Παρασκευή 20 Ιουλίου 2007

Δυό, οιονεί, επίκαιρα σχόλια...

Πέρασαν 33 χρόνια απο την στρατιωτική εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο που δεν θα πετύχαινε ποτέ, αν δεν είχαν διασφαλιστεί οι πρόσφορες συνθήκες για την προδοτική εκ των έσω άλωση του μαρτυρικού νησιού, δια χειρός της "μητριάς" πατρίδας και υπό την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ...
Κι επειδή πολλά ηρωϊκά και πένθιμα ακούστηκαν σήμερα , ας επαναλάβουμε οτι ο περιβόητος φάκελος της Κύπρου που θα έρριχνε, όπως υπέθεταν κάποιοι ιδεαλιστές, φως στην προδοσία, ανοίχτηκε μόνο και μόνο για να κλείσει, χωρίς να μάθουμε μέχρι στιγμής την αλήθεια.
Αυτά τα λίγα, για να θυμόμαστε κάπου-κάπου, σε ποιά στάθμη βρίσκεται ο δείκτης σοβαρότητας και αντοχών αυτής της χώρας, μηδέ εξαιρουμένων των πολιτών και των πολιτικών της. Άμα δεν μπορείς ν΄ αντικρύσεις κατάματα την σκληρή πραγματικότητα, τη βολεύεις με υποκριτικούς θρήνους στα έρημα τείχη και αυτάρεσκους "εθνικούς" μύθους για να ξεχνάς ποιοί έχουν την επικαρπία στον τόπο...
--------------------------------

Ας μην είμαστε τόσο μεμψίμοιροι κι ας πάψουμε να γκρινιάζουμε με κάθε τι που (δεν)κάνει αυτή η σεμνή και ταπεινή κυβέρνηση.
Όταν ένας "θίασος διασκεδαστών" κάνει ο,τι μπορεί ώστε να κατέβει η "παράσταση", τότε δεν φταίει αυτός, αλλά οι "θεατές" που του επιτρέπουν να συνεχίζει...

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007

Γειά σου Σπύρο!..

Οι άνθρωποι που φεύγουν απ΄τη ζωή δεν σημαίνουν για όλους το ίδιο. Η ευγένειά τους όμως και ο ξεχωριστός τρόπος που κοίταζαν τα πράγματα, αφήνει πίσω τους εμφανή ίχνη.
Με τον Σπύρο Φαναριώτη που κίνησε προχθές το βράδυ να φύγει κλείνοντας πίσω του διακριτικά την πόρτα, δεν μπορώ να πω οτι είμασταν φίλοι. Δεν ήταν κυρίως η διαφορά ηλικίας ή το αξιακό του φορτίο στο οποίο άλλωστε συγγένευε με πολλούς απο την αίθουσα. Ήταν κυρίως, η ιδιαίτερη αύρα του που σου επέβαλε να τον προσεγγίζεις με λεπτότητα, απο την ευθεία οδό και χωρίς να κάνεις αγαρμποσύνες.
Κιμπάρης απο καταγωγή, αρχοντικός στα φερσίματα, ομορφάντρας και πολύπλαγκτος από όσα αντίκρυσε κι απ όσα έπαθε στις ξένες αγορές και τα πολύβουα λιμάνια όπου γύρισε, ήξερε να ζυγίζει τους ανθρώπους με το βλέμμα.
Ένας ξεχωριστός άνθρωπος σε μια επαρχιακή χώρα, που πάσχιζε επίμονα και συστηματικά να της ανοίξει ένα μικρό παράθυρο προς τον έξω κόσμο. Δεν είναι τυχαίο, οτι σ΄ αυτόν τον ευαίσθητο πλάνητα και κοσμοπολίτη αριστερό, οφείλεται η καθιέρωση του ρεπορτάζ της Ευρωβουλής!..
Καμιά φορά έχω την αίσθηση οτι γράφουμε για τους στενούς δικούς μας, ή τους διπλανούς που περνάνε στην άλλη όχθη του Αχέροντα, με κάποιον αόριστο φόβο να μας συνέχει. Μην τυχόν και βρεθούμε δηλαδή στην ίδια θέση-που θα βρεθούμε, αυτό τουλάχιστον είναι βέβαιο...-και δεν σταθεί ένας άνθρωπος να πει για μας δυό καλά λόγια. Θα μπορούσα να πω πολλά γι αυτόν τον ανεπιτήδευτο, διακριτικό και αυθεντικό άνθρωπο. Απο τον Σπύρο όμως, στη μνήμη μου εκτός απο τις λιγοστές αφηγήσεις του που δεν είχαν ίχνος απωθητικής αυτοπροβολής ώστε να σε κάνουν να νοιώθεις μειονεκτικά, θα μου μείνουν δύο-τρεις στέρεες εικόνες.
Πότε να έχει σκύψει στη πλευρά του φίλου του, του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου και να μιλάνε χαμηλόφωνα με τις ώρες, άλλοτε συνοφρυωμένοι και σοβαροί κι άλλοτε να γελάνε με την καρδιά τους καταλήγοντας με μιαν αναγνωρίσιμη και διακριτή ευφορία στο βλέμμα. Τι λέγανε ρε γαμώ το φελέκι μου;
Πότε να μιλά με τις ώρες στο τηλέφωνο και με τον ήχο της τηλεόρασης εκνευριστικά στο τέρμα!..Ποιος μπορούσε να του θυμώσει;
Κι άλλοτε να χαϊδεύει με πατρική στοργή και χωρίς να υποκρύπτει κανέναν αδιόρατο υπαινιγμό η χειρονομία του, όποια νεαρή συνάδελφο ζητούσε τα φώτα του, για κάνα βιβλίο ή για το ίδιο το ρεπορτάζ.
Φεύγοντας τα μακρόσυρτα βράδυα με το μάγκικο βάδισμά του απο την αίθουσα, πέρναγε αναγκαστικά απ΄ το γραφείο μου πλάϊ στην πόρτα και μου φώναζε βροντερά "γειά σου ρε Χατζημήτσο!". Γειά σου και σένα ρε άρχοντα Φαναριώτη! Κι εκεί όπου πας, να΄χει γυναίκες με τρυφερούς μηρούς και δροσερό κρασί για να τις γλεντίζεις!..

Τρίτη 10 Ιουλίου 2007

Εις μνήμην...

Απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, αριστερά του δρόμου, υπήρχε στις αρχές του ΄80 ένα ταβερνάκι, ο θρυλικός "Θερμαϊκός"!
Εκεί αράζανε άνθρωποι λαϊκοί, μεροκαματιάρηδες επί το πλείστον, κάργα Καζαντζιδικοί και μασίφ Παοκτσήδες και κάτι φοιτητές σαν κι εμάς που γυρεύανε περιπέτειες και συναναστροφές ζόρικες για την ασταθή μυθολογία που μας βασάνιζε εκείνα τα χρόνια...
Ψυχή του μαγαζιού, ο κυρ-Μήτσος, ένας βλοσυρός στην όψη αλλά καλοκάγαθος βράχος που τα ρύθμιζε όλα με το βλέμμα και η κυρά του, η κυρία Ολυμπία που είχε το πάνω χέρι στην επικράτεια της κουζίνας και ίσως όχι μόνο. Ο διάκοσμος ήταν απλός...Μια έγχρωμη αφίσσα του Στέλιου στη γωνία και μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες των γιών του κυρ- Μήτσου-το καμάρι του!- που ήτανε πυγμάχοι στην Αυστραλία!
Το μενού ήταν εξίσου απλό. Κυρίως πιάτο ήτανε η "ποδιά", ένα ψάρι συγγενές της γλώσσας και τα βασικά κρεατικά. Μια μερίδα ποδιά, που ξεχείλιζε στο πιάτο, συν μια σαλάτα, χόρτα ή αγγουρο-ντομάτα με κρεμμύδι και μια "μαλάμω" με Σουρωτή κοστίζανε 45 φράγκα. Αυτά, το 1984 στη Σαλονίκη.
Δεξιά στην πόρτα μπαίνοντας, ήταν ένα αρχαίο τζουκ-μποξ που "έπαιζε" μόνο Στέλλιο. Άλλα τραγούδια δεν είχε.
Στο μαγαζί αυτό μια Κυριακή πρωί, με τον αεί απρόβλεπτο συγκάτοικό μου τον Δημήτρη Γκόγκο, το ζεύγος των αφεντικών και μια μαγκιόρα φίλη τους γράψαμε, μετά απο επίμονο και συστηματικό ψηστήρι με τον κυρ- Μήτσο μια κασέτα με τα αγαπημένα μας τραγούδια του Καζαντζίδη. Η ηχογράφηση ήτανε πρωτόγονη, δεδομένων των μέσων της εποχής και, ανάμεσα στα τραγούδια, την ώρα που όλοι μαζί πίναμε ούζο και τα δύο κορίτσια της παρέας φλυαρούσαν υπέροχα, ακουγόταν η αυστηρή φωνή του κυρ- Μήτσου που ακουγε εκστατικός "σκάστε μαλακισμένες! Γράφει!..".
Σ΄αυτό το μαγαζί, όπου ποτέ δεν γίνηκε φασαρία, μπούκαρε κάποιο κρύο χειμωνιάτικο βράδυ ένα μπάνικο και καλοβαλμένο νεαρό ζευγάρι που δείχνανε φοιτητές. Οι θαμώνες ξενίστηκαν στην αρχή, αλλά, μετά τις πρώτες εξεταστικές ματιές, γύρισαν γρήγορα στις κουβέντες τους και τους αφήσανε στην ησυχία τους. Όλοι, εκτός απ΄τον κυρ- Μήτσο που συνέχισε να τους κόβει στα ίσα. Κάποια στιγμή, όταν ο νεαρός σηκώθηκε να βάλει ένα τραγουδάκι στο ηλεκτρόφωνο διαπίστωσε έκπληκτος, οτι είχε μόνο Καζαντζίδη. "Κάναν Μπιθικώτση, δεν έχετε;" ρώτησε δειλά το αφεντικό. Καθόμουν ακριβώς δίπλα. Και τότε, είδα τον κυρ- Μήτσο να βάζει απειλητικά τα χέρια στη μέση και να του λέει απότομα "Ξένα δεν έχουμε εδώ μέσα!".
Τον "Θερμαϊκό" που κουβαλήσαμε μαζί μας, φεύγοντας από τη Σαλονίκη, τον¨"έφαγε" απο καιρό η διαπλάτυνση του δρόμου. Κι η γειτονιά που ζούσαμε τότε, αρχές Τριανδρίας, έχει γίνει αγνώριστη κι αλλάζει κάθε φορά που την βλέπω γυρίζοντας με τα παιδάκια μου τα καλοκαίρια απο την Χαλκιδική.
Γιατί τα γράφω αυτά; Σαν ενα ξόδι για τον Αρίσταρχο Φουντουκίδη που έφυγε το περασμένο Σάββατο απ΄τη ζωή. Τον γίγαντα της άμυνας, μαζί με τον Μπέλη, του μεγάλου ΠΑΟΚ. Αυτόν τον ανεπανάληπτο Πόντιο ποδοσφαιριστή που μόνο στη θωριά του, τρόμαζαν οι επιθετικοί του αντιπάλου. Γιατί η ζωή μας εν τέλει, υφαίνεται μυστικά από θρύλλους. Και γιατί είναι κακό πράγμα να ζει ο άνθρωπος χωρίς δέος...

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2007

Το τρύπιο το καράβι και τα βαθειά νερά/Να πάρουν τη Νουδούλα μακριά απ΄ την Πάρνηθα...

Τούτη τη φορά δεν ήταν...δαιμόνιοι Τούρκοι πράκτορες που καραδοκούσαν μοχθηρά για να ανακόψουν την πορεία του Ελληνικού Έθνους προς την ευημερία.
Ούτε και οι καιροσκόποι της γης, μολονότι, και αυτή η κυβέρνηση- άλλη μια...- φρόντισε προεκλογικά να στείλει μήνυμα σε χιλιάδες νοικοκυραίους καταπατητές οτι είναι μαζί τους, αν θελήσουν να σηκώσουν το αυθαιρετάκι τους μέσα σε δασική έκταση.
Δεν ήταν καν ο (κακός μας ο) καιρός, αφού οι συνθήκες, αν εξαιρέσεις τις υψηλές θερμοκρασίες δεν ήταν...ασυνήθιστες! Κοινώς δεν υπήρχε άλλοθι...
Ήταν η απόδειξη της οριστικής χρεωκοπίας του Ελληνικού κράτους, όπως το κατάντησαν κάθε φορά που έρχονται στα πράγματα οι "μπλε και πράσινοι γόνοι".
Όλα στον πάγκο του χασάπη και στο ταμείο...
Μπροστά στα μάτια των ανήμπορων και ανίκανων να διαφυλλάξουν τα στοιχειώδη, κρατικών και πολιτικών οργάνων, η Πάρνηθα κάηκε. Όχι πως έχω μικρότερο καϋμό και τσαντίλα για την Αγιά, τον Πόρο, το Πήλιο...Αλλά ρε γαμώ το συκώτι τους, το να χάνεις έναν εθνικό δρυμό, θέλει ειδικές (αν)ικανότητες!
Το μαγαζί πρέπει να το κλείσουνε. Και να σταματήσουν να παραμυθιάζουνε τον κόσμο οτι φταίνε οι κλιματικές αλλαγές. Ο μαλάκας άλλωστε λειτουργεί κάτω απο κάθε καιρική συνθήκη.
Άμα είχανε δυό δράμια φιλότιμο, ο πρωθυπουργός και η γελοία πινακοθήκη της ανικανότητας που τον περιβάλλει, έπρεπε να έχουν ήδη φουντάρει οικειοθελώς στα βαθειά νερά για το άγος και την καταστροφή που άφησαν να συμβεί χωρίς άμυνα. Αλλά έχουν απωλ΄σει οριστικά ακόμα κι αυτήν την δυνατότητα! Να καταλάβουν δηλαδή, οτι όποιος θέλει να χαθεί, έχει δικαίωμα. Αλλά, τουλάχιστον ας αναλάβει αυτήν την βασική ευθύνη κι ας μην ψάχνει ξένες πλάτες να τη φορτώσει...

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2007

Καήκαμε αδέλφια

Μου μαύρισε την καρδιά η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή. Μονόλεπτη ήταν η σιγή για τα θύματα και το περιβάλλον. Τόσο κράτησε. Τόσο αντέχουν οι ταγοί του έθνους να ασχοληθούν με τις ζωές των παιδιών μας. Την υπόλοιπη ώρα αναλώθηκαν στη συνήθη γνώριμη τακτική τους να "διασταύρώνουν τα ξίφη τους" και να τα χώνουν βαθιά στις πληγές του περιβάλλοντος και των ανθρώπων. Το ξέρουν καλά αυτό το παιχνίδι. Και τους το επιτρέπουμε. Γιατί ο νεοέλληνας δεν περπατάει στα άλση άρα δεν χρειάζεται άλση. Δεν ασχολείται με την επιβάρυνση της ατμόσφαιρας γιατί έχει κλιματιστικό στο σπίτι και στο αυτοκίνητο. Δεν χρειάζεται πάρκα και παραλίες για τα παιδιά του γιατί τα πηγαίνει σε δραστηριότητες και στο κολυμβητήριο. Δεν καταγγέλλει τους πολιτικούς του γιατί προσδοκά ένα μικρό ή μεγάλο αυθαιρετούλι ανάλογα με την οικονομική του επιφάνεια. Ο μεγάλος με πισίνα, ο μικρός σε μπαζωμένο ρέμα.
Καλά, θα πεις, οι πολιτικοί μας δε σκέφτονται το μέλλον των παιδιών μας, δε σκέφτονται ούτε το μέλλον των δικών τους παιδιών; Όχι γιατί εκτός από αυτοκαταστροφικοί είναι και αφελείς και πιστεύουν ότι τα δικά τους παιδιά έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε άλλες χώρες που θα μπορούν να αναπνέουν. Ζουν κι αυτοί το σήμερα όπως όλοι οι αυθεντικοί έλληνες. Είναι θέμα παράδοσης, φυλής, συνηθειών και ιστορίας.
Την ώρα που ο παραδοσιακός καπιταλιστής του περασμένου αιώνα στην κεντρική ευρώπη και τη Μεγάλη Βρεττανία έχτιζε λίγα μέτρα σπίτι και πολύ κήπο για να περπατάει, επειδή το είχε ανάγκη και συνήθεια, ο νεοέλληνας λεφτάς χτίζει πολλές τουαλέτες και πισίνα και φτιάχνει΄και ένα κηπάκι με γκάζόν για τη δεξίωση. Είναι θέμα κουλτούρας.
Δεν αλλάζουν όλα αυτά. Πηγαίνουν και θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Μέχρι που δεν θα υπάρχει πια χειρότερο. Και ποιός νοιάζεται για τον πρωθυπουργό που δηλώνει βαρύγδουπα στη Βουλή ότι κάθε καμένο δάσος θα αναδασώνεται και τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να σκαρφαλώνει τα βουνά και να καταγγέλλει;
Λέω να φεύγω σιγά-σιγά. Θα έρθει κανείς για παρέα;