Ο Στέλιος! Ο δικός μας Θεός! 

Ό,τι μας κρατά όρθιους μαζί με το ΚΚΕ και τον ΠΑΟΚ!  Άμα συμμορφώνονταν καμιά φορά τα πάθη μας, θα άλλαζε η κτηνώδης ισορροπία αυτού του κόσμου! Τραγουδάει ο δικός μας ο Στελλάρας τον κλήρο των ανθρώπων που υφίστανται τις συνέπειες ξένων πράξεων… Για μας που δεν χρωστάμε, ούτε μια στιγμή ευτυχίας… Για όλους όσους δεν ημπορούμε να αποφύγουμε την ύπαρξη... 

https://www.youtube.com/watch?v=mGthKKoaFwc

Νυχτερινές Απορίες

Αναρωτιέμαι τι ακριβώς θα κάνει στην πολιτική του αποστρατεία αυτός ο Κατρούγκαλος που το όνομά του, όπως και της Αχτσιόγλου, ακούγονται σαν βρισιά.

«Μην τους κλαις…» μου λέει ένα στωικό φιλαράκι. «Βγάζουν μεροκάματο απ΄ τα ¨δικαιώματα¨ . Όλοι αυτοί οι άχρηστοι, για τον Αυτιά δουλεύουνε…». 

Ετεροχρονισμένο, αλλά το χρώσταγα!'..  

Τα βάζουνε καιρό τώρα στη ΝΔ και στα ενδιάμεσα, με τον Έντιμο Αντώνη Κοτσακά. "Ο άνθρωπος του Άκη" και τέτοια μουλωχτά και κακοήθη δίχως αποδείξεις. Ούτε καν τον ξέρουνε τον άνθρωπο, αλλά, κι ούτε καν τον αγγίζει αυτή η αθλιότητα. Για τούτο (υποθέτω...) και δεν απαντά. Διαλέγει κανείς τους αντιπάλους του.

Και δεν κοιτάνε στα χωράφια τους, απ΄ την άλλη, που πήρανε μεταγραφή τομεάρχη έναν τύπο, ο οποίος, μόνο σε μας τους αχαΐρευτους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, μας χάρισε ο ανεπάγγελτος, στον γάμο του, κρύσταλλα Λιμόζ ναπούμε!..  Σκέψου τι πήγε παρακάτω...

Ώστε λοιπόν, βαθυστόχαστοι αναλυταράδες, αφού δεν ξέρετε, γιατί δεν αρωτάτε;  (Α, κι αυτός, παρεπιμπτόντως- ο γαμπρός ντε!..-  ήταν κατευθείαν του Άκη!). Τώρα είναι πρωτοστάτης της ΝΔ και μοιράζει πύρινα δελτία τύπου, αλλά δεν έχει (;) σημασία... 

Ζούνε μεγάλες στιγμές...

Είχα ξεχάσει ανοιχτό το ραδιόφωνο στον Σκάϊ μετά την εκπομπή του Π. Τσίμα (εν πάσει περιπτώσει, ο τύπος είναι πολύ απάνω απ΄ τον καταθλιπτικό μέσο όρο κι εμείς που μεγαλώσαμε με το ραδιόφωνο κι αργότερα με τις εφημερίδες- όσο κι αν διαφωνούμε- δεν έχουμε πια και πολλές επιλογές...). Κι ακούω τα "αστέρια" που τον διαδέχονται να μιλάνε με τη μάνα του Βορειοηπειρώτη Κατσίφα που έχασε τη ζωή του ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου στους Βουλιάτες. (Καλά, πως δέχτηκε κι αυτή μες την πίκρα της; Άλλο θέμα και δεν καταλογίζω...).

θα περίμενε κανείς, να πούνε- κατά τον παλαιό μας τρόπο, να συλληπηθούν πρώτα, να πούνε μια ανθρώπινη κουβέντα ρε αδερφέ, στη χαροκαμένη μάνα. Αλλά γύρευε τώρα ορθογραφία απ΄ της μυλωνούς τον κώλο...
Με κλαψομούνικο ύφος ο ένας- εις ένδειξιν ντεμέκ σεβασμού...- και απίστευτα επιθετικά ο άλλος ρωτούσαν "πως σκοτώθηκε ο γιος σας"... Θέλανε να βγάλουν την είδηση, βλέπεις, τα...τζιμάνια... (απ΄ το τηλέφωνο...).

Δεν άκουσα τι ειπώθηκε μετά και δεν ξέρω. Έκλεισα το ραδιόφωνο κι έβαλα Χατζιδάκι να ξεφορτώσω την αηδία από μέσα μου. 

Η ωραιότερη και πιο φωτεινή στιγμή των Ελλήνων

Τοῦ Κώστα Οὐράνη

(Περιοδικὸν «Νέα Ἑστία», ἔτος ΚΓ' - 1949, τόμος 49ος, τεῦχος 536, Ἀθῆναι, 1 Νοεμβρίου 1949, σελ. 1374-1375)

Θυμᾶμαι πάντα, κι ἔτσι σὰν νὰ τὶς ζῶ στὸ ἐνεστώς, τὶς στιγμὲς ἐκεῖνες τοῦ πρωϊνοῦ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ποὺ ξύπνησα ξαφνισμένος ἀπὸ τοὺς διάτορους γόους τῆς σειρήνας γιὰ νὰ πληροφορηθῶ ἀπὸ τὸ γέρο θυρωρό μου, σὰν μοῦ ἀνέβασε τὴν ἐφημερίδα, ὅτι ἡ Ἰταλία μᾶς εἶχε κηρύξει τὸν πόλεμο.

Ἄκουσα τὴν εἴδηση, διάβασα τὶς λεπτομέρειες στὴν ἐφημερίδα - κι᾿ ἀπόμεινα σιωπηλός. Ὄχι ἀποσβολωμένος. Σιωπηλὸς - καὶ ἀκίνητος, καὶ μὲ τὰ μάτια στυλωμένα στὸ πρωινὸ φῶς.

Δὲν εἶχα καμμία ἀπὸ τὶς συνειθισμένες ἀντιδράσεις ποὺ φέρνει, αὐτόματα, μιὰ τέτοια εἴδηση, δὲν ἔκανα καμμία ἀπὸ τὶς σκέψεις ποὺ προκαλεῖ. Δὲν κόχλασε μέσα μου ἄξαφνο μῖσος ἐναντίον τῶν Ἰταλῶν γιὰ τὴν τόσο ἄδικη (καὶ τόσο δειλὴ ἀπὸ μέρους μιᾶς Μεγάλης Δύναμης) ἐπίθεση. Δὲν μὲ κατέλαβε φοβισμένη ταραχὴ γιὰ τὸ ἄνισο τοῦ πολέμου αὐτοῦ, γιὰ τὶς πιθανότητες τῆς ἥττας καὶ τὶς συνέπειές της. Δὲν μὲ κέντρισε τυφλὸ πολεμικὸ μένος. Τίποτα. Ὅ,τι ἔνιωθα ἔτσι ποὺ εἶχα ἀπομείνει σιωπηλὸς κι᾿ ἀκίνητος, δὲν τὸ εἶχα νιώσει ποτὲ ἄλλοτε στὴ ζωή μου καὶ σὲ κανένα, πρίν, ἄλλο πόλεμο. Ἦταν σὰν νὰ εἶχα μπεῖ σὲ μία «κατάσταση Χάριτος». Ἡ ψυχή μου ἦταν γεμάτη κατάνυξη - σὰν μιὰ ψυχὴ ποῦ ἀπογυμνώνεται ἀπὸ κάθε τι τὸ γήινο καὶ γίνεται ἕτοιμη νὰ πλουτισθεῖ μὲ τὸ Θεῖο. Καὶ μέσα σ᾿ αὐτὴν τὴν κατάνυξη, εὐαγγελίστηκα τὴν Ἑλλάδα.

Δὲν ἦταν ἡ ἀφηρημένη τῆς ἔννοια, ἢ ἡ συμβολική της παράσταση, ἢ κι᾿ αὐτὸ ἀκόμα τὸ ὅραμά της, ποὺῦ εἶχε εἰσχωρήσει μέσα μου, ποὺ γέμιζε τὸ εἶναι μου καὶ ξεχείλιζε. Ἦταν ἡ Ἑλλάδα αὐτούσια, στὴ ζωντανή της ὑπόσταση: μὲ τὰ βουνὰ καὶ τοὺς κάμπους της, τὶς θάλασσες καὶ τὰ ποτάμια της, τὰ δάση καὶ τὰ λουλούδια της - καὶ μ᾿ ὅλους τους ἀνθρώπους ποὺ ζοῦσαν σ᾿ αὐτήν. Ὁ ἴδιος ἐγὼ εἶχα γίνει Ἑλλάδα. Ὅλα της ἦταν μέσα μου - κι᾿ ἐγὼ ἤμουν μέσα σ᾿ ὅλα. Ὅλα της μοῦ ἀνῆκαν - καὶ τοὺς ἀνῆκα. Δὲν ὑπῆρχε τίποτα ποὺ νὰ μὴν τὸ γνώριζα καὶ νὰ μὴν τ᾿ ἀγαποῦσα. Τίποτα ποὺ νὰ μὴ μὲ θέρμαινε καὶ ποὺ νὰ μὴν τὸ θέρμαινα. Ἡ ψυχή μου ξεχείλιζε ἀπὸ τρυφερότητα γιὰ ὅ,τι ἑλληνικό, ἀπὸ ἀδελφωσύνη γιὰ κάθε Ἕλληνα. Χάιδευε ἁπαλὰ τὰ πάντα, χαμογελοῦσε ἤρεμα σὲ ὅλους. Κι᾿ ἡ πνοὴ τοῦ ἀέρα, κι᾿ ὁ ρόχθος τῶν θαλασσῶν, κι᾿ οἱ μυρωδιὲς τῶν λουλουδιῶν καὶ τῶν θυμαριῶν, καὶ τὸ μουρμούρισμα τῶν τρεχούμενων νερῶν, καὶ τὸ τραγούδι τῶν πουλιῶν μοῦ ἀνταποδίδαν τὸ χάδι. Κι᾿ οἱ ἄνθρωποι, νέοι καὶ γέροι, γυναῖκες καὶ παιδιά, ἀπὸ πολιτεῖες, ἀπὸ βουνά, ἀπὸ κάμπους κι᾿ ἀπὸ νησιά μοῦ ἀνταποδίδαν τὸ χαμόγελο. Κι᾿ ἕνα φῶς ἀναστάσιμο ἔλουζε κι᾿ ἐξωράϊζε ὅλους καὶ ὅλα...

Τὸν «εὐαγγελισμὸ» αὐτὸν τὸν ἔνιωσαν ὅλοι οἱ Ἕλληνες τὴν ἡμέρα ἐκείνη γιατὶ μόνο αὐτὸς ἐξηγεῖ καὶ φωτίζει τὴν προσφυγή τους στὰ ὅπλα χωρὶς τίποτα τὸ σαστισμένο, ἢ τὸ σκυθρωπό, ἢ τὸ μοιρολατρικό, ἢ καὶ τὸ πολεμόχαρο, ἀλλὰ μὲ μιὰ ἤρεμη καὶ ἥμερη ἀπόφαση νὰ πολεμήσουν μ᾿ ὅλες τους τὶς δυνάμεις - τεντωμένες ἕως τὸ ἄκρο. Αὐτὸς καὶ διαφοροποιεῖ τὸν πόλεμο τοῦτον ἀπὸ κάθε ἄλλο πόλεμο στὴν ἱστορία τῶν λαῶν γιατὶ κι᾿ ἄλλοι λαοὶ πολέμησαν ἀπὸ «Χρέος πρὸς τὴν πατρίδα», ἢ «ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν», ἢ γιὰ νὰ προασπίσουν τὴν ἐλευθερία τους (κι᾿ ὅταν ἀκόμα εἶχαν ν᾿ ἀντιμετωπίσουν πολὺ δυνατότερους ἐχθρούς), ἐνῶ δὲν συνέβηκε ποτὲ σὲ λαὸ νὰ πάρει τὰ ὄπλα ὅπως οἱ Ἕλληνες τὸ 1940: ἔχοντας, ὁ κάθε ἕνας τους, μοναδικὸ κίνητρο τὴν Ἀγάπη, - μιὰν ἀπέραντη, τρυφερὴ κι᾿ ἀφιλοκερδῆ ἀγάπη ποὺ ἀγκάλιαζε, μὲ χάδι καὶ μὲ χαμόγελο, τὸν τόπο τους ὅλο κι᾿ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τοῦ τόπου τους.

Κι᾿ εἶναι γι᾿ αὐτὸ - κι᾿ ὄχι γιὰ τὸν ἡρωισμὸ ποῦ ἔδειξε ἢ καὶ γιὰ τὴ νίκη ποὺ κατήγαγε στὸν πόλεμο - ποὺ ἡ 28η Ὀκτωβρίου θὰ μείνει στὴν Ἱστορία ὡς «ἡ ὡραιότερη στιγμὴ» τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ σ᾿ ὅλη, τὴ μακραίωνη, ζωή του.

Αυτό μάλιστα! Δημιουργική διαφήμιση να πούμε!.. 

Δήλωση γειτόνισσας: "Πέφτω απ΄ τα σύννεφα! Ο Γιάννος ποτέ δεν είχε δώσει δικαιώματα!.."

Θα πρέπει να είναι κανείς σαδιστής για να χαίρεται στην πτώση των ανθρώπων. Όμως στην περίπτωση του ζεύγους Παπαντωνίου, όσο κι αν λυπάμαι για την κατάντια, βλέπω την διάχυτη ικανοποίηση –κι έτσι νοιώθω κι εγώ-για την απόδοση έστω με καθυστέρηση Δικαιοσύνης.

Το θέμα, ωστόσο, δεν προσφέρεται απλώς για κοινωνιολογικές προσεγγίσεις περί την… «άπληστη φύση του ανθρώπινου είδους». Τα αστικά πολιτικά συστήματα- αν και, ούτε και ο «υπαρκτός» τα απέφυγε αυτά, κάθε άλλο…- έτσι κάνουν τις δουλειές τους.

Η ιδιαιτερότητα στην περίπτωσή μας, έγκειται στο ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εγκαθίδρυσαν-και φρόντισαν να το κατοχυρώσουν και στο Σύνταγμα- (εισηγητές οι Γ. Βαρβιτσιώτης- Β. Βενιζέλος για να μην ξεχνιόμαστε…) ένα σύστημα μειωμένης λογοδοσίας που μέχρι σήμερα, προστατεύει τους απατεώνες πολιτικούς από την παραπομπή τους στον φυσικό δικαστή, ώστε εν καιρώ, όλα να καλύπτονται θολά και νοσηρά στην συνένοχη θαλπωρή της συντεχνιακής αλληλεγγύης.

Έχουνε ευτελίσει και υποβιβάσει το Σύνταγμα της χώρας- έτσι κι αλλοιώς κουρελόχαρτο μετά την υπαγωγή στην βλοσυρή Εποπτεία- εξαιτίας της αμοιβαίας τους καχυποψίας και των παρασκηνιακών συμβιβασμών τους, από έναν αυστηρό Καταστατικό Χάρτη Θεμελιωδών Αρχών, σε ένα κοινό νομοσχέδιο όπου χωράνε κάθε είδους συγκυριακές διευθετήσεις.

Κι όμως, λέω εγώ με την φτωχή μου πείρα, θα χρειαζόταν να συμφωνηθούν κάποιες πιο ευέλικτες διαδικασίες σε αλλαγές που βοά ο τόπος ότι επείγει να γίνουν, όπως η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, ώστε κάθε κατεργάρης Άκης και Γιάννος (και πολλοί ακόμα…Πιστεύει κανείς ότι μόνο αυτοί τα αρπάξαν στη χώρα; Ιδού άλλο ένα σύμπτωμα: η διαβρωτική καχυποψία επί δικαίων και αδίκων) να πηγαίνουν εγκαίρως στον πάγκο τους.

Λόγω ενός κεκτημένου, συν τω χρόνω, επαγγελματικού μιθριδατισμού, διάβασα αληθινά με ευφρόσυνη διάθεση σχόλια ορισμένων (μεγαλο- και μικρο-) δημοσιογράφων που καλούν αχάριστα τον Κώστα Σημίτη να πάρει θέση για την διαφθορά που εξέθρεψε η κυβέρνησή του.

Δεν τους θυμάμαι να είχαν ανάλογη μαχητική διάθεση τότε, όταν κάποιοι από εμάς κινδύνευαν να χάσουν τη δουλειά τους από τις «μαύρες λίστες» του Μαξίμου. Ήταν βλέπεις πολλά τα λεφτά τις ημέρες εκείνες κι αυτούνα τα ποντίκια, εύκολα αλλάζουν γαλέρα κι υπηρετούν τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ και πάλι με το αζημίωτο.

Πιο σεμνά ρε, όμως! Σας βλέπουνε… Γιατί όταν από τότε τα γράφαμε εμείς στο (Παλαιό) «Ποντίκι» - «πως είναι δυνατόν ο έντιμος Σημίτης να μην παίρνει πρέφα ότι ο “βιότοπος” γύρω του ζέχνει»;- μας αποκαλούσατε ενοχλημένοι- με τα λόγια του ίδιου του Γιάννου παρακαλώ…- «συντάκτες περιθωριακών εντύπων»…

Υ.Γ: Θα «χρέωνα», προσωπικώς, εκτός πολλών άλλων στον Παπαντωνίου δύο πράγματα:

1. Ότι παραμονές του κραχ στη Σοφοκλέους, βοήθησε να εγκλωβιστούν εκατομμύρια ανυποψίαστοι, διαβεβαιώνοντάς τους, όπως και ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, ότι «η κρίση έχει ημερομηνία λήξης μετά τις εκλογές» του 2000.  
2. Ότι ήταν από τους πρωτεργάτες αυτής της καταναλωτικής αμεριμνησίας, όταν μετά την –όπως έγινε…- είσοδο της χώρας σαν λαθρεπιβάτισσας στο τραίνο της ΟΝΕ, δήλωνε με έπαρση «τώρα θα δανειζόμαστε με επιτόκια Γερμανίας»!...

Υ.Γ 2: Γλεντίζω επίσης, αφάνταστα, με την αμηχανία κάποιων "πρωτοκλασσάτων" στελεχών του παλαιού δικομματισμού στα "παράθυρα" και στους "αιθέρες", οσάκις καλούνται να αναφερθούν στα φαινόμενα πολιτικής διαφθοράς με αφορμή την άδοξη μοίρα του Γιάννου. Είναι σαν να ζητάς- για ορισμένους από αυτούς τουλάχιστον...- να σχολιάσει ένας ιερόσυλος, αυτούς που κλέβουν το παγκάρι... 

Ένας, σχεδόν άηχος, Τενεκές…

Όταν στην Περιφέρειά σου έχεις τόσους νεκρούς- θύματα λέμε που θα πίνανε ούζα, λέω εγώ σήμερα, ή θα χαιρόντουσαν κάπως με τους δικούς τους τέτοιαν ώρα…- στη Μάνδρα και στο Μάτι κι αντί να παραιτηθείς εις ένδειξιν στοιχειώδους ευθιξίας, πράγμα που στην τελική μωρή βλαμμένη ιδιοτελώς να το΄ βλεπες, θα σου πιστωνόταν, οχυρώνεσαι πίσω από την χλωμή σου καρέκλα και ταυτίζεις με ψυχολογική υπεραναπλήρωση την κριτική που σου ασκείται σαν επίθεση κατά της Δημοκρατίας, τότε δεν λέγεσαι Τενεκές, λέγεσαι Ρένα Δούρου…

Και θέλει, λέει, και να ξανακατέβει στις εκλογές! Για ποιόν λόγο παρακαλώ; Για να μην έχωμε, όπως και με τους απαράδεκτους προηγούμενους άλλωστε, να ζητήσωμε από κανέναν ΕΥΘΥΝΗ; Να λείπει κυρά μου. Ψινάκης, και πολύς σου πέφτει... 

Επεκταθήκαμε! Το πήρατε χαμπάρι;..  

Με τρόπο μάλλον ασυνήθιστο και στα όρια της ναρκισσιστικής και μεγαλομανούς γραφικότητας, ενημερωθήκαμε κατά την τελετή παραλαβής- παράδοσης του Υπουργείου Εξωτερικών από τον απερχόμενο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας Νίκο Κοτζιά, ότι η χώρα επεκτείνεται!

«Η κυριαρχία της χώρας επεκτείνεται για πρώτη φορά έπειτα από 70 χρόνια. Τα Προεδρικά Διατάγματα είναι έτοιμα. Η χώρα, σε πρώτο βήμα, επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη από τους Οθωνούς, τα Διαπόντια Νησιά, μέχρι τα Αντικύθηρα. Το πρώτο βήμα είναι να κλείσουν οι κόλποι, το δεύτερο να φτιαχτούν οι γραμμές βάσης και με βάση αυτά να γίνει η επέκταση από τα 6 στα 12 μίλια. Και αυτό θα μας βοηθήσει στην ΑΟΖ», ανέφερε συγκεκριμένα. Έτοιμο πράγμα δηλαδή, αλλά, ας όψεται ο Καμμένος…

Η αιγιαλίτιδα ζώνη, υπόψιν, είναι η χωρική προέκταση της ξηράς σε ένα θαλάσσιο εύρος- στην περίπτωσή μας 12 ν.μ, άλλες χώρες την έχουν οριοθετήσει ακόμα και στα 200 ν.μ- το οποίο περιλαμβάνει τον θαλάσσιο πυθμένα και τον εναέριο χώρο και εντός του οποίου ασκείται πλήρης κρατική κυριαρχία.

Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας της οποίας η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος και υπογράφηκε μετά από πολυετείς διαπραγματεύσεις στο Montego Bay (Τζαμάϊκα) το 1982 δίνει στην Ελλάδα το δικαίωμα μονομερούς επέκτασης, γεγονός που αυτόχρημα θα έλυνε το ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και του εθνικού εναέριου χώρου, ο οποίος από τα 10 ν.μ που είναι σήμερα, θα αναπροσαρμοζόταν στα 12 ν.μ.

