«Το Δου-Νου- Του,… το Δου- Νου- Του θα μας μπατάρει.
Σάπια βρεχάμενα, τσιμέντο και σκουριά.
Από νωρίς, δεξιά στη μάσκα την πλωριά,
κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει»
(Παράφραση του «Καραντί» από το «Πούσι» του Ν. Καββαδία-εκδ. Κέδρος 1979)
Άμα κάνεις τέτοιες μπλόφες, τι τους θέλεις τους εχθρούς;
Οι αποφάσεις που πήραν οι αρχηγοί των κρατών της ευρωζώνης για το ελληνικό πρόβλημα στέλνουν μοιραία τη χώρα στην άβολη αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κι από κει απευθείας στον ιστό της σημαίας, να κρεμόμαστε τρόπαιο, η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ.
Η Ελλάδα μπαίνει σε μια σκοτεινή περίοδο με ορατά και ενδεχόμενα όλα τα σενάρια: από την απλή αμερικανοποίηση, μέχρι τον πλήρη εξανδραποδισμό και την ομηρεία των πολυεθνικών κεφαλαίων και επιχειρήσεων και φυσικά με τις ανάλογες διευθετήσεις σε όλα τα εθνικά μέτωπα.
Αναρωτιέμαι ποιος ήταν ο λόγος που ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου λάμποντας από ικανοποίηση (σ.σ: όλοι γελούν με μένανε, γελώ κι εγώ ο καημένος…)προσπάθησε να μεταποιήσει αυτήν την αισχύνη σε εθνική επιτυχία, όταν το σπουδαιότερο που κατάφερε ήταν ανήμερα της εθνικής εξέγερσης να συνομολογήσει ότι η χώρα μπαίνει σε κηδεμονία.
Είναι γνωστό, ότι το ΔΝΤ, αυτή η ανυπόληπτη και ηθικά εξαχρειωμένη «Διεθνής των σαράφηδων» εφαρμόζει την ίδια λύση για κάθε πρόβλημα και οι χώρες απάνω από τις οποίες σαρωτικά πέρασε, γλύφουν ακόμα τις πληγές τους. Οι τοκογλύφοι αυτοί, που λειτουργούν υπό την καθοδήγηση του εκάστοτε υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, μεριμνούν αποκλειστικά για τα συμφέροντα των δανειστών αδιαφορώντας για τις κοινωνικές ερήμους που σκορπάνε στο διάβα τους και αυτό έχουν σκοπό να πράξουν και στην περίπτωσή μας.
Η Ουγγαρία πρόσφατα, για να αναλάβει ένα δάνειο 19 δις δολ, έδωσε γην και ύδωρ, παίρνοντας μέτρα ανάλογα με αυτά που ανακοίνωσε και όσα ακόμα δρομολογεί ο Παπανδρέου. Η Ρουμανία περνά τις χειρότερες στιγμές της, με τους ανέργους της να συνωστίζονται στα σκοτάδια της εξαθλίωσης (οι 10.000 απολυμένοι των σιδηροδρόμων ήταν ο προπομπός για τους 100.000 υπό απόλυση δημόσιους υπάλληλους) και στη Λετονία, την δεύτερη χώρα μετά την Ισλανδία που πτώχευσε για να χτυπήσει τις πόρτες του Ταμείου, είναι τόση η οργή του κόσμου, ώστε αν γίνονταν σήμερα εκλογές, κανένα κόμμα δεν θα έπιανε το 5% που είναι το όριο εισόδου στη Βουλή! Γιατί εμείς να έχουμε περισσότερες ελπίδες ότι θα τη βγάλουμε καθαρότερα αν φτάσουμε σε αυτήν την έσχατη κατάντια; Παιδεία, Υγεία, συγκοινωνίες, δημόσια αγαθά εν γένει και κρατική περιουσία θα βγούνε στο σφυρί για να ταΐσουν το θηρίο του χρέους, χωρίς καμιά ελπίδα να απαλλαγούμε από τον βραχνά.
Μια χώρα που δεν μπορεί να εξυπηρετεί τα δάνειά της και τρέχει λαχανιασμένη πίσω απο τους δανειστές της είναι ήδη χρεοκοπημένη σε πείσμα του Παπανδρέου που καλλιεργώντας μαζικά ψευδαισθήσεις δηλώνει ότι δεν θα επιτρέψει να πτωχεύσουμε. Βρισκόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο, από τον οποίον δεν πρόκειται να βγούμε με συμβατικές πολιτικές επιλογές και σκληρά μονεταριστικά μέτρα που στραγγίζουν τα αιώνια θύματα κι όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι από αλλού. Μόνο την τελευταία δεκαετία, όπως σημειώνει στις άκρως ενδιαφέρουσες αναλύσεις του στο «Ποντίκι» ο εξαιρετικός Δημήτρης Καζάκης, η Ελλάδα έχει πληρώσει μιάμιση φορά το χρέος της, ήτοι πάνω από 450 δις ευρώ, χωρίς να μπορέσει να απαλλαγεί από τον βρόγχο των χρωστικών.
