Βάλαμε για τη ημέρα των ζώων… Να γράψουμε κάτι και για την ημέρα των ζωντανών. Απελευθέρωση, για, τέτοιες μέρες το ΄ 44… (Το είχα γράψει στα edrana τον Μάρτη του 2009)

Ένας Χόντος η χαρά μου...ή Βαδίζω και παρατηρώ μ΄ αυτήν την ερημιά μου

Βάδιζα χθες το απόγεμα, μετά απο καιρό στο ασυνάρτητο κέντρο της πόλης. Αδιάφορος κι αμέριμνος, σαν παρατηρητής. Θωρώ δυό ζουμερές σαρανταπεντάρες που πήγαιναν αγκαζέ με βήμα ανυπόμονο και μάτι λεπίδι-είναι όλεθρος να υποτιμάς τέτοιες μαργιόλες...

"Α, τι ωραίος Χόντος!" θαύμασε η μια γυρνώντας ανάλαφρα στη μεριά της αλληνής.
Γυρνώ και στέκω κι εγώ. Είμαι στην οδό Μέρλιν κι αντικρίζω ένα θεαματικό μαγαζί καλλυντικών, εκεί όπου υπάρχει, για τους τύπους λέω περισσότερο, γιατί δεν ταιριάζει τώρα πια, μια ακατανόητη εικαστική σύνθεση με τα επεξηγηματικά λόγια

"1941-1944 Εδώ ήταν το κολαστήριο της Γκεστάπο".

Kι από κάτω η Σέκερη...

Έκατσα και το φιλοσόφησα...

Μήπως ρε παιδιά να το αποσύρουμε το «θέμα»;

Μη πανικοβάλλεται δηλαδή αναίτια ο κόσμος και νομίζει οτι εκεί μέσα γίνονταν τίποτε αποτρόπαια "φαίης λίφτινγκ"...

https://www.youtube.com/watch?v=lBWZjgIO7P4