Γειά σου Σπύρο!..

Οι άνθρωποι που φεύγουν απ΄τη ζωή δεν σημαίνουν για όλους το ίδιο. Η ευγένειά τους όμως και ο ξεχωριστός τρόπος που κοίταζαν τα πράγματα, αφήνει πίσω τους εμφανή ίχνη.
Με τον Σπύρο Φαναριώτη που κίνησε προχθές το βράδυ να φύγει κλείνοντας πίσω του διακριτικά την πόρτα, δεν μπορώ να πω οτι είμασταν φίλοι. Δεν ήταν κυρίως η διαφορά ηλικίας ή το αξιακό του φορτίο στο οποίο άλλωστε συγγένευε με πολλούς απο την αίθουσα. Ήταν κυρίως, η ιδιαίτερη αύρα του που σου επέβαλε να τον προσεγγίζεις με λεπτότητα, απο την ευθεία οδό και χωρίς να κάνεις αγαρμποσύνες.
Κιμπάρης απο καταγωγή, αρχοντικός στα φερσίματα, ομορφάντρας και πολύπλαγκτος από όσα αντίκρυσε κι απ όσα έπαθε στις ξένες αγορές και τα πολύβουα λιμάνια όπου γύρισε, ήξερε να ζυγίζει τους ανθρώπους με το βλέμμα.
Ένας ξεχωριστός άνθρωπος σε μια επαρχιακή χώρα, που πάσχιζε επίμονα και συστηματικά να της ανοίξει ένα μικρό παράθυρο προς τον έξω κόσμο. Δεν είναι τυχαίο, οτι σ΄ αυτόν τον ευαίσθητο πλάνητα και κοσμοπολίτη αριστερό, οφείλεται η καθιέρωση του ρεπορτάζ της Ευρωβουλής!..
Καμιά φορά έχω την αίσθηση οτι γράφουμε για τους στενούς δικούς μας, ή τους διπλανούς που περνάνε στην άλλη όχθη του Αχέροντα, με κάποιον αόριστο φόβο να μας συνέχει. Μην τυχόν και βρεθούμε δηλαδή στην ίδια θέση-που θα βρεθούμε, αυτό τουλάχιστον είναι βέβαιο...-και δεν σταθεί ένας άνθρωπος να πει για μας δυό καλά λόγια. Θα μπορούσα να πω πολλά γι αυτόν τον ανεπιτήδευτο, διακριτικό και αυθεντικό άνθρωπο. Απο τον Σπύρο όμως, στη μνήμη μου εκτός απο τις λιγοστές αφηγήσεις του που δεν είχαν ίχνος απωθητικής αυτοπροβολής ώστε να σε κάνουν να νοιώθεις μειονεκτικά, θα μου μείνουν δύο-τρεις στέρεες εικόνες.
Πότε να έχει σκύψει στη πλευρά του φίλου του, του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου και να μιλάνε χαμηλόφωνα με τις ώρες, άλλοτε συνοφρυωμένοι και σοβαροί κι άλλοτε να γελάνε με την καρδιά τους καταλήγοντας με μιαν αναγνωρίσιμη και διακριτή ευφορία στο βλέμμα. Τι λέγανε ρε γαμώ το φελέκι μου;
Πότε να μιλά με τις ώρες στο τηλέφωνο και με τον ήχο της τηλεόρασης εκνευριστικά στο τέρμα!..Ποιος μπορούσε να του θυμώσει;
Κι άλλοτε να χαϊδεύει με πατρική στοργή και χωρίς να υποκρύπτει κανέναν αδιόρατο υπαινιγμό η χειρονομία του, όποια νεαρή συνάδελφο ζητούσε τα φώτα του, για κάνα βιβλίο ή για το ίδιο το ρεπορτάζ.
Φεύγοντας τα μακρόσυρτα βράδυα με το μάγκικο βάδισμά του απο την αίθουσα, πέρναγε αναγκαστικά απ΄ το γραφείο μου πλάϊ στην πόρτα και μου φώναζε βροντερά "γειά σου ρε Χατζημήτσο!". Γειά σου και σένα ρε άρχοντα Φαναριώτη! Κι εκεί όπου πας, να΄χει γυναίκες με τρυφερούς μηρούς και δροσερό κρασί για να τις γλεντίζεις!..