Τετάρτη 19 Ιουλίου 2006

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ


Ήταν στα χρόνια τα μυθικά, που μια ωραία γυναίκα, η Κασσιόπη, σύζυγος του Κηφέα, βασιλιά της Αιθιοπίας, υπερηφανεύτηκε ότι η ίδια (ή η κόρη της) ξεπερνούσε σε ομορφιά τις θαλάσσιες νεράιδες. Ο κομπασμός προκάλεσε τη μήνιν του Ποσειδώνα και ένα θαλάσσιο τέρας, η Μέδουσα, επιστρατεύτηκε για να πλήξει τις ακτές της πόλης όπου βασίλευε ο Κηφέας. Η πόλη ονομαζόταν Ιόπη.


Προκειμένου να απαλλαγεί από το τέρας, ο Κηφέας, απευθύνθηκε στο μαντείο του Άμμωνα, το οποίο του αποκρίθηκε πως για να σωθεί η πόλη από τη Μέδουσα, θα έπρεπε να θυσιαστεί η κόρη του η Ανδρομέδα.

Η κόρη δέθηκε στο βράχο, βορά για το θηρίο, αλλά για καλή της τύχη, έτυχε από την περιοχή να περνά ο ήρωας Περσέας, ο οποίος αναζητούσε τη Μέδουσα για να την εξολοθρεύσει. Ο Περσέας ερωτεύτηκε τη νεαρή κοπέλα, έλυσε τα δεσμά της και στη συνέχεια θανάτωσε το αποτρόπαιο τέρας.

Ο Περσέας, νυμφεύθηκε αργότερα την Ανδρομέδα και έκανε μαζί της δυο κόρες κι έξι γιους. Ο ένας απ’ αυτούς, υπήρξε ο Πέρσης, ο γενάρχης των Περσών. Οι Θεοί, υπήρξαν επίσης επιεικείς με τις γυναίκες – η Κασσιόπη και η Ανδρομέδα, έγιναν αστερισμοί στον ουρανό. Και η πόλη της Ιόπης, άντεξε στο χρόνο: Το όνομά της, συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη με ένα ακόμα «π» στη σύνθεσή του, προκειμένου να αντιστοιχείται στην εβραϊκή της ονομασία: Γιάφφα.

Σ’ έναν άλλο κόσμο, τον σημερινό, οι πύραυλοι των απογόνων του Πέρση κτυπούν την Ιόπη, όπως οι απόγονοι του Αβραάμ κτύπησαν και κατέλαβαν την ιορδανική Ιερουσαλήμ. Και όλοι αναμένουν την άφιξη του Περσέα – με το σπαθί του να πατάξει το τέρας με τα φίδια στα μαλλιά και το μάτι που πετρώνει όποιον το αντικρύσει…

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2006

Η Εφημερίς της Κυβερνήσεως*



Υπό Παντελεήμονος του Ιαματικού.

Η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως είναι στενά συνδεδεμένη με το νομοθετικό έργο της Βουλής. Η δημοσίευση των νόμων που ψηφίζει το Κοινοβούλιο, είναι υποχρεωτικό να δημοσιεύονται εκεί, γιατί αυτή είναι η βάση, που καθιστά εφαρμόσιμο ένα νομικό κείμενο θετού δικαίου.
Η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, ιδρύθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1833.
Ωστόσο η ανάγκη της δημοσίευσης των πράξεων της ηγεσίας του αγωνιζόμενου Γένους από το 1821 και μετά, οδήγησε στην αναζήτηση λύσεων, παράλληλα με την οργάνωση του νεόκοπου κράτους.

Όλες οι εφημερίδες του επαναστατημένου Γένους, είχαν ενδιαφέρον να δημοσιεύουν τις ειδήσεις του Αγώνα, εναντίον των Οθωμανών, αλλά και τις αποφάσεις της Προσωρινής Διοίκησης και των άλλων σωμάτων, που εκπροσωπούσαν συλλογικά τους αγωνιστές.
Στις 7 Οκτωβρίου 1825 η Προσωρινή Διοίκηση εξέδωσε Διάταγμα με το οποίο δημιουργεί μια τυπογραφική υπηρεσία και μια εφημερίδα, για να δημοσιεύει τις αποφάσεις της και διορίζει «εφημεριδογράφον της Διοικήσεως» το Θεόκλητο Φαρμακίδη, κληρικό με λαμπρές σπουδές στην Ευρώπη και μεγάλη πείρα περί την δημοσιογραφία. Έτσι η ιδρύθηκε η ΓΕΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Το πρώτο φύλλο της κυκλοφόρησε αυθημερόν. Η εφημερίδα αυτή κυκλοφορούσε δύο φορές την εβδομάδα, αλλά τελικά στις 4 Ιουνίου 1927 ο Φαρμακίδης διαφωνώντας με τις ζυμώσεις για την έλευση του Καποδίστρια στην Ελλάδα, παραιτείται. Η εφημερίδα συνέχισε την έκδοσή της με τον Γεώργιο Χρυσήδην, άλλαξε ονομασία αργότερα και έγινε ΕΘΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ και τελικά μετονομάσθηκε ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΗΝΥΤΩΡ.
Το Φεβρουάριο του 1833, με την έκδοση από το βασιλιά Όθωνα στο Ναύπλιο του σχετικού Διατάγματος, ιδρύθηκε η ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ με πρώτο διευθυντή τον Γεώργιο Αποστολίδη Κοσμητή. Μέχρι ότου ενηλικιωθεί ο Όθωνας, τα κείμενα που δημοσιεύονταν συντάσσονταν στα ελληνικά και γερμανικά, λόγω και της Αντιβασιλείας των Βαυαρών.
Η πρώτη εγκατάσταση του λεγόμενου Εθνικού Τυπογραφείου έγινε το 1835 στην οδό Σταδίου. Το 1862 μετονομάσθηκε σε Εθνικό Τυπογραφείο και την ονομασία αυτή διατηρεί από τότε ανελλιπώς. Αργότερα το 1907, μετεγκαταστάθηκε στην οδό Καποδιστρίου 34, εκεί που βρίσκεται και σήμερα.
Σήμερα, το Εθνικό Τυπογραφείο με τα έργα εκσυγχρονισμού που έχουν γίνει αποτελεί ένα σύγχρονο τυπογραφικό συγκρότημα που εξυπηρετεί τις ανάγκες της Δημόσιας Διοίκησης. Από το 1986 άρχισε να εισάγεται σταδιακά η χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Από το 1990 και μετά, διακόπηκε η χρήση της παλαιάς τεχνολογίας και άρχισε η εγκατάσταση Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος, τετράχρωμης εκτυπωτικής μηχανής, συστημάτων ψηφιακής εκτύπωσης, κ.λπ. ενώ η ιστοσελίδα, διευκολύνει τους χρήστες του Διαδικτύου σε ό,τι αγορά την ηλεκτρονική διάθεση των φύλλων της ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ.



*Το θέμα πρωτοπαρουσιάστηκε στον τηλεοπτικό σταθμό της Βουλής των Ελλήνων.

Πέμπτη 13 Ιουλίου 2006

Fathers of the blogosphere, unite!

Υποκλοπές, TOR-M1, Ορφανός. Να με τι γεμίζουν οι ώρες μας στο κοινοβούλιο.
Πως να ξεφύγεις. Ίσως με μια κουβέντα του Ανδρέα, στα πεταχτά, για την κουτουλιά του Ζιντάν. Ίσως όχι με την τσαντίλα του Δημήτρη για τον κάφρο με το παπί, που έκλεισε τη διάβαση σε μια μαυρούλα.
Κι ο Λευτέρης να μπαίνει στην αίθουσα, ξεφυσώντας, για την κόρη του, που ζαλίστηκε στο αυτοκίνητο. Τι πιο σημαντικό από την Αννούλα. Τι πιο ενδιαφέρον από τον Κωνσταντίνο του Δημήτρη, την Ασπασία του Λάμπρου και τη νεράιδα του Αντώνη. Ποια καλύτερη στιγμή από αυτή που μαζεύονται οι μικρο-μπαμπάδες ένα γύρο. Όταν μοιράζονται τις λίγες στιγμές, που έζησαν την προηγουμένη με τα σπόρια τους..
-Ο Φωτάκης, όταν ξημερώνει, λέει ..ξεσκοτείνιασε.
-Εμένα το πρωί, έρχεται στο αυτί μου ο Ηλιάκος και φωνάζει ΓΑΛΑ!
-Ο μικρός έχει πλατυποδία, πρέπει να τον πάω στον παιδίατρο.

Ήταν έτσι και παλιά; Βγαίναν στην 'αγορά' οι πατεράδες να μιλήσουν για τα παιδιά τους; Σήμερα πάντως, φαίνεται πως όχι μόνο συζητουν, αλλά και γράφουν στο διαδίκτυο.

-Ο Γ. στο
PANIC ROOM
-Ο Θοδωρής Γούτας στο baby-blog
-Ο "Αμπελοκηπιώτης" στο
“Μπαμπάκης” - όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου
(μπείτε από τις "Προσπάθειες Οργάνωσης" στην κατηγορία "ο γιός μου")
-Ο Κωνσταντίνος στο
Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα
-Ο πατέρας της Μαριάνθης

αλλά και ο φυσικός Padrazo για τις κοράκλες του (ευχαριστούμε Εργοτελίνα)
και ο κομπιουτεροφιλόλογος "Αταίριαστος" στα Μπουκάλια στο Πέλαγος (ευχαριστούμε Μπαμπάκη)

Αν ξέρετε κι άλλους, ενημερώστε μας..

Τρίτη 11 Ιουλίου 2006

Τι είπε ο Ματεράτζι στον Ζιντάν;

σύμφωνα με το BBC Radio Five Live
"είσαι γιος μιας τρομοκράτισσας πόρνης"

σύμφωνα με το BBC 'Ten O'Clock News'
"να 'χεις άσχημο θάνατο κι εσύ και η οικογένειά σου" (τη μέρα που η μητέρα του Ζιντάν είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο)
και
"'άντε γαμ*σου"

Παρασκευή 7 Ιουλίου 2006

O OHE και ο ρόλος των μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ)

Εισήγηση του δημοσιογράφου Γιάννη Ε. Διακογιάννη στη συνάντηση του
Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών με τίτλο «O ρόλος του OHE στον 21ο αιώνα», στο πλαίσιο της «Πολιτιστικής Αμφικτυονίας 2006».
Πρόεδρος του ΔΣΕΠ είναι η καθηγήτρια Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ και διευθυντής του ο καθηγητής Χριστόδουλος Γιαλουρίδης.


Δελφοί, Κυριακή, 2 Ιουλίου 2006

Μία μεγάλη γυναίκα του Ελληνισμού, η Αλίκη Γιωτοπούλου – Μαραγκοπούλου, πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου και Πρόεδρος (σήμερα) της ελληνικής ΜΚΟ «Ίδρυμα για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» σημειώνει ότι αποτελεί σπουδαία υπόθεση για τον ειρηνευτικό ρόλο του ΟΗΕ η βοήθεια που μπορούν να παράσχουν οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, εφόσον – τονίζει – δεν χρηματοδοτούνται από κυβερνήσεις, το κράτος και παρεμφερείς οργανισμούς.

Θα πρόσθετα - για να δώσω έμφαση σε όσα παρατηρεί η αγωνίστρια καθηγήτρια – ότι οι ΜΚΟ για να είναι αποτελεσματικές για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη αλλά και σύννομες με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ δεν θα πρέπει να χρηματοδοτούνται ούτε από μυστικές υπηρεσίες, ούτε από πρεσβείες, ούτε από πολεμικές βιομηχανίες.

Και θα συμπλήρωνα ότι αυτές οι ΜΚΟ δεν πρέπει να χρηματοδοτούνται – όπως θα εξηγήσω στην συνέχεια – γενικά και αόριστα από τον ΟΗΕ με προγράμματα, όπως στην περίπτωση του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο, που δεν είναι γνωστά και ελεγχόμενα από την Ολομέλεια του Οργανισμού και δεν είναι διάφανη η δράση τους.

Βεβαίως, η κυρία Μαραγκοπούλου, η οποία έχει το μεγάλο πλεονέκτημα η Οργάνωσή της να χρηματοδοτείται από οικογενειακούς οικονομικούς πόρους και να στηρίζεται σ’ αυτούς για όλα τα μεγάλα και σπουδαία προγράμματα που προωθεί, παρατηρεί ακόμη ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί μία ΜΚΟ να δέχεται επιχορηγήσεις υπουργείων, π.χ. για φιλανθρωπικούς λόγους.

Θυμάμαι – το αναφέρω ως θετικό παράδειγμα – ότι η ΜΚΟ «Δωδεκανησιακός Σύλλογος για τα αυτοάνοσα νοσήματα αρθρίτιδας και λύκου – ΘΑΛΕΙΑ» εκτός από τους δικούς της πόρους δέχθηκε χρηματοδότηση από το ελληνικό υπουργείο Υγείας για να προχωρήσει σε προγράμματα πρόνοιας, ενημέρωσης και υποστήριξης ασθενών σε μικρά νησιά της Δωδεκανήσου, π.χ. στο Καστελόριζο».

Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά της υπόθεσης των ΜΚΟ Υπάρχει και η άλλη πλευρά, η σκοτεινή. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο είναι επιτρεπτή – για τον ΟΗΕ και τον ειρηνευτικό ρόλο του – η δράση ΜΚΟ, που γίνονται το όχημα διαφόρων κέντρων εξουσίας για να συντελεσθούν πολιτικές αλλαγές, παρεμβάσεις και επεμβάσεις σε εμπόλεμες ζώνες ή για να αλλάξουν ακόμη και ο χάρτης και τα σύνορα χωρών!

Θυμάμαι τον Απρίλιο του 1999, στο βομβαρδιζόμενο από το ΝΑΤΟ Βελιγράδι, κατά την διάρκεια συνέντευξης που μου παραχώρησε για «ΤΑ ΝΕΑ» τον υπουργό Εξωτερικών Γιοβάνοβιτς. Τον άκουσα να καταθέτει τα εξής εντυπωσιακά στοιχεία: «Έχει έρθει – μου είπε - απεσταλμένος από την Ελλάδα που χειρίζεται προγράμματα ΜΚΟ. Σκορπά αφειδώς χρήματα σε οργανώσεις κατά του καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Χρηματοδοτεί παράλληλα εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και εξαγοράζει δημοσιογράφους που προπαγανδίζουν δήθεν για τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ουσιαστικά προωθούν την περαιτέρω διάλυση της Γιουγκοσλαβίας».

Ένα χρόνο αργότερα, στην τραγική Παλαιστίνη, εκεί όπου ο ισραηλινός στρατός κατοχής είχε ρημάξει πόλεις σαν την Τζενίν, η βουλευτής και πάλαι ποτέ συνεργάτης του Γιάσερ Αραφάτ, η Ασράουι μου είχε πει: «Έχουν δραστηριοποιηθεί ΜΚΟ στα κατεχόμενα που προωθούν δήθεν τη φιλία των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων. Στην ουσία με βάση οικονομικά προγράμματα για τα οποία κανείς δεν γνωρίζει το πραγματικό βάθος τους, προγράμματα που δήθεν καταπολεμούν την τρομοκρατία, αυτές οι ΜΚΟ ενισχύουν λογικές περαιτέρω απομόνωσης του λαού μου σε γκέτο που όλο και περισσότερο πνίγουν οι παράνομοι νέοι οικισμοί των Ισραηλινών».

Το φθινόπωρο του 2001 βρέθηκα στο θέατρο των πολεμικών εξελίξεων στο Πακιστάν και στο ξεχασμένο από το Θεό Αφγανιστάν. Πολλοί Αφγανοί μου μίλησαν για την αφανή χρηματοδότηση μέσω ΜΚΟ «φυλάρχων» μουτζαχεντίν, οι οποίοι είχαν διαλύσει τη χώρα κυρίως στη δεκαετία του ’90, πολεμώντας οι μεν τους δε για το μοίρασμα της εξουσίας. Προσωπικά, είδα έναν από αυτούς - από τους πλέον ανελέητους σφαγείς – να φιγουράρει μήνες αργότερα ως μεγάλος ήρωας και πατριώτης σε δυτική τηλεόραση, σε ρεπορτάζ που είχε χρηματοδοτηθεί από ΜΚΟ Και το …αστείο στην υπόθεση: Όταν στις αρχές Γενάρη του 2002 ρώτησα τον Πρόεδρο του Αφγανιστάν Καρζάι «πότε υπολογίζει να αποχωρήσουν τα ξένα στρατεύματα κατοχής από τη χώρα του», εκείνος που μου απάντησε: «Υπολογίζω αυτό θα συμβεί σε έξι μήνες από σήμερα. Με τη ξένη οικονομική βοήθεια αλλά και την ευεργετική δράση – έτσι μου είπε – των ΜΚΟ το Αφγανιστάν γρήγορα θα γίνει μία δημοκρατική και αναπτυσσόμενη(οικονομικά) χώρα».

Την άνοιξη του 2003 βρέθηκα – και πάλι ως απεσταλμένος της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» - στη βομβαρδιζόμενη Βαγδάτη. Θυμάμαι ελάχιστες ΜΚΟ – στη διάρκεια των βομβαρδισμών - να είναι εκεί και να επιχειρούν να βοηθήσουν τον άμαχο πληθυσμό. Θυμάμαι ήρθαν οι «Γιατροί του Κόσμου» και μία μικρή ελληνική οργάνωση «Γιατροί Καρδιάς» που πρόσφερε πραγματικά πολύ σπουδαίο έργο βοηθώντας τραυματισμένα παιδιά». Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Απριλίου, όταν τα αμερικανοβρετανικά στρατεύματα κατοχής εισέβαλαν και κατέβαλαν την Βαγδάτη, θυμάμαι ότι μαζί με τους «ενσωματωμένους», τους embedded – όπως έγιναν γνωστοί - δημοσιογράφους που έφεραν μαζί τους, βοήθησαν και ορισμένες ΜΚΟ για να έλθουν στην πόλη και να αναλάβουν – σε συνεργασία με τον ΟΗΕ – έναν ρόλο «για την ανοικοδόμηση της δημοκρατίας», όπως έλεγαν.

Τα ερωτήματα που εγείρονται είναι ασφαλώς πολλά γύρω από τον ρόλο ορισμένων ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται σ’ αυτές τις υπό ξένη κατοχή χώρες. Γιατί κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει σοβαρά για δημοκρατία σε περιοχές όπου στρατεύματα κατοχής συνεχίζουν να σκοτώνουν και να δολοφονούν αγωνιστές της ελευθερίας, πατριώτες οι οποίοι δεν μπορούν να ανεχθούν το αμερικανικό και βρετανικό άρμα μάχης να περνάει έξω από το σπίτι τους ή ακόμη και να εισβάλει σ’ αυτό.

Ερωτήματα ασφαλώς υπάρχουν και για μία σειρά από άλλα ζητήματα που φέρουν την σφραγίδα ΜΚΟ οι οποίες συνεργάζονται με τον ΟΗΕ. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς πόσο …αντικαπιταλιστικό – όπως διακηρύσσει – είναι το «Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ». Αληθεύει ότι η Σύνοδος του Πόρτο Αλέγκρε χρηματοδοτήθηκε από τους διοργανωτές της μόνον κατά το ποσοστό 6,4% του συνολικού πακέτου εξόδων της που ανήλθαν σε 39 εκ. δολάρια; Αληθεύει ότι το υπόλοιπο 93,6% καλύφθηκε από δωρεές (296.000 δολάρια από το Ίδρυμα Φόρντ, 356.000 δολάρια από το Ίδρυμα Ροκφέλερ, περίπου 2,5 εκατ. δολάρια από καθολικές και προτεσταντικές ΜΚΟ, 8 εκατ. δολάρια από την κυβέρνηση Λούλα της Βραζιλίας, 6,5 εκ. δολάρια από την Πολιτεία του Ρίο Γκράντε Ντο Σουλ, που ελέγχεται από πολύ συντηρητικούς κύκλους, 8 εκ. δολάρια από τις βραζιλιάνικες ΔΕΚΟ Electrobras, Petrobras και Banco do Brazil., κλπ., κλπ.);

Κι ενώ τα ερωτήματα για ορισμένες ΜΚΟ πολλαπλασιάζονται υπάρχουν και κάποιες εξώφθαλμες περιπτώσεις. Σαν τέτοια αναφέρω την περίπτωση δράσης ΜΚΟ κατά της θέλησης ενός λαού, κυρίαρχης χώρας –μέλους του ΟΗΕ – ήταν ό, τι συνέβη στη μαρτυρική και από το 74 κατεχόμενη (στο 40% του εδάφους) από τουρκικά στρατεύματα κατοχής μαρτυρική Κύπρο.

Η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας έφερε στο φως στοιχεία για τη δράση της νορβηγικής M.K.O. “PRIO”, η οποία παλαιότερα είχε δραστηριοποιηθεί για «την ειρήνευση – έτσι το έλεγε – Παλαιστινίων και Ισραηλινών και την συμφωνία του Όσο», αλλά και για την δράση της UNOPS του ΟΗΕ, η οποία προχώρησε στην εφαρμογή πολλών προγραμμάτων (στην Αθήνα και στη Λευκωσία) διαφήμισης και εξειδίκευσης των σχεδίων Ανάν. Τα προγράμματα – πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ – περιέλαβαν μεταξύ πολλών άλλων και την έκδοση 15 βιβλίων υπέρ – κανενός κατά - του σχεδίου Ανάν! Στην Κύπρο, πριν από ένα χρόνο- το ίδιο δεν έγινε στην Αθήνα - δημοσιοποιήθηκαν και ονόματα (πολιτικών, δημοσιογράφων και επιχειρηματιών) που χρηματοδοτήθηκαν από τέτοια προγράμματα. Αλλά στο τέλος, η κυπριακή κυβέρνηση – έτσι ανακοίνωσε – μη αντέχοντας «για εθνικούς λόγους» το βάρος τέτοιων αποκαλύψεων για χρηματοδοτήσεις από αμερικανικές και βρετανικές πηγές δεν θέλησε να προχωρήσει την έρευνα. Άλλωστε – όπως σημείωνε και ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος σε συνεργάτες του – «παρά την τεράστια διαφήμιση του σχεδίου Ανάν στην Αθήνα και στη Λευκωσία, τόσον ο λαός της Ελλάδας, όπως καταγράφηκε σε δημοσκόπηση, όσο και ο λαός της Κύπρου όπως περίτρανα αποδείχθηκε στο δημοψήφισμα, τάχθηκαν κατά του σχεδίου και της διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με στόχο την δημιουργία ενός αγγλοαμερικανικού προτεκτοράτου στην άκρη της Μεσογείου».

Για το ίδιο θέμα πολιτικός – κυβερνητικό στέλεχος σήμερα –μου αποκάλυπτε πριν από δυόμισι χρόνια, όταν ακόμη η Ν.Δ. δεν είχε κερδίσει τις εκλογές του 2004: «Μην νομίζεις ότι μόνον Αμερικανοί και Βρετανοί δραστηριοποιήθηκαν στην Αθήνα και στη Λευκωσία για τη διαφήμιση του σχεδίου Ανάν. Το Ίδρυμα Φρήντριχ - Έμπερτ του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος έπαιξε καθοριστικό ρόλο και ξεδίπλωσε αρκετά προγράμματα. Ένα από αυτά ήταν η χρηματοδότηση μίας ομάδας ελληνοτουρκικής φιλίας 15 Ελλήνων και Τούρκων δημοσιογράφων, η οποία ταξίδεψε σε πολλές πόλεις για να εξηγήσει τα θετικά του σχεδίου. Δυστυχώς – έτσι ακριβώς ήταν η διατύπωσή του – κανένας δημοσιογράφος, από αυτούς που επελέγησαν δεν είχε άποψη κατά του σχεδίου Ανάν. Επελέγησαν όλοι με κριτήριο να είναι θετικοί για το σχέδιο!».

Τα παραπάνω παραδείγματα δεν σκιάζουν ασφαλώς το θετικό ρόλο χιλιάδων ΜΚΟ σε όλο τον κόσμο που προσφέρουν σε χώρες, σε ομάδες ανθρώπων, σε μεμονωμένα άτομα, στη βάση των αρχών του καταστατικού χάρτη του Ο.Η.Ε.

Ωστόσο, σ’ ένα τόσο πλούσιο σε θεματολογία και προσωπικότητες της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας συνέδριο, ως δημοσιογράφος που για 25 χρόνια έχω πραγματοποιήσει αποστολές σε περισσότερες από 90 χώρες, πολλές φορές σε εμπόλεμες περιοχές και σε κράτη με δικτατορίες και εμφυλίους πολέμους, νομίζω ότι αποτελεί καθήκον να σας καταθέσω αυτή τη μαρτυρία μου.

Γιατί ασφαλώς θα συμφωνείτε μαζί μου ότι δεν μπορείς να εμπιστευθείς μία ΜΚΟ, πολύ περισσότερο να την πιστεύεις ότι παλεύει π.χ. για τον εκδημοκρατισμό μίας χώρας εάν χρηματοδοτείται μέσω διαύλων ξένων πρεσβειών –χωρών που διατηρούν στρατεύματα κατοχής σε αρκετά σημεία του πλανήτη μας.

Για παράδειγμα σ’ ένα τέτοιο μεγάλο συνέδριο, σαν αυτό που αποτελεί μία «Παγκόσμια Συνάντηση για το ρόλο του ΟΗΕ στον 21ο αιώνα» και το οποίο διοργανώνει το Πολιτιστικό Κέντρο των Δελφών τουλάχιστον θα πρέπει να εγείρονται ερωτήματα.

Μπορεί – για παράδειγμα - να θεωρεί ο ΟΗΕ ως θετική τη δράση της Οργάνωσης Ελσίνκι της Μόσχας, μέλους της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ελσίνκι; Μπορεί να αποδέχεται ότι «προωθεί – όπως διακηρύσσει – τον εκδημοκρατισμό της Ρωσίας» εάν χρηματοδοτείται, όπως καταγγέλλουν δημοσιογράφοι και κόμματα στη Μόσχα, από πηγές της εκεί βρετανικής πρεσβείας και μυστικά βρετανικά κονδύλια;

Τα παραδείγματα ασφαλώς είναι πολλά. Και δεν έχει νόημα να σας παραθέσω κι άλλα, όταν μάλιστα ζούμε σ΄ έναν κόσμου όπου η παγκοσμιοποίηση είναι οδοστρωτήρας αξιών και αρχών, σ’ έναν κόσμο όπου τα Μ.Μ.Ε. «πρέπει» να είναι υποταγμένα στη θέληση των πολεμικών βιομηχανιών και μίας κάστας ανθρώπων που κυβερνάει σήμερα τη μοναδική υπερδύναμη.

Σας ευχαριστώ που είχατε την καλοσύνη όλοι σας – και οι άξιοι διοργανωτές - να με ανεχθείτε στην κατάθεση ενός προβληματισμού που αφορά στο μέλλον του ΟΗΕ και των ΜΚΟ. Πρωτίστως, γιατί μου επιτρέψατε να σας μεταφέρω την αγωνία ενός δημοσιογράφου για το μέλλον της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ισότητας και της αδελφότητας των λαών.-

Τρίτη 4 Ιουλίου 2006

Conspectus rerum Latinus

Βυρωνιστές* όλου του κόσμου χαρείτε! Ενημερωτικά δελτία στη λατινική γλώσσα ετοιμάζει η φιλανδική προεδρία! Με το καλό και στα αρχαία Ελληνικά.


*οπαδοί του υπουργού ΔΤ, όχι του λόρδου Μπάυρον.

ΥΓ1 το βρήκαμε στο
ιστοημερολόγιο του εκπαιδευτικού Θ. Γούτα από τη Θεσσαλονίκη. Ευχαριστούμε!

ΥΓ2 "Και δεν λέγεται «praetor urbanis». Λέγεται «praetor urbanus». Είναι επίθετο και αυτό είναι στην ιστορία της αστυνομίας". Απόσπασμα απάντησης του Β. Πολύδωρα στη Βουλή, σε ερώτηση του τ. προέδρου της Βουλής Απ. Κακλαμάνη σχετικά με τη σύλληψη και προσαγωγή σε δίκη αυτών που δημιουργούν επεισόδια σε δημόσιες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κλπ.

Από τα σφαιρίδια στα χάρτινα ψηφοδέλτια…*



Υπό Παντελεήμονος του Ιαματικού.


Μια κάλπη, στην οποία έριχναν μέσα αντί για ψηφοδέλτια, μεταλλικά σφαιρίδια, κατά τη διάρκεια των εκλογών, συγκέντρωνε την προσοχή των επισκεπτών της Έκθεσης της Βουλής για τα 30 χρόνια από το Σύνταγμα του 1975.

Πρόκειται για μουσειακό κατάλοιπο της εποχής που το σύστημα εκλογής βουλευτών, απαιτούσε να υπάρχουν σε κάθε εκλογικό τμήμα τόσες τέτοιες κάλπες, όσοι και οι υποψήφιοι της περιοχής. Κάθε κάλπη ήταν χωρισμένη στα δυο και εξωτερικά ήταν βαμμένη άσπρη και μαύρη. Στο επάνω μέρος υπήρχε ένα άνοιγμα σαν σωλήνας και ο ψηφοφόρος έβαζε μέσα το χέρι του και έριχνε ένα μεταλλικό σφαιρίδιο σαν χονδρό σκάγι κυνηγίου στο μέρος της κάλπης που ήθελε, ψηφίζοντας έτσι το «ναι» ή το «όχι» για τον συγκεκριμένο υποψήφιο.
Η ψηφοφορία με σφαιρίδια είχε καθορισθεί από το Σύνταγμα του 1864.

Ο Γ. Σουρής έχει γράψει στο «Ρωμηό» τους ακόλουθους χαρακτηριστικούς στίχους, για κάποια διάλυση Βουλής, που την ακολουθούσαν εκλογές:

Νέα διάλυσις Βουλής
Αγγέλματα χαράς τρελής,
ανέλπιστα και αιφνίδια.
Διάλυσιν κηρύξετε
Και τα τουφέκια ρίξετε
Και πάρτε τα σφαιρίδια.

Ήταν τέτοιος ο φανατισμός της εποχής εκείνης, που πολλοί ψηφοφόροι έλεγαν, πως… θα το ρίξουν δαγκωτό! Εννοώντας, ότι θα ψηφίσουν με πάθος και ένταση. Μάλιστα δάγκωναν το σφαιρίδιο δυνατά, πριν το ρίξουν μέσα. Άλλοι πάλι, επιχρύσωναν το σφαιρίδιό τους εκφράζοντας τη λατρεία τους στον συγκεκριμένο υποψήφιο. Κατάλοιπο του τρόπου της ψηφοφορίας, που γίνονταν με τα σφαιρίδια, είναι και η φράση των ψηφοφόρων: «Τον μαύρισα!!!». Εννοώντας, ότι έριξαν το σφαιρίδιο στο μαύρο μέρος της κάλπης. Ή αντίστροφα, «τον έβγαλα ασπροπρόσωπο»!

Ένας άλλος ποιητής ο Αχιλλέας Παράσχος, βλέποντας κάποτε τα φαινόμενα νοθείας με τα σφαιρίδια, της εκμετάλλευσης, των πελατειακών σχέσεων και της καπηλείας από την πλευρά των πολιτικών, απευθύνθηκε προς τον ελληνικό λαό με τους ακόλουθους στίχους του:

«Άλλος θα ήσουν δύστηνε, αν ήξευρες οποίαν
Έχει αυτό το ελαφρόν σφαιρίδιον, αξίαν».

Όταν το 1911 αναθεωρήθηκε το Σύνταγμα, από το σχετικό άρθρο αφαιρέθηκε η λέξη «σφαιρίδιον» και έτσι λύθηκαν τα χέρια του νομοθέτη, ώστε να μπορεί αυτός να καθορίζει τον τρόπο ψηφοφορίας. Και όμως τα σφαιρίδια χρησιμοποιήθηκαν ακόμα και στις εκλογές του 1920. Πάντως τα χάρτινα ψηφοδέλτια εισήχθησαν για πρώτη φορά το 1912 στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές.

Στις 18 Αυγούστου 1920, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εσωτερικών Κωνσταντίνος Ρακτιβάν, κατέθεσε στο Βουλή δυο νομοσχέδια. Το ένα «περί προσαρτήσεως της Θράκης» και το άλλο «περί βουλευτικών εκλογών εν Θράκη». Με το πρώτο νομοσχέδιο, η Ελλάδα προσαρτούσε στην Επικράτειά της, τόσο τη σημερινή Δυτική Θράκη, που παρέλαβε από τους συμμάχους της Αντάντ, όσο και την πρόσφατα απελευθερωθείσα από τους Τούρκους Ανατολική Θράκη.

Για το δεύτερο νομοσχέδιο ο Ρακτιβάν ανέφερε στη Βουλή, ότι επειδή «δεν είναι εφικτή η εφαρμογή εκεί του εν Ελλάδι κρατούντος συστήματος των σφαιριδίων» προτάθηκε η χρήση των χάρτινων ψηφοδελτίων. Και δεν ήταν εφικτό το σύστημα των σφαιριδίων, γιατί δεν μπορούσαν- λέει- να βρούνε στη Θράκη «καλποδόχα κιβώτια» ώστε να αναδείξουν τους πληρεξουσίους της περιοχής στην Ελληνική Εθνική Αντιπροσωπεία . Εκείνες δηλαδή τις ειδικές κάλπες με τη χοάνη.

Η λεγόμενη Βουλή των Λαζάρων λίγο πριν λήξει η θητεία της ψήφισε το νόμο 2.485 με τον οποίο καθιερωνόταν για τις εκλογές της μόλις απελευθερωθείσης Θράκης το χάρτινο ψηφοδέλτιο για πρώτη φορά.

Η Θράκη είχε πρωτοπορήσει…

Με χάρτινο ψηφοδέλτιο έγιναν το 1920 οι εκλογές στη Θράκη (Αύγουστος) και στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Το 1923 έγιναν βουλευτικές εκλογές με χάρτινο ψηφοδέλτιο στις Νέες Χώρες, στην Αθήνα και τον Πειραιά. Το 1926 έγιναν εκλογές σε όλη την Ελλάδα πλην των «προνομιούχων» περιοχών Ύδρας, Σπετσών και Ψαρών.

*Το θέμα πρωτοπαρουσιάστηκε στον τηλεοπτικό σταθμό της Βουλής των Ελλήνων.


Από την Άσπρη Λέξη (χαρακτήρες του Θεόφραστου)

Δεισιδαιμονία
Κατά τον Θεόφραστο, δεισιδαιμονία (< δείδω = φοβούμαι + δαίμων = θεός) είναι η δειλία πρός τό δαιμόνιον, δηλ. ο φόβος (ή η ευλάβεια) προς τους θεούς.
Η λέξη, επομένως, έχει διπλή σημασία: εύσημη (= ευλάβεια) και κακόσημη (= φόβος υπερβολικός και αδικαιολόγητος).
Οι Περιπατητικοί φιλόσοφοι (μαθητές του Αριστοτέλη) ορίζουν την ευσέβεια ως ψυχής έξιν θεών καί δαιμόνων θεραπευτικήν, μεταξύ ούσαν αθεότητος καί δεισιδαιμονίας, θεωρούν επομένως την δεισιδαιμονίαν ακραία κατάσταση. Όμοια ο Πλούταρχος, ο οποίος στην Περί δεισιδαιμονίας πραγματεία του ορίζει αυτή ως δόξαν εμπαθή καί δέους (= φόβου) ποιητικήν υπόληψιν εκταπεινούντος καί συντρίβοντος τόν άνθρωπον, οιόμενον μέν είναι θεούς, είναι δέ λυπηρούς καί βλαβερούς (= ο οποίος πιστεύει ότι υπάρχουν βέβαια θεοί, προξενούν όμως βλάβη και στενοχώρια).

