Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Μαύρα μαλλιά και μαύρα μερεμέτια...

Για να βγαίνει κάθε μέρα ο ήλιος
Κάποιοι συνωστίζονται στην έρημο
Ένα κρυφό ποτάμι βγαίνει από τα στήθια τους
Ποτίζει γάργαρο νερό
Αυτούς που κουβαλάνε τα κειμήλια
Άτια σκοτεινά τους οδηγούν
Ο, τι είχανε τ ΄ αφήσανε ενέχυρο
Στου Μακρυγιάννη και στα βουνά του Γράμμου.
Εκεί που οι σάλπιγγες σιγήσαν
βαθειά σαν του θανάτου την κρυάδα
Α, να ρχόνταν κάποτε τα καράβια...
Δε΄θ΄ ασπριζαν εκεί τα κόκκαλά μας

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Το "κλουβί"...

(Ηταν στις 17 Δεκεμβρίου, όταν όχι για πρώτη φορά, έγραφα εδώ υπό τον τίτλο "Θέμα Υγείας και Αξιοπρέπειας"... Με αφορμή την απόφαση για ... προσθήκη δύο ακόμα γραφείων στον ίδιο χώρο, προκειμένου να αρχίζουν να εργάζονται ισάριθμοι συνάδελφοι που προστέθηκαν στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ (Καλώς όρισαν!) και τη "συζήτηση" την οποία προκαλεί, επιτρέψτε μου να επαναφέρω εκείνη την ανάρτηση, σαν συμβολή στην όλη υπόθεση...)
"Να επανέλθω... Γιατί όχι; Ισως, λίγο περισσότερο αναλυτικός, αυτή τη φορά, αν και η όποια περιγραφή δεν μπορεί να αφήσει αντάξιο της πραγματικότητας αποτύπωμα στη σκέψη...
Πόσα τετραγωνικά μέτρα αντιστοιχούν για κάθε κοινοβουλευτικό συντάκτη στις δύο αίθουσες της Βουλής όπου εργάζονται καθημερινά; Απαντήσατε "Λιγότερο από ένα τετραγωνικό μέτρο"; ΣΩΣΤΑ απαντήσατε.
Ορίστε; Είπατε "Μα πώς είναι δυνατόν; Αυτό σημαίνει ότι όποιος χρειαστεί να πάει προς "ανάγκη του", περίπου θα το μάθουν τουλάχιστον οι άλλοι δύο ή τρεις που κάθονται αριστερά-δεξιά-πίσω του, διότι θα αναγκαστεί να τους κουνήσει για να περάσει"; ΣΩΣΤΑ το είπατε.
Ανησυχώ στην ιδέα να πιάσει κάποιον εξ ημών ... συχνουρία! Τρέμω στην ιδέα, μήπως και κάποιος προσβληθεί από άλλου είδους κοιλιακές διαταραχές... Θα προλάβει;
Αν και δεν είναι ανάγκη να (μας) προκύψουν τέτοια θέματα, για να καταγράφονται κάθε λίγο πάσης φύσεως "σκουντήγματα" των καθήμενων συναδέλφων από τους άλλους που για οποιονδήποτε λόγο κινούνται στο χώρο: Ερχονται ανακοινώσεις, πρακτικά συνεδριάσεων, νομοσχέδια ή τροπολογίες, υπάρχουν και τα πρακτικά, και πρέπει να μετακινηθείς για να πάρεις κάποιο αντίγραφο. Συμπέρασμα; Διαρκής η ενόχληση του άλλου - των άλλων...
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι -νομίζω- απολύτως περιττό να μιλήσει κανείς για συνθήκες υγιεινής: Τόσοι άνθρωποι στιβαγμένοι, πώς να προφυλαχθούν από ιώσεις, ή άλλου είδους ανεπιθύμητες καταστάσεις που μεταδίδονται στον αέρα;
