Από τη σημερινή "Δημοκρατία" όπου εργάζομαι  

Οι ανοιχτοί λογαριασμοί που υπάρχουν στην Κουμουνδούρου και επιτείνονται εξαιτίας της αναβολής (και λόγω της πανδημίας, του Συνεδρίου) ανοίγουν στον ΣΥΡΙΖΑ τον ασκό του Αιόλου. Προσωπικές, ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές που δεν συζητήθηκαν εγκαίρως και τώρα εκκρεμούν, συνθέτουν πλέον ένα εξαιρετικά εύφλεκτο «χαρμάνι» που τροφοδοτεί απανωτά επεισόδια στο διαδίκτυο εκθέτοντας σε κοινή θέα ένα δυσάρεστο θέαμα το οποίο εν πολλοίς, αφήνει αδιάφορους τους χειμαζόμενους από την τριπλή κρίση (οικονομία, κορονοϊός, Ελληνοτουρκικά) πολίτες. Στο μεταξύ η αντιπολίτευση στις βαρειές κυβερνητικές αστοχίες, μπορεί (;) να περιμένει.  

Το τελευταίο διάστημα και μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, μαίνεται ένας ιδιότυπος πόλεμος ανάμεσα σε εσωκομματικές φατρίες που προϊδεάζουν για μια εξοντωτική εσωκομματική αναμέτρηση στην οποία κυοφορείται ήδη ο σπόρος μιας ραγδαίας επερχόμενης διάσπασης. Προς το παρόν, οι εχθροπραξίες περιορίζονται σε πρόθυμους «αναλώσιμους» και σε στελέχη «από τα κάτω ράφια» της κομματικής ιεραρχίας. Εντούτοις, δεν ξεφεύγει την προσοχή ότι οι τροχιοδεικτικές βολές φθάνουν στα ενδιαιτήματα της ηγεσίας και στρέφονται απευθείας στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος αποφεύγει την μετωπική σύγκρουση για όσο καιρό τουλάχιστον δεν βγαίνει κάποιος θαρραλέα απέναντί του σε τούτον τον ιδιότυπο πόλεμο φθοράς.

Στην ιστοσελίδα commonality.gr που απηχεί τις απόψεις της εσωκομματικής αντιπολίτευσης των «53+», εμφανίστηκαν χθες κείμενα οξείας κριτικής κατά της ηγεσίας στα οποία γίνεται λόγος για απροκάλυπτες καταστατικές παραβιάσεις-προκειμένου να εξηγηθεί το άνοιγμα προς την Κεντροαριστερά-και έλλειψη Δημοκρατίας στο κόμμα. Την ίδια στιγμή, ασκείται και έμμεση κριτική στην ηγεσία μέσω της επίθεσης στον Παύλο Πολάκη ο οποίος υποστηρίζει σταθερά ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ευθύνεται για το ρήγμα στην μεσαία τάξη που κόστισε εκλογικά.   

 Και τέλος, επαναλαμβάνεται η δυσανεξία του «ιστορικού ΣΥΡΙΖΑ» απέναντι στους φερέοικους του πρώην ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι κατά γενική ομολογία, μην έχοντας άλλη επιλογή στις κάλπες, κράτησαν παρ΄ ελπίδα όρθιο το κόμμα, όταν όλα έδειχνα να έχουν χαθεί, στις πρόσφατες εθνικές εκλογές.

«Θα τα δούμε όλα αυτά, από την Δευτέρα» δηλώνουν στην «Δημοκρατία» αρμόδιες πηγές, αναγνωρίζοντας ότι το Συνέδριο –για την διεξαγωγή του οποίου πρυτανεύουν σκέψεις μικτής διεξαγωγής, ήτοι και δια ζώσης και δια ψηφιακού τρόπου…-δεν μπορεί πλέον να αναβάλλεται επ΄ αόριστον.  

Δέκτης αυτού του νοσηρού κλίματος που έχει αρχίσει να εγκαθίσταται πάνω από την Κουμουνδούρου ο Γραμματέας του Κόμματος Πάνος Σκουρλέτης, στηλίτευσε χθες («105.5 στο Κόκκινο») τα εκφυλιστικά φαινόμενα «ενός υποτιθέμενου διαλόγου ο οποίος έχει ανοίξει κυρίως στον χώρο του διαδικτύου, που μόνο διάλογος δεν είναι» και τόνισε ότι τα στελέχη του κόμματος πρέπει να επιβεβαιώσουν αυτό που γνωρίζει όλος ο κόσμος, ότι «είναι ένα κόμμα το οποίο ξέρει και συζητάει με όρους δημοκρατίας, αλληλεγγύης και συντροφικότητας».

Εν Θερμώ

Οι ανεπίσημες πληροφορίες για το περιεχόμενο της Συμφωνίας με την Αίγυπτο δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση το πανηγυρικό κλίμα που έσπευσαν να καλλιεργήσουν η κυβέρνηση και οι πρόθυμοι με το αζημίωτο- αγιογράφοι της.

