Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Ε, ρε κατακαημένη Σαλονίκη…

Να πω την αμαρτία μου, ο υπουργός Μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης, μου είναι συμπαθής. Γιατί- έτσι νομίζω και πας αντίλογος δεκτός- είναι ο πιο φίλεργος υπουργός αυτής της ανύπαρκτης κυβέρνησης. Δεν τον βγάζανε τυχαία οι συνάδελφοί του στην ηγεσία του Τεχνικού Επιμελητηρίου με πλειοψηφίες αξιοζήλευτες. Δεν ήταν μονάχα τα κομματικά χρίσματα. Πα να πει αυτό, πως είχε την εκτίμηση της «Αγοράς». Και δεν τα γράφω αυτά, μέρες που΄ ναι για να βγάλω έξτρα μεροκάματο.

Από τότε που μπλέχτηκε με την Πολιτική, έκανε τις αστοχίες του. Κάτι φαιδρές δηλώσεις του τύπου «υποφέρουμε όταν ψηφίζουμε σκληρά ,μέτρα» κλπ, παραπέμπαν ευθέως στο ήθος των προηγούμενων, τύπου Βενιζέλου και άλλων, δίνοντάς τους το δικαίωμα από υπόλογοι να γίνουν τιμητές.

Ο «τύπος» αυτός λοιπόν, έχει «τρέξει» αρκετά δημόσια έργα που ήσαντε βαλτωμένα. Κι έχει να δείξει δουλειά. Στο Μάτι φερ΄ ειπείν, ξέρω πως πηγαίνει αθόρυβα κι επιβλέπει. Το γεγονός ότι τον κουβάλησε χρονιάρες μέρες ο Τσίπρας στη Σαλονίκη για να εγκαινιάσει έναν σταθμό του μετρό ανύπαρκτο, ας χρεωθεί στην απλή και υπολογισμένη πολιτικάντικη μετριότητα του πρωθυπουργού. Και του ιδίου του Σπίρτζη βεβαίως, αφού, μοιραία τον παίρνει η μπάλα, γιατί μπορούσε στην τελική και να αρνηθεί.

Πέρα από την προφανή γελοιότητα, κατά τα άλλα, ο Σπίρτζης, έχει δίκηο που λέει πως φωνάζουν σήμερα, κάποιοι που βγάζανε από τα χρόνια του Κούβελα μέχρι χθες μεροκάματο από την άθλια ιστορία του μετρό της Σαλονίκης. Η διαφωνία μου έγκειται στο ότι στο μεταξύ ο Σπίρτζης, έχει αφήσει τη Σαλονίκη, χωρίς συγκοινωνίες.

Η… «πρωτεύουσα της βαλκανικής ενδοχώρας», όπως την αναφέρουν με αλαζονεία και έπαρση οι αγύρτες των Αθηνών που παρελαύνουν εθιμοτυπικά στα εγκαίνια της ΔΕΘ δεκαετίες τώρα παραμυθιάζοντας τα ντουρντουβάκια τους ντόπιους, έχει μόνο τον ΟΑΣΘ κι είναι σαν να μην τον έχει.

Κάθε φορά που μιλούσα τον πρώτο καιρό με τον γιο μου τώρα που σπουδάζει απάνω, τον άκουγα λαχανιασμένο.
Τι τρέχει ρε Ηλία; Σε κυνηγάνε;
Όχι ρε πατέρα μου απαντούσε σεβαστικά. Γυρνάω με τα πόδια σπίτι (από το Κέντρο στην Τούμπα…) γιατί η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Έξω, περιμένεις σαν μαλάκας στην ουρά το λεωφορείο με τις ώρες. Κι άμα καταφέρεις όταν έρχεται να μπεις μέσα, ο εκνευρισμός δεν λέγεται.

Ο κύριος Νίκος Παππάς, χωρίς άλλες συστάσεις, τοποθέτησε τον (αγωνιστή πράγματι σε άλλους καιρούς) πατέρα του, επικεφαλής του ΟΑΣΘ. Είναι έλλειψη καλού γούστου, αλλά, πρόβλημά τους που δεν το καταλαβαίνουν. Όμως εκτός από το να ξύνει μεγαλοπρεπώς τα ζαρωμένα αρχίδια του ο κύριος αυτός, ο πατήρ εννοώ, ημπορεί να κάνει κάτι για να διευκολύνει την ρημαγμένη ζωή των Σαλονικιών στην οποία και ο γιόκας του συνέργησε;


Άντε γιατί μας τα΄ χετε κάνει οικογενειακώς Ζέπελιν!.. 
Για τα Χρόνια Πολλά, το "Τραγούδι του τρελού", του Κώστα Βάρναλη. 

Άϊ! με το γύφτικο ζουρνά,
με νταγερέ, που κουδουνά,
σύρε σκοπόν αντάμικο.
Εστράβωσα τη φέσα μου,
έρωτας που `ναι μέσα μου
για να χορέψω τσάμικο.

Χίλια χέρια κι άρματα
να `χα να σας φράξω,
να `χα και δυο κέρατα
τον οχτρό να σκιάξω!

Για να βαστάξει όσο μπορεί,
το μακελειό, να `στε γεροί,
της πένας αντρειωμένοι!
Κανοναρχάτε τ’ όνομά μας,
όντας η δόξα μελετά μας
τα σκελετά, γερμένη.

Να χαμ’ ένα βασιλιά,
για να μας θαμπώνει,
με λειρί στο κούτελο,
και φωνή τρομπόνι!

Όλα εδώ χάμου ψεύτικα.
Δε σ’ έζησα, ονειρεύτηκα,
μαύρη ζωή, όλη πίκρα.
Μα θα χαρώ σε, λευτεριά,
αιώνια αλήθεια κι ομορφιά,
σαν θα περάσω αντίκρα.

Να χαμ’ ένα βασιλιά,
δράκο με χοντρό λαιμό,
σέρτικο κι αράθυμο,
για να κάνει πόλεμο!

Άμποτε λίγο να δυνόμουν
για μια στιγμή να τρελαινόμουν,
ο σαλεμένος νους
και τα κλεισμένα τσίνορα
να μην ξαμώνουν σύνορα
και χώριους ουρανούς!

Να ιδώ τον κόσμο ανάποδα
τον αδερφό μου ξένο
και τον οχτρόν αδέρφι μου
αδικοσκοτωμένο.


Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018



Να καταργηθεί η μονιμότητα στο Δημόσιο; Απο χθες!!! 