Η Τουρκία, που έχει επί του θέματος ασταθή νομικά επιχειρήματα, επιχειρεί να περιλάβει (και αυτό) το ζήτημα στο καλάθι των λεγόμενων «διμερών διαφορών», όπως βαφτίζει την αναθεωρητική πολιτική της, αξιώνοντας να επιλυθεί με «πολιτικό διάλογο», στη βάση δηλαδή της ισχύος, ενώ διαβλέποντας τους κινδύνους, ήδη από το 1974, έχει θέσει ζήτημα casus belli στο ενδεχόμενο επέκτασης της ελληνικής αιγιαλίτιδος ζώνης.

Οι σκεπτικιστές, είδαν στην ανακοίνωση Κοτζιά, να δικαιώνεται η στάση της Άγκυρας που θεωρεί ότι στο Αιγαίο ισχύουν «ειδικές συνθήκες» και ότι τα ελληνικά νησιά είναι φυσική προέκταση των μικρασιατικών παραλίων.

Οι ρεαλιστές, χαιρετίζουν την έξοδο- επιτέλους!- από μια παραλυτική ακινησία που βαθμηδόν, δημιουργεί αρνητικό εθιμικό κανόνα για την άσκηση κρατικής κυριαρχίας.

Προσωπικώς, έχω από χρόνια πειστεί, ότι τίποτε δεν μας εμποδίζει να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ν.μ σε άλλες περιοχές ηπιότερης έντασης καταθέτοντας ταυτόχρονα στον ΟΗΕ και το Διεθνές Δικαστήριο μια δήλωση προθέσεων ότι η Ελλάς, δεν απεμπολεί το δικαίωμά της να επεκτείνει, όποτε θεωρεί πρόσφορο, την αιγιαλίτιδα ζώνη της και στο Αιγαίο. Διαφορετικά τι νόημα έχει να λέμε ότι η χώρα μας σέβεται τους κανόνες; Στο τέλος θα μείνουμε με το Διεθνές Δίκαιο στο χέρι…

Οι σκεπτικιστές, άλλωστε, που σηκώνουν απερίσκεπτα ντόρο, δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι η Τουρκία έχει νομοθετήσει εδώ και πολλά χρόνια ζώνη 12 ν.μ στην Μαύρη Θάλασσα και στις νότιες ακτές της… Γιατί να μην κάνουμε το ίδιο;  

Και πρέπει να προσθέσω- χωρίς να είμαι ειδικός, αλλά από όσα έμαθα στο Πανεπιστήμιο- ότι αν οψέποτε το προδήλως εχθρικό τουρκικό κατεστημένο συμφωνήσει να πάμε στη Χάγη για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, η γραμμή εκκίνησης θα είναι το σημερινό όριο των 6 ν.μ πράγμα που σημαίνει ότι θα έχουμε ήδη παραιτηθεί από το ΔΙΚΑΙΩΜΑ της επέκτασης στα 12 ν.μ από την υπό δικαστική οριοθέτηση περιοχή.

Το βασικό πρόβλημά μας όμως, όπως πάντα, είναι άλλο. Είναι ότι τέτοιου μεγέθους ζωτικά, υπαρξιακής σημασίας ζητήματα, θίγονται στο πόδι και…ευκαιρίας δοθείσης, για να υπηρετήσουν, εν προκειμένω,  την ματαιοδοξία ενός απρόβλεπτου πολιτικού, όπως ο Κοτζιάς, ο οποίος, πάντως, για να μην του τρώμε το δίκηο, στην περίπτωση του τελευταίου γύρου συνομιλιών για το Κυπριακό, στρίμωξε άγρια την αδιάλλακτη τουρκική πλευρά, αναδεικνύοντας εμφατικά στο τραπέζι το ζήτημα της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί και της κατάργησης των αναχρονιστικών εγγυήσεων σε ένα κυρίαρχο κράτος που είναι και μέλος της Ε.Ε.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα, απαιτούν εθνική συνεννόηση, επαγγελματικούς χειρισμούς, στρατιωτική και διπλωματική ετοιμότητα και κυρίως έναν λαό ενημερωμένο και έτοιμο να αναλάβει τη μοίρα του και να αναδεχθεί το κόστος των επιλογών του. 

Ρε δε μπα να γαμηθείτε!... 

Τούρκοι! Τούρκοι! Μας φωνάζουν έτσι κάποιοι που μικραίνουν τον Άρη προτού αρχίσει το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και δεν ξέρουν πούθε κρατά η σκούφια τους. Τα μαλλιοκούβαρα της Σαλονίκης... Και μετά μου λες μετά, να επιδεικνύωμε αθλητικό πνεύμα και "φίλαθλοι υποστηρίξτε την Ομάδα μας!"...
Μία Ομάδα υπάρχει στην Συμβασιλεύουσα Πόλη για ορισμένους, κι αυτή είναι το μίσος.... 

Μικροϊστορία... 

"Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο Αγάμητος ο μέγας...". Έχω μάθει απο έγκυρους φιλολογικούς κύκλους, πως κάπως έτσι το΄ χε γράψει αρχικά ο Ελύτης. Αλλά, τα παρασκήνια λένε, οτι υποχρεώθηκε εκ των υστέρων από την Σουηδική Ακαδημία να ανασκευάσει τον στίχο, προκειμένου να λάβει επάξια το "Νόμπελ". Δεν πειράζει, λέω-έστω κι αν λίγοι καταλαβαίνουν τις ποιητικές προθέσεις. Και πάλι, το νόημα βγαίνει... 

ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ (σκόρπια...)

1. Ανακατέλαβαν το «στέκι» τους στην Φιλοσοφική τα μέλη του Ρουβίκωνα, παρά τη συγκινητική προσπάθεια, μελών του ΔΕΠ κυρίως, και καθηγητών να τους αποβάλουν από τον χώρο.

Ηγετικό στέλεχος του Ρουβίκωνα σημείωσε θριαμβευτικά σε ανάρτηση του στο facebook:

«Δεκάδες φοιτητές και φοιτήτριες της Φιλοσοφικής σχολής έδιωξαν τους λίγους θλιβερούς γραφικούς που αποπειράθηκαν να φιμώσουν την διακίνηση ιδεών εντός του πανεπιστημιακού ασύλου. Το στέκι είναι πάλι ανοικτό».

------------------------  

2. «Εγώ κινδυνεύω σε ένα μήνα να πάω φυλακή διότι έχω 5 δίκες μαζί. Το ΙΚΑ κάνει τη δουλειά του αλλά δεν τα οφείλω εγώ ούτε ιδιοκτήτης είμαι. Είμαι άμισθος υπάλληλος που προσπαθεί να βελτιώσει την ελληνική θεατρική επιστήμη» είπε σήμερα ο Κώστας Γεωργουσόπουλος αναφερόμενος στις υψηλές οφειλές που έχουν συσσωρευτεί στο Θεατρικό Μουσείο, εξαιτίας της χρόνιας ολιγωρίας της κατά καιρούς πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού, να ρυθμίσει τα χρέη.

«Μου κατάσχεται κάθε μου κατάθεση και παίρνω μόνο το ακατάσχετο. Δεν μου το χρώσταγε αυτό ο τόπος στα 50 χρόνια προσφοράς μου που έχει αναγνωριστεί από το κράτος» πρόσθεσε-χωρίς ίχνος μελό- με την ενόχληση ενός ευγενούς ανθρώπου. Και κλείνοντας συνόψισε: «δεν περίμενα ότι στα 82 μου θα έπρεπε να απολογούμαι στον κάθε δικαστή και εισαγγελέα που δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει Θεατρικό Μουσείο».

--------------------------- 

…Κι έχεις και τον άλλον- τον Καμμένο λέμε…- που πάει επίσημο ταξίδι στις ΗΠΑ και δηλώνει μπροστά στους εμβρόντητους συνομιλητές του, (στον ομόλογό του Τζιμ Μάτις εν προκειμένω, όχι όποιον κι όποιον…) ότι διαθέτει δικό του, (κομματικό, των Ανεξέλεγκτων Ελλήνων…) σχέδιο, για την ανάσχεση της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια!.. Κι αντί να του γαμήσει τα καμπαναριά ο πρωθυπουργός, τον κανακεύει και εξελίσσονται μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας, παρασκηνιακές καντρίλιες που οδηγούν σε παραίτηση τον ΥΠΕΞ, Ν. Κοτζιά και τον Τσίπρα να αναλαμβάνει το πόστο του, για να φέρει ηρωικά σε πέρας τη Συμφωνία των Πρεσπών.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ένας στους τρεις ανθρώπους- Ανθρώπους, λέμε…- στη χώρα, βρίσκεται τώρα στο κοινωνικό περιθώριο. Κι αυτοί- η αστική πολιτική τάξη- ζούνε στο παραλήρημά τους. Διαπιστώνουν πολλοί αναλυτές ότι «ο κόσμος δεν αντιδράει», αλλά, δεν το πάνε και παραπέρα όμως… Ίσως γιατί είναι άβολο να ταξινομήσει κανείς την υπόγεια οργή που παράγουν αυτές οι (συνηθισμένες για τη χώρα μας…) ειδήσεις. Τα χαρίζουν όλα στον «Λαϊκισμό» (βρήκαμε τώρα…) και περιμένουν άπραγοι το επόμενο «θαύμα»… 

Βάλαμε για τη ημέρα των ζώων… Να γράψουμε κάτι και για την ημέρα των ζωντανών. Απελευθέρωση, για, τέτοιες μέρες το ΄ 44… (Το είχα γράψει στα edrana τον Μάρτη του 2009)

Ένας Χόντος η χαρά μου...ή Βαδίζω και παρατηρώ μ΄ αυτήν την ερημιά μου

Βάδιζα χθες το απόγεμα, μετά απο καιρό στο ασυνάρτητο κέντρο της πόλης. Αδιάφορος κι αμέριμνος, σαν παρατηρητής. Θωρώ δυό ζουμερές σαρανταπεντάρες που πήγαιναν αγκαζέ με βήμα ανυπόμονο και μάτι λεπίδι-είναι όλεθρος να υποτιμάς τέτοιες μαργιόλες...

"Α, τι ωραίος Χόντος!" θαύμασε η μια γυρνώντας ανάλαφρα στη μεριά της αλληνής.
Γυρνώ και στέκω κι εγώ. Είμαι στην οδό Μέρλιν κι αντικρίζω ένα θεαματικό μαγαζί καλλυντικών, εκεί όπου υπάρχει, για τους τύπους λέω περισσότερο, γιατί δεν ταιριάζει τώρα πια, μια ακατανόητη εικαστική σύνθεση με τα επεξηγηματικά λόγια

"1941-1944 Εδώ ήταν το κολαστήριο της Γκεστάπο".

Kι από κάτω η Σέκερη...

Έκατσα και το φιλοσόφησα...

Μήπως ρε παιδιά να το αποσύρουμε το «θέμα»;

Μη πανικοβάλλεται δηλαδή αναίτια ο κόσμος και νομίζει οτι εκεί μέσα γίνονταν τίποτε αποτρόπαια "φαίης λίφτινγκ"...

https://www.youtube.com/watch?v=lBWZjgIO7P4

Λίγη επιείκεια... 

