Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Κανένας δε λυπάται έναν χυδαίο...


Ψυχοραγώντας μέσα στις μπουρμπουλήθρες του αφόρητου στόμφου, ο Βενιζέλος, εννοεί να μας πάρει όλους μαζί στον σκοτεινό βυθό του. Δε θα του κάνουμε τη χάρη. Αυτός  ο άνθρωπος κατάντησε γελωτοποιός. Ή μήπως εξαρχής ήταν…  Ένας διακεκριμένος επιληπτικός που συσπώνται μέσα του οι αφροί της αποτυχίας…

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Εμείς τα κομμούνια δεν έχουμε τακτ με τους φασίστες.
Όταν τέλος πάντων, όπως ο Άρης στον Μελιγαλά, αποφασίζουμε να ασχοληθούμε σοβαρά μαζί τους...
Μπραβάκια ανυπόληπτα είναι και χωρίς τεχνική...
Απο κει και πέρα, για μας η γοητεία της ζωής, έρχεται την ώρα που δεν ελπίζουμε σε τίποτε.
"Είχα φάει τρις εις θάνατον, δυό ισόβιες και είκοσι χρόνια" έλεγε ο Χρόνης Μίσσιος κι απορούσε με δέος "Πως θα τα εκτίσω όλα αυτά νεκρός ρε μάγκα μου;".
Ακόμα και μπροστά στον θάνατο, ο άνθρωπος αυτός στάθηκε με ευθύνη

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Θεσμικοί παράφρονες

Στην ιστορία πάντοτε παίζουν ρόλο τα πρόσωπα. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας για παράδειγμα, είναι η ζωντανή απόδειξη του αξιώματος οτι ένας τρόμπας  όταν πάρει πολύ σοβαρά τον εαυτό του, μπορεί και να τον ξεπεράσει... Ώσπου να χαθεί μέσα στις ναρκισσιστικές τοξίνες του!
Και να πάψει πια να μας διασκεδάζει...


Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Που΄ναι ο Στουρνάρας; Οέο;

"Στις 16 Νοεμβρίου θα πεινάσουμε! Τα ράφια θα είναι άδεια! Θα γίνουμε Βόρειος Κορέα!". Έτσι υστέριζε τις προάλλες στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας. Τώρα που ΔΕΝ πήραμε τη δόση δε βγαίνει και πολύ στη δημοσιότητα...
Αυτοί οι ντεμέκ εκλεπτυσμένοι γύπες, νομίζουν οτι η ζωή είναι μια βόλτα πάνω απο αρωματισμένα πτώματα.
Ανίκανοι... Ούτε την περιφρόνησή μας δεν ημπορούν να βάλουν στο ταμείο...


Τα παιδιά των δοσιλόγων, ποιον είχαν πατέρα;

Περισσότερο απο καθαρό συμφέρον, παρά απο διορατικότητα, όπως λένε μερικοί που δεν εξετάζω τώρα τα κίνητρά τους, η Οικογένεια Λάτση, απαγκιστρώνεται λέει, απο τις Τράπεζες (σ.σ: πως να παίξεις μ΄ αντίπαλο Γερμανό;) και το γυρίζει στο Real Estate. Ε, μια ζωή μεταπράτες. Μυριστήκανε οτι το οικόπεδο έχει λεφτά και τo πουλάνε σε φέτες.  

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Στο έλεος της Μαφίας

Αυτή η προηγούμενη γενιά μας παρέδωσε μιαν ακατοίκητη γη. Αυτοί οι γερο-τσόγλανοι που πήρανε το εφάπαξ και το ακουμπήσαν σε ακριβά αυτοκίνητα, στα γερμανικά εργοστάσια συντηρώντας ξένες θέσεις εργασίας, φερθήκανε σαν να μην υπήρχε αύριο στη χώρα.
Αλλά κι αυτά ακόμα είναι πταίσματα.  Ωχριούν μπροστά στις αφοπλιστικές διαπιστώσεις οτι τον τόπο, όπου απο γενησημιού μας είμαστε φιλοξενούμενοι, τον κυβερνάνε συμμορίες! Δε πα να λένε κάποιοι φίλεργοι βουλευτές. Οι σημαντικές αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας, υπαγορεύονται σε κυβερνητικά γραφεία απο επαγγελματίες "εκτελεστές".
Στο μεταξύ το Κοινοβούλιο δικαιούται να συζητά για το θέμα των αμβλώσεων ας πούμε, πάνω στις κλίμακες μιας στείρας οξυδέρκειας.
Οι υπόλοιποι συγκροτούμε την αδρανή μάζα...


Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Είναι κατάντια να σε παινεύει ο (ταξικός) αντίπαλος...

Το Κόμμα πάντοτε θα είμαστε εμείς οι απλοί άνθρωποι.
Εμείς που το αγαπάμε.
Εμείς που χανόμαστε μέσα στην ωχρή κι αμετακίνητη λύπη
μεσ΄ τα υγρά μάτια του Πλουμπίδη...
"Ζήτω το ΚΚΕ!"... Κι ας μας ξεγράφουν κι απο τις δύο μεριές
Εμείς που στη ζωή μας, γυρεύουμε επίμονα  Δικαιοσύνη!
Χιλιαστές μιας άλλης ζωής.
Είναι ντροπή για μας, να μας θωπεύουν οι Δεξιοί συγκαταβατικά στην ασήκωτή μας πλάτη,
επειδή φτάσαμε να λέμε βαρειές κουβέντες για συντρόφους.
Έχει ενταθεί, τελευταία η επαγρύπνηση θαρρώ.
Κι άρχισαν πάλι να δουλεύουν οι λαιμητόμοι

13/11/2012
στον Σύντροφο Θεόφιλο Τριανταφυλλίδη

Μόνο αυτά τα παιδιά έχωμε!

Ίσως και να το ξανάγραψα, αλλά δεν πειράζει. Γιατί αυτή η γελοία πολιτική τάξη που έχει λυμμένα τα προβλήματά της δε νοιάζεται.  "Θείε θα πάθω κάτι αν μείνω εδώ" μου λέει το ανηψάκι μου(σ.σ: πτυχείο στα Οικονομικά του ΑΠΘεσσαλονίκης, Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά και Αραβικά, άπταιστα, στα 23 του χρόνια ρε γαμώ το συκώτι τους;)  όταν τον ξεπροβόδιζα στο αεροδρόμιο τις προάλλες. "Μην ανησυχείς αγόρι μου!" τον ενθαρρύνω... Αφήνεις πίσω σου Σαμαρά- Κουβέλη-Βενιζέλο για να σου εγγυηθούν οτι δεν πρόκειται να επιστρέψεις ποτέ σε τούτο το μπουρδέλο...

Αυτές οι εποχες της παρακμής.


Θωρώ στο «Γιουτουμπ» -τη μόνη μας δυνατότητα πλέον ν΄ ακούμε λαϊκά-αυτόν  τον μέγα Καζαντζίδη, να κρέμονται οι γύρω από το μεγαλείο της ιδιοτροπίας του, περιμένοντας πότε θα σταματήσει τα ατελείωτα σολαρίσματα στην κιθάρα και ν΄ απλώσει τη θεϊκή φωνή του και λέω,  όλες οι μεγαλοφυΐες κοιτάνε τον χρόνο σαν ένα παιχνίδι με σπάγγους. Περιμένουμε εμείς μετά,  να μας ξανακάνουν παιδιά.
Παρεμπίπτον συμπέρασμα ότι οι πολιτικές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όλα αυτά τα χρόνια γυρίσανε την Ελλάδα στα χρόνια μετά τον Εμφύλιο και δεν έχουμε ακόμα φωνές σαν και τη δική του, ή έναν Μητσάκη ας υποθέσουμε,  να πούνε το «η Νύχτα είναι βροχερή» και να τραγουδήσουν τα πάθη μας, να φύγει αυτή η μελαγχολία και να μη λογαριάζει κανείς βραχνά εκείνη την ώρα, ότι δεν έχει τίποτε στον κόσμο.
Αυτό λέω… Να βγούνε τώρα οι τεχνίτες της νέας γενιάς, να δυϊλήσουνε κάπως μακρύτερα σαν τους παληούς μαστόρους,  αυτήν τη νοσηρότητα και να ξαναβρούμε λίγο αυτό που χάσαμε για την ώρα. Μια Ελλάδα μετρημένη, στην κλίμακα  προηγούμενων χρόνων, αλλά, με πολλή επιείκεια και περισσότερο αξιοπρεπή, κι αυτή τη φορά ολότελα Δίκαιη γιατί, αλλοιώς αν δε ξεσηκωθούμε θα μας πάρει ξανά ο διάολος και θ΄ ασπρίζουνε τα κόκαλά μας στις ξενητειές που έχουν οι ανθρώποι μέσα τους!..

