Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Μακρυνές συγγένειες...

Αυτός ο αναρχικός, ο παθολογικά ελεύθερος κι ανυπότακτος Άκης Πάνου, (σ.σ: πήγε να του πουλήσει μαγκιά ο φορτηγατζής… Που πας ρε, κατακαϋμμένε γκόλιω. Στο κατώφλι σε πήρε η νύχτα) δώσε βάση τι έχει γράψει:



Το φαρμάκι φτάνει κάποτε στα χείλη
Και από το στόμα βγαίνει ο λόγος ο πικρός
Αγανάκτηση απόγνωση σκαμπίλι
Από κείνον που δικάστηκε μικρός

Το φαρμάκι φτάνει κάποτε στο στόμα
Και δεν νιώθεις πια τον φόβο κανενός
Δεν πονάει το ταλαίπωρο το σώμα
Όταν είσαι πεθαμένος ζωντανός

Το φαρμάκι κάποια μέρα ξεχειλίζει
Πλημμυρίζει την ψυχή η απελπισιά
Κι όταν πάψει ο πονεμένος να ελπίζει
Για το σύμπαν χαλαλίζει μια βρισιά

Οι ρίζες της απώλειας

Ο Θεός μας φώτισε, ορισμένα από μας τα κομμούνια και δεν υπηρετήσαμε ποτέ τίποτε.
Γι΄ αυτό και δεν ξεφτιλίσαμε εμείς ποτέ τίποτε: πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, φερ΄ ειπείν. Εμείς που τα υπερασπιζόμασταν, παραμερίσαμε σοφά και τα ξεφτιλίσανε άλλοι.
Ο θρίαμβος της απιστίας. Εκτός από τον ΠΑΟΚ.
Το κεφάλι μας τα φταίει, λέω, όλα, που είναι γεμάτο κούραση…
Φυλάξαμε παρόλα αυτά, με συνέπεια τα σύνορα, ψηλά στο ποτάμι του Έβρου και στα απομακρυσμένα νησιά του Αιγαίου, φυλάγοντας στην πραγματικότητα τα δικά μας ψεύδη και με την καταστροφική γνώση ότι αυτή η μητριά, είναι ένα αλλόκοτο σύμπαν χτυπημένο από βαρειά επιληψία.
Ξεριζωμένοι στην ίδια μας τη ρίζα.
Όθεν, συνεπαρμένοι από τους ίδιους μας τους μύθους, στα όρια της θεολογίας, αργήσαμε ασυγχώρητα να καταλάβουμε ότι αυτή η χώρα είναι ανύπαρκτη και πλασμένη μόνο στη νοσταλγία μας.
Άφησα τ΄ όνομά μου στο Τυχερό, ασάλευτο επιτύμβιο σε μια λεύκα, ακριβώς στο 37ο χιλιόμετρο: «Από δω πέρασε ο τεθωρακισμένος Γιώργος Χατζηδημητρίου. Αγάπησε την πατρίδα του, χωρίς ανταπόκριση». Ε, και;
Άϊντε τώρα, αφελή με τη σάρισσα, να κουσουμάρεις την αηδία και την περιφρόνηση σ΄ αυτό το υπερφυσικό καρναβάλι… 

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Συνοπτικά

Μ΄ αρέσει ο τίτλος του χθεσινού "Ριζοσπάστη" για τις εξελίξεις, που λέει "Συμφωνούν στην αντιλαϊκή ρότα- Διαφωνούν στο πλασάρισμα". Θα πρόσθετα κάτι και για τα κίνητρα του κυρ- Φώτη, αλλά είναι αργά κι εγώ κατηφορίζω τώρα προς τα Μέγαρα, αντικρύζοντας τα φουγάρα του Αγίου Κωνσταντίνου...

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Διαπιστώσεις

Είμαστε τόσο βαθειά επαρχιώτες, ώστε υπάρχουν ακόμα (κρατικοδίατοι, βέβαια...) επιχειρηματίες που σιγοντάρουνε πολιτικούς. Οι πιο μοντέρνοι, τους αγοράζουνε μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Και τους στοιχίζει και φθηνότερα, εδώ που τα λέμε...
Αν έπαιρνε μια γρήγορη απόφαση αυτή η γελοία η Βουλή να μειωθεί στους διακόσιους ο αριθμός των βουλευτών, θα κάναμε μεγάλη Οικονομία. Βάλε τώρα, βύσματα, συγγενείς γκαβάδια πρώτου βαθμού, μπάτσους απο το χωριό κι επιστημονικές συνεργάτιδες με το μίνι απάνω απ΄ ορισμένο ύψος,  γλυτώναμε καμιά χιλιάδα απο τις υποχρεώσεις της τρόϊκας. Μετά θα μπαίναμε στη μέση εμείς οι ΠΑΟΚΤζήδες και θα παραιτιόμασταν απο πνευματικά δικαιώματα. Ύστερα θα βάζαμε κι άλλοι στο φιλότιμο να παρακινηθούνε, οπότε, μαζεύαμε για πλάκα τους 2.000 που πρέπει να φύγουνε απο το Δημόσιο με το αζημίωτο.
Καλά το είπε ο Σημίτης... ΔΕν έχει μυαλό αυτή η τριανδρία...

Τα πράγματα είναι απλά

Δε φοβόμαστε εμείς τις εκλογές. Τ΄ αφεντικά τους τις φοβούνται.Έχει ωρέ, η Δημοκρατία (τους) αδιέξοδα;

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Απ΄τα Κάστρα

ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ
πες μου παπού/ πες μου παπού
αυτός ο κόσμος πάει που
και του δικού σου του σκοπού
μάθε μου την αξία

Να σε συλλάβω δε μπορώ
μυαλό δεν έχω κοφτερό
ήμουνα κι έμεινα μωρό
στην κυριολεξία

Πες μου γιαγιά\ πες μου γιαγιά
γιατί αν δεν έχουμε μαγιά
ο,τι κι αν κάνουμε γιαγιά
η ζύμη δε φουσκώνει

Και πες μου σε παρακαλώ
όταν τ΄ αλεύρι είναι καλό
πως αβγαταίνει το κιλό
και βγαίνουνε δυό τόννοι
---------------------------------
Πες μου μπαμπά/ πες μου μπαμπά
τον κόσμο με τον αραμπά
τον κόσμο με τον αραμπά
γιατί να τον ταράξεις

τώρα δεν πιάνεται μπαμπά
πετάει, τρέχει, κολυμπά
μ΄ ένα λαχάνιασμα μπαμπά
στις σκέψεις και στις πράξεις

Πες μου μαμά/ πες μου μαμά
γιατί όταν πάω σινεμά
ενω αλλάζω σινεμά
το έργο δεν αλλάζει

έρχεται ο άγριος μαμά
για νταηλίκι κι αχταρμά
ξύνει τον ίμερο μαμά
τον τρώει και ησυχάζει

πέστε μου όλοι σας καλέ
πως κάνουνε στο κυριλέ
πως κάνουνε στο κυριλέ
τα πάντα οι μεγάλοι

και τα στραβόμοιρα καλέ
τα κρύβουν σε Γεντί- Κουλέ
έτσι και κάψουν αργιλέ και στρώσουνε κεφάλι
να χαχανίσουν τη ζωή και τούτη
κι όποια άλλη


Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Αναδημοσίευση απο το "Ποντίκι" που κυκλοφορεί

Επειδή δεν έχουμε τίποτε άλλο…
Καταχρεωμένη στους ξένους και σε βαθειά πολιτική εξάρτηση, το τελευταίο πράγμα που θα χρειαζόταν μια μικρή, περιθωριακή χώρα όπως η Ελλάδα που περιφέρεται στις μέρες μας ρακένδυτη στη σκιά μιας δεινής εθνικής κρίσης είναι μια άγονη πολιτική διαμάχη που φέρνει ξανά στο προσκήνιο το θέμα της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων.
Η ελληνική κοινωνία, πνευματικά και ψυχολογικά μετέωρη και βυθισμένη στη συλλογική απραξία παρά τα απανωτά χτυπήματα που δέχεται, θα πρέπει αίφνης να προβληματιστεί για το αν στο Ζάλογγο οι ηρωικές Σουλιώτισσες δεν πέσανε στα γκρέμια, αλλά συμμετείχαν σε κάτι σαν το dancing with the stars αλα Τούρκα, ή για το αν ο Μιχαλολιάκος πέπρωται να είναι αυτός που θα οδηγήσει το γένος στην κόκκινη μηλιά ξυπνώντας τον μαρμαρωμένο αυτοκράτορα!..
Στα σαρακοφαγωμένα αλώνια της καθημερινής ειδησεογραφίας, βρέθηκαν να αναμετρούνται δύο αβάσταχτοι αναχρονισμοί που συγκροτούν τους πόλους μιας συμμετρικής αφέλειας και αποτυπώνουν το μέγεθος της εθνικής παρακμής.
Από τη μια ξεδιπλώνεται μπροστά μας, μια εθνικιστική ρητορεία με όλες τις θλιβερές βαλκανικές αποσκευές της που, αποκαμωμένη από τις συνεχείς εθνικές ταπεινώσεις, βρίσκει βολικό καταφύγιο στις εθνικές ψευδαισθήσεις, διαβάζοντας το ιστορικό παρελθόν αλλά και το παρόν της χώρας με φυλετικούς ή πολιτισμικούς όρους.
Στην ακραία παραληρηματική εκδοχή της, φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε από το βήμα της Βουλής το μέχρι χθες περιθωριακό γκρουπούσκουλο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής το ιδεολογικό εκκρεμές της οποίας μετεωρίζεται μεταξύ Χίτλερ και Παπαδόπουλου να διεκδικεί να εκφράσει τα πατριωτικά αισθήματα του λαού, ξαναζεσταίνοντας ένα ανήμπορο μίσος εναντίον των προαιώνιων «εχθρών του γένους» ανάμικτο με έναν γελοίο αλυτρωτισμό που δεν έχει έδαφος να σταθεί.
Η λαϊκή σοφία λέει ευθύβολα ότι «χόρτασε η ψείρα και βγήκε στον γιακά», αλλά αυτές οι καρικατούρες δείχνουν να πιστεύουν ότι ο λαός λησμονεί πως ανήκουν στην πιο προδοτική Δεξιά, αυτή που βύθισε στην βαθύτερη εξάρτηση τη χώρα στα χρόνια της χούντας και προκάλεσε τον ακρωτηριασμό της Κύπρου, ανοίγοντας τον δρόμο για τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο.
Κι από την άλλη πέφτουμε για μια ακόμα φορά πάνω στους αναθεωρητές της ιστορίας, αυτούς που με «διεθνιστικά» και «πανανθρώπινα» κριτήρια, ερμηνεύουν τα ιστορικά γεγονότα απαλλαγμένοι δήθεν από εθνικούς μύθους και αυτάρεσκες εκδοχές της ιστορίας, κοντολογής, όλους αυτούς που πίστεψαν ότι στη θαλπωρή της ευρωπαϊκής ενοποίησης αμβλύνονται οι εθνικοί ανταγωνισμοί, βαθμιαία καταργείται ως συλλογικό υποκείμενο το Έθνος και όλοι μαζί ευδαίμονες θα πάμε στην παραλία!..