Κραυγαλέο μεν, αλλά, ανθρώπινο το λάθος του Τάκη Σαράντη στην ΕΡΤ που διάβασε αφηρημένος στον "Ριζοσπάστη" κατά την ανάγνωση του πρωινού Τύπου ότι σαν σήμερα η Αθήνα απελευθερώθηκε από την Ελληνική Αστυνομία (ΕΛ.ΑΣ) κι όχι απο  τον ΕΛΑΣ.

Σιγά ρε όσοι έχετε μονίμως το χέρι στην σκανδάλη... Ο Τάκης γνωρίζει τις διακρίσεις. Δεν έχετε ποτέ  εσείς ακούσει τον Παπαδάκη και τον Αφτιά ή τους άλλους ανεπίγνωστους του Σκάϊ, να "δολοφονούν" πρωτοσέλιδα; 

Αν είχα την δυνατότητα, θα έπιανα στοργικά από το χέρι αυτόν τον Υπουργό Παιδείας που έχουμε τον ανεκδιήγητο Κώστα Γαβρόγλου, και θα τον έκλεινα σε κάποιον οίκο ευγηρίας. Ο άνθρωπος αυτός, όπως θα΄ λεγε ο Σεφέρης, δεν ξέρει πια πως να πεθάνει...  

(καθυστερημένο μεν, αλλά) Για την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων.

Ωδή, στην καλύτερή μου φίλη!

Αν εξαιρέσεις ότι την έχω κάνει παθητική καπνίστρια, δεν περνά και άσχημα μαζί μου.

Εννοείται ότι δεν άπλωσα ποτέ χέρι απάνω της. Κι ούτε την έχω μαλώσει ποτέ. Μέσα στα χάδια την έχω. Κάνουμε πρωί- βράδυ, τις υποχρεωτικές μας βόλτες. Δικαίωμά της. Κι ύστερα γυρίζουμε σπίτι και μαγειρεύουμε παρέα, αποκλειστικά για πάρτη της. Με τον καιρό, έγινε ο μυστικός δεσμός μου.

Δεν έχω μιλήσει σε άλλην με τόση τρυφερή αφοσίωση. Κι εκείνη με κοιτά με υγρά μάτια. Την αποκαλώ σιωπηλή πριγκίπισσα. Γιατί μια σπάνια συμπάθεια είναι διαλυμένη στο αίμα της και μεταγγίζεται στοργικά και στο δικό μου και, αυτόχρημα μου καταργεί τον εγωισμό. 

Τη φωνάζω Μελού. Για την ακρίβεια, έτσι την βάφτισε ο γιος μου. Επειδή έχει κάτι υπέροχα στίγματα σε γήινους τόνους «παστέλ». Μια κινούμενη κιμωλία. Και την πήρα 7 μηνών από τα αδέσποτα στο πάρκο της Νέας Φιλαδέλφειας. Την είχε πριν μια οικογένεια. Αλλά σύντομα τα παιδιά τη βαρέθηκαν, γιατί το να έχεις μια σκυλίτσα στο σπίτι δεν είναι παιχνίδι. Είναι ευθύνη. Πάλι καλά που την γύρισαν πίσω. Μου φαίνεται πως δεν θα ξεπεράσει ποτέ το τραύμα αυτής της εγκατάλειψης. Γιατί κάθε φορά που αρματώνω για τον Βορά, κλαίει γοερά πίσω από το αυτί μου μέχρι τα πρώτα διόδια. Μετά, κι αφού έχει πειστεί ότι δεν θα την αφήσω κάπου ενδιάμεσα, ξαπλώνει αυτοκρατορικά την κορμάρα της στο πίσω κάθισμα και ηρεμεί. Α, ρε Μελού, γυρίζω και της λέω τότε. Μέρα Πάσχα είσαι γεννημένη…

Στην παραλία της Αίγινας- το έχω δει με τα μάτια μου-μαζεύονται απεριποίητα και  ξαφνιασμένα, σκυλιά που τα έχουν παρατήσει άκαρδα και χωρίς καμία τύψη οι σκαφάτοι «κάτοχοί» τους κι αγναντεύουν λυπημένα το πέλαγος περιμένοντας. Ναι, έχω πειστεί τώρα γι΄ αυτό, τα σκυλιά λυπούνται. Η δικιά μου αναστενάζει θλιβερά και με ασήκωτο βάρος κάποιες φορές στον ύπνο της, σε ανάμνηση ποιος ξέρει ποιών παλαιών υποθέσεων. Ίσως θρηνεί ένα απροσδιόριστο κυτταρικό παρελθόν, όπου τριγύριζε στα βουνά αδάμαστη και ελεύθερη. Δεν πρόκειται όμως, να μου το πει ποτέ. Κρατά φυλαγμένα καλά τα μυστικά της. Γιατί έχει μια σοφία που συγγενεύει ή υπερβαίνει τα ανθρώπινα.  

Οι γάτες είναι άφιλες. Αυτή όμως, με εξανθρωπίζει. Καταλαβαίνει ότι έρχομαι σπίτι από δυό τετράγωνα μακριά και ορμάει ξύνοντας την εξώπορτα να με προϋπαντήσει. Κι όταν ξυπνάω το πρωί, πηγαίνει και κουρνιάζει ασφαλής και θριαμβευτικά στο μαξιλάρι μου.

Η αγάπη μας είναι αμοιβαία και δεν έχει μεσάζοντες, ούτε ξενοκοιτάγματα. Είμαστε αμοιβαία πιστοί. Εκείνη, αυτάρεσκα το ξέρει, αφού πρώτα με μυρίσει φιλύποπτα κάθε βράδυ. Έχουμε αφοσιωμένη σχέση, λέμε αφού. Και αυτή στηρίζεται στην ακατάλυτη δύναμη της συνήθειας. 

Το μόνο που ίσως δεν ξέρει-και δεν είμαι ακριβώς βέβαιος ούτε γι΄ αυτό, όταν την κοιτάω στα μάτια- είναι πόσο λυπάμαι προκαταβολικά που θα θρηνήσω κάποια στιγμή στον χρόνο, τον θάνατό της. Πόσο θα λυπηθώ τότε για όσα θα πάρει οριστικά μαζί της, παίρνοντας μαζί της για πάντα και ένα κομμάτι του φωτεινού εαυτού μου και λιγοστεύοντας και την άχαρη ζωή τη δική μου, σαν να προοικονομούμε κατά κάποιον τρόπο, ο ένας τον θάνατο του άλλου.

Συνηθισμένο μεσημέρι Παρασκευής…

Κλείνω την πόρτα να πεταχτώ στα γρήγορα για τσιγάρα μέχρι το Περίπτερο. Και, στην αναμονή του ασανσέρ, χωρίς να θέλω, ακούω την γειτόνισσα απέναντι να ρωτάει με ραγισμένη φωνή «Γιατί εσύ μ΄ αγάπησες ποτέ;».

Ώ ρε μάγκα μου σκέφτομαι. Ακόμα κι αν θέλεις να γλυτώσεις από τα δικά σου, γίνεσαι επίστρατος στην απόγνωση των άλλων…  

Κυριάκος Παπαδόπουλος! 

Το όνομά του, ήταν η τιμή του. Από αυτούς τους απερήφανους προγόνους του που όταν περάσαν απέναντι ούτε και νερό, (οι χαμούρες!) δεν τους δώσανε...
" Άνοιξα το στόμα του παιδιού που σπαρτάραγε κι έφτυσα το σάλιο μου για να το ξεδιψάσω" μου είπε ατάραχος ένα καλοκαίρι κάποιος καλός άνθρωπος Δεκαπενταύγουστο στη Μυτιλήνη...

Μεσ΄ του Αιγαίου τα νερά, λοιπόν,  Αγγέλοι φτερουγίζουν. Ανάμεσά τους απο χθες κι αυτός ο σεμνός Κυριάκος Παπαδόπουλος που έσωσε απ΄ τα φουρτουνιασμένα κύματα πάνω από 5.000 ψυχές. Γιατί το είχε στο κύτταρό του. Ρε, έχουμε βαρειές αντοχές, λέω! Κι αν είναι να χαθούμε, θα χαθούμε μέσα στην αιθρία!

https://www.youtube.com/watch?v=MynsurteujI

Δεν φταις εσύ. Η ματαιοδοξία σου τα φταίει... 

-Έγραψες ένα καλό κομμάτι...Γιατί ρε αγόρι μου δεν το υπογράφεις;

- Γιατί ρε αφεντικό, το ξέχασα…

Αυτά πάθαινα χρόνια μετά στις άλλες εφημερίδες όπου πέρασα.

Για μας που… πάθαμε Δημοσιογραφία στο «Βιετνάμ», στο παλαιό «ΠΟΝΤΙΚΙ», όπου βασίλευε η ανωνυμία, το όνομα ήταν δευτερεύον. Προείχε να υπερασπίζεσαι με την στάση σου, το κεκτημένο Ήθος και το καλό Όνομα του «μαγαζιού».

Υπό την έννοια αυτή, μάθαμε, πως η Δημοσιογραφία δεν είναι λειτούργημα, αλλά σκληρό επάγγελμα, που απαιτεί Ευθύνη. (Και, μεταξύ άλλων, δεν βγάζεις λεφτά από αυτήν τη γαμημένη…) Έτσι κάπως, ακόμα και με ένα μικρό σχόλιο που έμπαινε στο φύλο, ημπορούσα τότε να ανεβαίνω στου Γκύζη με τα πόδια απλήρωτος, αλλά δυο κατοστά ψηλότερος που ήμουνα κι εγώ εκεί Σόλωνος και Μασσαλίας.  

Γιατί τα λέω τώρα… Επειδή μια Κυρία, η Ρέα Βιτάλη, πήρε μια καλή συνέντευξη από τον –δεν λέω κανένα επίθετο, γατί ήμουν ακριβώς απάνω στα θεωρεία όταν ψάρωσε τα μπραβάκια της Χρυσής Αυγής στο γνωστό επεισόδιο με τον φελό τον Τατσόπουλο και κατέβηκα να του σφίξω μετά το χέρι- ε, ναι από αυτό το λιοντάρι τον Πύρρο Δήμα.

-Ανυπόληπτα μπραβάκια Πύρρο;

-Ναι ρε φίλε, όπως το λες! Ανυπόληπτα μπραβάκια…(σ.σ: το δήλωσε έτσι ακριβώς μετά)

Ήτανε όντως καλή συνέντευξη. Γεμάτη ανθρωπιά. Κι από μια δημοσιογράφο που φαίνεται πως υποφερτά ξέρει να διαχειρίζεται τη θεματολογία της. Και έγινε και αναπαραγωγή σε όλα τα Μέσα. Με πηγή το Protagon.gr, όπου εργάζεται η Κυρία Βιτάλη. Της κακοφάνηκε όμως που οι περισσότεροι, αναφέρανε μόνο το site ως πηγή, παραβλέποντας τ΄ όνομά της. Κι αμαύρωσε, κατά την γνώμη μου την ευγένειά της, με ένα πικρόχολο κείμενο, όπου επισήμαινε εκκωφαντικά την παράλειψη της ονομαστικής αναφοράς.

