Για τη "Μαύρη Φυλή"! Για όλα τα ΠΑΟΚια που κατηφορίζουν απο το πρωί την εθνική οδό

Το κεφάλι μας τα φταίει, λέω, όλα, που είναι γεμάτο κούραση...

Γιατί η ιδέα της απόγνωσης θα πρέπει να γεννήθηκε την πρώτη φορά που έχασε ο ΠΑΟΚ. 

Να είσαι ΠΑΟΚ, για τους απέξω, είναι μια μορφή παραφροσύνης. Μια εμμονή στην πλευρά της ζωής, όπου βασιλεύουν οι ψευδαισθήσεις. Δεν είναι έτσι… Είμαστε εμείς τα Παόκια άνθρωποι με αξίες, κουβαλώντας ένα βαθύ άλγος. Γλεντίζουμε την πτώση μας. Και πενθούμε το ανίατο  ύψος. Δε μας χαλάνε εμάς, οι κλειστές στροφές των Τεμπών. Ούτε το θέαμα του κόσμου που σαπίζει μπροστά στα μάτια μας, την ώρα που λέει η πινακίδα «καλώς ήλθατε στην Αθήνα»!..

Μας παίρνει ο Θεός απ΄ το χέρι.

Την αηδία που νοιώθουμε για το γαμημένο κέντρο, δεν την ημερώνει με τίποτε η χολή μας. Μπορούμε εκείνη την ώρα του αγώνα και όχι μόνο, κι υπερβάλλουμε! Τι να πεις στον άλλον στη ρωγμή της ύπαρξής του; Δονούμαστε μετά, όταν βγαίνει η ασπρόμαυρη φανέλα στο χορτάρι όλοι μαζί στις αβέβαιες κερκίδες και ξορκίζουμε το κακό. Τοκίζουμε τη δυστυχία μας, αρνούμενοι να προδώσουμε τον εαυτό μας!

Ο ΠΑΟΚ είναι αισθητική επιλογή. Η πιο ακμαία ιαχή σ΄ αυτό το κουρασμένο κράτος.

Από ένα βαθύ και σκοτεινό αίτημα για Δικαιοσύνη. Για να πάψει η ζωή να είναι βίζιτα. Γι΄ αυτό είμαστε ΠΑΟΚ!