Αυθάδεια
Ισχυρογνωμοσύνη, πείσμα, επιμονή, αλαζονεία, προπέτεια.
Ο Θεόφραστος προσδιορίζει την αυθάδειαν ως απήνεια ομιλίας εν λόγοις (δηλ. σκληρότητα συναναστροφής που εκδηλώνεται με τα λόγια).
Αυθάδης (< αυτός + ήδομαι) είναι, λοιπόν, ο φίλαυτος, ο επίμονος, ο θρασύς, ο υπερόπτης.
Κατά τον Αριστοτέλη, αντίθετη της αυθαδείας είναι η αρέσκεια, δηλ. η τάση του πάσιν αρέσκειν, ενώ μεσότητα αυτών είναι η σεμνότης.

Ακαιρία
Η ακαιρία ορίζεται από το Θεόφραστο ως επίτευξις λυπούσα τούς εντυγχάνοντας, δηλ. συνάντηση που στενοχωρεί, που προξενεί λύπη σε κείνους που συναντώνται.
Ετυμολογικά (από το άκαιρος, που σχηματίστηκε από το στερητ. α + καιρός = περίσταση), ακαιρία είναι η αποτυχία ευνοϊκής περίστασης, η απώλεια του κατάλληλου καιρού.
Του φορτικού ή ενοχλητικού τύπου διακρίνει ο Θεόφραστος τρια είδη: τον άκαιρον, τον αηδή και τον περίεργον. Ο πρώτος είναι ενοχλητικός εξαιτίας έλλειψης φρόνησης και «καλής ανατροφής», ο δεύτερος από εγωισμό και ο τρίτος από υπέρμετρο ζήλον, που γίνεται βέβαια με καλές προθέσεις αλλά σε ακατάλληλη στιγμή και συνοδεύεται μετ' ευνοίας προσποιητής.

Αδολεσχία
Η αδολεσχία είναι φλυαρία μέχρι κόρου καί αηδίας.
Η λέξη παράγεται από το ουσ. αδολέσχης (= φλύαρος), που σχηματίστηκε από το άδην (= μέχρι κόρου) και λέσχη (= διάλογος, συνομιλία < λέγω).
Στους Χαρακτήρες ορίζεται ως διήγησις λόγων μακρών καί απροβουλεύτων (= αστόχαστων, άκαιρων, άσκοπων). Ο Θεόφραστος διέκρινε τον ανθρώπινο τύπο του αδολέσχου από τους παρόμοιους τύπους του λάλου και του λογοποιού. Κατ’ αυτόν, αδολέσχης είναι αυτός που μιλά συνέχεια λέγοντας ό,τι του έρχεται στο μυαλό και προσπαθώντας να είναι ευχάριστος. Λάλος είναι εκείνος που πιστεύει ότι μόνον αυτός σκέπτεται σωστά και γι’ αυτό δε μπορεί να σωπάσει, ενώ λογοποιός (< λόγον + ποιώ) αυτός που πλάθει ψευδείς λόγους, δηλ. μυθεύματα.
Κατά τον Αριστοτέλη, αδολέσχους λέγομεν τούς φιλομύθους (= αυτούς που αγαπούν τις μυθικές διηγήσεις) καί διηγηματικούς καί περί των τυχόντων κατατρίβοντας τάς ημέρας (και που περνούν την ημέρα τους συζητώντας και ασχολούμενοι με ό,τι λάχει).

Κολακεία
Κατά τον Θεόφραστο, η κολακεία είναι ομιλία αισχρά (= συναναστροφή, σχέση απρεπής), συμφέρουσα τω κολακεύοντι (= που εξυπηρετεί τον κόλακα) και ο κόλαξ – σύμφωνα με τον Θεόφραστο – λέει και πράττει πάντα, ω χαριείσθαι υπολαμβάνει (δηλ. ο,τιδήποτε θεωρεί ότι μπορεί να προκαλέσει ευχαρίστηση).
Ακολουθώντας τον Αριστοτέλη (Ηθικ. Νικομ. Β 7, 13), ο Θεόφραστος διακρίνει στην κολακεία δύο τύπους, τον κόλακα, ο οποίος αποβλέπει στο ιδιοτελές συμφέρον του (πβ. ωφελείας της αυτού ένεκα), και τον άρεσκον (πβ. τον τύπο του «υποχρεωτικού» ανθρώπου), ο οποίος επιθυμεί να ευχαριστεί τους πάντες.
Στο άλλο άκρον – σύμφωνα με την Αριστοτελική θεωρία του μέσου, της μεσότητος – βρίσκεται ο δύσερις καί δύσκολος (= ο εριστικός και δύστροπος άνθρωπος). Και πριν από τον Θεόφραστο κωμικοί ποιητές είχαν ήδη εισαγάγει τον τύπο του κόλακα στα έργα τους. Κατά τον 6ο αι. π.Χ. ο ποιητής Επίχαρμος περιέγραψε ένα παρόμοιο τύπο στο έργο του Ελπίς ή Πλούτος. Κατά τον 5ο αι. ο Εύπολις παρουσίασε, όπως παραδίδεται, κωμωδία με τον τίτλο Κόλακες – όπως μετέπειτα ο Μένανδρος (Κόλαξ) και εν γένει η Μέση και η Νέα Κωμωδία. Θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ο κόλαξ ή παράσιτος δεν ήταν «φυτό» σπάνιο στις αυλές των τυράννων και στους οίκους των πλουσίων της αρχαιότητας.