Δευτέρα 25 Μαΐου 2020

Ετοιμάζουν στα εργαστήρια την επόμενη βία;

Όταν ένας κρατούμενος όπως ο Βασίλης Δημάκης απευθύνεται στην Γενική Γραμματέα (τρομάρα της!) Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφία Νικολάου με το Υστερόγραφο:
" Άϊ στο γεροδιάολο κυρά μου! Μπράβο σου, τα κατάφερες…", αυτό σημαίνει ότι στο μαύρο αίμα του, η αηδία έχει υπερβεί τα όρια που του αναλογούν κι έχει λάβει τις αποφάσεις του.


Δεν με απασχολεί πως θα κοιμηθεί απόψε αυτή η ανυπόληπτη τραγική κυράτσα που εξαργυρώνει την εκλογική της αποτυχία με ένα νευραλγικό πόστο. Ένας πειθαρχικός έλεγχος θα έβαζε ίσως τα πράγματα στη θέση τους. 

Μου κάνει εντύπωση όμως η αφωνία του αχαμνού πρωθυπουργού και του αμερικανόφωτου υπουργού Δημόσιας Τάξης. Οδηγούν κυνικά τα πράγματα στα όρια, γνωρίζοντας ότι το καζάνι βράζει κι ότι πολιτικά δεν έχουν κανένα καλό χαρτί να ρίξουν προσεχώς στο τραπέζι. Φονιάδες εκ προμελέτης...

Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

Καθάρματα... 

Στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο παραπέμπονται στις 21 Οκτωβρίου οι κατηγορούμενοι για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου, τον Σεπτέμβριο του 2018 στο κέντρο της Αθήνας.
 
Στο εδώλιο κατηγορούμενοι για το αδίκημα της θανατηφόρας σωματικής βλάβης, θα καθίσουν ο καταστηματάρχης του κοσμηματοπωλείου και ο μεσίτης ως φυσικοί αυτουργοί καθώς και τέσσερις αστυνομικοί, οι οποίοι έσπευσαν στον πεζόδρομο της οδού Γλάδστωνος.

Φοβάμαι ότι όλα αυτά τα καθάρματα που χτύπησαν αλύπητα ένα ανυπεράσπιστο άνθρωπο θα την γλυτώσουν, οι θρασύδειλοι, με αναστολή... 
Χάθηκε μια ζωή κι αυτά τα καθάρματα θα κυκλοφορούν ελεύθερα δίχως τύψεις! 
Γαμώ την "δημοκρατία" σας... 
Γεια σου ρε Μπεστ!
George Best - Αρχική σελίδα | Facebook

Ένας καταραμένος που δεν λυτρώθηκε ποτέ από τα πάθη του. Στην αναμέτρηση με τον εαυτό του κυρίως, δεν ζήτησε ποτέ τη μεσιτεία της συμβατικότητας. Πιστός στο αρχέγονο παρελθόν, διέσωσε το αρχέτυπο της βίας, αλλά, όχι με τον απωθητικό τρόπο των Γερμανών και της Νationalmannschaft που αποζητούν την ταπείνωση του αντιπάλου.
Εκείνος, ακόμα και για τους αντιπάλους, το έκανε να μοιάζει μαγικό. Γι΄ αυτό και μας αιχμαλώτισε τα έκθαμβα νιάτα. Το ζόρικο αλάνι του Μπέλφαστ. Ο Τζωρτζ Μπέστ!
Αυτός ο φλεγόμενος κομήτης που άναβε κάθε Σάββατο στα γήπεδα της Αγγλίας, κι έσβυνε μετά μέσα σε ποτάμια αλκοόλ και στις παράφορες αγκαλιές των γυναικών που τις λάτρεψε και τον αποθέωσαν βιαστικά, γνωρίζοντας με τη συνετή σοφία τους την εφήμερη λάμψη των πραγμάτων.
Η ζωή δε θα άξιζε ούτε καν μια δεύτερη ματιά, αν απουσίαζε η αλητεία.
Πολλοί θεωρούν ότι το να φτάνει κανείς στα άκρα είναι απόδειξη κακού γούστου. Όμως η φυσική ροπή των ανθρώπων είναι προς τον ίλιγγο της πτώσης. Βαθμιαία και με μαγνητική έλξη, όλα συντελούν επίμονα στην φθορά. Εφορμούμε οι περισσότεροι κάθετα στη φρίκη. Μερικοί επιλέγουν να συντομεύσουν τη διαδρομή. Ακόμα πιο λίγοι το κάνουν με ταλέντο. Και ελάχιστοι, όσοι φαίνεται να υποφέρουν υπερβολικά από αυτό κι από τον αναχρονισμό των πνιγηρών συμβόλων... Επειδή γνωρίζουν ότι η έντονη εσωτερική ζωή, δεν είναι ένας κλήρος που αναλογεί στους συντηρητικούς και στους λεπταίσθητους που ζούνε ακίνητοι με το φόβο του θανάτου και είναι χωρίς να το ξέρουν επιληπτικοί δίχως εξάρσεις.
Στην ομίχλη του Μάντζεστερ κάθε χρόνο εκεί γύρω στα μέσα Νοεμβρίου, στις παμπ της πόλης που λυγίζουν κάτω από το βάρος της βραδυνής υγρασίας και στις ιερές κερκίδες του Όλντ Τράφορντ που πλημμυρίζουν από συγκίνηση, οι φίλαθλοι της Γιουνάϊτεντ όρθιοι τραγουδάνε με πάθος:
«Υψώνομαι προς τον ουρανό
Εκεί θα πάω όταν πεθάνω
Όταν αναπαυθώ
Θα πάω να τα πιω με τον Τζορτζ Μπεστ».
Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έβγαλε ποτέ το «Νησί», το ίνδαλμα για κάποιους από μας των παιδικών μας χρόνων, ο Τζορτζ Μπεστ γεννήθηκε σαν σήμερα 22 Μαΐου κι έφυγε από τη ζωή μόλις στα 59 του χρόνια στις 25 Νοεμβρίου του 2005.
Αλήτης με τα όλα του και γόης, πρότυπο αρσενικού, αληθινός αστέρας, τράβηξε τα πάθη του μέχρι τα όρια, ώσπου να καεί οριστικά εντός του μύθου του, όπως με μανία επεδίωκε, από αυτά. Ποτά, Γυναίκες και γρήγορα αυτοκίνητα τον στροβίλιζαν έξω από τα λασπωμένα γήπεδα της Αγγλίας όπου χόρευε τις άμυνες των αντιπάλων. Το ποδόσφαιρο άλλωστε, είναι το μπαλέτο των φτωχών και ο Μπεστ έδινε κάθε Σάββατο μοναδικές παραστάσεις.
Το συνόψισε εκπληκτικά ο Ρέι Φέαρφαξ, αμυντικός της Νορθάμπτον που είχε αναλάβει να μαρκάρει τον Βορειοϊρλανδό δαίμονα σε ένα παιχνίδι όπου, σαν ανελέητη καταιγίδα πέτυχε 6 γκολ, αναγνωρίζοντας με το φλέγμα του παλαιού ιπποτισμού: «Η μόνη φορά που στην πραγματικότητα βρέθηκα αρκετά κοντά του, ήταν όταν χαιρετηθήκαμε στο τέλος του αγώνα»!..
Ζωγράφιζα τον Μπεστ από μικρός, αενάως. Ξεσήκωνα τις ντρίμπλες του στην αλάνα της γειτονιάς και αργότερα στην εφηβική ομάδα της πόλης, ζηλεύοντας πάντα το πάθος και την ορμή του που τα σάρωνε όλα στον ασταμάτητο καλπασμό του προς τα αντίπαλα δίχτυα.
Κι όταν έμαθα ότι πέθανε δεν τον πένθησα. Κατέβασα αργά ένα ποτήρι στο μπαρ κι ευχήθηκα μέσα μου «καλό ταξίδι Τζορτζ! Αν υπάρχει Θεός όταν βρεθούμε θα βάλω αν επιτρέπεις έναν γύρο στη μπάρα παρέα με τον γερο- Μπάσμπυ…».
Υ.Γ: Απ΄ όλες τις ατάκες του, δείγμα μιας ευφυΐας που δεν έψαχνε προσχήματα για να αποκαλυφθεί, κράτησα τις εξής:
* «Αν με ρωτούσαν τι θα προτιμούσα: να παίξω σε ένα ντέρμπι με τη Λίβερπουλ ή να πήγαινα στο κρεβάτι με την Μις Κόσμος δεν θα ήξερα τι να απαντούσα. Τα έχω κάνει και τα δυό…»
* «Το 1969 έκοψα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά τις ζωής μου»
* «Αν είχα γεννηθεί άσχημος, κανείς δεν θα ήξερε τον Πελέ»!
Simply the Best!
Υπάρχουν και χειρότερα

Δεν είναι μόνο ο επελαύνων κορονοϊός... Είναι κι αυτός ο αστάθμητος αφεντικοϊός. Ταξικά, είναι πολύ πιο επικίνδυνος. Κι άμα έρθεις σε επαφή μαζί του, τον κολλάς με τη μία. Κι ύστερα σταματάνε να σε πληρώνουν... 
Επίσης, για να μην ταλαιπωρώ. Ας ξανασκεφτούν το ζεύγος Κούλη- Μαρέβας αν κάνει καλό στην δημόσια εικόνα τους η αποστολή χαζοχαρούμενων ευχών στο βλαστάρι τους την ώρα που εμείς χάρη στα μέτρα που πήρε ο Κούλης δεν ημπορούμε να πληρώσουμε ένα μετρημένο φοιτητικό νοίκι στη Σαλονίκη, επειδή όλες αυτές οι νυν και πρώην χαμούρες δεν φρόντισαν να εξασφαλίσουν φοιτητική στέγη. Είσαστε που είσαστε πορφυρογέννητοι (αφορά και τον Τσίπρα αυτό!) μη μας τη χαλάτε κι από πάνω!..

Δευτέρα 18 Μαΐου 2020

Έχετε κάτι που να συναινεί στη ζωή;
Αν εξαιρέσεις ότι προσεχώς «η ανεργία θα αυξηθεί, η Οικονομία θα βρεθεί σε βαθιά ύφεση, το χρέος θα διευρυνθεί, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών θα συρρικνωθεί», όπως πρόβλεψε δυσοίωνα σήμερα ο Χρήστος Σταϊκούρας, τελικώς το 2020-21 δεν πρόκειται να πάθουμε και τίποτε…
Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας δεν έπαθε ξαφνικά κρίση ειλικρίνειας. Άλλοθι στην ανικανότητά του γυρεύει, επειδή η κυβέρνηση του Κούλη όπου ο ίδιος υπουργεύει, έχοντας πρόχειρο ένα περιφρονητικό σχόλιο για κάθε συνάδελφό του, δεν διαθέτει στην πραγματικότητα κάποιο σχέδιο για μας -για τους προστάτες τους αντίθετα εξαντλούν την επινοητικότητά τους βεβαίως...- ώστε να μετριαστεί η ένταση της κρίσης που πέφτει πάλι με βία στους δικούς μας ώμους.
Ο κορονοϊός δεν μπορεί όμως να αποτελέσει την βολική δικαιολογία της ιδιοτέλειας και της ανεπάρκειάς τους.
Και τι να κάνουν αλήθεια οι πολίτες βλέποντας τον υπουργό Οικονομικών της χώρας να πετάει λευκή πετσέτα; Ν΄ αρχίσουμε από αύριο κιόλας επιθέσεις στις Τράπεζες;
Υ.Γ: Βοήθεια από το Δημόσιο (δηλαδή από εμάς) αλλά, χωρίς η εταιρεία του να γίνει κρατική, ζήτησε χθες το αφεντικό της Aegean. Όχι ρε πονηρέ. Έτσι γινόμαστε κι εμείς επιχειρηματίες... Δέκα χρόνια μνημόνια, όπου πάθαμε και χάσαμε όλοι μας και μοναχά η κρατικοδίαιτη και παρασιτική επιχειρηματική τάξη της χώρας δεν άλλαξε συνήθειες. Αυτές οι αηδιαστικές σιγουράντζες, που πλουτίζουν αιώνες τώρα με το δικό μας αίμα για να ποζάρουν με αναίδεια στην διαδρομή Αράχοβα- Μύκονος...

Δευτέρα 11 Μαΐου 2020

Ε, ρε "συστάσεις" που σας χρειάζονται!..

"Ο ρόλος μας είναι να κάνουμε συστάσεις" δήλωσε ένας ακροδεξιός συνδικαλιστής των μπάτσων, ονόματι Σταύρος Μπαλάσκας που πληρώνεται από τους φορολογούμενους για να κάθεται και να παίρνει κομματικές (υπέρ της ΝΔ φυσικά και της ακροδεξιάς φάρας του) θέσεις κι ανάθεμά με κι αν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του.
Υπόψιν ότι μετά το πογκρόμ στην πλατεία στην Κυψέλη, οι μπάτσοι, κρατήσανε στη ΓΑΔΑ μόνο τα παιδιά που είχανε κακοποιήσει και σε αυτά αποδόθηκαν κατηγορίες, ώστε να φανεί ότι ήσαν ένοχοι! 