Είμαστε πατείς με πατώ σε, Σαββάτο μεσημέρι και περιμένουμε ,για να μας λυπάσαι, να περάσει το μετρό στον Νέο Κόσμο που όσο πάει τελευταία, όλο και ανεξήγητα αργεί. . Παρόλα αυτά, με γιορταστική διάθεση. Μπαίνουμε μέσα. Κι απο κει αρχίζει η φρίκη. Κάθε λίγα μέτρα ο μηχανοδηγός πάταγε το φρένο, ώστε γινήκαμε όλοι ένα κουβάρι και τα μικρά παιδιά να κλαίνε.
Στο Σύνταγμα όπου κατεβήκαμε, επειδή είμαστε κωλόφαρα και όρνια και τ΄ αφήνουμε να περνάν αυτά αβρόχοις, έτρεξα και τον πρόλαβα.

"Θέλω να σου πω δυό λόγια" του λέω

Κατεβάζει αυτός το παράθυρο επιθετικά "Τι τρέχει;"

Τρέχει ότι εδώ δεν κουβαλάς σακιά ρε μαλάκα! Αύριο που θα απεργείς θα ζητήσεις την κατανόησή μου...

Βγαίνει από δίπλα του που δεν τον είχα προσέξει μέχρι τότε, ένας δίμετρος κόπανος με μπουφάν της υπηρεσίας ΣΤΑΣΥ -κι έτσι να πούμε...η ΥΠΕΡΕΣΙΑ- και μου κάνει χειρονομώντας "μόκο"!  Απαρατάω τον σάκο που κουβαλούσα χάμω και του λέω "Μαλάκα, είμαι πυγμάχος. Αλλά και αν δεν ήμουν θα σας γαμούσα τώρα και τους δυό για το μίσος που βγάλατε πάνω μας χωρίς να σας φταίμε!". Χεστήκανε οι θρασύδειλοι. Κλείσανε την πόρτα στα μουγκά και φύγαν.

"Κρατήσατε τον αριθμός της αμαξοστοιχίας;" με ρωτήσανε δυο βαριεστημένοι υπάλληλοι ανεβαίνοντας αριστερά που πήγα κατακόκκινος να το καταγγείλω.
Βρε άντε γαμηθείτε κι εσείς τους απαντώ, χρονιάρες μέρες...

Αξίζει αυτοί οι ελεεινοί να πληρώνονται από μας; Λοιπόν να ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ η μονιμότητα στο Δημόσιο. Να μπούνε με αξιολόγηση την οποίαν αντιμάχονται οι καλοπληρωμένοι και διεφθαρμένοι μέχρι το μεδούλι "συνδικαλιστές" και να μείνουν όσοι αξίζουν και με μισθούς καλούς. Τα υπόλοιπα μουνόπανα να αποστρατευθούν για λίγα κατοστάρικα όπως εμείς στον ιδιωτικό τομέα. Επειδή, δεν σέβονται!.. Μήπως και μάθουν πως την βγάζουμε κι εμείς γαμώ το σπίτι τους γαμώ!



Ακούς τον γερο- Γρηγόρη Καψάλη που τον συνοδεύει στην παληά «Πέρδικα» ο καλός και σεβαστικός του μαθητής ο Αρκαδόπουλος, και λες, γαμώ το μελό της Αθήνας, εμείς,  θα πεθάνουμε εκείνη την ώρα απ΄ την περηφάνεια μας.

https://www.youtube.com/watch?v=vZHlEJg7l1o

Αποτέλεσμα εικόνας για Ήπειρος ξεχωρίσματα
Για όσους δεν συγχωρέθηκε ο ενικός ...

Άμα μπει σε ένα καφενείο τώρα- Τώρα Λέμε!- στα Πατήσια, ή στην Καλλιθέα, ή όπου και αν το πάρεις, στα Τουρκοβούνια όπου έζησα, ας πούμε χρόνια, όταν ήρθα στην Αθήνα και στου Γκύζη,  ένα φιλότιμο στέλεχος του ΚΚΕ κι αρχίσει να μιλάει, θ΄ αρχίσουν βαθμηδόν, να αραιώνουνε οι θαμώνες. "Καλά τα λέτε", "Είσαστε έντιμοι εσείς", "Θα μπορούσαμε και να σας ψηφίζαμε, αλλά, ρε παιδί μου..." και τα τοιαύτα τους λένε κάνοντάς την πλαγίως.
Αλλά. την ίδια ώρα και γυρνάνε- τόσο τους αρκεί...- οι άλλοι ευχαριστημένοι και διαπιστώνουν αυτάρεσκα μετά στις ΚΟΒΕς, ότι ο κόσμος "βράζει" και δήθεν "πιάνει τα μηνύματα".

Αέρα μπανά! Ε, και; Γιατί τότε ο κόσμος δεν ψηφίζει το ΚΚΕ; Γιατί, με τόση δυσαρέσκεια, βρίσκονται πίσω κι από τους ναζήδες της Χρυσής Αυγής; Εγώ στη θέση τους θα ντρεπόμουν...

Λέω τώρα με το φτωχό μου το μυαλό κι αναρωτιέμαι, μήπως φταίνε οι λάθος αναλύσεις. Δεν γίνεται κάθε φορά, δεν μπορείς να προσαρμόζεις την πραγματικότητα σε προκαθορισμένα μεγέθη κι έπειτα να καλείς τον άλλον να προσαρμοστεί σε αυτά. και το χειρότερο, στην τελική, άμα δεν σε ακολουθεί να του καταλογίζεις την ευθύνη για τη αποτυχία σου. "Τα έχουμε κάνει εμείς όλα καλά- ντεμέκ- κι απομένει στον λαό να κάνει το αποφασιστικό βήμα".

Όχι σύντροφοι... Δεν τα κάνετε καλά. Δεν κάνετε τίποτε πλέον καλά. Εγώ, ντρέπομαι που το λέω, Μαρξ και Λένιν δεν διάβασα. Αλλά νομίζω απλά, ότι απ΄ την δική σας ανεπάρκεια,  ο λαός ζαβλακωμένος δεν ξέρει τώρα κατά που να πάει... Ε, και πάει κατά εκεί όπου πάει...

Ο Αρθούρος Τοσκανίνι διευθύνει στις ΗΠΑ στην Νέα Υόρκη (νομίζω με την μητροπολιτική ορχήστρα) τον Ύμνο της Διεθνούς (από το 16΄δευτερόλεπτο). Άλλες εποχές.

 https://www.youtube.com/watch?v=2OPvWFDzDlA 

Και μουσικά μόνο (Αφιερωμένο...)

https://www.youtube.com/watch?v=2Iyf9KgDHdg

Κι αυτό για τις χαμούρες τους Τραπεζίτες που θα τους γαμήσουμε την κούνια!!!

https://www.youtube.com/watch?v=onD_a89f45g

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Για μια απώλεια που πέρασε μάλλον ντούκου μέσα στον ορυμαγδό.

Αντιγραφή από την Εφημερίδα των Συντακτών αυτό το άρθρο στη μνήμη του καταπληκτικού καλλιτέχνη Γιώργου Μοσχίδη που μας αποχαιρέτισε διακριτικά, παραμονή Χριστουγέννων. 

Κι ακριβώς γι’ αυτό, (...) ακριβώς γι’ αυτό, όσοι πιστεύουν πως είναι ζωντανοί, νομίζουν πως θρηνούν τους νεκρούς τους, κι απεναντίας θρηνούν τον δικό τους θάνατο, τη δική τους πραγματικότητα που δεν υπάρχει πια στη συνείδηση εκείνων που έφυγαν
Λουίτζι Πιραντέλο
Κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι μας στην Καβάλα -στην κοινή μας πατρίδα- ο Μοσχίδης ήταν γιορτή. Σαν σκηνές από το «Amarcord» του Φελίνι, θυμάμαι με τι έξαψη τον περίμενα, θυμάμαι να γίνεται αντιληπτός από τα παιδιά της γειτονιάς προς άκρον εκνευρισμό του (τότε, μέσα δεκαετίας ’80, παιζόταν το πολύ δημοφιλές σίριαλ «Χαίρε Τάσο Καρατάσο»), θυμάμαι να ξεφουρνίζει μια απίθανη σεξουαλική ιστορία, για να προκαλέσει τη σύγχυση της μητέρας του, της Ελενίτσας, της θείας Κορίνας και της θείας Μαρίκας -οι θείες της Καβάλας που μας συνέδεαν.
Κι ύστερα, καθώς ανακάτευε με το δάκτυλο τον πάγο στο ουίσκι του, άρχιζε να μιλάει, κατακαλόκαιρο, απογευματιάτικα, για τη ζωή, για τον θάνατο, για την πολιτική και για το αγαπημένο του θέμα, τον έρωτα. Για το θέατρο μιλούσε μόνο με την προτροπή του πατέρα μου ή τη δική μου. Και τότε έρχονταν τα μπουλούκια, κάτι ονόματα παλιών ηθοποιών σαν άγνωστοι πλανήτες… Ευάγγελος Μαμίας, Τάκης Γαλανός, Χριστίνα Καλογερίκου… Ο Χορν, ο Ροντήρης, ο (κύριος) Κουν -έτσι τον έλεγε μέχρι την τελευταία φορά που τον είδα έναν μήνα πριν-, η Λαμπέτη που τον περιμάζεψε από την εθνική οδό κάπου στο Αργος, αφού μετά από το γύρισμα κάποιας ταινίας με τον Κωνσταντάρα στο Υδρα Beach ξεκίνησε άφραγκος να πάει με τα πόδια(!) στην Καλαμάτα(!) για να απαγάγει μια κοπέλα! Και κάπως ξαφνικά…
-Γεια σας, θα έρθω οπωσδήποτε αύριο και… εξαφανιζόταν.
Εγωκεντρικός, παθιασμένος, αντιφατικός, υλιστής και μεταφυσικός, έτοιμος πάντα να εκραγεί και ξαφνικά απρόσμενα τρυφερός και εξομολογητικός. Ενα βράδυ, τον θυμάμαι ανησυχητικά απογοητευμένο από τη δουλειά του, καθώς κρυφάκουγα να μιλάει με τον πατέρα μου. Κι ήταν ήδη μετά τα μισά της διαδρομής του. Ηθοποιός! Ο Μοσχίδης ήταν πολύ περήφανος που ήταν ηθοποιός. Δεν το έλεγε, αλλά από παιδί το καταλάβαινα. Μέσα σ’ όλην αυτήν τη ζαλιστική φασαρία της παρουσίας του, το θέατρο στο πρόσωπο του Μοσχίδη μού φαινόταν κάτι πολύ σοβαρό -όχι όμως ιερό, όχι εκκλησία- καθαρό και τακτικό, όπως τα ρούχα του και το σπίτι του, αλλά και κάτι που υπόσχεται πάθος, περιπέτεια και μεθύσι.
Πρώτη φορά που τον είδα, πρέπει να ήταν στην «Εντα Γκάμπλερ» με την Καρέζη. Θυμάμαι μια παρέα που καθόταν μπροστά μας, που ρωτούσε ποιος είναι αυτός που παίζει τον Mπρακ. Νομίζω ότι ο Μοσχίδης με πολύ κόπο και μεθοδικότητα κατέκτησε τον τίτλο του best second. Εγινε ο νούμερο ένα best second. Τίτλος που σήμερα, που η έννοια ηθοποιός έχει γίνει τόσο κοινόχρηστη, ίσως δεν μας λέει και πολλά.
Ανασύρω πρόχειρα απ’ τη μνήμη μου τη σκηνή της μεταμόρφωσής του σε ρινόκερο, στο «Ρινόκερο» του Ιονέσκο, στο Εθνικό Θέατρο, τη δεκαετία του ’90, πώς μετέτρεπε την αδιόρατη αδιαθεσία του σε μια υποβλητική φρίκη που ηλέκτριζε το κοινό και υποσχόταν το τελικό ξέσπασμα, τον συγκλονιστικό Φιρς του «Βυσσινόκηπου» σε σκηνοθεσία Λιουμπίμοφ. Αφηνε, όπως όλοι οι σπουδαίοι ηθοποιοί, συγκινησιακό αποτύπωμα σε όσους τον είδαν. Και βέβαια κάθε φορά που συναντιόταν επί σκηνής με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Αυτό ήταν γλέντι! Θυμάμαι τη βραδιά που είδα το «Κάτω από τη σκάλα» -σκηνοθεσία Βολανάκη- σαν μεγάλη βραδιά!
Οταν δούλεψα στο θέατρο, κατάλαβα ότι αυτός ο δύσκολος άνθρωπος ήταν πολύ αγαπητός και πολύ σεβαστός στους ανθρώπους του χώρου. Τα τελευταία χρόνια, χρόνια της απόσυρσής του, τον έβλεπα πιο συχνά στο καραγατσικό διαμερισματάκι του, της οδού Χατζηγιάννη Μέξη, πότε μόνος, πότε με τον αγαπημένο μας φίλο, τον Γιάννη Φέρτη.
Ενα βράδυ, με κάλεσε για να μου παραδώσει τελετουργικά το βαλιτσάκι με τα βαφτικά του και τη συλλογή του από θεατρικά γυαλιά μονόκλ κ.λπ. Τον θυμάμαι που μου έλεγε ότι ονειρεύεται έναν μεγάλο θίασο ρεπερτορίου, όπου θα είναι μαζεμένοι οι καλύτεροι και ο ίδιος θα παίζει τον πιο μικρό ρόλο! Οι ίδιες ιστορίες σε νέες παραλλαγές, η αξιοπρεπής, επίμονη μοναξιά του, η καλοκαιρινή μεταξωτή ρόμπα του και αυτός γυμνός από μέσα, ανάμεσα στα στιλπνά παραδείσια φυτά της βεράντας του.
Μια ιστορία εξήντα και πλέον χρόνων επαγγελματικής και καλλιτεχνικής συνέπειας (ο ίδιος θεωρούσε ύποπτο και αδιανόητο τον διαχωρισμό τους), ένας ολόκληρος κόσμος αριστοκρατικής αλητείας, που στο πρόσωπό του απήλθε οριστικά την παραμονή των Χριστουγέννων με το ελαφρύ πάτημα που ήξερε να απέρχεται και απ’ τη σκηνή.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

Την βγάλαμε και το 2018

Δεν ξέρω ίντα διάολο γίνεται στην ζωή μας που κατάντησε κάπως σαν ακούρδιστο μαντολίνο, κι όπως πάμε θα πεθάνουμε άκεφοι. Δεν νομίζω, όμως, πως μας αξίζει τέτοιο άδοξο τέλος. Οπότε, απάνω τους! Υπάρχει και ο (λησμονημένος) κοινοτισμός καρντάσια!

Αφιερωμένο στην περηφάνεια μας! Για όσους τουλάχιστον επιμένουν όταν σηκώνονται στις πίστες να χορεύουνε απειλητικά, όπως αρμόζει δηλαδή, αυτά τα τραγούδια, και δεν πατάνε μούστο…


Υ.Γ: Είναι ο Μπιθικώτσης πρώτο πλάνο στην φωτογραφία. Και πίσω του αριστερά στο κάδρο, υπομειδιών, ο σεμνός Λάκης Καρνέζης. Αριστερόχειρας στο μπουζούκι που τώρα ζει στο πατρικό της συμβίας του, κάπου στην Σκανδιναβία. Δεξιά, κι ας μην φαίνεται, αλλά για μας που ξεχωρίζουμε, στέκεται ο κολλητός του, ο Κώστας Παπαδόπουλος.
Τρίχορδοι όλοι!
Αυτοί οι ωραίοι (ωραίος πα να πει στ΄ Αρχαία Ελληνικά αυτός που έρχεται στην ώρα του) μάγκες- και οι τρεις εννοείται!- διαμορφώσανε το ακουστικό μας ήθος! Όθεν δεν ημπορεί εμάς να μας μολύνει το αυτί, καμιά χαμούρα. Ώστε μάθαμε να εκτιμάμε στην Μουσική ο,τι καλό γράφεται. Από ΄δω, μέχρι την Αμερική!


https://www.youtube.com/watch?v=_oAkL32KF-Q

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018

Είναι ωραίο το "Μαζί"... 

Μπήκε φουριόζα και τουρτουρίζοντας μέσα στην κάβα στην πλατεία Άνοιξης στη Νέα Σμύρνη την ώρα που στεκόμουν κι εγώ στην ουρά να πληρώσω κάτι χύμα ποτά.
Τριαντάρα, ξανθιά, με όλη την χυμώδη Μολδαβική ομορφιά της.

Τι συμβαίνει; Την ρωτώ
Κρυώνω μου λέει με απόλυτη φυσικότητα
Έλα τώρα, την πειράζω, νέα γυναίκα
Πιάσε! Μου κάνει και ακουμπάει με τον πιο αιφνιδιαστικό τρόπο του κόσμου το χέρι της μέσα στα δικά μου.

Κανείς υπαινιγμός. Τίποτε εξεζητημένο. 
Ρε υπάρχει Θεός; Υπάρχει! Και φοράει τη σημαία της Μολδαβίας στο πέτο! Άντε καλά Χριστούγεννα σε όλους! Έλληνες και Φιλοξενούμενους(ες) λέμε. 

https://www.youtube.com/watch?v=upevp2TQQVg

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Από τύχη ζήσανε οι καλοί χορευτές…

Τον γέρο μου τον γλύτωσε στην Κατοχή ένας μπάρμπας του. Τον είχανε στήσει στον τοίχο στο χωριό οι Ιταλογερμανοί, μικρό γαβριάκο που έκλεψε κάτι ψωμιά, μαζί με κάτι ενήλικους συγχωριανούς που βοηθούσανε τότε το ανταρτικό.

Παγαίνει, με όποιο θάρρος είχε, ο θειος του ο Μήτκας, ομορφομένος και σεβαστικός και λέει του Γερμανού αξιωματικού που έδινε τα παραγγέλματα «τούτος ΄δώ μωρέ, είναι μικρός για να τον χαλάσετε…».

-Με ποιο χέρι γράφει; τον αρώτησε αγέρωχα ζυγίζοντάς τον περιφρονητικά ο άλλος
-Με τ΄ αριστερό, απάντησε αθώα ο «τζιάτζη- Μήτκας»

Πήρε μια σιδερένια βέργα και του το΄ σπασε. «Παρ΄ τον και φύγε!» του λέει.

Χρόνια μετά, άκουσα τη μάννα, για κείνον που ποτέ δεν γνώρισα, να θυμάται και να θαυμάζει: «Χόρευε καλά ο πατέρας σου! Στα βαρειά. Να τον έβλεπες μόνο. Τα χόρευε τα δικά μας στο γυαλί! Δεν ξέρω από  που κρατιόταν εκείνη την ώρα. Αλλά, έτσι τον ξεχώρισα…».

https://www.youtube.com/watch?v=4Ht4SU16OaE


Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

Ποια γλώσσα μας μιλάνε;

Η συνοχή και η διάρκεια ενός συστήματος εξουσίας βρίσκεται σε συνάρτηση με την ισχύ των ζωτικών ψευδαισθήσεων που προβάλλει.

Από την άποψη αυτή, για μας τελειώσαν τα ψέμματα…Είμαστε τώρα υποχρεωμένοι να κάνουμε τις αναγκαίες ρεαλιστικές προσαρμογές- και η μεγάλη πλειοψηφία πολιτών και επιχειρήσεων πράγματι, αυτό ακριβώς κάνει, μετά την οριστική κατάρρευση του παρασιτικού και κρατικοδίαιτου καπιταλιστικού προτύπου που έφερε τη χώρα ως εδώ.

Η μόνη που αδυνατεί να παρακολουθήσει-ούτε καν ασθμαίνοντας- τις καταιγιστικές εξελίξεις, είναι η πολιτική αφρόκρεμα της χώρας που συνεχίζει να ζει σε ένα δικό της, ιδιωτικό σύμπαν, έρμαιο ενός πολιτικού αταβισμού που αναπαράγεται στο διηνεκές από έλλειψη ταλέντου και βαθύτερης αντίληψης του κόσμου.

Αυτά δυστυχώς δεν αποκτιούνται αν ξημεροβραδιάζεσαι στα κανάλια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτοθαυμάζοντας το αμελητέο σου μέγεθος...
Μαθημένοι να εξαργυρώνουν στο προσωπικό τους ταμείο τη γόνιμη βλακεία του πλήθους, πολλοί εκπρόσωποι της πολιτικής ελίτ, δυσκολεύονται τώρα να επινοήσουν έναν εγερτήριο μύθο που θα γοητεύσει και θα συναρπάσει εκ νέου την πόλη.

Έτσι κι αλλοιώς, είναι μάταιο να περιμένεις εθνικό σχέδιο από ανθρώπους που τα ρούχα τους καπνίζουν συναλλαγή.
Μοιραία, επιστρατεύουνε τη γλώσσα των δανειστών. Η στερνή καταφυγή του υποταγμένου, όταν όλα γκρεμίζονται γύρω του, είναι να ενδυθεί το ετερόφωτο κύρος των προστατών του…

Ακούς πως αγορεύουν στο κενό, πως τρέχει η γλώσσα τους πριν από το μυαλό τους δίνοντας την παραμικρή τους ικμάδα για να πλουτίσουν την προσωπική τους βιογραφία με ξένα επιχειρήματα, και διακρίνεις τότε επί της κεφαλής τους το μηδέν που γίνεται φωτοστέφανο.

Στα χείλη τους, οι λέξεις «πατρίδα», «κοινωνία», «μέλλον», «δικαιώματα», «νέα γενιά», «προσδοκίες», κυλιούνται στη λάσπη-κομματιάζονται σφαδάζοντας σαν από σκληρό αντιαθλητικό «τάκλιν», κάτω από τις αγοραίες ερπύστριες της πολιτικής που τους υποδεικνύουν να εφαρμόζουν και η οποία δεν μας περιλαμβάνει στις προτεραιότητές της.

Αυτή η ακαδημία των γιαχνί σοφών, αντιμάχονται ετοιμοπόλεμοι από το πρωί ως το βράδυ σε συνθήκες ανυπόφορης ασυναρτησίας και θορύβων, με ετοιματζήδικα επιχειρήματα, σαν αδρανή και μεταχειρισμένα υλικά που δεν αξίζουν δεύτερο βλέμμα.

Κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε, παράγουν κόπωση, διχασμό και αποστροφή, εκτοξεύουν καταπάνω στον πολιτικό αντίπαλο βαρειές, αλλά ανυπόστατες συχνά κατηγορίες και στο μεσοδιάστημα, επειδή είναι ανίκανοι να δεχθούν ότι τα «πρόκοψαν», κατηγορούν και το εύπιστο εκλογικό σώμα για τις κατά καιρούς επιλογές του…

Δεν είναι καθόλου τυχαίο- κι ας καμώνονται ορισμένα κομματικά επιτελεία που βυθίζονται αυτάρεσκα στις πλάνες δημοσκοπικές διαφορές πως δεν το βλέπουν- ότι ο κόσμος γυρίζει σε όλους την πλάτη. Τους αγνοεί επιδεικτικά, διότι δεν καλυτερεύει τη ζωή κανενός για παράδειγμα, ο θλιβερός και χυδαίος σκυλοκαβγάς του Γεωργιάδη με τον Πολάκη, ή το χαμηλής ποιότητας θέαμα που παράγουν στη Βουλή οι αναμετρήσεις Τσίπρα- Μητσοτάκη.

Οι άνθρωποι δεν έχουν εθνικό σχέδιο για να φύγει η χώρα από την κρίση, γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να βγαίνει το κομματικό μεροκάματο και να είναι ταϊσμένη η κομματική πελατεία.
Την κόπωση των υπόλοιπων διαχειρίζονται με ευτελή και κουτοπόνηρα επιχειρήματα εδώ και 9 χρόνια, ότι, «όπου να΄ ναι βγαίνουμε στο ξέφωτο», «διανύουμε τα τελευταία μέτρα», «είμαστε στην τελευταία κλειστή στροφή», και «φάγαμε τον γάϊδαρο», λες και απευθύνονται σε νήπια που θέλουν παραμύθιασμα για να μην γκρινιάζουν.

Σαρώνουν το κοινωνικό υπέδαφος στο μεταξύ, ύπουλοι κραδασμοί. Σε ατμόσφαιρα κοινωνικής ερημίας, η διάχυτη δυσαρέσκεια δείχνει ότι δεν έχει τρόπο να εκφραστεί.
Κι όταν κάποιος πάψει πλέον να ελπίζει, δεν θα χαλαλίσει απλώς μια βρισιά γι΄ αυτόν τον κόσμο, όπως θα έλεγε ο Άκης Πάνου. Είναι όμως ικανός να πιστέψει σε ο,τιδήποτε…

https://www.youtube.com/watch?v=GV8MN6RM5-U



Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2018

Κυρ-  Γιάννη "έσπασες"...
Απόσπασμα από τη δήλωση του Γιάννη Αλαφούζου μετά την βομβιστική επίθεση της Δευτέρας: "Δυστυχώς από το 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ έχουν ξεκινήσει μία απίστευτη εκστρατεία λάσπης εναντίον του ΣΚΑΪ και μια εκστρατεία διασποράς ψευδών ειδήσεων εις βάρος μας. Συνεπώς πιστεύω ότι βασικός ηθικός αυτουργός για την σημερινή επίθεση είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ".