Την ίδια στιγμή, πάνω από 200 δις επιχειρηματικά και κερδοκοπικά κεφάλαια, έχουν κάνει φτερά σε ξένες τράπεζες, όπου επίσης μια μικρή μειοψηφία αποταμιεύει ληστρικά και αδίστακτα τον πλούτο του ελληνικού λαού.
Η χώρα βρίσκεται πάλι σε σταυροδρόμι. Αλλά από τον τρόπο που θα σταθούμε όλοι μας, θα κριθεί αν εμείς και τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν σε τούτον τον τόπο ως ελεύθεροι πολίτες ή θα ξεπουληθούμε σκλάβοι στα ορυχεία της μισθωτής εργασίας χωρίς προσδοκίες από το μέλλον.
Στην απόφαση του Συμβουλίου των αρχηγών κρατών της Ευρωζώνης, μετά τα ευχολόγια και τις θερμές προτροπές στην ελληνική κυβέρνηση, τονίζεται αυστηρά, ότι:
Αχτούνγκ! Αχτούνγκ!
1. Ο μηχανισμός θα περιλαμβάνει μια ουσιαστική χρηματοδότηση από το ΔΝΤ και μια μεγαλύτερη χρηματοδότηση από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης, τα οποία δηλώνουν την ετοιμότητά τους να συνεισφέρουν με συντονισμένα διμερή δάνεια. Αυτός ο μηχανισμός θα πρέπει να θεωρείται ως έσχατη λύση όταν η χρηματοδότηση από τις αγορές είναι ανεπαρκής.
2. Οποιαδήποτε εκταμίευση αυτών των διμερών δανείων θα αποφασίζεται από τις χώρες μέλη της ευρωζώνης ομόφωνα και υπό αυστηρές προϋποθέσεις οι οποίες θα βασίζονται στην αξιολόγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
3. Στόχος αυτού του μηχανισμού δεν είναι να παράσχει χρηματοδότηση με τα επιτόκια του μέσου όρου της ευρωζώνης, αλλά να θεσπίσει κίνητρα για επιστροφή στη χρηματοδότηση από τις αγορές, το συντομότερο δυνατόν με τα κατάλληλα επιτόκια κινδύνου. Τα επιτόκια δεν θα είναι συμβατικά, δηλαδή δεν θα περιλαμβάνουν οποιοδήποτε στοιχείο στήριξης. Οι αποφάσεις γι αυτό το μηχανισμό θα λαμβάνονται σε πλήρη συμμόρφωση με το πλαίσιο της Συνθήκης και τις εθνικές νομοθεσίες.
Στην απόφαση αυτή που είναι γραμμένη από γερμανικό χέρι, υπογραμμίζεται εμφατικά η ανάγκη «να βελτιωθεί η οικονομική διακυβέρνηση στην Ε.Ε(…) και να αυξηθεί ο ρόλος της οικονομικής επιτήρησης (…)», ενώ συμπληρώνεται αυστηρά ότι «η επιτήρηση των οικονομικών και δημοσιονομικών κινδύνων και τα εργαλεία για την πρόληψή τους, συμπεριλαμβανομένης και της διαδικασίας περί υπερβολικού ελλείμματος θα πρέπει να ενισχυθούν. Χρειαζόμαστε ακόμα ένα ισχυρό πλαίσιο για την επίλυση κρίσεων με σεβασμό στην αρχή της υπευθυνότητας των κρατών μελών για τα δημοσιονομικά τους».
Οικονομική διακυβέρνηση αλά γερμανικά
Είναι προφανές ότι η Γερμανία, «απηυδισμένη» από τους «απερίσκεπτους και αμέριμνους» εταίρους αποφάσισε να βάλλει σιδερένιους κανόνες στο παιχνίδι, έχοντας επίγνωση ότι έτσι ανοίγει ο δρόμος για να έλθουν στο φως όλες οι δομικές ασυμμετρίες της Ε.Ε που οδηγούν σε μια Ευρώπη μια διαφορετικές ομάδες χωρών, η ομοιογένεια των οποίων θα προσδιορίζεται από το βαθμό ανάπτυξης, τον πληθωρισμό και κυρίως την δυνατότητα («υπευθυνότητα» την χαρακτηρίζει η απόφαση) να μη φορτώνεται για δανεικά στους άλλους!.. Κι αν θέλουμε να υποκύψουμε στη γοητεία του στερεότυπου, η γερμανίδα καγκελάριος Αγγελική Μέρκελ υπερασπίζεται σθεναρά αυτό που στην πραγματικότητα είναι οι συμπολίτες της Γερμανοί: μετριότητες με υψηλή κατάρτιση που πρέπει να αντέξουν και να επιβληθούν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Υπό το πρίσμα αυτό, ο δικός τους πατριωτισμός δεν εκφράζεται κυρίως με την τήρηση του Συντάγματος, αλλά αντικατοπτρίζεται στις πωλήσεις των εθνικών τους προϊόντων, ακόμα και με πρακτικές εξαγοράς ξένων πολιτικών, (βλέπε Daimler, Siemens) που στα συναλλακτικά τους ήθη θεωρούνται απολύτως θεμιτές.
Κάπως έτσι, οι Γερμανοί φτάσανε να θεωρούν εθνικό όνειδος έναν ρυθμό ανάπτυξης γύρω στο 2%, την ώρα που γύρω τους υπάρχει τόση προκλητική αφθονία.
Η περίπτωση των Ελλήνων για τους οποίους καταφέρονται τόσο προσβλητικά, λες και όλοι μαζί ενθυλακώσαμε τα κοινοτικά πακέτα ή θαρρείς και δεν συντηρούμε τα δικά τους πλεονάσματα, φαίνεται ότι θίγει αυτή την σκοτεινή πλευρά τους και ενεργοποιεί τον θυμό τους. Όποιος δεν μπορεί να κρατήσει κοινό ρυθμό, ας κατέβει μόνος του τα σκαλοπάτια της κοινωνικής καθόδου. Οι Γερμανοί, λέει η κ. Μέρκελ είναι αποφασισμένοι να κρατηθούν στα όρια της δικής τους οργανωμένης μετριότητας.
Το θέμα φυσικά είναι τι γίνεται με μας…
Η ψοφοδεής και ανήμπορη πολιτική τάξη της χώρας, με μικρές εξαιρέσεις, βεβαίως, μας πηγαίνει από ήττα σε ήττα, ανίκανη να οργανώσει ένα κράτος που θα έχει ζωτικές προβολές και αξιώσεις από το μέλλον και δεν θα τριγυρνά σαν καρπαζοεισπράκτορας στις ξένες στράτες, επαιτώντας επιείκεια και χρήμα.
Πήγε ο Παπανδρέου σαν αφελής πρόσκοπος κι έπαιξε λέει μπλόφα, εκβιάζοντας με προσφυγή στο ΔΝΤ στο οποίο φυσικά, κανένας δεν είχε πρόβλημα να μας στείλει μετά χαράς…
"Θέλαμε ένα ένσφαιρο περίστροφο στο τραπέζι» δικαιολογήθηκε ατάραχα ο πρωθυπουργός, που φαίνεται πως είτε υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του ως παίχτη, είτε εκτός από νέα επαχθή μέτρα, δένει τη χώρα στην σιγουριά των «εγγυήσεων» που του δίνουν οι ξένοι προστάτες.
Είναι λυπηρό, αλλά αληθές, ότι τώρα στη θύελλα όπου χρειάζεται ψύχραιμη αποτίμηση, αξιολόγηση των κινδύνων- ευκαιριών, προτεραιότητες και επειγόντως δράση, το ΠΑΣΟΚ με την αβάντα της ανύπαρκτης ουσιαστικά ΝΔ και του ξεσαλωμένου ΛΑ.Ο.Σ που συγκροτούν –αλλοίμονό μας…- το «μέτωπο εθνικής ευθύνης», κοιτάζει παγωμένο και παράλυτο το πρόσωπο της Μέδουσας, αφήνοντας τις τύχες της χώρας σε υπερατλαντικά χέρια. Το σκηνικό συμπληρώνει μια Αριστερά που δυσκολεύεται να βγει στον έξω κόσμο, με περιορισμένη αντίληψη για την ίδια την κοινωνία στην οποία απευθύνεται, κλειστοφοβική και κατάκοπη για να προτείνει ένα πειστικό σχέδιο πορείας.
Στη χειρότερη στιγμή μας, όπου έχει γκρεμιστεί με πάταγο το άθλιο μεταπολιτευτικό σύστημα, δεν μπορούμε να ξαναχτίσουμε το σπίτι μας με αυτά τα φθαρμένα υλικά. Το σημερινό πολιτικό προσωπικό, με τις γνωστές εξαιρέσεις, δεν μπορεί να εγγυηθεί ανατροπές και ρήξεις.
Οφείλουμε νομίζω να σταθμίσουμε για μια φορά ψύχραιμα και υπεύθυνα τα πράγματα. Και να δούμε ότι στο μπάρκο που ταξιδεύουμε είμαστε όλοι μαζί -δεν υπάρχει περίπτωση ατομικής σωτηρίας. Τουλάχιστον αν είναι να χαθούμε να το κάνουμε αξιοπρεπώς και έχοντας επίγνωση.
Μην ψάχνουμε υπαίτιους να μεταθέσουμε τις δικές μας ευθύνες.
Μόλις 350.000 ψυχές οι Ισλανδοί κι όμως δεν κάμφθηκαν απο τις απειλές και τον εκβιασμό κι αυτό κάτι λέει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου