Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Η απόλυτη ασφυξία. Η απέραντη Ντροπή!

Ισως, τελικά, να είχε δίκιο εκείνος ο φίλος μου που με άσχετη αφορμή, πρόσφατα, μου έλεγε φανερά προβληματισμένος και ψιθυριστά: «Γιώργο, τούτη η χώρα δεν έχει σωτηρία»...
Μια ανθρώπινη ζωή (μια ακόμα!) χάθηκε μέσα στον δίχως τέλος κύκλο της βίας. Ακόμα ένα θύμα της τρομοκρατίας... Ετυχε, αυτή τη φορά, να είναι μετανάστης. Πρόσφυγας... Κι «έτυχε» και αυτή τη φορά να είναι έφηβος. Ομως, δεν έτυχε (ούτε...) αυτή τη φορά να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
Κουβάρι θλιβερό οι σκέψεις, δύσκολα μπαίνουν σε μια σειρά... Να ξεκινήσω από εκείνο που ίσως είναι το περισσότερο απογοητευτικό: Οι Ελληνες της «ευαισθητοποίησης», της διαμαρτυρίας, της εναντίωσης στους κακούς ηγέτες, της αφ’ υψηλού επαναστατικότητας, της καταγγελίας και της μεταμοντέρνας κοινωνικής ιντερνετο-δικτύωσης, «εξαφανίστηκαν»! Δεν πάει πολύς καιρός που οι ... Μπλόγκερς συνεννοήθηκαν ακόμη και για αυτοοργάνωση δημόσιας εκδήλωσης διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, επειδή –λέει- οι Αρχές έκλεισαν έναν διαδικτυακό τόπο μέσω του οποίου «κατέβαζαν» τσάμπα κινηματογραφικές ταινίες, τραγούδια, ή δεν ξέρω άλλο τί... Δεν πάει πολύς καιρός που κίνημα μεγάλο σάρωσε την Αθήνα και τις άλλες πόλεις με αφορμή την εκτέλεση 15ωρονου μαθητή από αστυνομικές δυνάμεις, κάπου στα Εξάρχεια...
Τί έγινε παιδιά;
Φταίει που το τραγικά χαμένο θύμα, ο συνομήλικος του Αλέξανδρου δεν έχασε τη ζωή του στην πιο πολυσυζητημένη συνοικία της «επανάστασης», αλλά στα Πατήσια; Φταίει που δεν έφερε ελληνικό όνομα; Φταίει που δεν τον σκότωσε σφαίρα εκπροσώπου του Κράτους, αλλά βόμβα του σκοτεινού δικτύου της τρομοκρατίας;
Τί έγινε παιδιά; Η ευαισθητοποιημένη επαναστατικότητά μας, το «αυθόρμητο» των αντιδράσεών μας, το ανεξάντλητο των καταγγελιών μας, πού πήγαν;
Θλίψη... Θλίψη και οργή γι’ αυτή την «α λα καρτ» επίδειξη κινηματικών διαθέσεων...
Ενα παιδί έχασε τη ζωή του. Η αδερφούλα του χάνει το φως και την όποια παιδικότητα της είχε απομείνει. Κι η μάνα τους, ο πατέρας τους, έχασαν τα πάντα!
Δίπλα σ’ αυτές τις απώλειες, τις τραγικές και τις μέγιστες, προσθέστε παρακαλώ και την απώλεια (Οριστική; Δεν ξέρω, θα δείξει...) της ελπίδας ότι υπάρχει μέλλον αξιοπρέπειας. Αυτή η κοινωνία που εσχάτως αρέσκεται να δίνει εμφύλιες μάχες με λάφυρο την απάντηση στο ερώτημα «Αν γεννιέσαι ή αν γίνεσαι Ελληνας», ξέχασε πως πάνω απ’ όλα είναι το να είσαι Ανθρωπος...
Ετσι, λοιπόν, τί άλλο να συζητήσει κάποιος;
Οτι το Κράτος, αυτό το οποίο καταγγέλουν άπαντες (και όχι άδικα) βρέθηκε στην προκειμένη περίπτωση πιο μπροστά, με τις ανακοινώσεις –έστω αυτές!- για στήριξη των μελών της οικογένειας που γλύτωσαν από το θάνατο;
Οτι άπαντες δείξαμε να προσπερνούμε σχεδόν «σφυρίζοντας αδιάφορα» το εφιαλτικό για ανθρώπινες υπάρξεις σκηνικό που προηγήθηκε της δολοφονικής έκρηξης; Μια οικογένεια, προφανώς όχι η μοναδική, πρόσφυγες στη χώρα μας έψαχνε στα σκουπίδια για να βρει στηρίγματα επιβίωσης... Μια οικογένεια που εγκατέλειψε τη δική της χώρα, διότι οι γονείς ήθελαν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τις βόμβες που εκεί, καθημερινά σαρώνουν ζωές και όνειρα.
Ο αριθμός των θυμάτων της τρομοκρατίας αυξάνεται. Μαζί του, όμως, πολλαπλασιάζονται και οι θύτες. Η σιωπή είναι συνενοχή.
Και, δυστυχώς, δεν βλέπω πολλούς από μας να σπάνε αυτή τη σιωπή. Εδώ και τώρα. Μια για πάντα!...
Υ.Γ. Λιγότερο από 24 ώρες μετά την τραγωδία στα Πατήσια, ξεκίνησε στη Βουλή η συζήτηση για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Δεν βρέθηκε κάποιος να πει έστω μια κουβέντα για το παιδί που χάθηκε...

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Το άλλο με το ΔΝΤ το ξέρεις;

«Το Δου-Νου- Του,… το Δου- Νου- Του θα μας μπατάρει.
Σάπια βρεχάμενα, τσιμέντο και σκουριά.
Από νωρίς, δεξιά στη μάσκα την πλωριά,
κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει»
(Παράφραση του «Καραντί» από το «Πούσι» του Ν. Καββαδία-εκδ. Κέδρος 1979)

Άμα κάνεις τέτοιες μπλόφες, τι τους θέλεις τους εχθρούς;

Οι αποφάσεις που πήραν οι αρχηγοί των κρατών της ευρωζώνης για το ελληνικό πρόβλημα στέλνουν μοιραία τη χώρα στην άβολη αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κι από κει απευθείας στον ιστό της σημαίας, να κρεμόμαστε τρόπαιο, η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ.
Η Ελλάδα μπαίνει σε μια σκοτεινή περίοδο με ορατά και ενδεχόμενα όλα τα σενάρια: από την απλή αμερικανοποίηση, μέχρι τον πλήρη εξανδραποδισμό και την ομηρεία των πολυεθνικών κεφαλαίων και επιχειρήσεων και φυσικά με τις ανάλογες διευθετήσεις σε όλα τα εθνικά μέτωπα.
Αναρωτιέμαι ποιος ήταν ο λόγος που ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου λάμποντας από ικανοποίηση (σ.σ: όλοι γελούν με μένανε, γελώ κι εγώ ο καημένος…)προσπάθησε να μεταποιήσει αυτήν την αισχύνη σε εθνική επιτυχία, όταν το σπουδαιότερο που κατάφερε ήταν ανήμερα της εθνικής εξέγερσης να συνομολογήσει ότι η χώρα μπαίνει σε κηδεμονία.
Είναι γνωστό, ότι το ΔΝΤ, αυτή η ανυπόληπτη και ηθικά εξαχρειωμένη «Διεθνής των σαράφηδων» εφαρμόζει την ίδια λύση για κάθε πρόβλημα και οι χώρες απάνω από τις οποίες σαρωτικά πέρασε, γλύφουν ακόμα τις πληγές τους. Οι τοκογλύφοι αυτοί, που λειτουργούν υπό την καθοδήγηση του εκάστοτε υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, μεριμνούν αποκλειστικά για τα συμφέροντα των δανειστών αδιαφορώντας για τις κοινωνικές ερήμους που σκορπάνε στο διάβα τους και αυτό έχουν σκοπό να πράξουν και στην περίπτωσή μας.
Η Ουγγαρία πρόσφατα, για να αναλάβει ένα δάνειο 19 δις δολ, έδωσε γην και ύδωρ, παίρνοντας μέτρα ανάλογα με αυτά που ανακοίνωσε και όσα ακόμα δρομολογεί ο Παπανδρέου. Η Ρουμανία περνά τις χειρότερες στιγμές της, με τους ανέργους της να συνωστίζονται στα σκοτάδια της εξαθλίωσης (οι 10.000 απολυμένοι των σιδηροδρόμων ήταν ο προπομπός για τους 100.000 υπό απόλυση δημόσιους υπάλληλους) και στη Λετονία, την δεύτερη χώρα μετά την Ισλανδία που πτώχευσε για να χτυπήσει τις πόρτες του Ταμείου, είναι τόση η οργή του κόσμου, ώστε αν γίνονταν σήμερα εκλογές, κανένα κόμμα δεν θα έπιανε το 5% που είναι το όριο εισόδου στη Βουλή! Γιατί εμείς να έχουμε περισσότερες ελπίδες ότι θα τη βγάλουμε καθαρότερα αν φτάσουμε σε αυτήν την έσχατη κατάντια; Παιδεία, Υγεία, συγκοινωνίες, δημόσια αγαθά εν γένει και κρατική περιουσία θα βγούνε στο σφυρί για να ταΐσουν το θηρίο του χρέους, χωρίς καμιά ελπίδα να απαλλαγούμε από τον βραχνά.
Μια χώρα που δεν μπορεί να εξυπηρετεί τα δάνειά της και τρέχει λαχανιασμένη πίσω απο τους δανειστές της είναι ήδη χρεοκοπημένη σε πείσμα του Παπανδρέου που καλλιεργώντας μαζικά ψευδαισθήσεις δηλώνει ότι δεν θα επιτρέψει να πτωχεύσουμε. Βρισκόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο, από τον οποίον δεν πρόκειται να βγούμε με συμβατικές πολιτικές επιλογές και σκληρά μονεταριστικά μέτρα που στραγγίζουν τα αιώνια θύματα κι όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι από αλλού. Μόνο την τελευταία δεκαετία, όπως σημειώνει στις άκρως ενδιαφέρουσες αναλύσεις του στο «Ποντίκι» ο εξαιρετικός Δημήτρης Καζάκης, η Ελλάδα έχει πληρώσει μιάμιση φορά το χρέος της, ήτοι πάνω από 450 δις ευρώ, χωρίς να μπορέσει να απαλλαγεί από τον βρόγχο των χρωστικών.
Την ίδια στιγμή, πάνω από 200 δις επιχειρηματικά και κερδοκοπικά κεφάλαια, έχουν κάνει φτερά σε ξένες τράπεζες, όπου επίσης μια μικρή μειοψηφία αποταμιεύει ληστρικά και αδίστακτα τον πλούτο του ελληνικού λαού.
Η χώρα βρίσκεται πάλι σε σταυροδρόμι. Αλλά από τον τρόπο που θα σταθούμε όλοι μας, θα κριθεί αν εμείς και τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν σε τούτον τον τόπο ως ελεύθεροι πολίτες ή θα ξεπουληθούμε σκλάβοι στα ορυχεία της μισθωτής εργασίας χωρίς προσδοκίες από το μέλλον.
Στην απόφαση του Συμβουλίου των αρχηγών κρατών της Ευρωζώνης, μετά τα ευχολόγια και τις θερμές προτροπές στην ελληνική κυβέρνηση, τονίζεται αυστηρά, ότι:

Αχτούνγκ! Αχτούνγκ!

1. Ο μηχανισμός θα περιλαμβάνει μια ουσιαστική χρηματοδότηση από το ΔΝΤ και μια μεγαλύτερη χρηματοδότηση από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης, τα οποία δηλώνουν την ετοιμότητά τους να συνεισφέρουν με συντονισμένα διμερή δάνεια. Αυτός ο μηχανισμός θα πρέπει να θεωρείται ως έσχατη λύση όταν η χρηματοδότηση από τις αγορές είναι ανεπαρκής.
2. Οποιαδήποτε εκταμίευση αυτών των διμερών δανείων θα αποφασίζεται από τις χώρες μέλη της ευρωζώνης ομόφωνα και υπό αυστηρές προϋποθέσεις οι οποίες θα βασίζονται στην αξιολόγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
3. Στόχος αυτού του μηχανισμού δεν είναι να παράσχει χρηματοδότηση με τα επιτόκια του μέσου όρου της ευρωζώνης, αλλά να θεσπίσει κίνητρα για επιστροφή στη χρηματοδότηση από τις αγορές, το συντομότερο δυνατόν με τα κατάλληλα επιτόκια κινδύνου. Τα επιτόκια δεν θα είναι συμβατικά, δηλαδή δεν θα περιλαμβάνουν οποιοδήποτε στοιχείο στήριξης. Οι αποφάσεις γι αυτό το μηχανισμό θα λαμβάνονται σε πλήρη συμμόρφωση με το πλαίσιο της Συνθήκης και τις εθνικές νομοθεσίες.
Στην απόφαση αυτή που είναι γραμμένη από γερμανικό χέρι, υπογραμμίζεται εμφατικά η ανάγκη «να βελτιωθεί η οικονομική διακυβέρνηση στην Ε.Ε(…) και να αυξηθεί ο ρόλος της οικονομικής επιτήρησης (…)», ενώ συμπληρώνεται αυστηρά ότι «η επιτήρηση των οικονομικών και δημοσιονομικών κινδύνων και τα εργαλεία για την πρόληψή τους, συμπεριλαμβανομένης και της διαδικασίας περί υπερβολικού ελλείμματος θα πρέπει να ενισχυθούν. Χρειαζόμαστε ακόμα ένα ισχυρό πλαίσιο για την επίλυση κρίσεων με σεβασμό στην αρχή της υπευθυνότητας των κρατών μελών για τα δημοσιονομικά τους».

Οικονομική διακυβέρνηση αλά γερμανικά

Είναι προφανές ότι η Γερμανία, «απηυδισμένη» από τους «απερίσκεπτους και αμέριμνους» εταίρους αποφάσισε να βάλλει σιδερένιους κανόνες στο παιχνίδι, έχοντας επίγνωση ότι έτσι ανοίγει ο δρόμος για να έλθουν στο φως όλες οι δομικές ασυμμετρίες της Ε.Ε που οδηγούν σε μια Ευρώπη μια διαφορετικές ομάδες χωρών, η ομοιογένεια των οποίων θα προσδιορίζεται από το βαθμό ανάπτυξης, τον πληθωρισμό και κυρίως την δυνατότητα («υπευθυνότητα» την χαρακτηρίζει η απόφαση) να μη φορτώνεται για δανεικά στους άλλους!.. Κι αν θέλουμε να υποκύψουμε στη γοητεία του στερεότυπου, η γερμανίδα καγκελάριος Αγγελική Μέρκελ υπερασπίζεται σθεναρά αυτό που στην πραγματικότητα είναι οι συμπολίτες της Γερμανοί: μετριότητες με υψηλή κατάρτιση που πρέπει να αντέξουν και να επιβληθούν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Υπό το πρίσμα αυτό, ο δικός τους πατριωτισμός δεν εκφράζεται κυρίως με την τήρηση του Συντάγματος, αλλά αντικατοπτρίζεται στις πωλήσεις των εθνικών τους προϊόντων, ακόμα και με πρακτικές εξαγοράς ξένων πολιτικών, (βλέπε Daimler, Siemens) που στα συναλλακτικά τους ήθη θεωρούνται απολύτως θεμιτές.
Κάπως έτσι, οι Γερμανοί φτάσανε να θεωρούν εθνικό όνειδος έναν ρυθμό ανάπτυξης γύρω στο 2%, την ώρα που γύρω τους υπάρχει τόση προκλητική αφθονία.
Η περίπτωση των Ελλήνων για τους οποίους καταφέρονται τόσο προσβλητικά, λες και όλοι μαζί ενθυλακώσαμε τα κοινοτικά πακέτα ή θαρρείς και δεν συντηρούμε τα δικά τους πλεονάσματα, φαίνεται ότι θίγει αυτή την σκοτεινή πλευρά τους και ενεργοποιεί τον θυμό τους. Όποιος δεν μπορεί να κρατήσει κοινό ρυθμό, ας κατέβει μόνος του τα σκαλοπάτια της κοινωνικής καθόδου. Οι Γερμανοί, λέει η κ. Μέρκελ είναι αποφασισμένοι να κρατηθούν στα όρια της δικής τους οργανωμένης μετριότητας.

Το θέμα φυσικά είναι τι γίνεται με μας…

Η ψοφοδεής και ανήμπορη πολιτική τάξη της χώρας, με μικρές εξαιρέσεις, βεβαίως, μας πηγαίνει από ήττα σε ήττα, ανίκανη να οργανώσει ένα κράτος που θα έχει ζωτικές προβολές και αξιώσεις από το μέλλον και δεν θα τριγυρνά σαν καρπαζοεισπράκτορας στις ξένες στράτες, επαιτώντας επιείκεια και χρήμα.
Πήγε ο Παπανδρέου σαν αφελής πρόσκοπος κι έπαιξε λέει μπλόφα, εκβιάζοντας με προσφυγή στο ΔΝΤ στο οποίο φυσικά, κανένας δεν είχε πρόβλημα να μας στείλει μετά χαράς…
"Θέλαμε ένα ένσφαιρο περίστροφο στο τραπέζι» δικαιολογήθηκε ατάραχα ο πρωθυπουργός, που φαίνεται πως είτε υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του ως παίχτη, είτε εκτός από νέα επαχθή μέτρα, δένει τη χώρα στην σιγουριά των «εγγυήσεων» που του δίνουν οι ξένοι προστάτες.
Είναι λυπηρό, αλλά αληθές, ότι τώρα στη θύελλα όπου χρειάζεται ψύχραιμη αποτίμηση, αξιολόγηση των κινδύνων- ευκαιριών, προτεραιότητες και επειγόντως δράση, το ΠΑΣΟΚ με την αβάντα της ανύπαρκτης ουσιαστικά ΝΔ και του ξεσαλωμένου ΛΑ.Ο.Σ που συγκροτούν –αλλοίμονό μας…- το «μέτωπο εθνικής ευθύνης», κοιτάζει παγωμένο και παράλυτο το πρόσωπο της Μέδουσας, αφήνοντας τις τύχες της χώρας σε υπερατλαντικά χέρια. Το σκηνικό συμπληρώνει μια Αριστερά που δυσκολεύεται να βγει στον έξω κόσμο, με περιορισμένη αντίληψη για την ίδια την κοινωνία στην οποία απευθύνεται, κλειστοφοβική και κατάκοπη για να προτείνει ένα πειστικό σχέδιο πορείας.
Στη χειρότερη στιγμή μας, όπου έχει γκρεμιστεί με πάταγο το άθλιο μεταπολιτευτικό σύστημα, δεν μπορούμε να ξαναχτίσουμε το σπίτι μας με αυτά τα φθαρμένα υλικά. Το σημερινό πολιτικό προσωπικό, με τις γνωστές εξαιρέσεις, δεν μπορεί να εγγυηθεί ανατροπές και ρήξεις.
Οφείλουμε νομίζω να σταθμίσουμε για μια φορά ψύχραιμα και υπεύθυνα τα πράγματα. Και να δούμε ότι στο μπάρκο που ταξιδεύουμε είμαστε όλοι μαζί -δεν υπάρχει περίπτωση ατομικής σωτηρίας. Τουλάχιστον αν είναι να χαθούμε να το κάνουμε αξιοπρεπώς και έχοντας επίγνωση.
Μην ψάχνουμε υπαίτιους να μεταθέσουμε τις δικές μας ευθύνες.
Μόλις 350.000 ψυχές οι Ισλανδοί κι όμως δεν κάμφθηκαν απο τις απειλές και τον εκβιασμό κι αυτό κάτι λέει...

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Ελευθερία σαν θάνατος.

Μέρα εθνικού πανωλεθρίαμβου στις Βρυξέλλες, είδα μια καταγγελία που τη θεωρώ ενδιαφέρουσα, εξ ου και τη στέλνω σαν καραβάκι χάρτινο στο ηλεκτρονικό ποτάμι.

ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ ΒΙΑ VAI…

Πρόσφατα, συναδέλφισσα, μέλος του σωματείου που επέστρεψε από νόμιμη ιατρική άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό-ιδιοκτήτη της αλυσίδας καφετεριών VΙΑ VAI. Στις συναντήσεις που έγιναν με τους λογιστές της επιχείρησης, ώστε να τις αποδοθούν δεδουλευμένα, ένσημα και αποζημίωση, ο εργοδότης Στέλιος Καρέζος εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μάρτη, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο Καρέζος, αφού αντιλήφθηκε -δυσφορώντας- τη μαζική παρουσία μελών του σωματείου, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες με ψηφιακή κάμερα. Μετά από απαίτηση να σβήσει τις φωτογραφίες, σήκωσε την μπλούζα του κι επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του. Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και τα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις, ώστε να μη δεχθούν αντιμήνυση από τον Καρέζο (ο οποίος περίμενε απ’ έξω) κι οδηγηθούν όλοι στο αυτόφωρο. Ο Καρέζος καθ’ όλη τη διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση «Τώρα μπλέξατε»...
Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθυνόταν στο σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνό της.
Την κυβερνητική τρομοκρατία των οικονομικών μέτρων και της αστυνομικής καταστολής ακολουθεί χαμογελαστά η εργοδοτική τρομοκρατία της μείωσης μισθών, της ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας και της τραμπούκικης συμπεριφοράς απέναντι σε όποιον/α επιλέγει να παλέψει συλλογικά για τα αυτονόητα (πλήρη ασφάλιση, ένσημα, αποζημιώσεις, αξιοπρέπεια). Το παραπάνω γεγονός έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας απέναντι σε συνδικαλιστές βάσης το τελευταίο διάστημα και στους αναρίθμητους εργαζομένους που βιώνουν τέτοιες συνθήκες καθημερινά, τη στιγμή που οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές με τους παχυλούς μισθούς διοργανώνουν συνέδρια-φιέστες, προβάροντας υπουργικά κοστούμια.

