Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Περιμένοντας το τελευταίο τραμ στο Νέο Κόσμο

Αν εξαιρέσεις τα συνήθη νεοταξικά που είπε στη Βουλή χθες το βράδυ ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος, (σ.σ: πρέπει να τρέξουμε γρηγορότερα από το Μνημόνιο, με έμφαση στις αλλαγές στην αγορά εργασίας και στο εκπαιδευτικό σύστημα, είπε μεταξύ άλλων) η μοναδική ενδιαφέρουσα είδηση της ημέρας ήταν η ανακοίνωσή του, ότι από τις αρχές της χρονιάς ιδιωτικές καταθέσεις πάνω από 27 δις ευρώ, αποδημήσανε σαν τα πουλιά σε ξένες τράπεζες.
Τι έμεινε στον αέρα; Η διακριτική προτροπή του κεντρικού τραπεζίτη, (σ.σ: με δικά μας λόγια) «καταθέστε τα τουλάχιστον στην Κύπρο, αντί για την Ελβετία από όπου υπάρχουν μικρές πιθανότητες να επιστρέψουν πίσω ξανά…».
Γυρνώντας αργά το βράδυ σπίτι με το μετρό, έβλεπα τα ξαναμμένα πρόσωπα των πιτσιρικάδων που επέστρεφαν εξουθενωμένοι από τον ολοήμερο πόλεμο με τα ΜΑΤ, στο αστυνομοκρατούμενο κέντρο της Αθήνας, όπου η κυβέρνηση επέβαλε πρωτοφανείς αστυνομικές απαγορεύσεις σε καιρό…δημοκρατίας.
Το βλέμμα τους σπίθιζε. Και είχε αθωότητα και ζέστα. Με τα σημάδια των χημικών απάνω τους και την ξεραμένη βαζελίνη κάτω απ΄ τα μάτια βάδιζαν ήσυχα σε παρέες, φωτεινοί και άδειοι, κάτοχοι αποκλειστικοί μιας εύθραυστης ωραιότητας που αν δεν την πλησιάσεις με φροντίδα, θα διαλυθεί.
«Ούτε το καλύτερο, ούτε και το χειρότερο» σκέφτηκα… «Απλά το μόνο που έχουμε»…

Δεν υπάρχουν σχόλια: