Για να βγαίνει κάθε μέρα ο ήλιος
Κάποιοι συνωστίζονται στην έρημο
Ένα κρυφό ποτάμι βγαίνει από τα στήθια τους
Ποτίζει γάργαρο νερό
Αυτούς που κουβαλάνε τα κειμήλια
Άτια σκοτεινά τους οδηγούν
Ο, τι είχανε τ ΄ αφήσανε ενέχυρο
Στου Μακρυγιάννη και στα βουνά του Γράμμου.
Εκεί που οι σάλπιγγες σιγήσαν
βαθειά σαν του θανάτου την κρυάδα
Α, να ρχόνταν κάποτε τα καράβια...
Δε΄θ΄ ασπριζαν εκεί τα κόκκαλά μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου