνέπεια την ίδια συνταγή για κάθε πρόβλημα, (άγρια λιτότητα σε όλες τις κλίσεις. Τι άλλο;)ξεκαθάρισε στις μετριότητες που είχε απέναντί του, ότι «το ΔΝΤ δεν είναι εμπορική τράπεζα για να χτυπάει πόρτες. Συνήθως το προσκαλούν», κοινώς τους είπε όσο κομψά του επιτρέπει η γαλατική καταγωγή του, ότι η γνώμη τους έχει ελάχιστη σημασία. Και μη νομίζετε τους είπε ότι «όσοι εργάζονται στο ΔΝΤ, δεν έχουν κοινωνικά αισθήματα. Βεβαίως και κατανοούμε πλήρως την κατάσταση. Αλλά ακριβώς λόγω της δυσκολίας του προβλήματος, είναι δύσκολο να το αποφύγετε».
Φαίνεται όμως πως αυτά που βλέπει να έρχονται με φόρα του προκαλούν ανησυχία. Πολύ περισσότερο που σκοπεύει να κερδίσει στις γαλλικές εκλογές τον Σαρκοζί και δεν θέλει να εμφανιστεί στα προεκλογικά μπαλκόνια με το πτώμα της Ελλάδας στα χέρια, μια εικόνα πολιτικά καταστροφική.

Η αναίμακτη αποδοχή του Προγράμματος ασφαλώς προϋποθέτει ευρύτερες πολιτικές αλλά και κοινωνικές συναινέσεις και ο Καν, χωρίς να τσιγκουνευτεί τους επαίνους για την κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο, δεν παρέλειψε να διαπιστώσει «βεβαίως όλα εξαρτώνται από το λαό. Είναι προφανές ότι ο λαός είναι δυσαρεστημένος…». Το ΔΝΤ, όπως σημείωσε θεωρεί ότι είναι «πολύ σημαντική η πολιτική κατάσταση σε κάθε χώρα» και χωρίς χρονοτριβή υπογράμμισε ότι «η στήριξη του προγράμματος θα πρέπει να έχει την αποδοχή του κόσμου και στήριξη πολιτικά διευρυμένη. Όσο πιο διευρυμένη, τόσο το καλύτερο, διότι αυτό που μας απασχολεί δεν είναι ποιο κόμμα υποστηρίζει αυτή την στιγμή, ή υλοποιεί το πρόγραμμα».

Θα άξιζε πάντως τον κόπο να μάθουν οι νέοι της χώρας ποια είναι η γνώμη του ΔΝΤ στο ενδεχόμενο μιας νέας μαζικής μετανάστευσης, η οποία, όπως όλα δείχνουν έχει ήδη ξεκινήσει να μαγνητίζει τη σκέψη όλων και περισσότερων νέων ανθρώπων που κατεβαίνουν όλο και συχνότερα, από απόγνωση, στους δρόμους.
«Είναι αλήθεια αυτό-είπε-ο Στρος. Ανακύπτει σε πολλές χώρες όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι πεσμένοι. Όταν αυξάνεται η ανεργία, ναι, φεύγει η νεολαία, φεύγουν οι επιστήμονες. Είναι σημαντικό να τους δώσετε κίνητρα ώστε όταν τελικά επιστρέψουν να έχουν αποκομίσει οφέλη. Δεν μιλάμε πια για ζημίες, γιατί οι άνθρωποι αυτοί θα αποκτήσουν εμπειρία αλλά και δεξιότητες που διαφορετικά δεν θα διέθεταν. Και βεβαίως η Ελλάδα έχει παρόμοια βιώματα διότι πολλοί Έλληνες έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό και επέστρεψαν τελικώς».

Κατηφορίζοντας αργά το βράδυ από το έρημο κι απόκοσμο Κοινοβούλιο, μπαίνω στο μετρό του Συντάγματος και πέφτω πάνω σε ένα ασπρόμαυρο φιλμάκι που προβάλλεται στον απέναντι τοίχο: εκατοντάδες κοράκια απογειώνονται κρώζοντας απειλητικά από τον ορίζοντα για να εγκλωβίσουν τους βιαστικούς επιβάτες σε μια ατμόσφαιρα ζόφου. Αίφνης βρίσκεσαι στο «Ψυχώ» του Χίτσκοκ. Τίνος μαλάκα ήταν αυτή η φαεινή ιδέα;.. σκέφτομαι απορημένος. Ακυρώνω βιαστικά το εισιτήριο στο μηχάνημα και κατεβαίνω με μαύρες σκέψεις τα σκαλοπάτια.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Περιμένοντας το τελευταίο τραμ στο Νέο Κόσμο

Αν εξαιρέσεις τα συνήθη νεοταξικά που είπε στη Βουλή χθες το βράδυ ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος, (σ.σ: πρέπει να τρέξουμε γρηγορότερα από το Μνημόνιο, με έμφαση στις αλλαγές στην αγορά εργασίας και στο εκπαιδευτικό σύστημα, είπε μεταξύ άλλων) η μοναδική ενδιαφέρουσα είδηση της ημέρας ήταν η ανακοίνωσή του, ότι από τις αρχές της χρονιάς ιδιωτικές καταθέσεις πάνω από 27 δις ευρώ, αποδημήσανε σαν τα πουλιά σε ξένες τράπεζες.
Τι έμεινε στον αέρα; Η διακριτική προτροπή του κεντρικού τραπεζίτη, (σ.σ: με δικά μας λόγια) «καταθέστε τα τουλάχιστον στην Κύπρο, αντί για την Ελβετία από όπου υπάρχουν μικρές πιθανότητες να επιστρέψουν πίσω ξανά…».
Γυρνώντας αργά το βράδυ σπίτι με το μετρό, έβλεπα τα ξαναμμένα πρόσωπα των πιτσιρικάδων που επέστρεφαν εξουθενωμένοι από τον ολοήμερο πόλεμο με τα ΜΑΤ, στο αστυνομοκρατούμενο κέντρο της Αθήνας, όπου η κυβέρνηση επέβαλε πρωτοφανείς αστυνομικές απαγορεύσεις σε καιρό…δημοκρατίας.
Το βλέμμα τους σπίθιζε. Και είχε αθωότητα και ζέστα. Με τα σημάδια των χημικών απάνω τους και την ξεραμένη βαζελίνη κάτω απ΄ τα μάτια βάδιζαν ήσυχα σε παρέες, φωτεινοί και άδειοι, κάτοχοι αποκλειστικοί μιας εύθραυστης ωραιότητας που αν δεν την πλησιάσεις με φροντίδα, θα διαλυθεί.
«Ούτε το καλύτερο, ούτε και το χειρότερο» σκέφτηκα… «Απλά το μόνο που έχουμε»…