Κυριακή 10 Μαΐου 2020

Δεν αρωματίζεται το σφαγείο!

Το διαφημιστικό φιλμάκι της Γ.Γ Πολιτικής Προστασίας που ανακλήθηκε ως σεξιστικό, δεν ήταν ίσως και τόσο σεξιστικό.
Η βιασύνη τους να το αποσύρουν άρον- άρον αποκαλύπτει την ενοχική παραδοχή τους ότι το έχουν παρακάνει με την επικοινωνία.
Φοβούνται πλέον την κριτική. Και φοβούνται ότι η δήθεν "εκλεπτυσμένη" βία που μας σερβίρουν, δεν είναι και τόσο εύπεπτη. Και δεν έχει πολιτικές αντιστοιχίες. Δεν μπορείς να αρωματίσεις το σφαγείο.
Κι αυτό θα το βρούνε μπροστά τους! 
Αντιγραφή από το pontiki.gr με την επισήμανση ότι αυτή η βία των μπάτσων θα γυρίσει απάνω τους!!!
Σοκ προκαλεί το καταγγελία ενός εκ των συλληφθέντων της αστυνομικής επιχείρησης στην Κυψέλη, τα ξημερώματα του Σαββάτου. 
Η καταγγελία του Γ.Κ. αναφέρει πώς έλαβε χώρα ο ξυλοδαρμός του και η σύλληψή του από άνδρες της ομάδας «ΔΡΑΣΗ» (πρώην ομάδα «Δέλτα»), καθώς και όλα όσα έγιναν μέχρι το πρωί του Σαββάτου.
«Το Σάββατο 9/5, λίγο μετά τη 1:30 π.μ. βρισκόμουν στο σπίτι μου στην Κυψέλη και έβλεπα ταινία μαζί με άλλα 2 άτομα. Ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται απ’ έξω σειρήνες, μαρσαρίσματα από μηχανάκια και ουρλιαχτά. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι να δω, κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει στην οδό Κυψέλης, λίγα μέτρα από τη συμβολή με την όδο Παξών. Είπα στα άλλα 2 άτομα που ήμαστε μαζί ότι κατεβαίνω να δω τι συμβαίνει. Μετά από 1 λεπτό βγήκα από την πόρτα του σπιτιού μου, το οποίο βρίσκεται στη συμβολή των οδών Παξών και Σπετσών και κινήθηκα προς την οδό Κυψέλης. Στο δρόμο είχαν κατέβει και άλλοι γείτονες.
Ύστερα από 30 περίπου μέτρα και χωρίς να έχω άμεση οπτική επαφή με αυτό που γινόταν στην οδό Κυψέλης, άκουσα πίσω μου μαρσάρισμα από μηχανάκι. Γύρισα και είδα μία μηχανή της ομάδας “Δράση” να κινείται γρήγορα προς το μέρος μου. Τότε ο συνεπιβάτης αστυνομικός πετάχτηκε από το μηχανάκι και ήρθε τρέχοντας κατά πάνω μου. Εγώ αντανακλαστικά κόλλησα στον τοίχο και επιδεικνύοντας τα κλειδιά που είχα στα χέρια μου, φώναξα προς τη μεριά του αστυνομικού ότι “είμαι κάτοικος” και ότι “μένω εκεί” δείχνοντας την πόρτα του σπιτιού μου. Μάταια.
Ο αστυνομικός όρμησε πάνω μου και ενώ φώναζα επανειλημμένα ότι “μόλις βγήκα από το σπίτι”, ένας δεύτερος αστυνομικός με πέταξε κάτω. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα όλα έγιναν θολά. Κατάλαβα ότι πολλοί αστυνομικοί είχαν μαζευτεί από πάνω μου, δεν κατάλαβα πόσοι, πάντως σίγουρα πάνω από 5. Ενώ ο ένας με κρατούσε ακίνητο κάτω, οι υπόλοιποι ουρλιάζοντας πράγματα όπως “θα πεθάνεις ρε πούστη” και “τελείωσες τώρα”, άρχισαν να με βαράνε με γκλοπ, να με κλωτσάνε στο κεφάλι και στο πρόσωπο και να με χτυπάνε με μπουνιές. Δεν κατάλαβα πόσο κράτησε όλο αυτό. Νομίζω μεταξύ 30 δευτερολέπτων και ενός λεπτού. Στη συνέχεια μου φόρεσαν tire-up στα χεριά πισθάγκωνα, με σήκωσαν κρατώντας τα δεμένα χέρια μου ψηλά με αποτέλεσμα σχεδόν να σέρνομαι κάτω και με τράβηξαν αιμόφυρτο προς την οδό Κυψέλης.