Από δω το είχαν από κει το πήγαιναν ολημερίς οι (αναγκαστικά) αυοθυματοποιημένοι δημοσιογράφοι του καναλιού, ώσπου τους έβγαλε από την αμήχανη θέση το αφεντικό, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. "Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένοχος" και αρχηγού βοώντος, πάσα δημοσιογραφική αρχή παυσάτω!.. 

Δεν στέκεται, όμως, όπως και αν το δεις αυτή η βαρειά κατηγορία. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δείχνει ανοχή στις εκδηλώσεις χαμηλής παραβατικότητας- ο στοργικός και στα όρια της πατρικής αποδοχής χαρακτηρισμός "μπαχαλάκηδες" τι άλλο δηλώνει; Εδώ, ωστόσο τα μεγέθη είναι διαφορετικά. Όποιος τα κάνει ίσωμα, ας ετοιμάζεται να εισπράξει την ανάλογη χλεύη. 
Όχι δηλαδή επειδή βρήκαμε, στην περίπτωσή μας κυριολεκτικά, Παππά να θάψουμε πεντ΄- έξι...   


Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018

Γαμώ τα καμπαναριά σας βραδυάτικα!..

Χρειαζόμασταν κάτι περισσότερο από αυτήν την αέναη «δημοσιονομική προσαρμογή» που στράγγιξε εισοδήματα και ενέργεια από τη χώρα. Μερικές απλές «διαρθρωτικές» αλλαγές ας πούμε, που θα μετέβαλαν τις διαθέσεις ώστε να πάρει μπρος η Οικονομία. Όχι να υποθηκεύσεις, όπως έκανε ο Τσίπρας τα τιμαλφή για έναν αιώνα.
Λίγο πιο απλά πράγματα, που ως φαίνεται, μέσα στην παραζάλη τους, δεν είχανε καιρό.

Ένα φορολογικό σύστημα, για παράδειγμα, απλό και με κάποια διάρκεια και με τρόπο που θα πιάνει τους φοροφυγάδες. Δεν γίνεται εμείς οι μισθωτοί και κάποιοι λίγοι συνταξιούχοι, το 19% τουτέστιν –τα λεγόμενα «φυσικά πρόσωπα»- να πληρώνουμε το 90% των φόρων. Έλεος ρε!. (είμαστε κάπου 1,5 εκατ. ΑΦΜ από τα 7,5 εκατ. στη χώρα. Κι είναι για εμάς στα 1.250 ευρώ το ακατάσχετο τραπεζικό όριο, όταν για έναν καριόλη στη Λάρισα ή στην Καλαμάτα που γυρνάει με την Πόρσε στα χωράφια του- κι αν γυρνάει…- είναι στα 12.500).

Συγκριτικά με τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε οι φόροι στην Ελλάδα, δεν είναι υψηλοί. Με την διαφορά ότι εδώ πληρώνουμε τον βαρκάρη μονάχα εμείς. Αυτό το γαμημένο 19% των φυσικών προσώπων, μαζί με το 4,5% των επιχειρήσεων που πληρώνει το άλλο 83%. Ε, έτσι δεν βγαίνει.  Κάποια στιγμή- κι είμαστε εδώ ακριβώς!- θα τα παίξουμε.

Χρειαζόμαστε λέω μια νέα κοινωνική συμφωνία, αγαπημένη καραμέλα της αργυρώνητης και εξαχρειωμένης πολιτικής ελίτ, προτού να φάμε τις σάρκες μας μεταξύ μας. Εμείς τουλάχιστον που απομείναμε εδώ και προσπαθούμε να σταθούμε στη λαίλαπα, όπως μπορούμε όρθιοι.

Δεν παράγει ο ΣΥΡΙΖΑ διχόνοια, όπως γράφουνε κάτι άθλιοι μεγαλοδημοσιογράφοι- για να λέμε ονόματα, τύπου Πρετεντέρη και Παπαχρήστου-και όλο αυτό το εμετικό κουβάρι που ζητάει σήμερα να ξεπλύνει τις ντροπές του επειδή υπηρέτησαν-ξέρω πόσοι από αυτούς όμως δεν ξέρω και για πόσα, για να είμαι ειλικρινής- τις προηγούμενες εξουσίες.

Αυτοί οι γελοίοι τύποι, θα πρέπει να ακούσουν και να το μάθουν πως η προδοσία του Τσίπρα και της παρέας του που εξαργυρώσανε στο ταμείο τις αξίες της Αριστεράς δεν τους ξεπλένει από τις ξεδιάντροπες υπηρεσίες που προσφέρανε προηγουμένως στο σύστημα που μας έφερε ως εδώ. Απεχθάνομαι και να τους βρίσω. Γιατί δεν έχει νόημα. Έχουνε χάσει την τσίπα τους, ενώ ξέρουν ότι τους βλέπουμε. («Πάρε τα χειρόγραφα του μαλάκα και κάντα να διαβάζονται» έλεγε το αφεντικό για κάποιον από δαύτους, όταν ξεκίναγα στη δουλειά)

Περιορίζομαι να πω αυτό που έλεγα και επιμένω να λέω πάντα στον χώρο μας και ενοχλούσε βαθειά όσους είχαν κι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους: Καθένας, είναι γιος του μπαμπά του! Τίποτε λιγότερο!

Απ΄ τα σύννεφα κατά τα λοιπά πέφτουν μόνον όσοι δεν τους γνώριζαν τι κουμάσια ορισμένοι ήσαν σ΄ αυτού του είδους την «Αριστερά των παραγόντων». Εξάλλου, δεν είναι η Αριστερά, κάνας άσπιλος χώρος. Και κανέναν δεν καταξιώνει αυτόχρημα η ένταξή του στις γραμμές της. Διότι καθάρματα, υπάρχουν κι εκεί. Σε κάθε Άρη, αντιστοιχεί κι ένας Σιάντος.

(Εν παρόδω: Απόγευμα Σαββάτου στη Σαλονίκη, πρωτοετής στην Βιομηχανική τον χειμώνα του ΄83 πήρα συντετριμμένος την απόφαση να φύγω από το Κόμμα όταν μετά από ένα γερό μεθύσι στην αγορά του Μοδιάνο που το συνεχίσαμε καλεσμένοι στο σπίτι του Γραμματέα ενός Τομέα, διαπίστωσα μπαίνοντας στο σαλόνι του να τον φοβούνται Άπαντες! Ολούρμου ρε, είπα! Δεν είμαστε τέτοιοι εμείς τα κομμούνια!.. Και πήρα το καπέλο μου κι έφυγα, χωρίς να πάψω- για δικούς μου λόγους- να ψηφίζω μέχρι σήμερα το Κόμμα. Τέλος η παρένθεση).