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Πιστόλια και καρυοφίλια..

Το "πόκερ" δηλώσεων Ελλάδας-Γερμανίας συνεχίζεται. Ακούμε για "πιστόλια" στο τραπέζι, αλλά τα "χαρτιά" μένουν μισάνοιχτα. Παράδειγμα, ο υπαινιγμός Πάγκαλου ότι γερμανικές επιχειρήσεις και τράπεζες επωφελούνται από την ελληνική οικονομική κρίση. Σαν να λέμε, ότι προτιμούν να συμμετέχουν στο δανεισμό της Ελλάδα με επιτόκια "αγοράς" (υψηλά σπρεντ) παρά με "ευρωπαϊκούς όρους", όπως επιδιώκει ο πρωθυπουργός. Ας ανοίξει όμως τα χαρτιά του (προς εμάς) ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Ας ζητήσει από τον ΟΔΔΗΧ να ανακοινώσει τη σύνθεση των "δανειστών" της Ελλάδας, που αγόρασαν το δεκαετές κοινοπρακτικό ομόλογο ύψους 5 δισεκ ευρώ με επιτόκιο 6,3%. Να μάθουμε για παράδειγμα ποια γερμανικά κεφάλαια "επωφελήθηκαν" από το ομόλογο αλλά και γιατί, το 24,5% αυτού, αγοράστηκε από ξένα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία και όχι από ελληνικά..

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Καροτσάκια, αυτοκίνητα, αναπηρία, και φόρος πολυτελείας...

Ακούγοντας το βράδυ της Δευτέρας τον πρόεδρο της ΝΔ κ. Αντ. Σαμαρά να καταγγέλει στην αίθουσα της Ολομέλειας μια συγκεκριμένη κυβερνητική απόφαση, ως "ακραία, ανήθικη και αντικοινωνική", αισθάνθηκα αγανάκτηση. "Θεωρείτε" είπε ο κ. Σαμαράς απευθυνόμενος στα κυβερνητικά έδρανα, "ότι θα πρέπει να θεωρηθούν τα αναπηρικά καροτσάκια είδη πολυτελείας και να τα φορολογείτε και αυτά ανάλογα, λες και είναι πολυτελή αυτοκίνητα"... Προς επιβεβαίωση των λεγομένων του, μάλιστα, κατέθεσε στα πρακτικά της Βουλής σχετική απόφαση - διαμαρτυρία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων.
Οχι πως δεν είμαι συνηθισμένος από κατά καιρούς "ακραίες", "ανήθικες", ή και "αντικοινωνικές" αποφάσεις από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Οχι πως δεν φροντίζω να μην ... αιφνιδιάζομαι κάθε που βλέπω μια ακόμα τέτοια απόφαση μπροστά μου. Ωστόσο, αγανάκτησα. "Είναι δυνατόν;" αναρωτήθηκα σιωπηρά. "Είναι δυνατόν να υπήρξε άνθρωπος που να σκέφτηκε να συμπεριλάβει στα είδη πολυτελείας τα καροτσάκια των αναπήρων;;;
Την επομένη, χθες δηλαδή, πρωί πρωί, αναζήτησα το πειστήριο των λεγομένων Σαμαρά, μια και το Φορολογικό στο οποίο καταγγέλθηκε πως συμπεριελήφθη η επίμαχη διάταξη για τα "αναπηρικά καροτσάκια" δεν είχε ακόμα δημοσιοποιηθεί. Η στάση των κυβερνητικών στελεχών που άκουγαν σιωπηροί, δίχως να προχωρούν σε διάψευση, την καταγγελία του προέδρου της ΝΔ με είχαν πλέον πείσει για το νέο, σοβαρό Λάθος.
Ομως...
Η ανακοίνωση του Πανελλήνιου Συνδέσμου δεν μιλούσε για "αναπηρικά καροτσάκια". Εμπεριέχει διαμαρτυρία για το γεγονός ότι τα ανβαπηρικά αυτοκίνητα υπάγονται στα είδη φόρου πολυτελείας...
Φυσικά, το να θεωρείται το αναπηρικό, αυτοκίνητο "πολυτελείας" είναι τραγικό και μη ηθικό. Και φυσικά, πρέπει να αλλάξει ΑΜΕΣΑ ο σχεδιασμός και η σχετική διάταξη.
Το να εμφανίζεται, όμως, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να κατακεραυνώνει την κυβέρνηση για μια επιλογή που δεν υφίσταται, κάθε άλλο παρά κολακευτικό είναι για τον ίδιο προσωπικά και τους συμβούλους του: Είναι άλλο πράγμα το "αναπηρικό καροτσάκι" και άλλο, το "αναπηρικό αυτοκίνητο".
Ταυτόχρονα, είναι εξόχως απογοητευτικό (έως και ανησυχητικό) το να εμφανίζονται τα καθ' ύλην αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, ουσιαστικά να μην γνωρίζουν τί προβλέπει το νομοσχέδιό τους - το οποίο και χαρακτηρίζουν "επανάσταση", "τομή" κλπ. Διότι αν είχαν γνώση, απλά θα διέψευδαν τον πρόεδρο της ΝΔ την ίδια στιγμή της καταγγελίας. Δεν το έπραξαν...
Κρίμα...

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Και ευλόγησον την άμπελον ταύτην...

Ζωντανή απόδειξη ενός παρωχημένου κοσμοπολιτισμού και της εξαχρείωσης μιας ορισμένης πολιτικής αντίληψης που δεν γνωρίζει πια αρχές και όρια, ο Θεόδωρος Πάγκαλος.
Μιλά υποτιμητικά στην Αριστερά, επειδή ισχυρίζεται τάχα πως την ξέρει- τ΄ αρχίδια μου ξέρει, μόνο μηχανισμούς γνώρισε και φτύνει αναιδώς τις όρθιες στάσεις, ο "μεγάλος τραγουδιστής"- γι΄ αυτό και σκουπίζει τώρα στα γεράματα, ο τάλας, τα πόδια του Καρατζαφέρη...
Κανένας δεν ξέρει τι μας γράφει. Αλλά στην αποδρομή του, όφειλε να είνα σεμνότερος μιας και δεν μας έχει κάνει περήφανους για πολλά.
Χαίρομαι για το ΚΚΕ που αξιοπρεπώς του δίνει να καταλάβει, πως δεν τον θεωρεί συνομιλητή του.
...Αλλά που να καταλάβει...Ο τύπος, όπως και όλοι στο ΠΑΣΟΚ- με σημειωτέες εξαιρέσεις- τρελλαίνονται τώρα να συνομιλούν με την ακροδεξιά ...

Υ.Γ Απορώ...Τους έχουνε άραγε απο κάπου "κρατημένους";

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Γράμμος

Τόσο ψοφοδεής η πολιτική μας τάξη;
Τόσο ανίκανη να πει δυό λόγια της προκοπής τώρα που μας εκβιάζουν οι πιστωτές;
Τα υπόλοιπα γνωστά...
"Αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ θα σας έπαιρνε ο άνεμος!"- μου λέει ο κουμπάρος μου! "Ύπνος χωρίς όνειρα!".
Ε, τι να τον κάνω...Ακόμα και τα ξύλα τώρα αποκτήσανε σοφία.
Χαίρομαι παρόλα αυτά τις βεβαιότητές του
Εμάς όποιος μας παραστέκει,
μαύρα νερά-
χάνει το δίκιο του.
Κι απο τα λίγα που ξέρουμε έχουμε δρόμο ακόμα
μας γνέφουν τα επόμενα νέφη
σα να μη σταθήκαμε πουθενά
Έχοντας επίγνωση,
των κρύων εποχών,
Εμείς δεν θα παραδώσουμα τα όπλα μας, όπως οι άλλοι κλαίγοντας στη Βάρκιζα
Απο την ίδια ευγένεια κινώντας,
εμείς θα τσακιστούμε μόνοι μας στα βράχια
αδιαφορώντας διαφορετικά για την αθανασία
Ολότελα αν δεν τζακίσει κάτι\
δεν ημπορεί να πάει μπροστά ο κόσμος
Όμως αυτήν τη φορά θα πάρουμε μαζί μας και τους χαμάληδες.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Το καλό πράγμα αργεί να γίνει...

Στις 27 Ιανουαρίου 2010, το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ σε ανακοίνωσή του μεταξύ άλλων, και υπό τον τίτλο "Προγραμματισμός Δράσης", έλεγε: "Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ θα καλέσει τα μέλη της Ενωσης στην 1 η Τακτική Γενική Συνέλευση στο 1 ο δεκαήμερο του Μαρτίου, όπου και θα προτείνει χρονοδιάγραμμα ως τις εκλογές"...
Οσοι σπεύσουν να βγάλουν συμπεράσματα περί ασυνέπειας, ας συγκρατηθούν! Η ανακοίνωση δεν διευκρίνιζε ποίου έτους το πρώτο δεκαήμερο Μαρτίου θα κληθούν τα μέλη σε Γενική Συνέλευση...

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Δεν γιορτάζω, αγαπητή μου ΕΣΗΕΑ...

Διαβάζω στην ανακοίνωση της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, με αφορμή τη σαββατιάτικη (13/3) "γιορτή": "...Στο τέλος της γιορτής βέβαια όπως κάθε χρόνο, θα μοιραστούν τα δώρα στα παιδιά των μελών μας".
Χμμμ... "όπως κάθε χρόνο";
Συγχωρέστε με, αλλά "κάθε χρόνο" γιορτή δεν γινόταν Μάρτη μήνα, αλλά την περίοδο της πρωτοχρονιάς. 'Η κάνω λάθος; Και γιατί, παρακαλώ, φέτος γίνεται η γιορτή με ... πασχαλιάτικη καθυστέρηση; Μπορούν οι διοργανωτές να αιτιολογήσουν - δικαιολογήσουν αυτή την εξέλιξη;
Δεν νομίζω, δεν πιστεύω ειλικρινά ότι η φωνή μου μπορεί να εκφράσει κάποιον πέρα από τον εαυτό μου. Ωστόσο, εκτιμώ ότι έχω δικαίωμα έστω και τώρα, έστω και από αυτό το βήμα, να πω τη γνώμη μου. Και η γνώμη μου είναι ότι τα παιδιά των μελών της ΕΣΗΕΑ, ειδικά αυτή την περίοδο, ούτε δώρα από το "Μουστάκα" ή όποιον άλλο του είδους έχουν ανάγκη, ούτε το "πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα με τραγουδιστές, νεανικά μουσικά συγκροτήματα, παιδικό θέατρο, ταχυδακτυλουργούς, κλόουν και πολλές άλλες εκπλήξεις" είναι που τους λείπει...
Τα παιδιά των μελών της ΕΣΗΕΑ και όλων εκείνων που ακόμα δεν είναι μέλη της Ενωσης, νομίζω ότι αυτό που θέλουν είναι χαμογελαστούς γονείς, πατεράδες και μαμάδες χωρίς τη σκιά της ανασφάλειας για τα οικονομικά τους ή και για το εργασιακό τους μέλλον να πέφτει πάνω στην ψυχή, στην καρδιά και το βλέμμα τους. Και για τούτα, η ΕΣΗΕΑ μπορεί με άλλους τρόπους να μεριμνήσει. Και όχι με "γιορτές", εικόνες των οποίων θα "παίξουν" σε βραδινά τηλεοπτικά δελτία για την προβολή των υποψηφίοων στις επόμενες εκλογές της Ενωσης...
Εντάξει: Δεν θέλατε στο Ταμείο Ανεργίας; Δεν θέλατε να ενισχύσετε με κάποιον τρόπο τον ΕΔΟΕΑΠ; Τα χρήματα που δαπανήθηκαν για τη φετινή γιορτή, τα δώρα, γιατί δεν αποφασίζατε τουλάχιστον να τα δώσετε στη Γιούνισεφ, στο Χαμόγελο του Παιδιού, στα νοσοκομεία Παίδων - ίσως για την αγορά χρήσιμου εξοπλισμού, στα παιδικά χωριά ΣΟΣ;
Πιστέψτε με: Κάνω το παν για να κρατήσω τη λάμψη της λαχτάρας και της υπερηφάνειας που ένοιωθα όταν έκανα αίτηση να γίνω μέλος της Ενωσής μας. Παρακαλώ, λοιπόν, φίλοι της Διοίκησης, κάντε κι εσείς κάτι να διατηρήσετε αυτή τη λάμψη ζωντανή...
Δεν κοστίζει τίποτα μια τέτοια προσπάθειά σας. Η αξία της, ωστόσο, νομίζω για πολύ κόσμο πως είναι ανεκτίμητη!

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

"Who are you"?

Εξαιρετικό είναι. Δεν είναι;

?