Δεν ξέρω πως θα το΄ λεγε κανείς, αλλά, εγώ στην πραγματική ζωή αυτά τα θεωρώ άκομψα πράγματα…

Υ.Γ: Θα πεθάνουμε ρε φίλε, μου λέει ένα καρντάσι μια φορά στο παληό ΠΟΝΤΙΚΙ και δεν θα μάθει κανείς ότι έχωμε γράψει μερικά από τα καλύτερα ρεπορτάζ στην "πιάτσα"! Αληθές... Αλλά, απ΄την άλλη, ε, και;   

Καμαρώστε τους… Και χωρίς διαμαρτυρίες παρακαλώ. Αυτούς στέλνουμε στη Βουλή με όλους τους, τους τίτλους… (Δελτίο Τύπου της ΝΔ, δεν φταίω...). 

Ο Τομεάρχης Υγείας της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Επικρατείας, κ. Βασίλης Οικονόμου, ο Αναπληρωτής Τομεάρχης Υγείας, βουλευτής Αχαΐας, κ. Ιάσονας Φωτήλας, η Τομεάρχης Παιδείας, Έρευνας & Θρησκευμάτων, βουλευτής Επικρατείας, κ. Νίκη Κεραμέως, η Τομεάρχης Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων, βουλευτής Σερρών, κ. Φωτεινή Αραμπατζή και η Αναπληρώτρια Τομεάρχης Πολιτισμού & Αθλητισμού, βουλευτής Β’ Αθηνών, κ. Άννα Καραμανλή, με αφορμή την σημερινή παγκόσμια ημέρα κατά της παχυσαρκίας, έκαναν την ακόλουθη δήλωση:

«Ανησυχητική για τη δημόσια υγεία η αύξηση της παχυσαρκίας παγκοσμίως, αλλά και στη χώρα μας. Αναζητείται το Εθνικό Σχέδιο Δράσης».

Σχόλιο: Για τα παιδάκια που πεινάνε στα σχολεία έχετε κάποια πρόταση ρε ατάλαντοι; Όπως θα΄ λεγε κι ένας φίλος ψαράς στην Καστοριά, ο αγνός και μάγκας κυρ-  Στράτος «Ο Κώλος μας βρακί δεν είχε, η ψωλή μας γραβάτες γύρευε»…

Ώστε παχυσαρκία, έ;.. Κι άμα τους πεις αυτούς ότι δεν έχει ο κόσμος δουλειά και μεροκάματο, ξεροβήχουν….

Επιστρέφοντας σπίτι…

Την πολιτική, αν δεν έχεις κάποιο,- υποτυπώδες έστω…- πρόγραμμα, δεν την μαθαίνεις εν κινήσει. Γιατί τότε, τα δύστροπα γεγονότα σε ξεπερνάνε. Στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα, δεν υπάρχουν και πολλά που θα μας έκαναν σοφότερους.

Επιστρώσεις στην αβεβαιότητα και τη στεναχώρια μας προστίθενται. Κατά τα άλλα, όλα είναι κουκιά μετρημένα. Βγήκαμε από τα Μνημόνια, αλλά όχι από την κρίση. Το μαρτυρούν η υποτονική παραγωγικότητα και οι χαμηλές επιδόσεις της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Κι άμε τώρα να δανειστείς απ΄τις αγορές... 

Θέματα σπουδαία, όπως ας πούμε, η ανάπτυξη εγχώριας βιομηχανίας-το περιβόητο νέο παραγωγικό πρότυπο που ακόμα (κατα)ζητείται…- ο χωροταξικός σχεδιασμός, το οξύ δημογραφικό που συνιστά μείζονα μεταβλητή εθνικής ισχύος, η διαχείριση των υδάτινων πόρων, η αγροτική παραγωγή, η κτηνοτροφία, η επεξεργασία των σκουπιδιών, η πολιτική για το φάρμακο που μας έχει κοστίσει τον κούκο για αηδόνι, για να περιοριστώ σε αυτά, απουσιάζουν από τον δημόσιο διάλογο.

Αντ΄ αυτών, το πάνω χέρι έχουνε πάρει οι προσβολές και οι αναιδείς προσωπικές επιθέσεις επειδή ακριβώς (και) ο νέος δικομματισμός, παίζει στην ίδια πλευρά του γηπέδου και οι διαφορές είναι ανάγκη να επινοούνται, αφού επί της ουσίας δεν υπάρχουν.

Ούτε καν μια στοιχειώδης ευπρέπεια, λίγη ευγένεια στο Πρόσωπο του Άλλου ρε αδερφέ. Κι όπου τη συναντάς, είναι εξαίρεση…

Δυσάρεστο, ίσως, για κάποιους, αλλά μόνο το ΚΚΕ- ναι αυτό το ΚΚΕ με τις συγκινητικές αρετές του αλλά και τις βαρειές αντινομίες του- κάνει Αντιπολίτευση Αρχών.

Μετανοιώνω, εκ των υστέρων, που «σκοτώθηκα» στην αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών με τον τότε υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου το «μακρυνό» 2009, ο οποίος λίγα λεπτά νωρίτερα, είχε παραδεχθεί αφοπλιστικά από το βήμα πως «δυστυχώς το μόνο εθνικό σχέδιο που διαθέτουμε, είναι το σχέδιο των δανειστών». (σ.σ: Παρεμπιπτόντως, εκείνη την ώρα, αν δεν με είχε σχεδόν σύρει έξω από την αίθουσα τραβώντας με από το πέτο για να μου πει «τι κάνεις ρε; Έλα στα συγκαλά σου!», ο αδερφός και άξιος συνάδελφος Γ. Τ ίσως και να είχα χάσει τη δουλειά μου νωρίτερα. Με γλύτωσε από το να έχω το φωτοστέφανο του ηλιθίου…).

Η χώρα συνοπτικά, παραπαίει. Δίχως ζωτικές προβολές στο μέλλον, χωρίς βάσιμες διεκδικήσεις και ιεραρχημένους στόχους, χωρίς προτεραιότητες. Στην κόπωσή μας, που ακόμη κι αυτή έχει παληώσει, για τους «προηγούμενους» στηρίζονται οι κάθε «επόμενοι». Αλλά, τώρα πια, χωρίς ελπίδα. Και γι΄ αυτό τα παιδιά μας και ό,τι καλύτερο έχωμε, παίρνουν των ομματιών τους…  

Άμα σταματήσεις δέκα ανθρώπους στον δρόμο και τους ρωτήσεις τι πρόγραμμα έχει η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος, οι… ένδεκα θα σηκώσουν αμήχανα τους ώμους.

Πως θα αντιμετωπιστεί το αβάσταγο-δημόσιο και ιδιωτικό- χρέος, η «βόμβα» κατά τα δημοσιογραφικά κλισέ, του ασφαλιστικού, το χαώδες φορολογικό σύστημα που επιτρέπει σε κάθε αγύρτη να χλευάζει εμάς που αιμορραγούμε καθημερινά μπροστά στο ταμείο του Έφορα, η πολυνομία και η κακονομία, το ανυπέρβλητο Δημόσιο, όπου ό,τι λειτουργεί οφείλεται στο κινητήριο Φιλότιμο των (λοιδορούμενων) υπαλλήλων του, οι καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης και η μετατροπή της Παιδείας σε λίκνο της Γνώσης;

Οι απλοί άνθρωποι μιλάνε και προβληματίζονται και ερίζουν γι΄ αυτά στα «καφενεία της Επικράτειας», όπως έγραφε κι ένας παληός.  

Μονάχα η πολιτική… «ελίτ» της χώρας καθεύδει. Γιατί, όπως μου έλεγε ο σοφός και επιγραμματικός παππούς μου που μίλαγε κυρίως με παροιμίες «όταν ο Θεός θέλει να χαθούν τα μυρμήγκια, τους δίνει φτερά και πετάνε».

Αυτοί οι ανεκδιήγητοι τύποι, υπακούοντας όπως συμβαίνει παντού στον πλανήτη, στα κελεύσματα και τις σκαιές υποδείξεις των Τραπεζών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, βαφτίζουν με ανυπόφορη ευκολία, «λαϊκισμό» κάθε αίτημα για κοινωνική Δικαιοσύνη που προβάλλουμε, μήπως και να μας γνέψει κι εμάς κάπως φιλικότερα αυτή η σύντομη ζωή.

Δεν έχουνε πάρει προφανώς χαμπάρι για τα υπόγεια ρεύματα που σαρώνουν τις κοινωνίες. Και νομίζουν πως θα τη γλυτώσουν φθηνά, με εύκολους αφορισμούς. Προφανώς και οι «αντισυστημικές» δυνάμεις, είναι μέρος του πιο σκληρού πυρήνα του συστήματος. Αλλά, αυτό, διόλου δεν τους ενοχλεί. Επειδή και αυτοί, είναι αναπόσπαστο μέρος του.

Η «δική» μας χούντα λόγου χάρη, παρέλαβε μια ανυπόληπτη Δεξιά γύρω στο 33% και την παρέδωσε «άσπιλη» και «αμόλυντη» (ντεμέκ) στα χέρια του… «Εθνάρχη» με κοντά 55% και 220 έδρες στο Κοινοβούλιο.

Δεν μας απομένει τίποτε άλλο, λέω, παρά η προσωπική στάση. Δεν είναι λίγο. Παράγεται συν τω χρόνω, συλλογικό ήθος. Κι αυτό, ίσως μπορέσει τελικά, να μας οδηγήσει κάπου.  

Ρε, πόσο χάλια είμαστε!..

Βάζει ένα αριστοτεχνικό γκολ αυτός ο Κωστάκης ( γιατί Κωστάκης είναι και δεν πρόκειται, δυστυχώς για το ποδόσφαιρό μας, ποτέ να γίνει Κώστας ή κάτι παραπάνω, επειδή βγάζει άκοπα λεφτά που δεν του αξίζουν...) ο Φορτούνης στο σημερινό "ντέρμπι" της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό.

Και παγαίνει στην κερκίδα των ΑΕΚτζήδων και τους φωνάζει προκλητικά, όπως το διαβάσαμε όλοι στα χείλη του "εγώ σας γαμώ"! Τι να γαμήσεις μωρέ χαϊδοκώλη... Δηλαδή, όταν ο Κούδας με όλη την άμυνα της ομάδας σου κρεμασμένη απάνω του, τους πέρασε όλους απ΄ τη σέντρα και κάτω και νίκησε-νίκησε λέμε!..- και τον μεγάλο Κελεσίδη και το΄ βαλε, τι θα΄ πρεπε να λέει; Πήγε το δικό μας "Κουδάκι", ο Θεός των φτωχών της Άνω Πόλης στη Σαλονίκη, και πανηγύριζε με τους συμπαίκτες του...

