Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Εκπετω- κοτες;

Ν΄ακούμε καμία φορά το "Εγώ ήμουν τ΄ Αρχοντόπουλο" αδέλφια (Αποστόλης Μετσοβίτης στο κλαρίνο κι ο Κυρίτσης τραγούδι, κατά προτίμηση). Να ξέρουμε απο ποιό ύψος πέσαμε.

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Καθένας ξέρει για ο,τι λέει

Όπως καταλαβαίνουμε εμείς, των χαμηλών ορόφων οι δημοσιογράφοι, πολιτικά, ζούμε την εξής αντίφαση: να΄ χει η χώρα στο τιμόνι της τον Βενιζέλο, που ακολουθεί προσωπική στρατηγική (σ.σ: στ΄ αρχίδια του η Ελλάδα) και την ίδια στιγμή, να θεωρείται αυτός ο ανίκανος ιδιοτελής η χρυσή εφεδρεία του γένους. Τι κρίμα. Λες και δεν έχωμε καλύτερους!..
Βρήκε και κάνει, όμως… Και βάζει τους «δικούς» του βουλευτές και το υπαινίσσεται κι ο ίδιος, άλλωστε, οτι πρέπει να να πάμε σε κυβέρνηση "Εθνικής Σωτηρίας" ντεμέκ, με άλλον πρωθυπουργό από τον ΓΑΠ "και μετά τα βρίσκουμε" λέει, μήπως και αποφύγει το αναπόφευκτο ιστορικό όνειδος. Κι όλα αυτά για να πάρει το κομματικό μαγαζί και να χριστεί πρωθυπουργός με σοφέρ και φρουρούς, μιαν αποφράδα ημέρα ο αυτοβαρυσήμαντος; Που τους βρήκαμε αυτούς ρε παίδες; (σ.σ: Το σύστημα δεν έχει ακόμα αποφασίσει,μεταξύ των προθύμων, αλλά, διαρκώς του υποδεικνύει λύσεις του ΓΑΠ ο οποίος αγωνίζεται να διασώσει το οικόσημο των «Παπανδρέου» ο καημένος, να μη φύγουνε κι αυτοί νύχτα όπως οι Γλίξμπουργκ απ΄ τη χώρα)
Στ΄ αρχίδια του, κι αυτουνού που θα βρεθεί μετά η χώρα. Κατοχυρώνουν όλοι θέσεις, ενόψει βαρειάς πτώχευσης.
Έτσι νομίζουν… Δεν στέργει όμως ο Σαμαράς να τον διασώσει… Δε ξέρει κανείς πια τι απ΄ όλα έχουν οι άνθρωποι αυτοί μες το μυαλό τους. Δε θέλει, κατά πως φαίνεται ο πρόεδρος της ΝΔ να μοιραστεί με τον Γ. Παπανδρέου αυτό το βαρύ φορτίο και για την ώρα αρνείται τη συγκυβέρνηση, χωρίς όμως να έχει αξιόπιστες λύσεις. Όσο καλών προθέσεων κι αν είναι ο παληομοδίτης εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα ηγείται ενός αδύναμου ιδεολογικά κόμματος πλιατσικολόγων που δεν ημπορεί να καταλάβει τη δυσκολία της συγκυρίας.
Η λύση είναι οι εκλογές. Και μάλλον εκεί θα πάμε. Αυτήν την αγριότητα που ζούμε όμως, να την αποφασίσουμε εμείς ή να την αρνηθούμε! Αλλά, όχι με κινδυνολογία! Να΄ χουμε τα δεδομένα, λέμε. Τριακόσιες χιλιάδες ψυχές οι Ισλανδοί και διδάσκουνε αξιοπρέπεια.
Θα μας γυρίσουνε στις σπηλιές, για θα γίνουμε επιτέλους ανθρώποι;
Το γεγονός ότι η αχαμνή Αριστερά δεν υπάρχει σε τούτον τον προβληματισμό, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Τρίμμη γερά με τσαμπουκά...

Μετά απο πολυετείς προσπάθειες, ο ασυμπάθιστος κλάδος των δημοσιογράφων, απέκτησε χθες το απόγευμα επιτέλους και προεδρείο!..
Δεδομένου, οτι δεν υπάρχουν πια Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και, για να μην μακρυγορώ, μιας και τ΄ αφεντικά έχουν επιβάλει απολύτως τους όρους τους στην αιματοβαμμένη αγορά εργασίας μας, η χρησιμότητά του, έχει την ίδια αξία με της σκωληκοειδίτιδος.
Σε "τσιμπάει" κάθε φορά που τρως πασατέμπο...
Υ.Γ Εξαιρώ, όπως πάντα τον Γιάννη Αγγέλη! Έναν καλό δημοσιογράφο και καθαρό συνάδελφο, με φιλότιμο και μπέσα, μέσα σ΄ αυτό το έρεβος της "τράμπας" που μας έφερε εδώ που μας έφερε...
Υ.Γ2: Μεθούσα απ΄το πρωί μέχρ ι το βράδυ (σ.σ: βρήκε ο κουτσός κατήφορο, θα πεις...) ολάκερο τον Ιούλιο που μας πέρασε, γιατί το΄ χα βάρος στη συνείδησή μου να πάω να υπογράψω στο συγκρότημα υπό την εκβιαστική σπάθα της απόλυσης, την ατομική σύμβαση εργασίας. Για μένα προσωπικά, μετρούσε ή ήττα. Όχι γι΄ αυτά τα μουνόπανα!
"Δε θα πάρεις το αντίγραφο;" με ρώτησε απορημένη η κυρία στο Λογιστήριο.
"Τι να το κάνω γλυκειά μου;" την απαντάω θυμωμένος "να μου θυμίζει την υποταγή μου;"

Που να πάμε μ΄ αυτούς;

Από τη θέα που έχουμε εμείς οι δημοσιογράφοι των «χαμηλών ορόφων», καταλαβαίνω ένα πράμα: ότι εκλογές αυτήν τη στιγμή στη χώρα θέλουνε απεγνωσμένα δύο άνθρωποι: ο Βενιζέλος κι η Ντόρα Μητσοτάκη- Μπακογιάννη- Κουβέλου.
Ο πρώτος και δακρύβρεχτος, μιας και μας λέει πόσο… πονάει κάθε φορά που μεταφράζει στα ελληνικά- όπως κι ο άθλιος προκάτοχός του ο Παπακωνσταντίνου- τα νέα μέτρα της τρόϊκας, επειδή, έτσι εκτιμά πως θα πάρει επιτέλους το «μαγαζί» του ΠΑΣΟΚ στα χέρια του (κούνια που τον κούναγε βέβαια…)
Κι η δεύτερη, επειδή, είναι φανερό, πως μέχρι να φτάσουμε στις κάλπες υπολογίζει, βάσιμα, εδώ που τα λέμε, ότι θα μείνει μόνη της, από το ιδιοτελές φυλλοόρισμα των ισχνών οπαδών της.
Αυτά τα “ευγενή” όνειρα τρέφουν τις νύστες τους…
Κανείς από τους δυό δε σε εμπνέει για τίποτε και στα παληά τους παπούτσια η χώρα. Κυνικοί και ατάλαντοι. Αποτυχημένοι με ο,τι καταπιάστηκαν. Βαρειά αποτυχημένοι. Αλλά Πλούσιοι.
Πώς να καταλάβουν το κοινωνικό μακελειό;
Τους κοίταζε παληά ο απλός κόσμος με δέος τους πολιτικούς, όπως οι χωριάτες στην εμποροπανήγυρη τα καθαρόαιμα άλογα.
Αυτά που… χλιμιντρίζουν τώρα την έλευση του ιδεολογικού παληομοδίτη και συντηρητικού Σαμαρά…
Αυτού του… «υπέροχου» πολιτικού αρχηγού, που τρέμει, μήπως και του κάτσει καμιά ανεπιθύμητη πρωθυπουργία στα χέρια και δε θα ξέρει τι να την κάνει…
Έχουμε μια πολιτική τάξη που δυσκολεύεται να τρέξει με τις γόβες στα χωράφια.
Κι ένα μαλάκα λαό κατά το ήμισυ, όσο για να σε βρίζει ο Πάγκαλος και να λες κι ευχαριστώ κι από πάνω, αντί να του γαμείς το σπίτι.
Αυτήν τη χώρα πρέπει να την επινοήσουμε απ΄ την αρχή.
Άμα βρεθούμε…

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Ήμουν εκεί.