Μίλησα για αέρα; Τα καλοκαίρια, πολλοί παραπονιόντουσαν ότι είναι πολύ κρύα η ατμόσφαιρα και δεν ήταν λίγοι όσοι αναγκάζονταν να φοράνε σακάκι ή ζακέτα! Στα παράπονά μας, οι "ειδικοί των τεχνικών υπηρεσιών", απαντούσαν απλά ότι δεν πρόκειται για κλιματιστικό που αν το ρυθμίζαμε θα επικρατούσε καλύτερη θερμοκρασία στο χώρο: Ελεγαν ότι είναι ο εξαερισμός του χώρου, από δύο τεράστιους σωλήνες που βρίσκονται τοποθετημένοι στις δύο άκρες της οροφής, κι εκείνοι δημιουργούν "ρεύματα αέρα" στις αίθουσες. Μα αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε "κρύο" και τώρα στις αίθουσες αυτές, εξαιτίας της λειτουργίας τους; Η μεγάλη θερμοκρασία που επικρατεί σε αυτές τις αίθουσες τώρα τον χειμώνα, καταδεικνύει ή ότι δεν λειτουργεί ο εξαερισμός, ή ότι δεν ήταν σύστημα εξαερισμού το καλοκαίρι αλλά κλιματιστικό...
Και πού ν' ανοίξεις κάποιο από τα 4 παράθυρα (δύο σε κάθε αίθουσα) για να μπει λίγος "καθαρός" αέρας, να ανανεωθεί λίγο το εσωτερικό περιβάλλον από τις σκόνες, τις ανάσες, τις οσμές; Θα μπει η βροχή, όταν βρέχει, θα δημιουργηθούν ισχυρά ρεύματα αέρα που αν δεν κρυώσουν τινές εξ ημών, σίγουρα θα σκορπίσουν τα χαρτιά που είναι πάνω στα γραφεία ή τα ντουλάπια...
Σε αυτά και σε πολλά άλλα που διαμορφώνουν την αρρωστημένη καθημερινότητα των κοινοβουλευτικών συντακτών (δεκάδες τηλεοράσεις, πολλαπλάσια κινητά, ογκώδη και ακαλαίσθητα έπιπλα εργασίας που δεν είναι λειτουργικά κ.ά.), να προστεθεί και η μεγάλη ... επισκεψιμότητα του χώρου, από βουλευτές και υπουργούς, οι οποίοι έρχονται για ενημέρωση ή κουβεντούλα, από συναδέλφους άλλων ρεπορτάζ που έρχονται για χίλους δυό λόγους (Καλώς ορίζουν άπαντες. Χαρά μας να τους βλέπουμε!), από ταλαιπωρημένους σερβιτόρους που πηγαινοέρχονται με παραγγελίες (όλοι τους άξιοι διάδοχοι του Ρούρι Γκέλλερ, καθώς κυκλοφορούν με θαυμαστή ισορροπία σε τέτοιους χώρους, φορτωμένοι με τεράστιους δίσκους), συνεργάτες βουλευτικών γραφείων για να μοιράσουν δελτία τύπου κουλουπού, κουλουπού.
Για όλους όσοι (και δεν είναι λίγοι...) είναι υποχρεωμένοι να "ζουν" και να εργάζονται υπό αυτές τις συνθήκες καθημερινά, συχνά χωρίς δυνατότητα απόδρασης από τις 9 - 9,5 - 10 το πρωί, έως και αργά το βράδυ, από την πρώτη συνεδρίαση κάποιας Επιτροπής, δηλαδή, μέχρι να "κλείσει" η Ολομέλεια, τούτος εδώ δεν είναι παρά ένας φθοροποιός εφιάλτης.
Μια καθημερινότητα, με άλλα λόγια, που μπορεί να αρμόζει σε "αλήτες" ή σε "ρουφιάνους", πλην όμως -σίγουρα όχι!- σε δημοσιογράφους που έχουν το ... απύθμενο θράσσος να θέλουν να είναι αξιοπρεπείς!
Σε μια συγκυρία, όπως η τωρινή, που δεν περισσεύουν χρήματα, θα έμοιαζε προκλητικό να ζητούσε κανείς δραστικές, εκ βάθρων αλλαγές στους συγκεκριμένους χώρους εργασίας. Ομως...
Σε μια συγκυρία, όπως η τωρινή, που γίνονται εσωτερικές αλλαγές σαφέστατης βελτίωσης σε γραφεία και χώρους άλλων υπηρεσιών της Βουλής (βλ. επί παραδείγματι, την τύχη της "Olympic Air"), μιας Βουλής που διαθέτει "άδειες" αίθουσες εξυπηρέτησης πολλών και διαφόρων "πρώην", κάθε άλλο παρά πολυτέλεια είναι να ζητούσε κανείς έναν επιπλέον χώρο, για την αποσυμφόρηση του ανθυγιεινού χάους που επικρατεί στο χώρο εργασίας (;) των κοινοβουλευτικών συντακτών...

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Δεν υπάρχει Θεός! Μονάχα ο ΠΑΟΚ!

Σπέρμα πυκνό Μακεδονίτικο!
Χωρίς αυτό τα σπίτια σας θα κλείναν
Εμείς είμαστε αυτοί
που κάνουν τα βυζιά σας να σαλεύουν
Όταν αγριεύουμε
κανείς σας δεν κοντεύει
Με όλον το σεβασμό Παληολαδίτες
Είμαστε ο όμβρος που δροσίζει
τα ανοιχτά σας σκέλη

Υ.Γ: Για τον Ηλιάκο. Για τη χαρά που πήρε!..

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Σαν βενζινάκατος που τρέχει μεσ΄ τα λόγια

Σ΄ αυτήν την κοιμισμένη χώρα
είναι βαρύς του ψευτομπλόγκερ ο καϋμός
Να ξέρεις ότι γράφεις
χωρίς αντίκρυσμα
Ποιος σ΄ αγαπά σ΄ αυτόν τον κόσμο
και τι να σε κεράσει.
Ερχόνται κάτι ωραίες εκφράσεις που μιλάνε για το "φέγγος των πραγμάτων" και "ομορφιές συνταρακτικές"
Κι εσύ θυμάσαι την αμέτοχη άσφαλτο την εθνικής
Πάνω στην αερογέφυρα του Βελεστίνου
Με τον παππού τον Παναγιώτη
περιμένοντας
να φανεί το λεωφορείο από τις ανηφόρες του Αλμυρού
Σίφουνας τ΄ αυτοκίνητα. Κονιορτός αδιαφορίας
«Να μας δίνανε από ένα μισόφραγκο όλοι αυτοί, λέει…» Τι να μας κάνει ρε παππού, και πάλε μόνοι θα΄ μαστε.
Το αίσθημα πρέπει να καταργηθεί
Να μείνω εγώ με τον παππού μου στην εθνική.
Περιμένοντας να φανεί το λεωφορείο από τις κατηφόρες της Αγχιάλου για Καστοριά.
Να πάμε για μια ζεστή σούπα
Και μετά βλέπουμε…

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010


Ανάρτηση από το blog http://edrana.blogspot.com



Βασανισμένη Αϊτή


Δεν τελειώνουν τα βάσανα για την πολύπαθη Αϊτή. Πραξικοπήματα, εξεγέρσεις κατά της φτώχειας, και τώρα ο σεισμός των 7 Ρίχτερ με τους εκατοντάδες νεκρούς. Μια χώρα μακρινή, στη θάλασσα της Καραϊβικής, αλλά και ξεχασμένη από εμάς τους Έλληνες. Γιατί το λέω αυτό; Διότι ήταν η πρώτη χώρα που το 1822 στήριξε την ελληνική επανάσταση, αναγνωρίζοντας τον αγώνα του λαού μας εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όπως αναφέρει ο Τάσος Βουρνάς στην ‘Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας’ «Το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την ελληνική επανάσταση επίσημα, ήταν η Αϊτή, η μικρή Δημοκρατία των Μαύρων της Καραϊβικής. Ο Πρόεδρός της Jean-Pierre Boyer έστειλε στις 15.01.1822 έγγραφο στην ελληνική επιτροπή του Παρισιού απαντώντας στην αίτηση των Κοραή, Πίκκολου και Βογορίδη, στο οποίο ανάγγελλε την αναγνώριση της ελληνικής προσωρινής διοίκησης και ευχόταν την νίκη της επανάστασης». Είχαν προηγηθεί πολύχρονοι αγώνες των σκλάβων κατά των λευκών γαιοκτημόνων με αποτέλεσμα, το 1803 να εγκαθιδρυθεί το πρώτο κράτος στον κόσμο που διακήρυττε την κατάργηση κάθε φυλετικής διάκρισης.


Βασανισμένη Αϊτή

Δεν τελειώνουν τα βάσανα για την πολύπαθη Αϊτή. Πραξικοπήματα, εξεγέρσεις κατά της φτώχειας, και τώρα ο σεισμός των 7 Ρίχτερ με τους εκατοντάδες νεκρούς. Μια χώρα μακρινή, στη θάλασσα της Καραϊβικής, αλλά και ξεχασμένη από εμάς τους Έλληνες. Γιατί το λέω αυτό; Διότι ήταν η πρώτη χώρα που το 1822 στήριξε την ελληνική επανάσταση, αναγνωρίζοντας τον αγώνα του λαού μας εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όπως αναφέρει ο Τάσος Βουρνάς στην ‘Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας’ «Το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την ελληνική επανάσταση επίσημα, ήταν η Αϊτή, η μικρή Δημοκρατία των Μαύρων της Καραϊβικής. Ο Πρόεδρός της Jean-Pierre Boyer έστειλε στις 15.01.1822 έγγραφο στην ελληνική επιτροπή του Παρισιού απαντώντας στην αίτηση των Κοραή, Πίκκολου και Βογορίδη, στο οποίο ανάγγελλε την αναγνώριση της ελληνικής προσωρινής διοίκησης και ευχόταν την νίκη της επανάστασης». Είχαν προηγηθεί πολύχρονοι αγώνες των σκλάβων κατά των λευκών γαιοκτημόνων με αποτέλεσμα, το 1803 να εγκαθιδρυθεί το πρώτο κράτος στον κόσμο που διακήρυττε την κατάργηση κάθε φυλετικής διάκρισης.

Πρόεδροι της Βουλής (36) Παπαμιχαλόπουλος Νικόλαος

Μακρά πολιτική σταδιοδρομία έχει ο Νικόλαος Παπαμιχαλόπουλος που εξελέγη κατ’ επανάληψη βουλευτής, και διετέλεσε πολλές φορές υπουργός και το 1870 υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Βουλής.

Νικόλαος Παπαμιχαλόπουλος, ξυλογραφία, βιβλιοθήκη ΙΝΕ/ΕΙΕ


Ο Νικόλαος Παπαμιχαλόπουλος γεννήθηκε στο Χάρακα της περιοχής Επιδαύρου Λιμηράς το 1827. Ο πατέρας του ήταν δημογέροντας επί τουρκοκρατίας και επί Καποδίστρια είχε διορισθεί ειρηνοδίκης.

Πολιτεύθηκε στην πατρίδα του και εξελέγη βουλευτής από το

1853 έως το 1860. Το 1857 υπηρέτησε ως γραμματέας του Προεδρείου της Βουλής, επί προεδρίας Αλέξανδρου Κοντόσταυλου. Αργότερα, το 1862 εξελέγη πληρεξούσιος Επιδαύρου Λιμηράς στη Β΄ Εθνοσυνέλευση και διετέλεσε δύο φορές αντιπρόεδρός της. Αναδεικνυόταν βουλευτής της ίδιας περιφέρειας, από το 1862 έως το θάνατό του το 1888.

Ο Νικόλαος Παπαμιχαλόπουλος διετέλεσε επίσης για σύντομο χρονικό διάστημα υπουργός Δικαιοσύνης το 1865 σε ηλικία 38 ετών και υπουργός Οικονομικών το 1871 και το 1874 επί κυβερνήσεων Δημητρίου Βούλγαρη. Σε κυβερνήσεις του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου διορίσθηκε υπουργός Εσωτερικών το 1877, υπουργός Οικονομικών και προσωρινά Δικαιοσύνης το 1878. Επίσης υπήρξε το 1880 υπουργός Εσωτερικών και προσωρινά Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως της κυβέρνησης Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Τέλος, ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών το 1885, στην κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη.

Πρόεδρος της Βουλής εξελέγη στις 6 Ιουλίου 1879 έχοντας σαν αντίπαλο τον Χαρίλαο Τρικούπη. Είχαν ψηφίσει 140 βουλευτές. Ο Παπαμιχαλόπουλος έλαβε 71 ψήφους, ο Τρικούπης 68 και βρέθηκε ένα λευκό ψηφοδέλτιο.

Στις 29 Απριλίου 1886 ο Νικόλαος Παπαμιχαλόπουλος κλήθηκε από το βασιλέα Γεώργιο να σχηματίσει κυβέρνηση, αλλά κατέθεσε την εντολή εξαιτίας έντονων διαφωνιών του με το Στέμμα. Σε δήλωσή του τόνιζε: «Την 29ην Απριλίου 1886 μοι ανετέθη ο σχηματισμός υπουργείου. Τη επιούση 30η Απριλίου κατέθηκα την εντολήν τω Βασιλεί, ως διαφωνήσας μετ’ Αυτού, καθόσον αφορά την άμεσον σύγκλησιν της Βουλής».

Το 1875 η κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου αποφάσισε τη δίωξη των μελών της κυβέρνησης Δημήτριου Βούλγαρη για αντιποίηση εξουσίας, πλαστογραφία και παραβάσεις του εκλογικού νόμου. Η Βουλή έκρινε τότε, ότι πρέπει να παραπεμφθούν όλοι οι υπουργοί, εκτός του Νικόλαου Παπαμιχαλόπουλου, ο οποίος με μια εντυπωσιακή αγόρευση έπεισε τους βουλευτές για την ειλικρίνειά του. Το 1876 έγινε η παραπομπή τους σε Ειδικό Δικαστήριο βάσει του άρθρου 80 του Συντάγματος του 1864 και η πολύκροτη αυτή υπόθεση, έληξε με αθώωση των μελών της κυβέρνησης Βούλγαρη.

Τον Απρίλιο του 1882 ο Παπαμιχαλόπουλος είχε αθωωθεί από Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής μαζί με τους Αλέξανδρο Κουμουνδούρο και Σωτήριο Σωτηρόπουλο, για το λεγόμενο σκάνδαλο Βελέντζα. Οι τρεις είχαν κατηγορηθεί διότι ο Βελέντζας, ταμίας στη Θήβα, είχε καταχρασθεί το υπέρογκο ποσόν των 800.000 δραχμών.

Πέθανε στην Αθήνα το Μάρτιο του 1888.

ΥΓ1.Ο συνάδελφός μας Παντελής Αθανασιάδης «φιλοτέχνησε» τα πορτρέτα των Προέδρων του ελληνικού κοινοβουλίου για την εκπομπή ‘Κοινοβουλευτική Ιστορία’ του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής των Ελλήνων. Τα πορτρέτα αναδημοσιεύονται «στης Βουλής τα Έδρανα», κατά τη σειρά εκλογής των Προέδρων.

ΥΓ2.Η σειρά "Οι Πρόεδροι της Βουλής" δημοσιεύεται πλέον και στο έγκυρο περιοδικό Εικονογραφημένη
ΙΣΤΟΡΙΑ του εκδοτικού οίκου "Πάπυρος".


ΥΓ3.Περισσότερος Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης στο εξαίρετο ιστολόγιο ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