Ούτε Καν Στρος...

Ακούγοντας χθες βράδυ στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής το πραγματικό αφεντικό της χώρας, Ντομινίκ Στρος Καν, δεν είχα καμία αμφιβολία για το ποιος υπαγόρευσε τα λόγια με τα οποία εκείνη την αποφράδα Πέμπτη της 6ης Μαΐου, ο Γ. Παπανδρέου επιχειρούσε να δικαιολογήσει την ατιμωτική παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ, όταν ψέλλιζε ότι «η Ελλάδα βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού» και πρόσθετε απολογητικά, ότι σύρθηκε πρόθυμα στην ολέθρια επιλογή, επειδή, λέει «δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις»…

Γνωρίζοντας ότι απέναντί του, έχει πολιτικούς βυθισμένους στην ανυποληψία που το χνώτο τους μυρίζει συνθηκολόγηση ο διευθυντής της Διεθνούς των σαράφηδων, άκαμπτος και ευθύς και δυστυχώς εξαιτίας της απουσίας ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αντίλογο, παρατήρησε «μιλήσατε για απώλεια θέσεων εργασίας, για μείωση των αποδοχών και των μισθών. Είναι γεγονός. Όλα αυτά αληθεύουν. Αυτά όμως μας γεννούν το ερώτημα: υπήρχαν εναλλακτικές; Ποιες θα ήταν αυτές αν δεν είχαμε προχωρήσει σε κάτι τέτοιο; Ήσασταν στο χείλος του γκρεμού»!
Και αποκαλύπτοντας τι ακριβώς φοβούνται τα κοράκια που εκπροσωπεί το ΔΝΤ, από τις ληστρικά υπερχρεωμένες χώρες, συνέχισε ακάθεκτος «είχατε φτάσει στο σημείο που δεν μπορούσατε να χρηματοδοτήσετε τον προϋπολογισμό σας! Και αυτή η αδυναμία σας σήμαινε ότι θα φτάνατε στο σημείο να παγώσετε τις πληρωμές. Φανταστείτε ποια θα ήταν η εικόνα αυτή για μια χώρα»!
Δηλαδή, τι παραπάνω θα γινόταν αν λέγαμε ότι αρνούμαστε το χρέος μας που το΄ χουμε διπλοτριπλοπληρώσει στους πιστωτές μας; Θα μας χαρακτήριζαν… ανάγωγους και παληοχαρακτήρες; Ή μήπως τώρα που η χώρα βγαίνει στο σφυρί με το πρόβλημα του χρέους ακόμα πιο οξύ, την κοινωνία σε διάλυση και την οικονομία στ΄ αποκαΐδια, έχουμε κατακτήσει τον διεθνή σεβασμό και δεν το ξέρουμε;

Κανείς από τους εθνοπατέρες που τον άκουγαν αποσβολωμένοι και έκθαμβοι, όπως αφελώς δήλωναν αργότερα κάποιοι… συνεπαρμένοι από την αμεσότητα και τον ρεαλισμό του, δεν αντιλήφθηκε την βαρειά προσβολή στα λόγια του που επιβεβαιώνουν την ομηρεία της χώρας από τον κατοχικό στρατό του ΔΝΤ, όταν είπε «χρειαζόσασταν απελπιστικά εξωτερική βοήθεια! Δεν φταίτε εσείς αν έπρεπε να φτάσετε σε αυτό το σημείο (σ.σ: να και οι θωπείες στα…μάγουλα). Βεβαίως, το ευρωπαϊκό σύστημα είναι περίπλοκο. (σ.σ: το πιάσατε το υπονοούμενο;). Θα ήταν όμως προτιμότερο να είχατε συνειδητοποιήσει αυτήν την κατάσταση νωρίτερα και να είχατε ζητήσει βοήθεια νωρίτερα. Όταν πια το Μάϊο ζητήσατε βοήθεια, ήσασταν στο χείλος του γκρεμού».
Αυτά για να μην υπάρχουν αμφιβολίες σε τίνων άρμα έδεσε τη χώρα ο ανεπαρκής και μοιραίος Γ. Παπανδρέου.

Ο ίδιος φυσικά έδειξε να απολαμβάνει το ρόλο του επικυρίαρχου, λέγοντας ακόμα και φτηνά αστειάκια, του τύπου «κι εγώ αν ήμουν Έλληνας θα ήμουν αυτήν την στιγμή στους δρόμους». Σάμπως κι ο ΓΑΠ αν ήταν Έλληνας στους δρόμους δεν θα βρισκόταν;
Έδειξε ωστόσο ασυγκίνητος, όταν η πρόεδρος της Επιτροπής Βάσω Παπανδρέου που αναγνώρισε «τον κυρίαρχο ρόλο του στην πορεία της Ελλάδας», τον κάλεσε έμμεσα να είναι πιο επιεικής, επισημαίνοντας «είναι η πρώτη φορά που μέσω Ελλάδας μπήκατε στην Ε.Ε. Μήπως όμως στο Πρόγραμμα χρειάζονται κάποιες τροποποιήσεις;».
Απτόητος ο ύπατος, ζήτησε ούτε λίγο, ούτε πολύ, να πέσει κι άλλο μαχαίρι σε μισθούς και συντάξεις, κοινώς ζήτησε «ευθυγράμμιση», και να επιταχυνθεί το ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων (σ.σ: ε, καλά τώρα δεν χάλασε ο κόσμος, «αποδέσμευση και εκμετάλλευση του δυναμικού των επιχειρήσεων» το είπε) γιατί κατά την άποψη του Ντομένικου, το…παρακάναμε σε αυξήσεις τα τελευταία χρόνια και κάτι πρέπει να γίνει με την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Τουτέστιν, η ανταγωνιστικότητα, θα περάσει από το πτώμα της κοινωνίας, μέχρι οι εργαζόμενοι να γίνουμε «Κινέζοι» και να τη βγάζουμε με ένα πιάτο ρύζι την ημέρα!..

Βασικός στόχος του ΔΝΤ, σύμφωνα με όσα είπε κάτω από τις αράδες, είναι ο μόνιμος ελλιμενισμός του στην ελληνική επαρχία, ξεκαθαρίζοντας ότι «η στήριξή μας μπορεί να συμπεριλάβει και συμβουλές περί πολιτικών», διότι διαφορετικά, όπως σωστά πρόσθεσε, αφού τα λεφτά του προστατεύει και δεν κάνει ψυχικό στη μάννα του, «θα ήταν εντελώς άχρηστο να προσφέρει κανείς μόνο πόρους, χωρίς να αντιμετωπίζει και το πρόβλημα στη ρίζα του».
Όπως άφησε να φανεί όσο διακριτικά μπορούσε είναι αλήθεια, το ΔΝΤ έχει ήδη έτοιμο ένα δεύτερο δανειακό κοστούμι, αφού, όπως είπε, το σημερινό πρόγραμμα «έχει σχεδιαστεί με βάση μια συγκεκριμένη υπόθεση για τον ρυθμό ανάπτυξης στην Ελλάδα που συνδέεται με ένα άλλο υποθετικό σενάριο για την ανάπτυξη της Ευρωζώνης. Άρα αν τυχόν συμβεί κάτι κακό είτε σε παγκόσμιο επίπεδο είτε μόνο στο πλαίσιο της ευρωζώνης, τότε οι συνέπειες θα είναι αισθητές και στην Ελλάδα και τότε η κατάσταση στην Ελλάδα δεν θα είναι αυτή που έχουμε προβλέψει με βάση το Πρόγραμμα».

"Τι (μπορούμε) να κάνουμε;"... Διερωτήθηκε αμέσως μετά σαν άλλος Λένιν. «Δεν γνωρίζω τι θα συμβεί με το πακέτο των 110 δις ευρώ» είπε σπέρνοντας αμφιβολίες, για να σπεύσει να προσθέσει καθησυχαστικά και με φιλοσοφική διάθεση«η ανθρώπινη φύση θέτει κάποιους περιορισμούς. Άρα το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι οι βέλτιστες δυνατές προβλέψεις ούτως ώστε να εξασφαλίσουμε ότι υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που απαιτούνται προκειμένου να προσαρμοστούμε, αν τυχόν υπάρξουν αλλαγές».
Τι χρεία έχουμε άλλων μαρτύρων; Το Ταμείο έχει προνοήσει για μας και φλέγεται από…έγνοια, την ώρα που ο Ντομινίκ, δεν έκρυβε την αποστροφή του για τους βραδυκίνητους και λίγο πολύ άτολμους, κατά τον ίδιο μηχανισμούς της ευρωζώνης, που «έχει ένα νόμισμα και πολλές πολιτικές».

Από την άλλη, βρέθηκαν κάμποσοι βουλευτές, όπως άλλωστε και ο ΓΑΠ με αυτόν τον θλιβερό «υπουργό» Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου που άκουσαν με ευχαρίστηση την διαβεβαίωση ότι, ναι, θα επιμηκυνθεί η αποπληρωμή του χρέους, ξεχνώντας ανεπίτρεπτα ορισμένα βασικά πράγματα, όπως ας πούμε ότι η κίνηση αυτή, όχι μόνο επιβεβαιώνει εμπράκτως την αδυναμία αποπληρωμής του τρομακτικού χρέους, αλλά οδηγεί σε καταστάσεις που δεν θα είναι ανώδυνες. Όσοι αγνοούν ότι ο λογαριασμός αυτός πληρώνεται ακριβότερα και σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, γεγονός που αυτόχρημα διαιωνίζει την κατοχή της χώρας, προσγειώθηκαν ακούγοντας τον Καν να δηλώνει απερίφραστα «μοιάζει να υπάρχει μια αντίφαση εδώ. Από τη μια να προσπαθούμε αποκατάσταση των δημοσιονομικών και από την άλλη να έχουμε αυξημένα επιτόκια; Όμως δεν είναι δυνατόν να δανείσεις ποσά χωρίς να υπάρχει επιτόκιο. Και σε σχέση με τα επιτόκια που θα είχατε καταβάλλει στην αγορά θεωρώ ότι τα επιτόκια του ΔΝΤ δεν είναι τόσο υψηλά». Συνέστησε μάλιστα με υπολογισμένη δόση απειλής, δείχνοντας τα απαγορευτικά spreads στην αγορά, που δεν λένε τα άτιμα να υποχωρήσουν, ότι «αυτή είναι μια διαφορά που θα πρέπει να την έχουμε υπόψιν μας»…Αλλά πότε ακριβώς; Όταν θα χρεοκοπήσουμε και επίσημα προφανώς…

Ο «κύριος γενικός», ακούγοντας την κριτική για τις αποτυχημένες μεθόδους του ΔΝΤ, το οποίο εφαρμόζει με συνέπεια την ίδια συνταγή για κάθε πρόβλημα, (άγρια λιτότητα σε όλες τις κλίσεις. Τι άλλο;)ξεκαθάρισε στις μετριότητες που είχε απέναντί του, ότι «το ΔΝΤ δεν είναι εμπορική τράπεζα για να χτυπάει πόρτες. Συνήθως το προσκαλούν», κοινώς τους είπε όσο κομψά του επιτρέπει η γαλατική καταγωγή του, ότι η γνώμη τους έχει ελάχιστη σημασία. Και μη νομίζετε τους είπε ότι «όσοι εργάζονται στο ΔΝΤ, δεν έχουν κοινωνικά αισθήματα. Βεβαίως και κατανοούμε πλήρως την κατάσταση. Αλλά ακριβώς λόγω της δυσκολίας του προβλήματος, είναι δύσκολο να το αποφύγετε».
Φαίνεται όμως πως αυτά που βλέπει να έρχονται με φόρα του προκαλούν ανησυχία. Πολύ περισσότερο που σκοπεύει να κερδίσει στις γαλλικές εκλογές τον Σαρκοζί και δεν θέλει να εμφανιστεί στα προεκλογικά μπαλκόνια με το πτώμα της Ελλάδας στα χέρια, μια εικόνα πολιτικά καταστροφική.

Η αναίμακτη αποδοχή του Προγράμματος ασφαλώς προϋποθέτει ευρύτερες πολιτικές αλλά και κοινωνικές συναινέσεις και ο Καν, χωρίς να τσιγκουνευτεί τους επαίνους για την κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο, δεν παρέλειψε να διαπιστώσει «βεβαίως όλα εξαρτώνται από το λαό. Είναι προφανές ότι ο λαός είναι δυσαρεστημένος…». Το ΔΝΤ, όπως σημείωσε θεωρεί ότι είναι «πολύ σημαντική η πολιτική κατάσταση σε κάθε χώρα» και χωρίς χρονοτριβή υπογράμμισε ότι «η στήριξη του προγράμματος θα πρέπει να έχει την αποδοχή του κόσμου και στήριξη πολιτικά διευρυμένη. Όσο πιο διευρυμένη, τόσο το καλύτερο, διότι αυτό που μας απασχολεί δεν είναι ποιο κόμμα υποστηρίζει αυτή την στιγμή, ή υλοποιεί το πρόγραμμα».

Θα άξιζε πάντως τον κόπο να μάθουν οι νέοι της χώρας ποια είναι η γνώμη του ΔΝΤ στο ενδεχόμενο μιας νέας μαζικής μετανάστευσης, η οποία, όπως όλα δείχνουν έχει ήδη ξεκινήσει να μαγνητίζει τη σκέψη όλων και περισσότερων νέων ανθρώπων που κατεβαίνουν όλο και συχνότερα, από απόγνωση, στους δρόμους.
«Είναι αλήθεια αυτό-είπε-ο Στρος. Ανακύπτει σε πολλές χώρες όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι πεσμένοι. Όταν αυξάνεται η ανεργία, ναι, φεύγει η νεολαία, φεύγουν οι επιστήμονες. Είναι σημαντικό να τους δώσετε κίνητρα ώστε όταν τελικά επιστρέψουν να έχουν αποκομίσει οφέλη. Δεν μιλάμε πια για ζημίες, γιατί οι άνθρωποι αυτοί θα αποκτήσουν εμπειρία αλλά και δεξιότητες που διαφορετικά δεν θα διέθεταν. Και βεβαίως η Ελλάδα έχει παρόμοια βιώματα διότι πολλοί Έλληνες έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό και επέστρεψαν τελικώς».

Κατηφορίζοντας αργά το βράδυ από το έρημο κι απόκοσμο Κοινοβούλιο, μπαίνω στο μετρό του Συντάγματος και πέφτω πάνω σε ένα ασπρόμαυρο φιλμάκι που προβάλλεται στον απέναντι τοίχο: εκατοντάδες κοράκια απογειώνονται κρώζοντας απειλητικά από τον ορίζοντα για να εγκλωβίσουν τους βιαστικούς επιβάτες σε μια ατμόσφαιρα ζόφου. Αίφνης βρίσκεσαι στο «Ψυχώ» του Χίτσκοκ. Τίνος μαλάκα ήταν αυτή η φαεινή ιδέα;.. σκέφτομαι απορημένος. Ακυρώνω βιαστικά το εισιτήριο στο μηχάνημα και κατεβαίνω με μαύρες σκέψεις τα σκαλοπάτια.