Ο φλώρος αυτός, (ο...Κωστάκης...) παρεμπιπτόντως, αντικαταστάθηκε γύρω στο 70΄ λεπτό κατάκοπος! Όταν ο Τερζανίδης με τον Σαράφη στις δικές τους δικέφαλες εποχές, χάρη στην προπόνηση του αείμνηστου Λες Σάνον, που έφερε το 4-4-2 στην ανυποψίαστη τότε Ελλάδα, παίρνανε μπρος μετά το 60ο λεπτό-όταν οι αντίπαλοι τα φτύνανε- και χάναν τα πρωταθλήματα από τα χουντικά πηλήκια και τα βδελυρά συστήματα του γαμημένου Λεκανοπέδιου... (Τα΄ χει πει αυτά ο τιμημένος και αθάνατος Πρόεδρός μας ο Γιώργος Παντελάκης...).

Δεν υπάρχουν άνθρωποι να βάλουνε μυαλό σε τέτοια παιδάκια όπως ο Φορτούνης. Γιατί, όπως σε όλα στη χώρα, δεν υπάρχει σύστημα. Κι έτσι κάπως, θεωρείται-και εδώ, ή κυρίως εδώ, θεωρείται το λοιπόν μαγκιά, ο ψευτοτσαμπουκάς και η αναίδεια.

Υ.Γ: Κι απ΄ την άλλη, έχεις φερ΄ ειπείν τα κορίτσια του πόλο -αλλά και τους άνδρες, όμως εδικά τις γυναίκες που βγήκανε τώρα παγκόσμιες-που δεν τις πληρώνουν ούτε τα οδοιπορικά και δεν έχουνε πισίνες να γυμναστούνε κι έτρεξε σύμπας ο πολιτικός κόσμος να δώσει συγχαρητήρια. Δεν υπάρχει τσίπα...

Ο Καφές και η (Νέα) Δημοκρατία...

Άρθρο της Έλενας Ακρίτα από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (04/10/2018)- ο πρόχειρος τίτλος δικός μας. 

"Λυπούμαι που το λέω, αλλά η εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung» ήρθε και μπήκε ανάμεσα σε ένα όμορφο ζευγάρι όπως η Μαρία Σπυράκη και ο Ζόραν Ζάεφ. Είναι ωραίος τρόπος τώρα αυτός να πετάγεσαι σαν την άντε μην πω, να διαλύσεις δυο οικογένειες; Αυτά καλό είναι να μη γίνονται, ιδίως όταν υπάρχουν παιδιά στη μέση, γνώμη μου.

Ήταν ένα θλιμμένο σούρουπο στις όμορφες..

Βρυξέλλες. Βαριά τα σύννεφα έσκυβαν πάνω στη μελαγχολική πόλη και μια ομίχλη σκέπαζε τα πάντα. Η κοκκινομάλλα Μαρία ένιωθε τα βλέφαρά της να γέρνουν απ" το μεροκάματο του τρόμου. Τα αμυγδαλωτά της μάτια πετάριζαν σαν τρομαγμένα πουλάκια. Οι κομψοί της αστράγαλοι έτρεμαν από την κούραση. Το μόνο που ήθελε ήταν να ξεκουραστεί έστω για λίγο, μόνο για λίγο. Όμως, για μια αγνή Ελληνοπούλα η δουλειά δεν σταματάει ποτέ. Πρέπει ν" αντέξεις, πρέπει να παλέψεις για την πατρίδα σου, πρέπει, Μαρία, πρέπει, σκέφτηκε κι έσφιξε τα δόντια.
Η μόνη λύση ήταν ένας δυνατός καφές, ό,τι καφές να "ναι, δεν ήταν δύσκολη σε κάτι τέτοια. Βολευόταν και με έναν espresso ristretto από χαρμάνι Νότιας Αμερικής με κόκκους robusta που αναπτύσσεται σε terroir υψομέτρου, με δυναμικό αρωματικό προφίλ κι έντονες γευστικές νότες καβουρδίσματος και φρούτων.

Τα ατίθασα κόκκινα μαλλιά της ήταν νοτισμένα από τη βροχή όταν μπήκε μέσα στο μικρό γραφικό καφέ. Το γκαρσόνι του μικρού γραφικού καφέ πήρε την παραγγελία, τη σημείωσε προσεκτικά, πήγε στην κουζίνα κι έκοψε τις φλέβες του. Εξ ου και άργησε λίγο το καφεδάκι.

Όταν ήρθε επιτέλους, πάει να τον πιει η Μαρία, κάνει μια έτσι με τον αγκώνα και κατά λάθος αδειάζει το φλιτζάνι στο ακριβό κοστούμι ενός γοητευτικού αγνώστου που στεκόταν δίπλα της. Ήταν ένας άνδρας ωραίος, ευαίσθητος και σκληρός μαζί, ένας άνδρας που όταν σ" έπαιρνε στην αγκαλιά του σε στροβίλιζε σε έναν τυφώνα ανεξέλεγκτου πάθους.
«Με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο» είπε ξέπνοα εκείνη.
Της χαμογέλασε.
«Ζόραν».
«Μαρία».

Δεν μίλησαν, δεν είπαν τίποτα… Μιλούσαν μόνο τα μάτια, μιλούσαν μόνο οι καρδιές… αυτές οι καρδιές που ξέρουν να αγαπούν, που ξέρουν να συγχωρούν και συμφωνίες, και Πρέσπες, και δημοψηφίσματα, και τα πάντα όλα. Ήταν η στιγμή που δυο μοναχικοί άνθρωποι συναντήθηκαν κι ύστερα χάθηκαν στην ομίχλη πιασμένοι χέρι χέρι. Όλα τα άλλα είναι ψέματα κι αθλιότητες ενός ζηλόφθονου κόσμου.

Υ.Γ. I" m too old for this shit. Αλήθεια τώρα". 

Άρθρο του Παναγιώτη N. Κρητικού *

Αγώνας, Ανένδοτος και Διμέτωπος κατά του νέου Διχασμού

Η ισχυροποίηση της Κεντροαριστεράς (Κέντρου) αποτελεί προϋπόθεση για την ισορροπία  της πορείας του τόπου.

Κυρίως αποτελεί Εθνική αναγκαιότητα για την αποτροπή της πόλωσης των δύο μονομάχων ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ, που εκπορεύεται με διχαστικούς όρους από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (άκριτα και ανιστόρητα ή με ιστορική γνώση;) υποχρεώνοντας σε αντιπαράθεση τη Ν.Δ.

Αυτή η πολιτική πρέπει να σταματήσει.

Η Εθνική συμφιλίωση που έκανε πράξη ο Ανδρέας Παπανδρέου  απειλείται. Απειλήθηκε και το βρώμικο 1989, με την ανίερη συμμαχία μεταξύ των ίδιων κομμάτων.

Απετράπη  χάρις στη νηφάλια στάση του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Στόχος ήταν ο διαμελισμός του ΠΑΣΟΚ. Τον ίδιο στόχο έχουν και τώρα  οι δύο νεομονομάχοι (ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ).

Η ισχυροποίηση του ΚΙΝΑΛ αποτελεί τον κυματοθραύστη του νέου διχασμού.

            Σ’ αυτό το διχαστικό λόγο υπάρχει ο λόγος της νηφαλιότητας, της Εθνικής συνεννόησης, του μέτρου και της ισορροπίας, ο οποίος εκφράζεται  από την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.

Η κ. Γεννηματά δεν διακρίνεται από βερμπαλισμό, και δημαγωγική έξαρση. Άλλωστε δεν της χρειάζονται. Έχει  στο DNA της το ρεαλισμό,  τη συναίσθηση της Εθνικής Ευθύνης και την εντιμότητα ενός Γιώργου Γεννηματά.

Έτσι, δεν είναι «μειονέκτημα» η συγγενική σχέση, αλλά πλεονέκτημα. Όποιος έχει αντίρρηση, να μας υποδείξει ένα τέτοιο λόγο και τέτοια υπεύθυνη στάση.

            Στόχος της Δημοκρατικής Παράταξης, δεν πρέπει να είναι ο δήθεν «αριστερός» Τσίπρας, αλλά η δεξιά, η καραδεξιά πολιτική η οποία ασκείται από την τρικομματική κυβέρνηση ΚΑΡΑΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (Καραμανλή-Ανεξαρτήτων Ελλήνων-ΣΥΡΙΖΑ).

Πρέπει το ΚΙΝΑΛ να αναδείξει το μεγάλο και ανεπανάληπτο πολιτικό, κοινωνικό, πατριωτικό και φιλολαϊκό έργο του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και το μεταρρυθμιστικό έργο του Κώστα Σημίτη.

            Άλλαξε όψη η χώρα στα χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η κοινωνία τότε χαμογελούσε. Σήμερα είναι σε γενική  κατάθλιψη.

Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να καταγγείλει, όλους τους επίορκους που με τις ελεεινές πράξεις τους, αμαύρωσαν την Παράταξη, πρόδωσαν τον Ηγέτη τους και καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του Λαού.

Ας ρίξουμε τώρα μερικές ματιές στην πρόσφατη ιστορία για να διδαχθούμε:

Ο κατακερματισμός του Κέντρου τη δεκαετία του 1950, κατέστησε την ΕΔΑ, το Μάιο του 1959, αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 24,42% και 72 έδρες. Χρειάστηκε επανασυσπείρωση  του κέντρου  υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, για να επανέλθει η μεν ΕΔΑ στα φυσικά της όρια (14%) (εκλογές της 29/10/1961), και η Ένωση Κέντρου αξιωματική Αντιπολίτευση, παρά την ασκηθείσα βία και νοθεία από το Καραμανλικό κράτος.

Χρειάστηκε στη συνέχεια Ανένδοτος Αγώνας εναντίον του αστυνομικού κράτους του Καραμανλισμού.

Ένας 73χρονος ηγέτης, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ηγήθηκε αυτού του αγώνα στο όνομα της αποκατάστασης της Αληθούς Δημοκρατίας. Ενέπνευσε τη νεολαία η οποία πρωτοπόρησε και οδήγησε στην ήττα του αυταρχικού κράτους στις 3 Νοεμβρίου 1963, και στο θρίαμβο της Δημοκρατίας στις 16 Φεβρουαρίου 1964.

            Αυτή την ιστορική διαδρομή οφείλει να έχει ως οδηγό του το ΚΙΝΑΛ και η ηγεσία του. Και να υψώσει σημαία Αντίστασης για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Γιατί και σήμερα η Δημοκρατία αλλοιώνεται, και υπονομεύεται. Η αληθής Δημοκρατία δεν υπάρχει. Τα κρούσματα αυταρχισμού στους θεσμούς (Δικαιοσύνη, Μ.Μ.Ε, Τύπος) είναι καθημερινά.

Πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι η Δημοκρατία δεν καταλύεται σήμερα από τα άρματα. Είναι πεπαλαιωμένη μέθοδος.

Καταλύεται δια της φαρμακείας (δηλητηρίασης).  Αυτή τη μέθοδο χρησιμοποιεί σήμερα η Κυβέρνηση η οποία εξελίσσεται σε καθεστώς.

            Ας διδαχθούμε από την Ιστορία μας, ας κινητοποιηθούμε όλοι. (Εξαιρούνται βεβαίως οι τυχοδιώκτες, οι επίορκοι και κάποια αδέσποτα).