Προσπαθούν απεγνωσμένα τώρα, να βγάλουν σκάνδαλα του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει θέμα; Βεβαίως. Αλλά, για να μην χάσουμε την μπάλα, δεν μπαίνει στο ίδιο ζύγι η διαχείριση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ με την τρέχουσα τριετία! Όσο κι αν τα πράγματα επιδεινώθηκαν στη ζωή μας και στις εξαρτήσεις της χώρας.

Σχοινοτενής πρόταση:
Μιλάνε για «σκάνδαλα» της σημερινής κυβέρνησης αόριστα και με στριγγλιές αυτά τα ακαθάρματα του συστήματος, οι λαδωμένοι πατόκορφα από τη Siemens, για να πω ένα μονάχα επιχειρηματικό όνομα, αυτοί που τους έχει κρεμασμένους από το μουνί της αυτή η αλανιάρα γραμματέας του Χριστοφοράκου, («άκου να σου πω. Εγώ είμαι από τον Πειραιά. Με κόβεις να φοβάμαι;» μου΄ πε στα ίσα στη Βουλή, όταν τέλειωσε την κατάθεσή της στην Προανακριτική…), αυτά τα αδύναμα τσόφλια (εξαίρεση ο επίμονος και έντιμος πρώην Πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης)  που κατάπιαν αμάσητη την εκδοχή της «αυτοκτονίας» αυτού του καλού και αισιόδοξου παιδιού, του Κώστα Τσαλικίδη, που δικαιολόγησαν τα δισεκατομμύρια που φυγαδεύτηκαν απ΄ τη χώρα για να λέει τώρα φερ΄ ειπείν ο Μπόμπολας στους πρώην συναδέρφους «δεν έχω να σας αποζημιώσω!», τη φτώχεια που μοίρασαν, το ελεεινό υπόδειγμα που κατέλειπαν για να ηθικολογούν ξεδιάντροπα, ότι μαζί τα φάγαμε οι σαπιοκοιλιές γαμώ το συκώτι τους, την ξενητειά όπου εξόρισαν τα καλύτερα παιδιά μας, την ίδια ξενητειά που εξόρισαν κι εμάς μέσα μας και δεν υπάρχει γιατρειά, ώστε να κάθονται και να υβρίζονται αναμετάξυ τους χωρίς ίχνος σεβασμού στη Βουλή, χωρίς ευγένεια, χωρίς έγνοια για τους ανέργους και για μας που εργαζόμαστε δίχως πληρωμή, χωρίς κανένα σχέδιο για τον τόπο οι παρτάκηδες.
Απ΄ τον Τσίπρα και τον αχαμνό Κυριάκο, μέχρι τον απογοητευτικό θεσιθήρα Λαφαζάνη είναι όλοι τους παρτάκηδες!
Και στ΄ αρχίδια τους ο ντουνιάς και τα βάσανά του. Γιατί δεν φλέγονται για τον άλλον. Κι είναι στην πολιτική, επειδή δεν έχουν κάτι άλλο χρήσιμο να κάνουν. Και στην τελική, αντί να αφήσουν την Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, κυλιούνται σαν τα γουρούνια στη λάσπη. (Και ποια Δικαιοσύνη, εδώ που τα λέμε. Αφού αυτοί την διορίζουν...)

Οργανώνεται όμως, ο κόσμος χωρίς αυτούς. Εκδηλώνεται ένας –στα σπάργανα έστω, αλλά υπαρκτός- κοινοτισμός. Μαγειρεύουν άνθρωποι σε γειτονιές της Αθήνας- το ξέρω γιατί με βάλανε στο κόλπο- από Νέα Σμύρνη μέχρι Παγκράτι κι από Δραπετσώνα μέχρι Σαλαμίνα κι από το λιγοστό τους έχει προσφέρουν οι άνθρωποι.
Σε Έλληνες και Ξένους, αξεδιάλεχτα, λέμε. Κοινωνικά φροντιστήρια, ας πούμε (κι εδώ να ειπωθεί μια καλή κουβέντα, πέρα από την κριτική για το ΚΚΕ, που τα στηρίζει). Ο κνίτης γιος ενός καρδιακού φίλου, από τον Χολαργό, παγαίνει φιλότιμα και διδάσκει δωρεάν Μαθηματικά –δυό ώρες δρόμο-σε ένα τέτοιο φροντιστήριο στο Περιστέρι.

Δεν είναι λίγα όλα αυτά. Απλώς δεν μπαίνουνε σε μια κοινή κοίτη. Να γίνουν λέω τα μικρά ρυάκια ποτάμι. Να σαρώσει αυτούς τους καριόληδες τους χάρτινους- γιατί χάρτινοι είναι!- μπας κι ορίσουμε κάποια στιγμή τη ζωή μας. Και να την αλλάξουμε; Ε, γιατί να φοβόμαστε τις λέξεις; Να την αλλάξουμε ρε γαμώ την κούνια τους!

Υ.Γ: Άσχετο, αλλά μπορεί και να συνέβαλε και αυτό ώστε γινήκαμε τέτοια ακατάβλητα αλάνια γυρνώντας με τα πόδια νυχτιάτικα απ΄ όπου κι αν τα πίναμε τότε στην Σαλονίκη. Από τον "Μακεδονικό" και τον "Τζότζο" στα Κάστρα, μέχρι τις Δυτικές Συνοικίες και τον Σιδηροδρομικό Σταθμό.
Έμπαινε τότε στον θρυλικό "Θερμαϊκό" -το ταβερνάκι απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ στην ιερή Τούμπα -ο φίλος μου ο Μήτσος, φοιτητής στην Ιατρική κι έβαζε στο ηλεκτρόφωνο που είχε μόνο Στέλιο και κανέναν άλλον τραγουδιστή, το "Q 13", το θυμάμαι ακόμα, γιατί το έγραψα αργότερα σε κασέτα,  που ήταν το "Γύρισα όλους τους γιατρούς" και γιατί αγαπούσε τη "Γερμανίδα" που τον τύλιξε στο τέλος.

Βλοσυρός και σταυρώνοντας απειλητικά τα χέρια εκείνη την στιγμή που επαναλήφθηκε χιλιάδες φορές, ο κυρ- Μήτσος ο μαγαζάτορας, που ώρες- ώρες δεν σήκωνε χωρατά, φώναζε σεβαστικά στο κοινό: "σκασμός σερσερήδες! Παίζει το τραγούδι του Γιατρού!".