Εκεί αντίκρισα περίπου 25 άτομα που ήταν δεμένα και πεταμένα στο πάτωμα, τα περισσότερα νέοι άνθρωποι της ηλικίας μου ή και μικρότερης. Όλα τα παιδιά που βρίσκονταν εκεί ήταν τρομοκρατημένα και αρκετοί ήταν χτυπημένοι εμφανώς. Οι αστυνομικοί της “Δράσης” συνεχίζοντας να ρίχνουν σε όλους σποραδικά χτυπήματα, ούρλιαζαν και μας απειλούσαν. Στη συνέχεια μας έβαλαν να καθίσουμε κάτω όλοι και όλες μαζί, ο ένας πάνω στον άλλον. Το σημείο που επέλεξαν να μας βάλουν ήταν κάτω από πυλωτή πολυκατοικίας, δεν είχε κανένα φως και είχε ελάχιστη ορατότητα από τα γύρω μπαλκόνια.
Στο σημείο αυτό ξεκίνησα να φωνάζω ότι οι αστυνομικοί μας έχουν χτυπήσει και συνεχίζουν να μας χτυπάνε και τότε ένας - δύο κινήθηκαν απειλητικά προς το μέρους μου ουρλιάζοντας να σκάσω. Εγώ τους απάντησα με φωνές ότι αυτό που συμβαίνει είναι αδιανόητο, ότι με συνέλαβαν ενώ κατέβηκα μόλις από το σπίτι μου και βρισκόμουν 30 μέτρα από αυτό, ότι φοράω πιτζάμα(!) ότι με έχουν σπάσει στο ξύλο και ότι θέλω να με δει ιατρος άμεσα και άλλα τέτοια. Τότε ένας έβγαλε το γκλοπ του και ήρθε να με χτυπήσει στο κεφάλι. Μία κοπέλα που βρισκόταν διπλά μου, δεν πρέπει να ήταν πάνω από 20, πήρε το κεφάλι μου αγκαλιά και φώναξε “μην τον χτυπήσεις” και ο αστυνομικός σταμάτησε. Αν το διαβάζει αυτό τώρα να ξέρει ότι πραγματικά την ευχαριστώ όσο δεν φαντάζεται.
Στη συνέχεια ήρθε ο επικεφαλής από ότι κατάλαβα της ομάδας, και φώναξε “πίσω όλοι, δεν τους ακουμπάει κανείς, ότι έγινε έγινε, τέλος τώρα” και οι υπόλοιποι κάπως ηρέμησαν. Εγώ συνέχισα να φωνάζω και να διαμαρτύρομαι. Μετά από λίγα λεπτά έφτασε ένα βανάκι-κλούβα για να μας πάρει. Καθώς μας έβαζαν μέσα ο επικεφαλής της ομάδας ήρθε δίπλα μου και μου είπε πολύ σιγά στο αυτί: “Θες να φας και άλλο ξύλο; Γιατί φωνάζεις; Αν δεν σταματήσεις, δεν θα μπορώ να σε προστατεύσω”. Είχα ήδη ανοιγμένο κεφάλι, 3 σπασμένα δόντια και μώλωπες.
Φτάνοντας στο ΑΤ Κύψελης, μετά από κάποια ώρα το κλίμα άλλαξε. Οι φωνές είχαν σταματήσει και λιγότερο από 30 λεπτά από τη στιγμή που οι ίδιοι αστυνομικοί μας χτυπούσαν ουρλιάζοντας, ξεκίνησαν να παριστάνουν τους φίλους μας, να κάνουν πλάκα και να μας κοροϊδεύουν με έναν φιλικό τόνο ότι “αυτό ήταν τώρα δεν θα ξαναπατήσετε σε πορεία”.
Μετά από κάποια ώρα μας ρώτησαν ποιοι είναι χτυπημένοι και πήραν έναν-έναν όσους είχαμε χτυπήματα να πλυθούμε και να μας ψάξουν πρώτους, υποτίθεται για να ξεμπερδεύουμε. Αυτό που κατάλαβα μετά από λίγο, τη στιγμή που με βάλανε στο κρατητήριο και είδα τα υπόλοιπα άτομα που ήταν μέσα, ήταν ότι οι αστυνομικοί έβαλαν μέσα κυρίως, όσους είχαμε χτυπήματα, προφανώς για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους κατηγορώντας μας με ψέμματα.
