Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Τι είνα ανοιχτό τέτοιαν ώρα

Κάθε κεφαλαιώδης εμπειρία, είναι άδοξη. Ζει κανείς έστω για κάποιο διάστημα μέσα στις εκπλήξεις. Η υγεία πρόσκαιρα διατηρεί αυτήν τη φρενίτιδα. Κι ύστερα αναλαμβάνει να τακτοποιήσει τα πράγματα η στατιστική του Θανάτου. Στέκεσαι τότε ας πούμε στο Μετς, στο απέναντι πεζοδρόμιο, από ένα σπίτι όπου σύχναζες, παλαιά, εκμηδενιζμένος. Έχοντας τώρα πια αποσκιρτήσει απο την οδύνη. Κι οριστικά ξένος της ηδονής. Άσε μας ρε, ψέφτη!.. Για έναν αναγραμματισμό, όμως, τίποτε δεν ημπορεί να σε γιατρέψει. Ούτε κανενός η φλυαρία, ούτε η λύπη. Αϊντα να μάθεις να ζεις καϋμμένε, σκέφτεσαι μετά, μέσα στις τόσες απουσίες, δίχως να γίνεσαι γελοίος.
Στο κάτω- κάτω είμαστε όλοι, θύματα των νόμων.

Υ.Γ: Κατερίνα Στανίση: "Αλλοιώτικη η περίσταση η δική σου..."

Το πάμε στα διπλά;

Μα την Παναγία! Αν συναντούσα, έστω έναν καριόλη απ΄ όλους αυτούς που μας χρωστάνε, θα του΄ λεγα κατάμουτρα ότι το χρέος της Ελλάδος, είναι άδικο, παράνομο και καταχρηστικό! Μόνο που δε ξέρω που συχνάζουνε αυτοί οι μπάσταρδοι...Κι έχεις κι αυτούς τους διαλυμμένους ήρωες του ΣΥΡΙΖΑ... Περιφέρουν μπροστά στα ραγισμένα μάτια μας -ανεπάγγελτοι κλασσικά οι περισσότεροι απο αυτούς...-την αχρηστία τους σαν κορώνα. Σε τούτην τη βαρειά γελοιότητα μοναχά η βλακεία διεκδιεκεί φωτοστέφανα... Το μεταξύ διάστημα, εμείς το λέμε ζωή. ( Το ζήτα με μικρό προς άρση παρεξηγήσεων...) 


Κατάπτωση...

Πάνε να καλλιεργήσουνε κλίμα "αντεπανάστασης" και διαδηλώσεων τύπου κατσαρόλας τα "λάϊτ" φασισταριά τύπου Γεωργιάδη... Ρε οι πούστηδες αυτοί... Φυρί- Φυρί το πάνε να μας κάνουν  ΣΥΡΙΖΑ, οι Γερμανοτσολιάδες; Φτωχομπινέδες που ανένηψαν και είδαν την αλήθεια σε μερικές βουτειές στο Εκάλη κλάμπ... Πόθεν Έσχες εξαντληντικό ρε!!! Μέχρι να τους βγει το δάχτυλο απ΄τον τρυφερό τους λάρυγγα!..

Ρε! Είμαστε καλά παιδιά, Μη μας μαλώνετε...

Κανένας δε ξέρει τι διάολο είναι η σημερινή Ελλάδα. Εκτός απο τους ηλίθιους. Και τους βολεμένους. (σ.σ: προσοχή! Όχι του ημερήσιου άχθους!) Α, και τους ατάλαντους σαν κι εμάς. Ίσως και ιδιοτελείς. Που΄ σουν μάγκα το χειμώνα που κλείνανε τα σπίτια μας; Όχι μονο η Ερτ, Θα ρώταγα εγώ ας πούμε μια ψυχή...
Κι επίσης τους φτωχούς. Συνάμα τους Άνεργους. Και τους αποσυνάγωγους, λέω... Κομμάτι υποψιαζόμαστε κι εμείς. Οι αχθοφόροι της ημερήσιας ενημέρωσης. Κανείς δεν παίρνει την ευθύνη "Εγώ Είμαι η Ελλάδα, ρε!" να πει στις μέρες μας. Μοναχά η Λουκά με τις στριγγλιές της στέφει αυτό το απερίγραπτο πένθος. Ε, το αναδέχονται και κάποιοι άλλοι(ες) αλλά αυτοί είναι θεσμικοί παράγοντες κι έτσι το πράγμα αλλάζει... Όθεν στο κενό, αναβαθμιζόμενοι, αγναντεύουμε ήσυχοι τη συμμετρία ανάμεσα στις χαρές και στις λύπες. Άϊντε και όπου δεν παριστάμεθα, να ειπώ, κάνοντας χάρη, τώρα που ξαναβρήκα δουλειά, χαιρόμαστε αυτήν την σκοτοδίνη στους μαλακούς καναπέδες της προέδρου...
"ΌΛα τείνουν στην χυδαιότητα ρε παππού" έλεγα στον αγράμματο πάππο μου "Δεν πειράζει αγόρι μου..." απαντούσε ο θυμόσοφος αρβανίτης. "μη λυπάσαι τη βρωμιά. Τους καθαρούς να λυπάσαι...". 

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Είναι η Ελλάδα, ηλίθιε!...

Η ιστορία είναι μάλλον σύντομη και μάλλον απλή: Ο τύπος, γνωστός σε πολύ κόσμο, πήρε μέρος σε λεηλασία/βανδαλισμό μεγάλου κι ευρύχωρου σπιτιού. Εκείνος φορούσε γάντια και προτίμησε χρήματα, κάποια κοσμήματα να πάρει, μικρά και πολύτιμα αντικείμενα δηλαδή. Αλλοι "βούτηξαν" ηλεκτρικές συσκευές, έπιπλα, άλλοι έφθασαν να ξηλώσουν ακόμα και τα κουφώματα. Ρημαδιό. Ο τύπος, που λες, όταν είδε ότι η δράση στην οποία συμμετείχε, όδευε προς πλήρη αποκάλυψη, πρόλαβε να "φάει" ή να φυγαδέψει τα "δικά του" εύκολα-στο-κρύψιμο-κλοπιμαία, και έσπευσε να πάρει θέση στο απέναντι πεζοδρόμιο. Απ' εκεί, τώρα πια, υψώνει τον δείκτη (ναι, με όχι "γυμνό" το χέρι, πάλι με γάντι, αλλά άλλου τύπου. Κεκτημένη ταχύτητα, βλέπεις, ή απλή συνήθεια?) Και φωνάζει, καταγγέλοντας και χλευάζοντας τους όποιους άλλους λεηλάτησαν ή βανδάλισαν και δεν πρόλαβαν να κρύψουν την πραμάτεια τους. Και βλέποντας ότι έχει "προλάβει" να κρυφτεί, συνεχίζει κλιμακώνοντας: Καταγγέλει και άλλους "γενικώς", που είναι φανερό ότι έκλεψαν κι εκείνοι, αλλά διαφορετικά από τον λεγάμενο πράγματα: Επιχείρημα? Λείπουν τα πράγματα, άρα δεν μπορεί... Κάποιοι τα έκλεψαν και πρέπει κι αυτούς να τους καταγγείλουμε. Σαν να μην έφτανε αυτό, ή και όπως ήταν αναμενόμενο θα έλεγε κανείς, άρχισε να χύνει και δηλητήριο χυδαιότητας: Στόχος των καταγγελιών του ήταν και όσοι μέσα στο γενικό χαμό, αναζήτησαν τροφή από το ψυγείο ή τα ντουλάπια, αλλά όχι από λαιμαργία: πεινούσαν, γμτ! (Την επόμενη φορά, θα σου πω, ίσως, και γι' άλλους τύπους)...

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Ο ψευτοπολιτισμός του ΣΥΡΙΖΑ

Μας απομένει ακόμα κάμποση περηφάνεια. Ώστε ν΄ ακούμε το "Αντιλαλούν δυο φυλακές" κι από φιλότιμο να μη λιποψυχάμε.
Τη γλυτώνουμε φτηνά απ΄ αυτήν τη συναίνεση.
Η λύπη μας μας σώζει τελικά. Κι αυτή η ωχρή μελαγχολία που τρέχει πριν απο μας μπροστά και μας προφυλάσσει απ΄ τον κατήφορο της ατιμωτικής κατάφασης.

Υ.Γ: Πηγαίνουν έπειτα οι άλλοι(η) και πεθαίνουν οι γαμημένοι(ες) και σ΄ αφήνουν μετά, να εφορμάς όπως μπορείς, κάθετα σε τούτην την ημερήσια φρίκη... 

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Ο χαμογελαστός Βασίλης...

Βασίλης Μούρτης, λοιπόν... Δεν ήξερα τίποτα για την προσωπική του ζωή. Συναντηθήκαμε πολλές φορές στο ρεπορτάζ, όταν κάποτε κάλυπτα κι εγώ το ρεπορτάζ ΠΑΣΟΚ. Συναντηθήκαμε κάμποσες φορές τα τελευταία χρόνια κι "εδώ" στη Βουλή, όταν περνούσε για να μαζέψει πληροφορίες, να δει πού πάνε τα πράγματα, να "μετρήσει" τις εξελίξεις. Κι απ' όλες τις φορές που συναντιόμασταν, δύο "πραγματάκια" έχω να θυμάμαι: Το διαρκές χαμόγελό του όταν διασταυρώνονταν οι ματιές μας, έτοιμος σχεδόν πάντα να πούμε κάποια φράση, μιμούμενοι τον βαθύ τόνο της ομιλίας του Ανδρέα Παπανδρέου... "Πράγματι"!... Και το δεύτερο; Εκείνη η "ουρίτσα" που είχε, συμπαθέστατη, στα μαλλιά, πίσω στο σβέρκο. Βασίλης Μούρτης, λοιπόν... Τώρα πια, δεν θα έχει το άγχος μην χαθεί κάποια είδηση. Δεν θα τον ξαναδώ, χαμογελαστό, στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου. Είπε το δικό του "Γειά", σε όλους μας. Σαν να τον ...ακούω να λέει "Πράγματι! Ως εδώ ήταν"!... υ.γ. Τούτες τις ώρες του αποχαιρετισμού, ξέρεις τί (άλλο) σκέφτομαι; Γκούγκλαρε το όνομά του, και μεταξύ άλλων θα "πέσεις" πάνω σε εμετικά, διαδικτυακά δημοσιεύματα, που με τρόπο ισοπεδωτικό - με το γνωστό τρόπο της φασίζουσας αλητείας, δηλαδή - είχαν συμπεριλάβει και το συγκεκριμένο συνάδελφο στην "ομάδα" εκείνων των "αλητών-ρουφιάνων-δημοσιογράφων-πολυθεσιτών-καρεκλοκένταυρων-του-δημοσίου" που έπρεπε/πρέπει να πέσουν στην πυρά. Το "έγκλημά" του; Εργαζόταν στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων... Γλύτωσε ΚΑΙ από αυτά ο Βασίλης Μούρτης. Οχι πως τον άγγιζαν οι αλήτες. Αλλά -χωρίς ποτέ να το έχω συζητήσει μαζί του, δική μου υπόθεση είναι αυτό που θα πω- νομίζω πως, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα έριξαν σκιά σ' εκείνο το χαμόγελό του.