Δεν θα ήθελα να αρχίσω τώρα μια συζήτηση αναφορικά με το περιεχόμενο ή τη σκοπιμότητα μιας απεργιακής κινητοποίησης, όπως αυτές που η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ αποφασίζει (και) το τελευταίο διάστημα, σαν "ουρά" της ΑΔΕΔΥ, ή της ΓΣΕΕ, ή του όποιου άλλου μαζικού - συνδικαλιστικού φορέα. Αυτό είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει, με τη συμμετοχή όλων των μελών της Ενωσης Συντακτών - και που τελικώς αφορά την ίδια την Ενωση. Το παρόν και το μέλλον της.
Επειδή, ωστόσο, κάποια στιγμή μπορεί μια τέτοια συζήτηση ν' αρχίσει, ας κάνω και μια-δυο (άντε, κάπως περισσότερες) ερωτήσεις...
ΓΙΑΤΙ τα μέλη του Δ.Σ. δεν έχουν αισθανθεί την ανάγκη να ατιολογήσουν - απολογηθούν, για το πολύμηνο κενό διοίκησης από τις τελευταίες εκλογές; Με ποιό ανάστημα τώρα καθοδηγούν τον κλάδο;
Τόσο καιρό που σε αρκετά Μέσα Ενημέρωσης "βράζει" η ανησυχία και η ανασφάλεια των εργαζομένων του ενός μισθού - της μιας απασχόλησης, ΓΙΑΤΙ δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία για αντιμετώπιση του προβλήματος; Αν δεν αποφάσιζε απεργία η ΑΔΕΔΥ, η ΕΣΗΕΑ τί θα έκανε τόσο καιρό;
ΠΟΙΟΙ και γιατί αποφάσισαν τη ... χριστουγεννιάτικη γιορτή να την κάνουν λίγο πριν από το Πάσχα; Πόσο θα κοστίσει (μαζί με τα ... δώρα); ΓΙΑΤΙ δεν αποφάσιζαν τα όποια έξοδα να τα διαθέσουν στο Ταμείο Ανεργίας, ή στον ΕΔΟΕΑΠ;
ΤΙ έχει απογίνει με το Μητρώο; ΠΟΙΟΙ και ΓΙΑΤΙ δεν έχουν απαιτήσει να προχωρήσει η δυσώδης υπόθεση των "μυστικών κονδυλίων"; ΠΟΙΟΙ και ΓΙΑΤΙ δεν έχουν απαιτήσει να πέσει φως στο ζήτημα της ασυμβίβαστης απασχόλησης δημοσιογράφων σε γραφεία Τύπου Οργανισμών ή και Υπηρεσιών, ενώ ταυτόχρονα καλύπτουν "δημοσιογραφικά" το σχετικό ρεπορτάζ;
ΠΟΙΟ το περιεχόμενο μιας απεργιακής κινητοποίησης, όταν την επομένη οι δημοσιογράφοι πρέπει να κάνουν διπλάσια δουλειά, προκειμένου να καλύψουν δημοσιογραφικά ΚΑΙ τα όσα συνέβησαν την ημέρα της απεργίας;
ΠΟΙΟΣ θα εξηγήσει το νόημα μιας ολιγόωρης στάσης εργασίας στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ;
ΓΙΑΤΙ πρέπει να περάσουν πολλές ημέρες γραφειοκρατικών διαδικασιών προκειμένου να ανανεωθεί το δελτίο δημοσιογραφικής ταυτότητας στην αρχή κάθε έτους;

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Μια νύχτα μεγάλη, είναι η "Ημέρα Της"...

Ακόμα και στην επαιτεία οι ρόλοι, προκαθορισμένοι – «ξεκαθαρισμένοι» είναι: Είδες ποτέ, άντρα-μπαμπά με παιδί στην αγκαλιά να ζητιανεύει; Οι άντρες, τζάμια των αυτοκινήτων πλένουν, μικροαντικείμενα πουλάνε στους περαστικούς οδηγούς.
Στο άλλο άκρο, το τυπικό του πράγματος, επίσης, δεν αφήνει περιθώρια για εκπομπή λάθος μηνυμάτων: Είδες ποτέ γυναίκα Πάπα ή Πατριάρχη; Ακόμα – ακόμα κι αυτός ο τίτλος, «πατρ-», στο ρόλο του πατέρα παραπέμπει. Η γυναίκα, στην Εκκλησία, για τα κεριά και τη σκούπα καθαριότητας (μπορεί μόνο να) μεριμνά.
Κάπου στο ενδιάμεσο, η «πράσταση» αφήνει πολλά περιθώρια για συγχύσεις – όλες τους αποκαλυπτικές μιας ανομολόγητης, δίχως τέλος, τραγωδίας. Σ’ αυτή την τραγωδία, αν το καλοσκεφτείς, οι ρόλοι είναι προκαθορισμένοι και δεν προσδιορίζονται αποκλειστικά από το αν κάποιος γεννήθηκε άντρας ή γυναίκα. Αλλά (κυρίως) από το πώς κάποιος-α μεγαλώνει σε έναν κόσμο, όπου ο κυρίαρχος διαχωρισμός είναι αν στον κύκλο της εξουσίας ενταχθεί, ή θα συμπεριληφθεί στη σφαίρα των εξουσιαζόμενων.
Δεν είμαι σίγουρος αν η εξουσία -αν και ... γένους θηλυκού- αποτελεί ανδρική εφεύρεση. Είμαι σχεδόν βέβαιος, ωστόσο, ότι τα χαρακτηριστικά της τείνουν να ισοπεδώσουν τα δύο φύλα. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα, όπου γυναίκες βρέθηκαν στα υψηλά κλιμάκια μιας πολιτικής ή επιχειρηματικής εξουσίας, προσπαθώντας ν’ αντιγράψουν ανδτρικά χαρακτηριστικά: Ασκηση περιορισμένης ή γενικευμένης βίας, σεξουαλική παρενόχληση υφισταμένων, αντιγραφή αντρικού ύφους – ενδυμασίας, στάσης στην κίνηση κατά την είσοδο ή την έξοδο από χώρους όπου η όποια αυτή εξουσία επιδεικνύεται... Στην ακραία του μορφή, τούτο το φαινόμενο βρήκε πρόσφατα την έκφρασή του σ’ εκείνες τις γυναίκες του αμερικανικού στρατού που πρωταγωνίστηκαν στη βάρβαρη χυδαιότητα του Αμπού Γκράιμπ. Εκεί, ο βιασμός του αδυνάμου από γυναίκα – θύτη, μόνο στα τυπικά χαρακτηριστικά διαφέρει από τη σεξουαλική, ψυχική και συναισθηματική ταπείνωση στην οποία εξαναγκάζονται αμέτρητες γυναίκες – θύματα του κάθε ανθρωπόμορφου, οπλισμένου, πεοφόρου κτήνους στους πολέμους της Αφρικής.
Στην καθημερινότητα της Δύσης, η «μάχη της εξουσίας» δίνεται και μέσα στο σπίτι, σε κάθε εποχή, για κάθε ηλικία. Η αέναη αναπαραγωγή προτύπων, άλλοτε γιατί βολεύει άπαντες – άλλοτε επειδή δεν υπάρχει παιδεία, χρόνος ή αντοχές για να την αλλάξει κανείς, σημαδεύει την κάθε μας κίνηση. Η ερωτική πράξη κατά κανόνα μετατράπηκε σε διαδικασία εκτόνωσης. Η συμβίωση εξελίχθηκε σε συμπεριφορά κατανομής αρμοδιοτήτων, γεμάτη από ταμπελίτσες – όμοιες με τα σημειώματα που αφήνουμε πάνω στο ψυγείο, για να θυμίσουμε ή να θυμηθούμε. Ο όρος «συμμετοχή» πνίγηκε στην ομίχλη του «βοηθάω» στις δουλειές του σπιτιού. Η κατανόηση ανάμεσα σε ανθρώπινα όντα, έγινε αδειανό πουκάμισο, για να ντύσουμε μ’ αυτό μια επίφαση συνεννόησης, αναφορικά με καθήκοντα ή υποχρεώσεις, μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας που συμβιώνουν με οποιαδήποτε μορφή.
Ο φαύλος κύκλος αναπαραγωγής κάθε μορφής ή έντασης εξουσίας, διευρύνεται – για να κλείσει απότομα σα θηλιά κάποτε, με στόχο να κόψει την αναπνοή σε όλους όσοι επιχειρούν δρόμο ν’ αλλάξουν: Η άρνηση ν’ αποδοθούν, να επιβεβαιωθούν «κλασσικά» χαρακτηριστικά του φύλου σε κάποιον -α, είναι η πρώτη – συνηθέστερη αντίδραση και σχόλιο από συγγενείς και φίλους. «Οι άντρες δεν κλαίνε»... Μια γυναίκα «είναι λεσβία», όταν δεν ανταποκρίνεται στο ερωτικό μας κάλεσμα. Και είναι «πόρνη» όταν θα συμμετάσχει στο ερωτικό παιχνίδι που θα προκαλέσουμε. Την ίδια στιγμή, οι συνάδελφοι στη δουλειά δεν αντιλαμβάνονται ότι κι ένας μπαμπάς έχει δικαίωμα σε γονική άδεια για να βρεθεί με το – παιδί – ά του. Η βόλτα για ποτό με παρέα το βράδι, είναι δραστηριότητα περισσότερο αποδεκτή για έναν άντρα, από το να βάλει πλυντήριο ή να σφουγγαρίσει το σπίτι. Το να πλύνει σκάλες μια γυναίκα φαντάζει «φυσιολογικό» στο μάτι του περαστικού, αλλά το να αναλάβει διευθυντική θέση «καταδεικνύει» γνώση της κρεβατοκάμαρας του αφεντικού...
Αδιέξοδο! Ενα ερμαφρόδιτο αδιέξοδο που σημαδεύει τη ζωή μας, την Ιστορία και τα όνειρά μας.
Υ.Γ. Η Ελλάδα του 2010 δεν έχει βρει ακόμα εκείνους που επιτέθηκαν στην Κούνεβα. Βρήκε, όμως, τρόπο να δει το DVD της Αλεξανδράτου, και χρόνο να το σχολιάσει. «Υποδέχεται» την Αφροδίτη Αλ Σαλέχ, αντιμετωπίζοντάς την με χυδαία σεξιστική διάθεση, επειδή τόλμησε να έχει άποψη για τα δικαιώματα των μεταναστών. Και είναι αμφίβολο αν θα παραμείνει, αναγνωρίζοντας ίχνη εγκυρότητας, στο βραδινό δελτίο του Μέγκα, στην περίπτωση που αλλάξει το σενάριο, και θα είναι ένας «Πρετεντέρης» που ... σερβίρει τις ειδήσεις για να τις σχολιάσει μία «Τρέμη».
Υ.Γ. 2: Την «Ημέρα της Γυναίκας» δεν ξημερώνει ποτέ! Το σκοτάδι της νύχτας που προηγήθηκε κι εκείνης που ακολουθεί, πνίγει το φως της...
(Κείμενο που γράφτηκε για το www.new-deal.gr)

Έτσι και μας κάνεις το χατήρι!..

Είναι η δεύτερη Κυριακή που Ο ΠΑΟΚ βρέθηκε παρωδικά, μπροστά στη βαθμολογία.
Όχι πως έγινε και τίποτε...
Για΄ μένα τουλάχιστον που μεγαλώνω και γίνομαι κυνικός.
Όμως έτσι και το πάρουμε, αλοίμονό μου απ΄τον Ηλία και τη γλυκειά Χρυσάνθη!
θα κόψωμε τα φρένα! Θα σφάξουμε πρόωρα τον αμνό και θα το γιορτάσουμε,
νωρίς αυτό το Πάσχα, παρέα με τους υπηρέτες.
Δε θα χωράει ο κόσμος τέτοια απόγνωση!

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Η Διεθνής Αλητεία

Είναι καιρός να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι!
Τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικοί υπάλληλοι του κεφαλαίου, μας καλούσαν να εγκαταλείψουμε τις παληές βεβαιότητες, όταν οι άνθρωποι είχανε μια δουλειά και κοινωνική ασφάλιση, στο όνομα μιας διαρκώς αυξανόμενης κερδοφορίας που, όπως για μια ακόμα φορά αποδείχτηκε, δεν μοιράστηκε δίκαια.
Στο κυνήγι του κέρδους και της διαβόητης ανταγωνιστικότητας έχουμε χάσει ο,τι με αίμα κερδήσαν οι προγόνοι μας και στεκόμαστε τώρα αμήχανοι και φοβισμένοι, περιμένοντας ένα νεύμα ευνοϊκό απο τη μεριά της εξουσίας οτι δεν θα μας στερήσουν περισσότερα...Δεν είναι ώρα να μας πάρει απο κάτω. Άμα ξαναβρούμε την αλληλεγγύη μας, θα σαρώσουμε όλους αυτούς τους υπολογισμένους φλώρους που νομίζουνε οτι πίνουμε όλοι γάλα. Στο χέρι μας είναι καρντάσια να μην περάσει αυτή η βαρβαρότητα...

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

ΠΑΣΟΚ-ΛΑ.Ο.Σ στην Εξουσία! Ζήτω η Νέα Δημοκρατία!

Η ωμή επίθεση που δέχθηκε χθες το μεσημέρι ο Μανώλης Γλέζος από τα ΜΑΤ μπροστά στη «Βουλή των Ελλήνων», με αποτέλεσμα να μεταφερθεί με αναπνευστικό πρόβλημα στο νοσοκομείο, δεν πρέπει μάλλον να ήταν κάτι που παραξένεψε τον σεμνό αγωνιστή.
Στις σκοτεινές εποχές της βίας, όπου η Αριστερά όρθωνε με πείσμα και σθένος το ευγενικό παράστημά της, υψώνοντας τους ταπεινούς από τη σκόνη, έλεγαν γι΄ αυτόν τον αμετανόητα άνθρωπο, ότι «η θέσις του, είναι δύο μέτρα υπό το χώμα».
Ιδωμένη ωστόσο, από μιαν άλλη σκοπιά, αυτή η βαρβαρότητα, δεν δείχνει τίποτε άλλο από την έρημο του εθνικού-τρομάρα μας!..- εκπαιδευτικού συστήματος που παράγει αριστούχα ντουβάρια.
Το αρματωμένο παιδί που στάθηκε χωρίς ελπίδα απέναντι στον Γλέζο και του άδειασε κατά πρόσωπο μισή μπουκάλα χημικά είναι ένα από τα χιλιάδες «δικά μας» παιδιά που μπήκαν στις σχολές Αστυνομίας με πανελλήνιες, προτιμώντας την σιγουριά του Δημοσίου και ανεβάζοντας τις βάσεις εισαγωγής σε εντυπωσιακά ύψη. Ξέρουνε ξένες γλώσσες και υπολογιστή, μιγαδικούς αριθμούς και διαφορικό λογισμό, θυμούνται παπαγαλία πότε έγινε η μάχη του Μαραθώνα και τι σημαίνει ο Μεσαίωνας, αλλά όταν γράφουν έκθεση με θέμα «ποιοι κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη;» απαντάνε ο Λάκης Γκλέτσος…
Στα μικρής έκτασης επεισόδια της διαδήλωσης που έγιναν στο Σύνταγμα, την ώρα που μέσα στην έρημη και απόκοσμη Βουλή, μπροστά σε απελπιστικά άδεια έδρανα, «ψηφιζόταν» τα σκληρότερα νεοφιλελεύθερα μέτρα από τη Μεταπολίτευση, με τις ψήφους των βουλευτών ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ, τραυματίστηκε και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος.
Το γεγονός καταδίκασε πρώτος ο πρόεδρος της Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρας, αλλά όπως φάνηκε δεν ήταν αρκετό. Με ύφος ενωμοτάρχη του ΄50, ο Χ. Παπουτσής σε αγαστή σύμπνοια με τους βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ, ζητούσαν από τους βουλευτές του Συνασπισμού να τους πουν επιτακτικά «ποιος το έκανε», ενώ την ίδια στιγμή ο έτερος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, Π. Ευθυμίου της γνωστής «γενιάς του Πολυτεχνείου», έσπευδε να αποδώσει τον ξυλοδαρμό Παναγόπουλου, σε «ακτιβιστικές δραστηριότητες οργανωμένων δυνάμεων του ΣΥΝ», οποίος εδώ που τα λέμε δεν φημίζεται για την περιφρούρηση των συγκεντρώσεών του…
Μάταια ο φιλότιμος Λαφαζάνης, αναρωτιόταν από το βήμα «είναι δυνατόν η αστυνομία να συμπεριφέρεται με αυτόν τον βάρβαρο τρόπο στον Μανώλη Γλέζο;», το καταδικαστικό πόρισμα είχε βγει. "Ποιος κήρυξε τον πόλεμο; Δεν θα αφήσουν το κράτος να λειτουργήσει;" εξανέστη ο υφυπουργός Οικονομικών και γνωστός παροιμιολόγος Φ. Σαχινίδης παίρνοντας ανενδοίαστα μέρος στο Βατερλώ της γελοιότητας. Κατήφορος...
Ακόμα και ο πρόεδρος της Βουλής που ανέβηκε στην έδρα του για να αποδοκιμάσει «την απάνθρωπη και άγρια επίθεση» που δέχθηκε ο Παναγόπουλος και να διαπιστώσει ότι «η Δημοκρατία της χώρας μας βέβαια είναι ώριμη», στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων και παρέλειψε να καταδικάσει απερίφραστα την προσβολή εναντίον όλου του λαού στο πρόσωπο του Γλέζου, λέγοντας τα εξής απίστευτα:
«Με την ευκαιρία αυτή, επειδή λέγονται διάφορα και εκτός Αιθούσης, για τον κύριο Γλέζο -τον οποίο όλοι τιμούμε- θα πω ότι ο κύριος Γλέζος, συμμετείχε και αυτός μαζί με την Κοινοβουλευτική Ομάδα, από ό, τι είχα δει, στην ανάρτηση του πανό και αποχώρησε επίσης και αυτός μαζί με τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Όταν εξήλθε του αυλείου χώρου της Βουλής, φαίνεται ότι δέχθηκε -όπως και οι άλλοι- κάποια δακρυγόνα, τα αέρια των δακρυγόνων και αμέσως μεταφέρθηκε –έχω ενημέρωση πριν από λίγο- και αυτός στον «Ευαγγελισμό», όπου έχει μεταφερθεί και ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ο κύριος Παναγόπουλος.
Ρώτησα για να μάθω για την κατάσταση του κυρίου Γλέζου και ευτυχώς μου είπαν ότι δεν έχει τίποτα. Του έκαναν μία οφθαλμολογική εξέταση πριν από λίγο, γιατί είχε έντονο δάκρυσμα λόγω των αερίων των δακρυγόνων. Και όλα αυτά, επαναλαμβάνω, συνέβησαν εκτός του αυλείου χώρου. Το πανό μόνο αναρτήθηκε εντός του χώρου του Κοινοβουλίου»!!!
Δεν θα κάνω κανένα σχόλιο.
Θα βάλω αφιερωμένο εξαιρετικά στους ανωτέρω, ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Μποστ., «Αληλογραφεία με τον Κόστα» (σ.σ: Καραμανλή- εκδ. Νεφέλη) πάνω στο οποίο έπεσα εντελώς τυχαία σήμερα το πρωΐ.
«Αλλά δια της μη συνβολικής καταβιβάσεως της αγκυλοτής σημέας και της κηρήξεος τοιουτοτρόπος της αντιστάσεως υπό του ηροϊκού λαού, πως θα ήρχετο η απελεφθέροσις δια να γίνουν αφτοί προθυπουργοί και να έχουν την δυνατότητα οι λόγιοι, να γράφουν εις τον ¨εθνικόν κήρηξ;¨».
Έλα ντε…Πως θα ήρχετο;

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Τι είναι αλήθεια ο (εθνικός) εγωϊσμός;

Πόσο παληομοδίτης πρέπει να είναι άραγε ένας πολιτικός για να μας πείσει οτι αν δεσμευτούμε συναισθηματικά σε μια ιδέα, θα πάνε τα πράγματα καλύτερα;
Αλλά εμάς οι αξιώσεις μας απο τη ζωή είναι θέμα καιροσκοπισμού ή αναγκών;
Και τι θα κερδίσουμε αν για μια ακόμα φορά, εμπιστευτούμε αυτούς τους αγύρτες;
Πάλι τα καλά παιδιά εμείς;
Ε, και; Για ποιά πατρίδα; Τώρα που ακόμα και οι δοσίλογοι διεκδικούν τις γερμανικές αποζημιώσεις;
Ποιός πούστης είπε του Γιωργάκη οτι προσφέρεται να θυσιαστεί χωρίς όρους; Κι αφού ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου (ΓΑΠ) συγκινείται απο τέτοιες ανιδιοτελείς και πατριωτικές εκδηλώσεις, γιάντα δε βάζει και τις επιχειρήσεις που τσοντάρουνε στα κομματικά του(ς) ταμεία- εννοώ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ-στο κόλπο ; Κάνουνε πολιτική αυτοί οι σπουδαγμένοι επιτήδειοι ή διάπλαση των παίδων;
Ακόμα και στα νήπια να είμασταν θα μας μοίραζαν κι εμάς μια παρτίδα, έστω για λόγους ανταποδοτικής γενναιότητας! Αλλά που να βρεθεί πια η γενναιότητα...
Κι αλοίμονό τους, σκέφτομαι, άμα λάχει και επιβιώσουμε απο αυτόν τον ποταμό των ηθικών συμβάσεων. Θα ξαναγκρεμίζαμε το τείχος του Βερολίνου κι ίσως υπήρχε ελπίδα- που υπάρχει!- να γκρεμίζαμε και το τείχος της Λευκωσίας! Μια καραβιά αποφασισμένοι ΠΑΟΚτζήδες, κι αυτό το νησί θα γίνει ολόκληρο, ο παράδεισος των off shore εταιρειών για να πραγματωθούν, επιτέλους, τα εθνικά πεπρωμένα...

Υ.Γ: όχι πως έχω αμφιβολία, αλλά, δεν παύω να αναρωτιέμαι, πως κοιμάται ήσυχο αυτό το παλλικάρι ο Χατζιδάκης τέως υπουργός Μεταφορών και πολιτικά γυμνασμένος στις παλαίστρες του ξοφλημένου Μητσοτακέϊκου που θεωρούσε "εθνικό καθήκον" την πώληση της Ολυμπιακής!..Μπορεί και να΄ ναι αλήθεια αυτό που είπε ο Χριστοφοράκος; Οτι δηλαδή φοβάται να΄ ρθει να καταθέσει επειδή αυτοί οι τύποι "έχουνε ακόμα και το ρήαλ εσταίητ" στη χώρα;

Υ.Γ:Είναι αυτονόητη η χάρη που κάνω και στην προηγούμενη ανάρτηση...