Ο αγώνας της Δημοκρατικής Παράταξης πρέπει να είναι Διμέτωπος και Ανένδοτος.

Ιδεολογικό του πρόσημο: Η προστασία του Λαού από το νέο διχασμό.

*Ο Παναγιώτης Κρητικός υπήρξε ιδρυτικό μέλος, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Β΄ Πειραιώς από το 1977 έως το 2004, και Αντιπρόεδρος της Βουλής.

 Από τον καλό συνάδελφο Λουκά Δημάκα έλαβα το παρακάτω μήνυμα το οποίο αναδημοσιεύεται αυθωρεί: 

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ.

Σας παρακαλώ θερμά, για ενημέρωση του κοινού σας, να προβάλετε από το ΜΜΕ που εργάζεσθε, την παρακάτω σημαντική είδηση καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος, με εξαιρετικούς συντελεστές. 

Πέραν της καλλιτεχνικής αξίας  θα ήθελα να λάβετε υπόψη ότι τα καθαρά κέρδη από την φιλόδοξη αυτή παράσταση στο ΗΡΩΔΕΙΟ, θα διατεθούν για την ενίσχυση του «Συλλόγου Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια. η ΦΛΟΓΑ», της οποίας τυγχάνω μέλος. 

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς 

ΛΟΥΚΑΣ ΔΗΜΑΚΑΣ , 

Δημοσιογράφος (6936776328)

----------------------------------------------------------------------

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ
του Βιτσέντζου Κορνάρου

ΗΡΩΔΕΙΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018 - 9.00 μ.μ.

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ, το αριστούργημα της κρητικής λογοτεχνίας, του Βιτσέντζου Κορνάρου θα παρουσιαστεί στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού την Κυριακή 7 Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία Ηλία Μαλανδρή και μουσική Χρήστου Λεοντή και Αντώνη Παπαγγελή, με μια μοναδική σύμπλευση κορυφαίων καλλιτεχνών, όπως ο Νικήτας Τσακίρογλου, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο Λευτέρης Ελευθερίου, αλλά και ο Ψαραντώνης με την Νίκη Ξυλούρη, πλαισιωμένοι από την Χορωδία Βυζαντινής Μουσικής «Τέττιξ» υπό την διεύθυνση του πρωτοψάλτη Γιώργου Ναούμ, και καταξιωμένους ηθοποιούς, μουσικούς και χορευτές.

Έργο χαρακτηριστικό της Αναγέννησης, γραμμένο πιθανότατα τον 16ο αιώνα, αποτελεί την ουσιαστική γέφυρα ανάμεσα στο αρχαίο δράμα και το αναγεννησιακό. Στη διάρκεια της πλοκής του, μέσα από το τελετουργικό της θρησκευτικής παράδοσης μετατρέπεται σε λαϊκό δρώμενο, χρησιμοποιώντας μοτίβα της λαϊκής

μουσικής.

Το έργο ανεβαίνει με πρωτοβουλία της Εταιρίας Φίλων Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, με την αιγίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Κρητικών Σωματείων και τη συνεργασία του The Greek Institute που εδρεύει στο Harvard στη Βοστώνη.

Τα καθαρά έσοδα που θα προκύψουν από την παράσταση θα διατεθούν από την Εταιρία Φίλων Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά στον Σύλλογο Γονέων Παιδιών με νεοπλασματική Ασθένεια «Φλόγα».

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία και επιμέλεια κειμένου: Ηλίας Μαλανδρής
Σκηνικά-Κουστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη
Μετάφραση Ιταλικού κειμένου: Σωτήρης Τσιμπίδας
Λυρική μετάφραση προλόγου και χορικών: Δρ Φώτιος Αποστολός
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Χαραλάμπους (Azad)
Διδασκαλία χορών: Γιώργος Φραγκάκης
Κινησιολογία: Βάσια Αγγελίδου
Ιταλικές Mάσκες: Κούλα Γαλιώνη
Φωτογραφίες: Γιούλη Γεωργαντίδου
Ηχοληψία: Δημήτρης Μπουρμπούλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστιάννα Μαvτζουράνη
Δημόσιες Σχέσεις & Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Entertain.gr

Ερμηνεύουν:

Ο Νικήτας Τσακίρογλου (Αβραάμ)
& η Δέσποινα Μπεμπεδέλη (Σάρρα)

Χρυσάνθη Γεωργαντίδου (Άντα)
Χριστιάννα Μαντζουράνη (Ταμάρ)
Νίκος Τσεργάς (Σιμπάν)
Κωνσταντίνος Φερεντούρος (Σώφερ)
Γρηγόρης Φρέσκος (Ισαάκ)

Σόλο Λύρα ο Ηλίας Τουσούνης

ο Λευτέρης Ελευθερίου (σε κείμενα Luigi Grotto)

Στον ρόλο του Αφηγητή ο Γρηγόρης Βαλτινός

Μουσικοί:

Βιολί: Βασίλης Ραψανιώτης
Τσέλο: Μιχάλης Πορφύρης
Τυμπάνια: Στράτος Σαμιώτης

Μουσική Ορατορίου:
Χρήστος Λεοντής
Αντώνης Παπαγγελής

Παραδοσιακή Μουσική:
Ψαραντώνης
Νίκη Ξυλούρη στο ρόλο του Άγγελου

Συμμετέχει η Χορωδία Βυζαντινής Μουσικής «Τέττιξ», υπό την διεύθυνση του πρωτοψάλτη Γιώργου Ναούμ

Ημέρα & ώρα: Κυριακή 7 Οκτωβρίου στις 21:00

Πληροφορίες: 212 1050020 & www.entertain.gr

Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr και στα ταμεία του Φεστιβάλ Αθηνών

Τιμές εισιτηρίων
Άνω διάζωμα: 15€
Ζώνη Γ': 25€
Ζώνη Β': 35€
Ζώνη Α': 45€
Διακεκριμένη: 65€
Εκπτωτικά εισιτήρια: 10€ (*)
(*) Τα εκπτωτικά εισιτήρια εκδίδονται στο Άνω Διάζωμα σε περιορισμένο αριθμό και αφορούν ΑΜΕΑ, φοιτητές και ανέργους (κατόχους κάρτα ανεργίας ΟΑΕΔ).

https://www.viva.gr/ti…/theatre/irodeio/i-thisia-tou-avraam/

Entertain.gr
www.floga.org.gr

Βιντεο από παρουσίαση στην ΕΡΤ
https://www.youtube.com/watch?v=YOAuw2cSztc&feature=share

ΠΕΡΙΛΗΨΗ  ΓΙΑ ΧΡΗΣΗ επίσης( εναλλακτικά)

"Η Θυσία του Αβραάμ", το αριστούργημα του Βιτσέντζου Κορνάρου, έρχεται στο Ηρώδειο την Κυριακή 7 Οκτωβρίου, με μια μοναδική σύμπλευση κορυφαίων συντελεστών όπως ο Νικήτας Τσακίρογλου, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο Λευτέρης Ελευθερίου, ο Ψαραντώνης και η Νίκη Ξυλούρη, πλαισιωμένοι από την Χορωδία Βυζαντινής μουσικής "Τέττιξ" υπό την διεύθυνση του Γιώργου Ναούμ και καταξιωμένους ηθοποιούς, μουσικούς και χορευτές.
 Την σκηνοθεσία και επιμέλεια κειμένου υπογράφει ο Ηλίας Μαλανδρής και την μουσική ο Χρήστος Λεοντής & ο Αντώνης Παπαγγελής.

Το έργο ανεβαίνει με πρωτοβουλία της Εταιρίας Φίλων Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, με την αιγίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Κρητικών Σωματείων και τη συνεργασία του The Greek Institute που εδρεύει στο Harvard στη Βοστώνη.

Τα καθαρά έσοδα που θα προκύψουν από την παράσταση θα διατεθούν από την Εταιρία Φίλων Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά στον ''Σύλλογο Γονέων Παιδιών με Nεοπλασματική Ασθένεια «Φλόγα»''.

Προπώληση μέσω του δικτύου της viva.gr


.

Η δήθεν επιχειρηματικότητα

Για το σκάνδαλο της Folli Follie που έχει αφήσει άναυδο τον κόσμο της αγοράς, έχουν γραφεί πολλά. Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση έγραψε στην «Καθημερινή» της Κυριακής, ο Κώστας Καλλίτσης.

«Στο σκάνδαλο Folli Follie υπάρχουν ενδιαφέρουσες πινελιές, όπως ότι ορκωτός εκτιμητής ήταν το ίδιο πρόσωπο σταθερά επί μία 25ετία περίπου. Ή, άλλη, ότι πρόεδρος της επιτροπής ελέγχου της εταιρείας είχε τοποθετηθεί ένας ηλικιωμένος κύριος, στενός συγγενής, εξαιρετικός γνώστης της οδοντιατρικής αλλά μάλλον όχι της λογιστικής. Υπάρχουν και γραφικές πινελιές, όπως ότι η Ε&Υ (η οποία εκλήθη να ελέγξει την εταιρική χρήση του 2017…) είχε χρίσει τον διευθύνοντα σύμβουλο της Folli σε «Επιχειρηματία της Χρονιάς», το 2015. Υπάρχει και η ουσία.

Και η ουσία είναι ότι ο πρώτος έλεγχος που έγινε από την Alvarez & Marsal δείχνει «μαύρη τρύπα» 1 δισ. δολ. στον τζίρο και 290 εκατ. δολ. στα ταμειακά διαθέσιμα της εταιρείας. Είτε η εταιρεία έχει λεηλατηθεί, είτε το επενδυτικό κοινό έχει λεηλατηθεί (αν οι επιτήδειοι, με ψεύτικα στοιχεία «φούσκωναν» την τιμή της μετοχής της και ξεφόρτωναν καραβιές μετοχών σε ανύποπτους επενδυτές επί πολλά έτη…), είτε και τα δύο ενδεχόμενα μαζί…

Πριν από δύο χρόνια έσκαγε η αλυσίδα Μαρινόπουλος με 823 καταστήματα, 12.500 μισθωτούς, 1,6 δισ. ευρώ τζίρο και 2.000 προμηθευτές. Οι τράπεζες, που υποτίθεται ότι επόπτευαν, ανέμελα και απλόχερα τη δάνειζαν, αποφεύγοντας να αναρωτηθούν το στοιχειώδες: Πώς είναι δυνατόν, μια εταιρεία που εισέπραττε τοις μετρητοίς αλλά πλήρωνε επί πιστώσει να φθάσει να έχει δάνεια ίσα με μία μονάδα του ΑΕΠ της χώρας (1,8 δισ. ευρώ); Και γιατί, αφού η εταιρεία δεν δημοσίευε ισολογισμό επί 3 συναπτά έτη, αυτές έκαναν στραβά μάτια και συνέχιζαν να της δίνουν δάνεια. Η εταιρεία είχε λεηλατηθεί. Και οι τράπεζες –ας το πούμε κομψά– είχαν αποδειχτεί ανίκανες να το εμποδίσουν...

Θέλω να είμαι σαφής: Στη χώρα, υπάρχουν επιχειρηματίες που προσδίδουν ουσιαστικό περιεχόμενο στην έννοια της υγιούς επιχειρηματικότητας, που αναζητούν την καινοτομία, αγωνίζονται μέσα σε περιβάλλον ανταγωνιστικό (δεν ζητούν ούτε προστάτες ούτε προστασία από αυτό…), σέβονται τον κόσμο της μισθωτής εργασίας και τηρούν τη νομοθεσία.

Υπάρχει, ωστόσο, και ένα βαριά άρρωστο, δήθεν επιχειρηματικό σύστημα, κακομαθημένο από κυβερνήσεις, τράπεζες, δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης. Η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει ότι υπάρχουν και λειτουργούν εκείνοι οι θεσμοί που διακρίνουν την ήρα από το στάρι, ώστε να μπορεί να ανασαίνει και αναπτύσσεται η υγιής επιχειρηματικότητα και να αποδυναμώνεται το άρρωστο σύστημα.

Μεταξύ άλλων, στοιχειώδες προς τούτο θα ήταν, τα οικονομικά και, ειδικότερα, τα χρηματιστηριακά εγκλήματα να διαλευκαίνονται με ταχύτατες διαδικασίες (αυτό θα πετύχαινε ο θεσμός του Δικαστή της Κεφαλαιαγοράς, που είχε προτείνει ο Στ. Θωμαδάκης πριν από 20 χρόνια...) κι όσοι αποδεικνύονται ένοχοι να τιμωρούνται με ακραία αυστηρότητα. Δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η λεηλασία επιχειρήσεων και επενδυτών παραμένει έγκλημα χωρίς τιμωρία. Βλέπετε, δεν υπήρξε σχετική πρόβλεψη στα μνημόνια…».

Αλέξανδρος Νικολαΐδης: «Να μην ξαναδούν οι φασίστες ποτέ από μέσα τη Βουλή»

Ο αθλητής Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, όντας ένας από τους σημαντικότερους στη σύγχρονη αθλητική Ελλάδα. Αργυρός Ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και του Πεκίνου, σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στο Λονδίνο το 2012, πρώτος λαμπαδηδρόμος το 2008 στην Αρχαία Ολυμπία.

Ο Θεσσαλονικιός πρωταθλητής απέδειξε επίσης μέσα στα ταπί το μέταλλο από το οποίο είναι φτιαγμένος, όταν στον προημιτελικό των Αγώνων του Σίδνεϊ έσπασε το πόδι του και εκείνη η κραυγή «έσπασε, μαμά, έσπασε» έκανε όσους έβλεπαν από την τηλεόραση να φέρουν ασυναίσθητα το χέρι στο πρόσωπο και να γουρλώσουν τα μάτια με απόγνωση.

Ο Αλέξανδρος έπεσε, όμως σηκώθηκε εκκωφαντικά. Με προσπάθεια, αγώνες, διακρίσεις και πεπεισμένος ότι μπορεί να ξεπεράσει οποιαδήποτε δυσκολία βρεθεί μπροστά του (…)

Σε πρόσφατο ρεπορτάζ του Guardian, αναλύθηκε το πώς μερικές φασιστικές ομάδες χρησιμοποιούν τις μικτές πολεμικές τέχνες για να στρατολογήσουν κόσμο. Γίνεται κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και στα μαχητικά αθλήματα;

«Εγώ μπορώ να μιλήσω για τον δικό μου το χώρο και το δικό μου το άθλημα. Στα υπόλοιπα αθλήματα θα ήθελα να μην συμβαίνει και θέλω να πιστεύω ότι δεν συμβαίνει. Το δικό μας το άθλημα όμως είναι πολύ διαφορετικό από τις υπόλοιπες πολεμικές τέχνες. Το ταε κβο ντό είναι μαζί με το τζούντο η μοναδική πολεμική τέχνη που φοράει την άσπρη στολή του Ολυμπιακού αθλήματος και δεν είναι τυχαίο το ότι επιλέχθηκε να είναι σε αυτά. Διδάσκει πολύ περισσότερο τον σεβασμό στον αντίπαλο παρά το να είσαι βίαιος και δεν πλάθει τέτοιους χαρακτήρες. Σε εμάς οι χαρακτήρες που θέλουν να μπλέξουν σε φασαρίες ή να χρησιμοποιήσουν αθέμιτα τις πολεμικές τέχνες έρχονται και διαμορφώνονται, γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Το έχω ακούσει κι εγώ ότι συμβαίνει στο εξωτερικό. Τώρα για τις φασιστικές οργανώσεις, δεν νομίζω ότι το μοναδικό πρόβλημα είναι οι πολεμικές τέχνες που μαθαίνουν. Νομίζω το φασιστικό πρόβλημα είναι ένα ευρύτερο στην Ευρώπη θέμα που πάει να μεγαλώσει πολύ περισσότερο και να δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα. Ελπίζω ο κόσμος να ξυπνήσει όσο γίνεται πιο νωρίς και να κάνει το καθήκον του απέναντί τους».

Είχες μιλήσει με ανάρτησή σου στο twitter για τον αυθεντικό, τον σιχαμένο φασισμό που έχουμε βάλει στη Βουλή. Βλέπεις να γίνεται κάτι γι’ αυτό;

«Εσείς μιλάτε με περισσότερο κόσμο από ότι εγώ λόγω της ιδιότητάς σας. Για εμένα ευχής έργον είναι αυτοί οι άνθρωποι να μην ξαναδούν ποτέ από μέσα τη Βουλή και νομίζω του κάθε ανθρώπου που θέλει να σέβεται τη γνώμη και τον τρόπο σκέψης του. Οι ρητορικές βίας και όλα αυτά που πρεσβεύουν αυτά τα κόμματα κι αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με τη σύγχρονη κοινωνία και μόνο πίσω μας πάνε σαν ανθρώπους, σε έναν κόσμο που συνεχώς εξελίσσεται και ανοίγει τις αγκαλιές του για όλους».

Υπάρχει μια φουρνιά αθλητών που δείχνει να διαφέρει, είχες αναφερθεί και εσύ σχετικά στη συνέντευξη του Γιώργου Μπαντή στο gazzetta.gr, όμως ίσως παραμένει μειοψηφία. Θεωρείς ότι πολλοί αθλητές φοβούνται να πουν αυτά που πραγματικά νιώθουν;

«Ναι. Καταρχήν να πω πολλά συγχαρητήρια στον συγκεκριμένο γιατί δείχνει για μένα τεράστιο επίπεδο. Όχι μόνο για το γεγονός ότι πιστεύει όλα αυτά που είπε, αλλά και για το γεγονός ότι τα είπε. Γιατί πολύς κόσμος πάει με την πεπατημένη και φοβάται να μην θίξει πρόσωπα, καταστάσεις αλλά και νοοτροπίες αυτή τη στιγμή στη σύγχρονη Ελλάδα. Είναι ένα πολύ μεγάλο παράδειγμα ο συγκεκριμένος αθλητής, όπως και άλλοι. Για παράδειγμα ο Άκης Καλλινικίδης στο μπάσκετ, που τον παρακολουθώ πάρα πολύ στενά τι λέει, αλλά και άλλοι αθλητές. Νομίζω ότι δεν έχουμε την ευθύνη να εξωτερικεύουμε την άποψή μας για να την ακούν όλοι, αλλά έχουμε το δικαίωμα. Και όσο περισσότερο χρησιμοποιείς αυτό το δικαίωμα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να ανοίξεις κάποια μυαλά και αν τους κάνεις να δουν τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο».

Πηγή: gazzetta.gr

Δημοσιογραφάρες! 

Διαβάζω έναν απο αυτούς τους περισπούδαστους μεγαλοδημοσιογράφους που δηλώνει με αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα και ακλόνητη αυταρέσκεια πως έχει δώσει τις εξετάσεις του και ότι δεν έχει να αποδείξει τίποτε πλέον.

Και θυμάμαι χαμογελώντας το Αφεντικό, να λέει λίγα μόλις χρόνια πριν: "πάρε τα χειρόγραφα του Μαλάκα και κάν΄ τα διαβάζονται"...

Ε, κάποιας φάρσας είμαστε όλοι μέρος. Απλώς, στην σειρά μας, μας τύχανε αυτοί...

Noor One...

Αν έκανε κάτι απτό ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι μετρίασε στο ποδόσφαιρο τη νοσηρότητα και τον βούρκο που καθιέρωσε το άθλιο σύστημα του Ολυμπιακού. Φάνηκε αυτό όταν ο ΠΑΟΚ και η  ΑΕΚ, βγήκανε φέτος στα ευρωπαϊκά παιχνίδια και μας εκπροσωπήσανε επάξια, και καλές ομάδες όπως ο Ατρόμητος και ο Αστέρας χάσανε για πλάκα γιατί ήτανε ανέτοιμες. Πάλι εξαιτίας του γαύρου!

Όλα τα λεφτά αυτοί οι βρωμιάρηδες στην αυλή τους τα θέλανε, αδιαφορώντας για την γενική ακμή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτοί οι αχρείοι, που βολεύονται με κάτι χαϊδοκώληδες τύπου «κυρ Σάββα» και κάτι πεταμένα και προσκυνημένα γλεντίσματα, που δεν θέλω να πω ούτε καν τ΄ όνομα τους γιατί αηδιάζω και, γιατί εμείς τα ΠΑΟΚια είμαστε βαρειά υπερήφανοι ανθρώποι.

«Να κάνετε μεταγραφές» έλεγε αυτός ο γελοίος «κυρ- Σάββας» που θεωρεί τιμή να… «χαλαρώνει» το εκάστοτε αφεντικό…

Ε, τελείωσε πια το σύστημα του «φαταούλα» με το οποίο κανένας δεν τολμούσε να τα βάλλει, επειδή ήταν το pay roll βαρύ κι επειδή όπου δεν έπεφτε ξύλο, έπεφτε ακόμη βαρύτερη ράβδος. Έχω άποψη. Δεν τα λέω στα χαμένα.

Όταν αυτός ο πλαδαρός μπουχέσας που δηλώνει εκπρόσωπος «τύπου» ήρθε με τα μπραβάκια του παρέα κάτω στην Αγίας Άννης για να μας απειλήσει, παρκάραμε για κάνα μήνα τα αυτοκίνητά μας, διακόσα μέτρα παρακάτω… 

Λέω εγώ τώρα... 

Για το χθεσινό Δημοψήφισμα στα Σκόπια, μπορεί κανείς να βρει στο διαδίκτυο εξαιρετικές αναλύσεις από αυτούς που ξέρουν.

Περιορίζομαι να εντοπίσω ένα απλό στοιχείο: Επειδή στη χώρα η εξωτερική πολιτική είναι αποτέλεσμα ευκαιριακών "εμπνεύσεων" και κυρίως πιέσεων από τον λεγόμενο "διεθνή παράγοντα" και όχι διακομματικής συμφωνίας για τα μακρόπνοα στρατηγικά μας συμφέροντα, δεν ασκείται με τον δέοντα επαγγελματισμό και με κρύο αίμα.

Είμαστε εξ΄ αυτού νομίζω έρμαιο των διαθέσεων ή του μαξιμαλισμού των άλλων.