Όσοι βρέθηκαν σήμερα το απόγευμα στο πέταλο της 7Α στο γήπεδο του Πανιωνίου με τον ΠΑΟΚ, φτύνουν τον κόρφο τους που αποφεύχθηκε, την ώρα που το κακό έδειχνε να πλησιάζει με φόρα, μια μαζική τραγωδία.
Ήταν το ημίχρονο του αγώνα στη Νέα Σμύρνη-μια χρονική στιγμή διόλου τυχαία, αφού οι τηλεοπτικές κάμερες δε γράφανε…- όταν από το τίποτε και εντελώς αναίτια, μπουκάρανε τα αδελφάτα των ΜΑΤ εξαγριωμένα από τη σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα, στην κερκίδα όπου καθόμασταν φιλήσυχα τα Παόκια κι αρχίσανε να πετάνε καταπάνω στον κόσμο, αδιακρίτως, που λένε στη γαμημένη τους γλώσσα, χημικά. Ξαφνικά, πανικόβλητο, ένα κοπάδι ανθρώπων που καθόντουσαν μέχρι τότε αμέριμνοι στις θέσεις τους, άρχισε από την αφόρητη ατμόσφαιρα, να ανεβαίνει ενστικτωδώς στα ψηλότερα και να συνωθείται, ανάμεσα στις ένστολες αδελφάρες και το κενό.
Εκείνη την ώρα, η κερκίδα των «φιλοξενουμένων» ήταν γεμάτη παιδιά. Άφησα το γιό μου να κλαίει και να φτύνει πρασινάδες στη φροντίδα μιας καλής οικογένειας και μαζί με άλλους πολλούς ΠΑΟΚτζήδες, πέσαμε μπροστά στα ΜΑΤ, ανάμεσα σε τσαμπουκαλεμένους πια οπαδούς και τις σκυλίτσες της Αστυνομίας, ώστε να επικρατήσει η λογική! Αυτό που είδα, μέσα στους καπνούς, ήταν κάτι κοντοκουρεμένοι και κάτωχροι τύποι που δεν τους ήξερε κανείς οι οποίοι, φωνάζοντας «Ντου», ρίχνανε καρέκλες προβοκατόρικα –παρότι προσπαθούσαμε να τους σταματήσουμε- στα κορίτσια των ΜΑΤ για να εισπράξει μετά, σαν… «φυσιολογική αντίδραση», ολόκληρη η κερκίδα βροχή χημικών.
Μέσα στο χαμό, γιατί από στησίματα κάτι ξέρω πια, πρόλαβε να μου κάνει εντύπωση, το πώς βρέθηκαν κάτι φωτοβολίδες στα χεράκια τους, όταν εμένα στην είσοδο, όπου μου κάνανε επιμελή σωματικό έλεγχο, δε μ΄ άφησαν να πάρω μαζί μου, ούτε καν το νερό του Ηλιάκου που κράταγα από το σπίτι για ν΄ αντέξει τη ζέστη.
Η αλήθεια, είναι μια: ΑΝ δεν άνοιγαν οι φιλότιμοι και συγκινητικοί ΠΑΝΙΩΝΙΟΙ που βρίζανε μαζί μας θεούς και δαίμονες, τη Θύρα 7 για να εκτονωθεί ο πανικός, θα είχαμε ποδοπατηθεί, αφού τα ΜΑΤ φέρνονταν σαν να μας άξιζε αυτή η φρικτή μοίρα!
Δεν είναι μόνο ότι Πανιώνιοι και Παόκια έχουμε σύμπνοια κι αλληλοσεβασμό. Ο κόσμος των Κυανέρυθρων, έβλεπε αγανακτισμένος την αναίτια αγριότητα και φώναζε αλληλέγγυος, «Μπάτσοι- Γουρούνια Δολοφόνοι»!!!
Ακόμα κι όταν όλη η κερκίδα παραμέρισε με δέος, βλέποντας ότι κρατώ με γυαλισμένο μάτι, τον ασθμαίνοντα 11χρονο γιό μου με το ένα χέρι αγκαλιά και με το άλλο να χτυπώ ο,τι κινείται μπροστά μου, ανοίγοντας ένα ανθρώπινο αυλάκι, μου την πέσανε πέντε σκρόφες Ματατζήδες έξω απ ΄το γήπεδο πουλώντας το ψευτονταηλίκι της ομάδας.
Δεν είμαι άνθρωπος που βρίζω τη μάνα κανενός. Ούτε και τώρα το΄ κανα. Ωστόσο αυτοί οι τρύπιοι, όπως κι ο ψυχάκιας επικεφαλής τους, πρέπει να βρούνε ένα νόμιμο τρόπο να εκτονωθούνε. Δεν είναι κακό να είναι ακροδεξιοί του ΠΑΣΟΚ, ομοφυλόφιλοι και θρήσκοι. Αρκεί να δώσουν στον εαυτό τους μια διπλή ευκαιρία…
Με απασχολεί παρόλα αυτά, στο τέλος της μέρας, ο λόγος που χρειάστηκε μια τόσο περιττή επίδειξη βαρβαρότητας.
Όσο κι αν μας θεωρούν δύσκολα μέταλλα- και είμαστε, λέω!- εμείς τα Παόκια, δεν προσδιοριζόμαστε από μερικούς τυχάρπαστους. Υποθέτω, όμως, ότι πολιτική ηγεσία και Αστυνομία, βάλανε μπροστά το ίδιο ξαναπαιγμένο έργο της απαγόρευσης-μετακίνησης- οπαδών και την πέσανε σε μας τους Παοκτζήδες, γιατί χάρη στα στερεότυπα που μεθοδικά έχουν καλλιεργηθεί, κουβαλούμε τις αμαρτίες αυτού του άθλιου κόσμου.
«Πάλι τα Παόκια τα σπάσανε» θα λέει βαρυεστημένα αύριο η… «φίλαθλη» και ζαβλακωμένη χώρα. Έλα όμως που (και) αυτήν τη φορά, δεν είναι έτσι…
Τέλος Πάντων. Συγγνώμη από τον υπουργό τους, τον Χρήστο Παπουτσή, εμείς οι «Μαύροι» δεν περιμένουμε. Ο άνθρωπος αυτός, έπαψε να ζει από τότε που δεν παραιτήθηκε στο ναυάγιο του «Σάμινα». Τώρα θα δείξει χαρακτήρα και φιλότιμο;
Επιμύθιο: Έχω καταφέρει να βγω απ΄ το Χημείο της Νέας Σμύρνης με τον Ηλιάκο στο δεξί μου χέρι και κατηφορίζω για το σπίτι λέγοντας σ΄ έναν διμοιρίτη των ΜΑΤ, που μου΄ βγαζε χυδαία τη γλώσσα ότι δεν πάω με άνδρες, αλλά έχω κάτι μερακλήδες Τουμπιώτες καρντάσια «που ευχαρίστως θα σε βολεύανε χαϊδοκώλη Νότιε!». Και πέφτω πάνω σ΄ έναν ωραίο τυπάκο απ΄ τα Σέρρας, ξενητεμένος κι αυτός σαν κι εμένα στην Αθήνα, ‘οπου ξερνάει στο πεζοδρόμιο παρέα με το γιό του. «Από μας θ΄ αρχίσει το κακό» μου λέει. «Όταν βγούμε εμείς στο δρόμο, καρντάση- οι νοικοκυραίοι αυτού του κόσμου- αλλοίμονό τους»!
Αμήν και πότε του λέω και δίνοντας τον Ηλία στη μάνα του, επιστρέφω στο γήπεδο.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Τα λεφτά δεν είναι το παν, όταν είσαι ηλικιωμένος...

Δύο κίνδυνοι μας απειλούν σε τούτη τη ζωή: η «συντεταγμένη», και η «ανεξέλεγκτη», χρεοκοπία. Ενδιαμέσως, υπάρχει η υποψία ότι μπορεί και να μην έχουμε καθόλου χρήματα.

Απέναντι στον κυνισμό των απατεώνων

Πέρα από το θυμό, δεν μπορούν να σημαίνουν τίποτε άλλο σήμερα οι λέξεις.
Άσκημοι-παρά το χαμηλό διαφορικό της φάρας- δεν είμασταν. Μπορεί να μην είχαμε πλούτη, είχαμε όμως "πρόσωπο" και υγεία.
Αυτάρκεις με τα λίγα και χασομέρηδες λίγες μέρες του χρόνου.
Δεν είδαμε ποτέ την ευτυχία σαν χρέος.
Το πως γινήκαμε σήμερα στεναχωρημένοι, δε λέει και πολλά. Θα τα βρεί ο κυρ- Κάρολος Παπούλιας κι οι συμβατικοί ιστορικοί του μέλλοντος.
Οι παρενέργειες όμως, αυτης της "ψυχολογίας", αν ξαναπάρουμε μπρος, μπορούνε να φέρουνε τα πάνω, κάτω!
Γουστάρω, οπότε, το φιλαράκι μου τον Στράτο, ο οποίος, χρόνια πολλά μετά τον Σαγγάριο, υψώνει σεμνά το ποτήρι του και λέει με σταθερή φωνή "απάνω τους!"...
Αν μπορούσα να το πω απλά, θα έλεγα οτι αυτός ο κόσμος έχει χάσει απο καιρό την καλή του φήμη.
Ανθρώπινες βολίδες- τούτων δοθέντων- σαν τίγρεις αιχμαλωτισμένες μες το τσίρκο, ή θα κυβερνήσουμε καμιά φορά τη ζωή μας την ίδια; Όποιος απαντήσει στο δίλημμα, διαλέγει τι να πετάξει και τι να κρατήσει.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