Καθώς οι ώρες περνούσαν και οι υπόλοιποι προσαχθέντες αποχωρούσαν, έγινε σαφές ότι αυτοί που βρισκόμασταν στο κρατητήριο θα μετατρεπόμασταν σε συλληφθέντες. Μέχρι τις 7 το πρωί δεν είχαμε καμία ενημέρωση για το τι γίνεται, δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με δικηγόρο, ενώ όταν ζητήσαμε να μας δει γιατρός ή έστω να μας δώσουν απλά ένα ντεπόν (!) τίποτα τέτοιο δεν έγινε πότε.
Τελικά όπως έμαθα αργότερα βρέθηκα κατηγορούμενος για 4 πλημμελήματα:
Απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης, βία κατά υπαλλήλων (αντίσταση κατά της αρχής), απείθεια και εξύβριση.
Έμαθα επίσης όταν μου διαβάστηκαν οι καταθέσεις των αστυνομικών για μένα, ότι τους έβριζα πριν και κατά τη διάρκεια της σύλληψης, ότι ΓΛΙΣΤΡΗΣΑ ΚΑΙ ΕΠΕΣΑ όταν με συνέλαβαν, ότι με κυνηγούσαν από την πλατεία μέχρι την οδό Παξών και διάφορα ακόμα, όπως ότι πέταγα μπουκάλια και πέτρες.
Δεν ξέρω τι πραγματικά τι να πρωτοπώ μετά από όλα αυτά. Αν αυτό δεν είναι αστυνομικό κράτος, πώς μπορεί να το ονομάσει ένας άνθρωπος που έζησε όλα αυτά;
Όσοι βρίσκονταν στην πλατεία Αγιού Γεωργιού και δέχθηκαν την βάναυση και απρόκλητη επίθεση της αστυνομίας, χωρίς να προηγηθεί η παραμικρή σύσταση, χτυπήθηκαν και κυνηγήθηκαν κάτω από τα σπίτια τους, τι μπορεί να σκέφτονται σήμερα;
Όσοι επέλεξαν να στήσουν όλο αυτό το τηλεοπτικό show, να μιλάνε για σεσημασμένους(!) συλληφθέντες και για απρόκλητη επίθεση που δέχθηκε η αστυνομία η οποία μας τσάκισε με αυτόν τον τρόπο τι θα πούνε αύριο;
Τι θα πούνε αυτοί οι εγκληματίες όταν της ομάδας “Δράση” οδηγηθούν στα δικαστήρια για αυτά που έκαναν σε μένα, αλλά και σε άλλους αυτή τη νύχτα;
Θα συνεχίσουν τα ψέμματα; Την προπαγάνδα; Τον τρόμο;
Θα υπερασπιστούν το ξύλο και την απρόκλητη βία που χρησιμοποιήθηκε εναντίον νέων ανθρώπων γιατί το χειρότερο που έκαναν είναι να βρίσκονται πολλοί μαζί σε μία πλατεία, σε έναν από τους ελάχιστους δημόσιους χώρους που υπάρχουν σε μία από τις ποιο πυκνοκατοικημένες γειτονιές της Ευρώπης;
Εδώ είμαστε και εδώ θα είμαστε...
ΥΓ. Ευχαριστώ από καρδιάς κάθε έναν και καθεμία που βρέθηκε δίπλα μου αυτές τις μέρες, που επικοινώνησε να δει τι γίνεται και αν είμαι καλά, που βρέθηκε έξω από το ΑΤ Κυψέλης ή έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων.
Ίσως λίγο παραπάνω τους γιατρούς που με περιποιήθηκαν στο Δημόσιο Νοσοκομείο, όπου προσπαθούσαν με ελάχιστα μέτρα αυτοπροστασίας που τους παρέχονται να κάνουν τη δουλειά τους και να μας κρατήσουν όλους καλά αυτές τις μέρες.
ΥΓ2. Κατά τη μεταφορά αλλά και κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στο τμήμα δεν μας δόθηκε κανένα μέσο αυτοπροστασίας όπως μάσκες και γάντια, παρά το πρωί πλέον του Σαββάτου και πριν μεταφερθούμε στο Τμήμα Μεταγωγών. Στο τμήμα βρισκόμασταν στις σκάλες καθισμένοι πάνω από 20 προσαχθέντες καθώς και το σύνολο σχεδόν της ομάδας “Δράση” που μας συνέλαβε. Δηλαδή πάνω από 40 άτομα, σε ελάχιστα τετραγωνικά.»
Γ.Κ»