Τυπική εκπρόσωπος αυτού του χαζοχαρούμενου κοσμοπολιτισμού, όπου όλα διαλύονται μεθυστικά, η βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ Μαρία Ρεπούση που βρίσκει τον τρόπο να επανέρχεται περιοδικά στην αρνητική πλευρά της επικαιρότητας.
Βεβαίως και διαφωνούμε με όσους επιχειρούν να την μεταβάλλουν σε περίπου δαιμονική προσωπικότητα, αλλά, η αποδομητική τάση που υπηρετεί με φανατισμό, αντισταθμιστικά προς τον φανατισμό του γραφικού εθνικισμού, παράγει την ίδια ακριβώς ακινησία, χωρίς να λέει τίποτε πρωτότυπο.
*Ο δεύτερος εξιδανικεύει νοσταλγικά τα ευκλεή ράκη του παρελθόντος και αρκείται σε μια ρηχή και εξαργυρώσιμη στην αγορά πατριδολατρεία, ανίκανος να υπερβεί τις τρέχουσες δυσκολίες και να ξεχάσει ότι βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση του διεθνούς καρπαζοεισπράκτορα
*Και η πρώτη, ποζάρει στον καθρέφτη σαν ξεσκολισμένη Ευρωπαία, πρόθυμη πάντα, πότε «να ευχαριστήσει τις ΗΠΑ» και πότε να στηρίξει με θέρμη το ολέθριο σχέδιο Ανάν, μιας και η υπεράσπιση των συνόρων και του εθνικού συμφέροντος θεωρείται στους μοντέρνους καιρούς μας, ιστορικός αναχρονισμός.
Η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, όμως δεν μπορεί να βαφτιστεί «υπέρβαση του εθνικισμού».
Και οι δύο φαινομενικά «αντίπαλοι», παραβλέπουν την οικτρή κατάσταση της χώρας, ότι έχει μετατραπεί σήμερα σε έναν ανεπιθύμητο και ανυπόληπτο επαίτη που δεν μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες της εθνικής του επιβίωσης, περιχαρακωμένος σε συνθήκες γεωπολιτικής συρρίκνωσης και δημογραφικής παρακμής.
Υπαίτιοι είναι αυτοί οι δύο κυρίαρχοι εκπρόσωποι της εγχώριας πολιτικής τάξης που οργάνωσε παρασιτικά την οικονομία και με πελατειακό τρόπο το κράτος διασπαθίζοντας τους πολύτιμους εθνικούς πόρους για την πρόσκαιρη πολιτική επιβίωσή της.
Αυτοί έδωσαν το σύνθημα σε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες για εφόρμηση στο κράτος, κλοπή και φοροδιαφυγή, καταναλωτικά πρότυπα που δεν αντιστοιχούν στις παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας, αισχροκέρδεια, λεηλασία του περιβάλλοντος, εργασία χωρίς αντίκρυσμα, ζωή τελικά δίχως μέλλον.    
Είναι προφανές ότι δεν μπορούν να σηκώσουν στους καχεκτικούς τους ώμους το βάρος μιας λύσης για την εθνική επιβίωση. Αντίθετα, αφού καταλήστευσαν τα πάντα ξεπουλάνε τώρα χωρίς αντίσταση το χώμα που πατούμε και την στρατηγική δυνατότητα της χώρας να διαμορφώνει με εθνικούς όρους τις τύχες της.
Θα ήταν ίσως διαφορετικά τα πράγματα, αν η Αριστερά ή τουλάχιστον ένα μέρος της δεν είχε τόσο εύκολα εγκαταλείψει απερίσκεπτα τις πατριωτικές περγαμηνές της σε χέρια που δεν δικαιούνται να μιλούν για την φιλοπατρία, λες και τα σύνορα είναι τυχαίες γραμμές ενός ασυνάρτητου χάρτη.
Και αν είχε φροντίσει να προτείνει εγκαίρως ένα εθνικό σχέδιο για την έξοδο από τη σημερινή κρίση που προϋποθέτει συλλογικές αλλά δίκαιες θυσίες, αντί για διαρκείς καταγγελίες που εκτονώνουν χωρίς έμπρακτο αποτέλεσμα τη λαϊκή δυσαρέσκεια…