Πάγαινε βλέπεις ο Μήτσος και περιέθαλπε όλα τα γερόντια από Τούμπα, μέχρι Άνω Πόλη, μέχρι που εκτός από βασικά ,να τους παίρνει την πίεση ας πούμε, τους έλουζε και τους έκοβε τους ανήμπορους και παρατημένους από παιδιά κι εγγόνια ή τους άκληρους, τα νύχια. Χώρια η ψυχοθεραπεία, με τις ώρες...

Ο Μήτσος, που εργάζεται τώρα αφεντικό σε δημόσια νοσοκομειακή κλινική και γιατρεύει τον κοσμάκη. Και που μου είπε τις προάλλες καθώς τα πίναμε "ρε φίλε, μας έκανε ο Τσίπρας να ντρεπόμαστε για τ΄ όνομά μας...". Εμάς ρε; του λέω. Αλλά ήξερα ήδη την απάντηση...

Αφιερωμένο το άσμα!

https://www.youtube.com/watch?v=U377R64VINI



Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018


Σκόρπια

Κλείνοντας το μάτι στους Ναζί…

Κάκιστο δείγμα γραφής έδωσε πριν από λίγες ημέρες ο Κώστας Μπακογιάννης.
Ο υποψήφιος για τον Δήμο Αθήνας περπάτησε στους δρόμους του Αγίου Παντελεήμονα –και αυτό ακόμα δεν είναι καν σίγουρο, ή ήταν απλώς μια photo opportunity – έχοντας στο πλευρό του τον σεσημασμένο χρυσαυγίτη Σπύρο Γιαννάτο.
Στην κριτική που δέχθηκε, απάντησε με κάτι παλαιοκομματικά στερεότυπα του στυλ:

1.Στην αυτοδιοίκηση η πολιτική γίνεται στους δρόμους. Ούτε στα πολιτικοδημοσιογραφικά γραφεία, ούτε στα ζεστά σαλόνια, ούτε στα θερμόαιμα accounts.
2. Στην εποχή μας, ευτυχώς, μετά από αγώνες, όταν συναντάς ανθρώπους, δε ζητάς πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων.

Όλο αυτό πασπαλισμένο με πληκτικό διδακτισμό για τις αιτίες που γεννάνε τον φασισμό. Καλά όλα αυτά. Τον ναζί τι τον ήθελε δίπλα του δεν (μας) είπε...(Όχι δηλαδή πως δεν ξέρουμε την απάντηση, αλλά, είναι απογοητευτικό ένας νέος και συναινετικός, όπως πλασάρεται, πολιτικός, να κλείνει τόσο ξεδιάντροπα το μάτι στην Χρυσή Αυγή).

-------------------------  

Η κόλαση είναι οι (Γ)άλλοι…

Ελπίζω κάποτε, όταν γκρεμίσουμε τις «Βαστίλες» της γκρίζας ζωής μας να΄ χουμε να διηγούμαστε χαμογελώντας νοσταλγικά στα εγγόνια μας (όσοι…) πόσο εύκολο ήταν να γίνει κι ότι απλά το καθυστερήσαμε λιγάκι, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι οι εχθροί μας, αυτοί που σήμερα δεν μας περιλαμβάνουν στις προτεραιότητές τους, ήταν χάρτινοι.

Κλισέ, αλλά, αληθές. Χρειάστηκε μια σπίθα μόνο για να πλημμυρίσουν οργή οι δρόμοι του Παρισιού, σπέρνοντας τρόμο στους πολιτικούς υπηρέτες αυτής της απόκοσμης και ετερόφωτης εξουσίας. (Τα επιτήδεια "πιστόλια" αυτού του χρεοκοπημένου συστήματος βλέπουν και πάντα θα βλέπουν "λαϊκισμό" και "ακρότητες" στις λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά κάπως πρέπει να βγαίνει το μεροκάματο...)

Σε άλλα νέα, το ΚΚΕ –με την σχετική καθυστέρηση είναι αλήθεια, αφού το πράγμα έπρεπε να εξεταστεί διεξοδικότερα-, χαιρέτισε τις κινητοποιήσεις. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό.

Αναρωτιέμαι μόνο τι να σκέφτονται εκεί στον Περισσό, βλέποντας σε αντιδιαστολή, την ερημία και την παγωμάρα των ελληνικών δρόμων σε μια ασυνάρτητη χώρα που έχει υποστεί κατοχικές συνέπειες από την δριμεία επίθεση του κεφαλαίου και, περίτρομη και έμφοβη, μοιάζει τώρα υποταγμένη στη μοίρα της περιμένοντας ακίνητη, ακόμα μεγαλύτερα δεινά…Τα έχουν κάνει όλα άραγε σωστά και αναμένουν τώρα να... ωριμάσει ο "υποκειμενικός παράγοντας"; 

------------------------- 

Διαθέτει αλήθεια ΥΠΕΞ ο…μεντεσές των Βαλκανίων;

Οι ιστορικές εκκρεμότητες που καμώνεται ότι επιλύει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, δεν λύνονται με έναν ερασιτεχνικό, ασταθή και ακαλλιέργητο βολονταρισμό.
Οι μεγάλες ιστορικές εκπτώσεις, όπως έκανε η κυβέρνηση με την προβληματική Συμφωνία των Πρεσπών καθ΄ υπόδειξη των ΗΠΑ, εκδικούνται διότι. Άσε που μαρτυρούν την εθνική μας κόπωση και την απουσία ζωτικότητας για να κατοχυρώσουμε τη αβέβαιη θέση μας στον σύνθετο κόσμο.

Σε μια κρίσιμη στιγμή ο Τσίπρας έχει αφήσει το υπουργείο Εξωτερικών ουσιαστικά ακέφαλο και την ώρα που σηκώνουν οι γείτονες απειλητικά κεφάλι, αυτός πανηγυρίζει από τη Μόσχα ότι κατάφερε να μπει στα σαλόνια της πλανητικής ελίτ χωρίς γραβάτα…("όλοι γελούν με ΄ μένανε γελώ κι εγώ ο καϋμμένος..." θα΄ λεγε ο σοφός μου πάππος).

Κι έτσι, η εξουθενωμένη χώρα μετεωρίζεται αενάως σαν τα ξύλινα αλογάκια του λούνα-παρκ στην παιδική χαρά του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζοντας αυτό που έλεγαν οι ευθύβολοι παλαιοί των ημερών: «άμα γεράσει ο γάϊδαρος, γίνεται μπαίγνιο των κοράκων»…