Υ.Γ: (οι παππούδες μας κατέλαβαν ορμητικά το Σαραντάπορο για να λένε τώρα τα παιδια μου οτι τους ζαλίζουν οι στροφές. Αντίκρυσαν μετά τον Σαγγάριο, προτού να σκεπάσουν τα μάτια τους οι στάχτες. Κι οι ρακένδυτοι πατεράδες μας κάναν το ΄40! Πως φτάσαμε μέσα σε τόσο λίγα χρόνια απο τη φτώχεια στο δήθεν; Ας το βρει η γεννιά τους. Κι ας αποτύχει! Το θέμα είναι να μην φτάσουμε να ζούμε κάποτε τη νοσταλγία αυτού του τόπου. Ομόνοια-Σταδίου, σκυφτοί. Στα "βαρειά" να παίζει το κλαρίνο. Κι εμείς, ξένοι σε ό,τι αγαπήσαμε...).

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Τον μαλάκα τον παλεύεις... Τον ιδιοτελή ποτέ!


Συζητάνε εδώ και πέντε μήνες μεταξύ τους, το κυβερνητικό «τρίο Στούτζες» το πώς θα μας σερβίρουν το γεγονός ότι έχουν να περπατήσουν ξυπόλητοι πάνω στα κάρβουνα  συμφωνημένων γραμμών. Σιγά μην τα΄ άφηναν οι άλλοι αυτά τα λεπτά θέματα στα χέρια τους…
Στο μεταξύ το Κοινοβούλιο, έχει χάσει τις ψυχρές αρετές του και η Δημοκρατία «αργεί». Ο,τι έρχεται για κύρωση είναι με την διαδικασία του αυτόφωρου. Κι ούτε ένας, αλλά ούτε ένας από τις υπουργάρες, που συνωστίζονται πρόθυμοι μέσα στα σινιέ κοστούμια τους σε ράδια και τηλεοράσεις των διαμεσολαβητών, δεν βρίσκεται να ανακοινώσει ένα νομοσχέδιο που να έχει και σχέδιο. Να μας πει λόγου χάρη ότι στο υπουργείο του, "έχω αυτόν τον αριθμό υπαλλήλων, με αυτό το μισθολογικό κόστος" και ότι "τόση σπατάλη γίνεται και με κάποια ρουσφέτια θα δω τι θ΄ απογίνουν έτσι που τα σκατώσαμε κι ότι από δω και μπρος έχω τόσα κονδύλια στην διαχείρισή μου για ν΄ ανοίξουν δουλειές για νέους και παληούς, με αυτό το σχέδιο"…
Ούτε ένας για δείγμα! Αντ΄ αυτού, εδώ και τόσον καιρό, εκτός από ερασιτεχνικές απειλές οτι θα πάθουμε τριχόπτωση, έτσι κι αρνηθούμε τη "μοναδική" τους λύση, τη βγάζουμε με κάτι φραγκοφονιάδες μεγαλογιατρούς στο Κολωνάκι, κάτι δικηγόρους που αγνοούν που πέφτει η Εφορία, κάναν μόρτη παπά αν πέσει στα δίχτυα "μας" και την κυρά-Τασία απ΄ το Λιόπεσι που είχε εντυπωσιακές καταθέσεις στην Ελβετία. Κάθε τόσο, το «Σύστημα» ρίχνει στα λιοντάρια της αρένας κι από ένα θύμα. «Τους κάνεις χάρη» σκέφτομαι «όταν τους λες μόνο ανίκανους». Γιατί εκφράζουν με συνέπεια τα συμφέροντα αυτών που τους στηρίζουν. «Θα πατάξουμε το λαθρεμπόριο!» λένε κάθε τόσο. Αλλά στις παρέες τους κανείς δεν έχει εξηγήσει ακόμα, ποιες ευυπόληπτες συμμορίες, που πουλάνε κι αγοράζουνε φτηνά την δυνατότητά μας να σχεδιάσουμε με στρατηγικούς όρους το μέλλον μας, τους πληρώνουν τα νοίκια και τις προεκλογικές εκστρατείες!..

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Έρεβος

Κοίταζα απαθής, αυτόν τον αχαμνό πρωθυπουργό, να διαβάζει το άνευρο κείμενο το βράδυ που ψηφίστηκε το τρίτο Μνημόνιο. Έβλεπα πίσω απο τη δειλή του στάση, που προσπαθούσε με λόγια χλιαρά να την μεταποιήσει σε κάτι πιο ουσιώδες, τον καταποντισμό της ζωής μου της ίδιας. Άναψα τσιγάρο και σκέφτηκα. "Ανδρείκελα... Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης. Αν νοιώθαμε την ίδια απελπισία, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να ορίζαμε κάτι". 
Μας σερβίρουνε θάνατο απο έλλειψη ταλέντου. 




Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Αυτό το προϋπάρχον...

Ο Κόσμος αυτός, θα δυσκολευτεί να αλλάξει, όσο υπάρχει κόσμος που αγνοεί τι σημαίνει το  "αλμπενί"!

Μαύρο αίμα


Να είσαι ΠΑΟΚ, για τους απέξω, είναι μια μορφή παραφροσύνης. Μια εμμονή στην πλευρά της ζωής, όπου βασιλεύουν οι ψευδαισθήσεις. Δεν είναι έτσι… Είμαστε εμείς τα Παόκια άνθρωποι με αξίες, κουβαλώντας ένα βαθύ άλγος. Γλεντίζουμε την πτώση μας. Και πενθούμε το ανίατο  ύψος. Δε μας χαλάνε εμάς, οι κλειστές στροφές της Γυρτώνης . Ούτε το θέαμα του κόσμου που σαπίζει μπροστά στα μάτια μας, την ώρα που λέει η πινακίδα «καλώς ήλθατε στα Γρεβενά»!..  Αηδιάζουμε προσωρινώς!  Και χωρίς να μιλάμε για τον άλλον, ψέματα δεν λέμε! Ε, δικαιολογητικά δεν δίνει κανείς! Ανεβοκατεβαίνουμε ως εκ τούτου, την Εθνική Οδό, απαρηγόρητα μόνοι  μας…

Υ.Γ: Benim Giouzel Manoglia! Με τον Μανώλη Αγγελόπουλο τον Άρχοντα!!! 
Κρίμα που πέθανε τόσο νέος...Αυτός ο μάγκας με την στιβαρή παρουσία του, καταργούσε αυτόχρημα το φυλετικό μίσος. Χώρια που μας τόνωνε, εν προκειμένω, την εθνική υπερηφάνεια. Δεν υπάρχει Τούρκος που να έχει πει καλύτερα αυτό το τραγούδι, απ΄ τον δικό μας Μανώλη!

Κουμίτσα


«Κάθεσαι καλά καρντάσι μου;»  
-Ναι Γιωργάκι
«Τι να σε φέρω;»
-Λίγο τσίπουρο ακόμα και τέρμα
«Είμαστε καλά αδελφέ;»
 -Κανείς σαν κι εμάς ρε Τζότζο!
«Ποιος να το πει πως υπάρχει μια τέτοια παραλία στη Χαλκιδική;»
-Κανένας καρντάσι.
Κοιμόντουσαν δίπλα τα κορίτσια.  Πέφτουμε στα βαθειά για κάνα μισάωρο με τα ψαροντούφεκα κι ελαφρώς πιωμένοι. Αναδυόμαστε ξανά ορφανοί με μια σμέρνα που την έγδαρε για πλάκα.
«Άσε θα το κάνω μόνος μου», λέει
Γιατί ρε; Τον αρωτώ
«Πώς να στο εξηγήσω ρε φίλε… Είναι γι΄ αυτό το γαμημένο το αλμπενί!»…  
Βρήκα τις προάλλες ένα πατριωτάκι που τον γνώριζε. «Έξω απ΄ το Ντύσσελντορφ» μου λέει πως είναι. «Πιάνει καλά λεφτά. Βγαίνει όμως  και ξερνάει τρεις φορές στη βάρδια του! Από αηδία…»

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Βαλαωρίτου.


Είχε βρει μια θεωρία και την υπερασπιζόταν με θέρμη στις κοινές παρέες, ότι η ύπαρξη δεν έχει πάχος. «Γελοία πράματα ρε μαλάκες!..» έλεγε «ανοίγεις την κληρονομιά και δεν υπάρχει τίποτε! Όλα φαινομενικά και στο βάθος να έρχεται το τρόλλεϋ κουβαλώντας τη βεβαιότητα του θανάτου». Φορούσε ένα ωραίο πουκάμισο εκείνη τη μέρα. Του το, πε μια γυναίκα φεύγοντας απ΄ το μπαρ. Γέλασε κι εκείνος με συγκατάβαση.  Ο,τι κι αν γίνει, σκέφτηκε, υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν νόημα στα σκοτάδια.