Πηγές του ΥΠΕΞ σε μια προσπάθεια να προληφθούν οι αντιδράσεις έλεγαν πως «η παρούσα οριοθέτηση είναι τμηματική, δηλαδή αποτελεί τμήμα συνολικής οριοθέτησης μεταξύ των δύο χωρών» που θα ολοκληρωθεί σε μεταγενέστερο χρόνο. Στην παρούσα φάση, όπως προκύπτει από τον σχετικό χάρτη που δημοσιεύθηκε, η «τμηματική οριοθέτηση» αφορά στο δυτικό τμήμα των ΑΟΖ Ελλάδας-Αιγύπτου και ο απώτερος στόχος της, κάτι που με πρωτοφανή σπουδή επιδίωξε η κυβέρνηση, είναι, όπως αναγνώρισε ο Νίκος Δένδιας, να ακυρωθεί το τουρκολιβυκό σύμφωνο. Η άποψη δεν στερείται λογικής. Οι εκπτώσεις όμως που γίνονται όπως και στην περίπτωση της Συμφωνίας με την Ιταλία, ανοίγουν νέα προβληματικά μέτωπα.

Στον χάρτη αποτυπώνεται το γεγονός ότι η ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία αφήνει εκτός το Καστελόριζο, για το οποίο αναφέρεται προκειμένου να μετριαστούν οι αρνητικές εντυπώσεις, ότι θα υπάρξουν περαιτέρω διαπραγματεύσεις, αφού όπως διατυπώνεται ρητά στη συμφωνία και οι δύο πλευρές αναγνωρίζουν πως τα νησιά διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Η Συμφωνία όμως δεν περιλαμβάνει ούτε καν ολόκληρη την Ρόδο την οποία τέμνει ο 28ος μεσημβρινός προκειμένου να μην δυσαρεστηθεί η Τουρκία η οποία τον θεωρεί απαράβατο δυτικό όριο κυριαρχίας. Οριοθετώντας μια λειψή ζώνη δυτικά του 28ου μεσημβρινού, η Ελλάδα αναγνωρίζει δικαιώματα της Τουρκίας στην ανατολική πλευρά του. Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό επίσης ότι η Ελλάδα εγκαταλείπει την αρχή της μέσης γραμμής, πάγια ελληνική θέση, και παραχωρεί θαλάσσιες εκτάσεις στην Αίγυπτο το εύρος των οποίων μένει να αποσαφηνιστεί. Ομοίως άγνωστη προσώρας παραμένει η τύχη του νησιωτικού συμπλέγματος των Δωδεκανήσων και ειδικά των Κάσου και Καρπάθου. 

Αφήσαμε για το τέλος την σημαντικότερη πτυχή αυτής της Συμφωνίας που αφορά την Κρήτη. Εάν επαληθευτεί η (ανεπίσημη) πληροφορία πως η Ελλάδα αναγνώρισε ότι το μεγαλύτερη νησί της χώρας και ένα από τα μεγαλύτερα της Μεσογείου έχει μειωμένη επήρεια, (έστω κατά 10%)τότε τινάζεται στον αέρα η υπερασπιστική γραμμή όλων των ελληνικών κυβερνήσεων ότι τα νησιά του Αιγαίου διαθέτουν ακέραιη υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και θα μιλάμε για τη νέα «Κερκόπορτα» στην εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Δυό λόγια για τον… ανασχηματισμό

Θα μπορούσε να διαπιστώσει στερεότυπα κανείς ότι το… νέο κυβερνητικό σχήμα που ανακοίνωσε (με το ίδιο πάντα άδειο βλέμμα του ροφού…) ο Στέλιος Πέτσας ήταν κατώτερο των προσδοκιών και να καθαρίσει. Είναι άλλωστε φανερό σε όσους έχουν δυό δράμια μυαλό και δεν τρώνε ατελώνιστο το κουτόχορτο που σερβίρει η θηριώδης επικοινωνιακή προπαγάνδα, ότι η κυβέρνηση αυτή μπάζει από παντού. Πρόκειται συνοπτικά για μια πινακοθήκη αδιάφορων πολιτικών όπου απουσιάζει το ταλέντο και περισσεύει η ιδιοτέλεια. 

Ούτε ένας υπουργός στον χρόνο που πέρασε δεν έκανε κάτι της προκοπής, που αξίζει να μνημονεύουμε. Αντίθετα, οι περισσότεροι είτε βαρύνονται –στην καλύτερη περίπτωση…-με απραξία, είτε έχουν προλάβει να νομοθετήσουν μικρά και μεγαλύτερα εγκλήματα που ευνοούν με ταξικό και μεροληπτικό τρόπο τα ιδιωτικά συμφέροντα στα οποία αναφέρεται και από τα οποία χρηματοδοτείται η ΝΔ.

 Όσο για τους υφυπουργούς αν βρεθεί έστω ένας πολίτης που να θυμάται απέξω, όχι πολλά, δύο μόλις ονόματα από αυτό το «τσούρμο των αφανών» θα πρόκειται για φαινόμενο. Εδώ είναι απολύτως αδιάφοροι ακόμα και σε μας τους δημοσιογράφους, αφού δεν έχουνε αρμοδιότητες και χτυπάνε μύγες…
Εντούτοις αυτός ο ιδιότυπος ανασχηματισμός, που ακυρώνοντας τα πολιτικά ειωθότα... προαναγγέλθηκε, έχει την πολιτική σημασία του.