ΝΤΡΟΠΗ !!!

Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα, τόσα χρόνια, για την απαράδεκτη, ανάλγητη, προσβλητική της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στάση του ελληνικού κράτους έναντι των ατόμων με αναπηρία. Παραδείγματα προκλητικής, απάνθρωπης αδιαφορίας όσον αφορά την εκπαίδευση παιδιών με αναπηρία, ή την υποστήριξη των ίδιων και των οικογενειών τους.
Από κοντά και ένα τεράστιο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν είναι μόνο, δηλαδή, ο εκάστοτε "ηγεμόνας". Είναι και ο ... υπήκοος που επιδεικνύει αυτή τη χυδαία συμπεριφορά. Ελληνικό κράτος και κοινωνία μαζί, ενεργητικά ή παθητικά στήνουμε χρόνο με το χρόνο μικρούς και μεγάλους Καιάδες, για όλους εκείνους οι οποίοι (ανεξαρτήτως αιτίας) δεν έχουν κάποια από τα "αυτονόητα" για μας τους υπόλοιπους, τους θεωρούμενους "αρτιμελείς"...
Δεν φροντίζει το κράτος (κυβερνήσεις, δημόσιοι - κρατικοί λειτουργοί) να υπάρχουν, επί παραδείγματι, σχολεία πλήρως εξοπλισμένα με υποδομές και εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό για παιδιά με αναπηρίες. Και μην ακούσω ότι βρισκόμαστε σε εποχές μεγάλης κρίσης. Είδαμε τα χάλια μας και τότε που η Ελλάδα "ανθούσε"...
Από κοντά, όμως, και ο "λεβέντης" απέναντι, ο της διπλανής πόρτας. Επειδή βιάζεται, αφήνει την αυτοκινητάρα ή τη μηχανή του πάνω στις ειδικές ράμπες για τους αναπήρους... Και φυσικά, όλα αυτά τα χρόνια, ουδέν "κίνημα αγανακτησμένων" με την κωλοκατάσταση δημιουργήθηκε. Μόνοι τους γονείς και συγγενείς, και από κοντά κάποιοι με φιλότιμο, Ανθρωποι με το "Α" κεφαλαίο, έκαναν ό,τι μπορούσαν για αξιοπρεπή διαβίωση των παιδιών που δεν μπορούν...
Κι ερχόμαστε στο Σήμερα... Δευτέρα, 12 Σεπτεμβρίου 2011...
Η κυβέρνηση δημοσιοποιεί στη Βουλή τον κατάλογο με τα 151 ΝΠΙΔ που αποφάσισε να εντάξει στο πρόγραμμα εφαρμογής του νόμου για την εργασιακή εφεδρεία. Με άλλα λόγια? Η λίστα περιλαμβάνει εκείνους τους φορείς που θα εξαναγκαστούν σε απομείωση του προσωπικού τους. Σε ποσοστό 10% σε πρώτη φάση, άμεσα, και μετά ακόμη περισσότερο.
Μεταξύ των 151 αυτών φορέων, υπάρχουν όχι ένας, όχι δύο, αλλά 29 (!!!!!!) που εμφανίζονται να ασχολούνται με παιδιά που έχουν αναπηρίες! Ειδικοί παιδικοί σταθμοί, Σύλλογοι, Εργαστήρια, Ειδικά θεραπευτικά κέντρα!...
Τί απουσιάζει από την νέα αυτή κυβερνητική πρωτοβουλία, για την οποία "λεπτομέρειες" δεν μεταδίδονται από τα ΜΜΕ?
ΠΡΩΤΟΝ: Η αιτιολόγηση της απόφασης. Το σκεπτικό, δηλαδή, καθώς και η τεκμηρίωση: Αν ήταν Φορείς-βιτρίνες για λαμόγια, θα έπρεπε να καταγραφεί το πόσο κοστίζουν στο κράτος και να κλείσουν αμέσως.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η καταγραφή των επιπτώσεων. Δεν υπάρχει αναφορά στο πόσα παιδιά και πόσες οικογένειες θα πληγούν από τη μείωση του προσωπικού.
ΤΡΙΤΟΝ: Οι υπογραφές των εισηγούμενων αυτούς τους συγκεκριμένους φορείς και εκείνων που τους ενέκριναν. Ποιός δημόσιος λειτουργός σκέφτηκε να συμπεριλάβει 29 φορείς για παιδιά με ειδικές ανάγκες στη λίστα των περικοπών. Και ποιός είπε το τελικό οκέι!
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Η δημοσιοποίηση του "προϋπολογισμού" εξοικονόμησης χρημάτων. Δεν μας λένε, με την εφαρμογή του μέτρου σε αυτούς τους 29 φορείς, πόσα χρήματα θα "γλυτώσει" το ελληνικό κράτος.
Αντί επιλόγου: Ειδικά το τέταρτο σημείο έχει σημασία. Και για την καλύτερη αξιολόγησή του, ας συνυπολογιστεί και το εξής: Στην ίδια "μοίρα" με τους 29 μπαίνει μέσω της χθεσινής λίστας και το Μέγαρο Μουσικής. Και εκεί, με άλλα λόγια, θα εφαρμοστεί το μέτρο της μείωσης προσωπικού. Μόνο που για το Μέγαρο Μουσικής, ήδη καταβάλλει το ελληνικό κράτος, δηλαδή όλοι μας μέσω της φορολογίας, τουλάχιστον 95 ΕΚΑΤ. ευρώ. Τόσο είναι το δάνειο που δεν πληρώνει το Μέγαρο και για την αποπληρωμή του οποίου είχε μπει εγγυητής το ελληνικό δημόσιο...
Ναι, στιγμές σαν κι αυτές, ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ που είμαι Ελληνας!

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

ΟΤΑΝ ΑΣΚΟΥΣΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΕΡ...ΤΣΕΠΗΣ!!!

*Στο κτίριο αυτό, στην οικία Αλέξανδρου Κοντόσταυλου, συνεδρίαζε τότε η Α΄ Εθνοσυνέλευση, όπου ακούσθηκε ο ανιδιοτελής λόγος των αγωνιστών του 1821.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


Τον Σπύρο Μήλιο- μια διακεκριμένη πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα- είναι σήμερα γνωστός από την ομώνυμη στοά μεταξύ των οδών Βουκουρεστίου, Σταδίου και Αμερικής
Ο Σπύρος Μήλιος από τη Χιμάρα είναι από τους πιο γνωστούς Βορειοηπειρώτες αγωνιστές, που πολέμησε σε κρίσιμες μάχες της Επανάστασης του 1821. Μετά την απελευθέρωση, διετέλεσε αξιωματούχος σε διάφορες στρατιωτικές και πολιτικές θέσεις στο ελληνικό κράτος και το 1872 αναδείχθηκε Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
Σήμερα όμως, θα γνωρίσουμε μια άλλη πτυχή του βίου του, που ανάγεται στο 1843. Μιλάμε για την ανιδιοτέλειά του.  Αλλά θα μιλήσουμε και για την ανιδιοτέλεια και άλλων αξιωματικών που έκαναν την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου για να επιβάλουν στον Ελέω Θεού Μονάρχη, την εφαρμογή Συντάγματος. 
Τότε, η Εθνοσυνέλευση που συγκροτήθηκε μετά την Επανάσταση των Καλλέργη και Μακρυγιάννη, έφερε ψήφισμα στην Σύνοδο της Ολομέλειας για ηθικές και υλικές αμοιβές των αξιωματικών της Φρουράς της Πρωτεύουσας, που έλαβαν μέρος στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου.
                                          *Ο Σπύρος Μήλιος


Ο Σπύρος Μήλιος που έπαιξε ενεργητικό και σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση ως στρατιωτικός και στη συνέχεια εξελέγη Πληρεξούσιος Θηβών, αρνήθηκε να πάρει τον ισόβιο μισθό του βαθμού του. Πήρε το λόγο προς το τέλος της συνεδρίασης και τόνισε προς την Εθνοσυνέλευση, όπως έγραψε στις 8 Δεκεμβρίου 1843 η εφημερίδα «Αθηνά», ότι αποδέχεται τις ηθικές αμοιβές προς τους αξιωματικούς, αλλά δεν δέχεται την εφ’ όρου ζωής μισθοδοσία του «διότι δεν εκινήθην εις τον ένδοξον σκοπόν της ημέρας εκείνης χάριν φιλοκερδείας». Και πρόσθεσε πως «καθ’ όσον αφορά το άτομό μου, δεν παραδέχομαι το μέρος με το οποίο υλικώς ανταμείβει τους αξιωματικούς της Φρουράς της Πρωτευούσης η Σύνοδος».
Στη συνεδρίαση εκείνη και μετά την αγόρευση του Σπύρου Μήλιου πήρε το λόγο ο πληρεξούσιος Χαλκίδας Αθανάσιος Πετσάλης, που αναφέρθηκε στην αποφασιστική συμμετοχή στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του υποστράτηγου Νικόλαου Κριεζιώτη, ο οποίος συνέβαλε στην επικράτησή της στη Χαλκίδα και πρότεινε στις ηθικές και υλικές αμοιβές της Φρουράς των Αθηνών να συμπεριληφθεί και ο Κριεζιώτης. Και ενώ η Σύνοδος της Ολομέλειας εξέφραζε τις ευχαριστίες της γι’ αυτόν, ο Κριεζιώτης, ήδη πληρεξούσιος Χαλκίδας, εισήλθε στην αίθουσα. Και όταν αντελήφθη ότι οι επευφημίες και οι ζητωκραυγές ήταν γι’ αυτόν πήρε το λόγο και είπε:

                                        *Ο Νικόλαος Κριεζιώτης

«Εγώ δεν έκαμα τίποτε περισσότερον από το χρέος μου. Δεν καταδέχομαι να λάβω καμμίαν υλικήν αμοιβήν, διότι εφάνην πιστός προς την πατρίδα μου και τόσον μάλλον, όσον ό,τι και αν έπραξα το έπραξα εν συμφώνω μετά των συναδέλφων μου Θεοδώρου Γρίβα, όστις εξεπλήρει ταυτοχρόνως το ίδιον έργον εις το άλλο άλλον της Ελλάδος, του Ιωάννου Μακρυγιάννη και άλλων, με τους οποίους είμαι και θέλω είσθαι στενά συνδεδεμένος».
                                        *Ο Θεόδωρος Γρί βας

Στη συνέχεια και ο υποστράτηγος Θεόδωρο Γρίβας, πληρεξούσιος Βόνιτσας, είπε ότι ωσαύτως δεν δέχεται όπως και ο συνάδελφός του καμιά υλική αμοιβή.
Τα ίδια είπε και ο συνταγματάρχης Μακρυγιάννης, πληρεξούσιος Αθηνών.
΄                                     *Ο Ιωάννης Μακρυγιάννης

Η Σύνοδος της Ολομέλειας της Α΄ Εθνοσυνέλευσης τους ευχαρίστησε για τα γενναία αισθήματά τους, τους επαίνεσε και τους ευχήθηκε μακροζωία «και να διατηρήσουν το προς την Πατρίδα και το Βασιλέα της Όθωνα, σέβας».
Και φυσικά δεν έλαβαν υλικές αμοιβές οι γενναίοι αξιωματικοί. Γι’ αυτό η εφημερίδα «Αιών» έγραψε στις 15 Δεκεμβρίου 1843 ότι: «Η Φρουρά των Αθηνών έδειξε και κατ’ αυτήν την περίστασιν τα γενναιότερα και πατριωτικώτερα αισθήματα, μη παραδεχθείσα καμμίαν προνομιούχον διάκρισιν ένεκα της μεταξύ Ανακτόρων και Λαού μεσολαβήσεώς της κατά την 3ην 7/βρίου. Η νέα αύτη διαγωγή των κ. Αξιωματικών ανοίγει νέας υπέρ εαυτών σελίδας επαίνων εις την ιστορίαν».

Κάνετε τώρα τις απαραίτητες συγκρίσεις με τις μεταπολιτευτικές γενεές πολιτικών...

                                                                                                               Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


· Βλέπε για τον Σπύρο Μήλιο στο http://sitalkisking.blogspot.com/2011/07/32.html