1. Είναι εκλογικός. Έχοντας κατά νου πάντα τον εκλογικό αιφνιδιασμό ο πρωθυπουργός αποφεύγει να ανακατέψει γενναία την τράπουλα, περιμένοντας τις εξελίξεις του Σεπτεμβρίου βασικά στο μέτωπο της πανδημίας. Το ξέρουν στο Μαξίμου πως εάν καθυστερήσουν οι εκλογές, το πράγμα από φθινόπωρο στην κοινωνία δεν θα μαζεύεται.
2. Μαρτυρά, όσο και αν αυτό ακούγεται φαινομενικά μόνο αντιφατικό, την αποκαλυπτική αδυναμία του Μητσοτάκη να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές, έρμαιο παραλυτικών ισορροπιών που επιβάλλουν στο εσωτερικό του κόμματος κραταιά τζάκια και φεουδάρχες
3. Το κλειδί βρίσκεται στην αναβάθμιση του Θεόδωρου Σκυλακάκη, ενός αγόγγυστου αχθοφόρου των επιδιώξεων της Οικογένειας και τώρα του Κυριάκου. Από τη θέση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, θα ελέγχει για λογαριασμό του πρωθυπουργού τη ροή του κοινοτικού χρήματος, δεδομένου ότι στην Ελλάδα, αν όλα πάνε καλά, υπολογίζεται να εισρεύσουν γύρω στα 50 δισ. ευρώ την προσεχή εφταετία (προϋπολογισμός και κοινοτικά ταμεία) και ο Μητσοτάκης δεν θέλει επ΄ ουδενί αυτά τα λεφτά να πέσουν σε ξένα χέρια. Καταλαβαινόμαστε όλοι θαρρώ… Όποιος διαθέτει το χρήμα σε τούτη την καθυστερημένη χώρα, διαμορφώνει ή καλύτερα αγοράζει και το πολιτικό κλίμα. Για σχέδιο ούτε λόγος...
4. Η αναβάθμιση του Παπαθανάση στο υπ. Ανάπτυξης και η τοποθέτηση του συντηρητικού και άκρως συστημικού καθηγητή Π. Τσακλόγλου στο Εργασίας, θα μπορούσαν να εκληφθούν και σαν «κίτρινες κάρτες» στους Άδωνη και Βρούτση που τα έχουν προκόψει, αλλά, δεν πρόκειται να έχουν ευεργετικά αποτέλεσμα καθόσον η πολιτική δεν αλλάζει. Συνιστούν συνοπτικά, μια έμμεση, μεν, αλλά υποκριτική αναγνώριση του Μαξίμου ότι οι συγκεκριμένοι υπουργοί, αντιστρόφως ανάλογα από την πληθωρική και άκρως ενοχλητική τηλεοπτική τους παρουσία, δεν τραβάνε.
5. Η μη πλήρωση της θέσης του υφυπουργού Δικαιοσύνης που παραιτήθηκε επειδή δεν… έκανε τίποτε και δεχόταν επίμονες και ανυπόφορες πιέσεις, όπως γράφηκε, από το σύστημα Μαρινάκη προκειμένου να κλείσει εξωδίκως πολύκροτες δικαστικές υποθέσεις, δείχνει ότι ο Κυριάκος διατηρεί τις σχέσεις του με τον κουμπάρο σε μια ισορροπία τρόμου. Αφήνει πάντως το θέμα για την ώρα να σέρνεται, μέχρι να σκεφτεί- αν σκεφτεί…- κάτι αποδοτικότερο (για την αφεντιά του, πάντα…). Επιπλέον ο Τσιάρας, θα επιδοθεί απερίσπαστος τώρα στις διώξεις των πολιτικών αντιπάλων.
6. Συνεχίζεται το άγος των Γενικών και Ειδικών Γραμματέων. Πρόκειται για θέσεις οι οποίες στον εγχώριο πολιτικό ανταγωνισμό, έχουν αμιγώς κομματικό χαρακτήρα και λειτουργούν σαν γραφεία προσλήψεων. Ήδη στον πρώτο χρόνο της, η ΝΔ βόλεψε πάνω από 2.800 μετακλητούς, ξεπερνώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος μέσα σε πέντε χρόνια είχε τοποθετήσει γύρω στους 2.700.
7. Δεν έχουμε σωσμό. Αν η κυοφορία τόσων εβδομάδων κατέληξε σε αυτό το οικτρό αποτέλεσμα, δεν είναι μονάχα ένδειξη δεινή λειψανδρίας ικανών στελεχών εντός της πολιτικής. Δείχνει τις περιορισμένες δυνατότητες της πολιτικής ελίτ που κινείται εντός του νεοφιλελεύθερου στρατοπέδου και απειλεί να μας συμπαρασύρει αύτανδρους στους αφρούς της αποτυχίας της.