Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Να γιατί γυρνώ μεσ΄ την Αθήνα...

Αναρωτιέμαι τι λόγους έχει να υπάρχει ένα «μπλογκ» όπως το δικό μας, όταν αγνοεί επιδεικτικά ότι μόλις πριν από δέκα μέρες, απολύθηκε παράνομα και με αστεία προσχήματα μια έντιμη και επαρκής συνάδελφός μας, η οποία από σεμνότητα και αξιοπρέπεια δεν έβγαλε την προσωπική της περιπέτεια στην δημόσια διατίμηση για να δρέψει μια περιττή εν ολίγοις συμπάθεια.
Και, άραγε, έχει κανένα νόημα σε τόσο σκληρές εποχές να μιλάμε με ποιητικές μεταφορές ή να επαναλαμβάνουμε πληκτικά επιχειρήματα για την αδράνεια του επαγγελματικού μας σωματείου, αυτής της οκνής και μητριάς για τους πολλούς ΕΣΗΕΑ, όταν η ζωή δίπλα μας, γνέφει απειλητικά;
Ινσάιντερ και Λασκαρίνα, μιλώ για μια συνάδελφο που καπνίζουμε διάολε μαζί και το μοναδικό της λάθος, που κρίθηκε ασυγχώρητο απο αυτούς που πληρώνουμε όλοι μας στο κανάλι της, ήταν ότι υπερασπίστηκε τη μεγάλη σημασία μιας είδησης που ποτέ δεν μεταδόθηκε από το κεντρικό δελτίο- είχε κλείσει νύχτα ο Καραμανλής τη Βουλή…
Συντελούνται θέλω να πω γεγονότα μικρού φαινομενικά βεληνεκούς, που έχουν όμως ισχυρές προβολές και δείχνουν ένα απαράδεκτο μέλλον. Όταν, δηλαδή, δεχτούμε ότι δεν τηρούνται οι νόμοι για τον έναν(τη μια εν προκειμένω), εργαζόμενο, τότε, αν συμμορφωθούμε, δεν πρόκειται να τηρηθούν για κανέναν! Απλά πράγματα…
Από κει και πέρα:
Εμείς καλώς δεν…στασιάσαμε, την περασμένη βδομάδα, ιδίως από την στιγμή που στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, επρόκειτο να τεθεί το ζήτημα του «Ε. Τύπου» και των προβληματικών ΜΜΕ στη χώρα. (σ.σ: άλλο τώρα που ο πρόεδρος της Βουλής Δ. Σιούφας ξεκαθάρισε δεόντως στον πρόεδρο της Θεσμών Απ. Σταύρου, ότι δεν είναι ώρα να ανοίγει τέτοια θέματα υποχρεώνοντας την πλειοψηφία να το κάνει γαργάρα…) Εκείνες τις ώρες όμως στον Σκάϊ, οι Πορτοσάλτες και Παπαδημητρίου είχανε ΕΚΠΟΜΠΗ!!! Έκλεισα το σταθμό από αηδία. Κακώς…Γιατί δεν πρόλαβα να μάθω αν εκτός από τον ιδιοκτήτη του, που τον βγάλανε στον αέρα να πει τα δικά του, μήπως βγάλανε και κάναν δημοσιογράφο «στασιαστή» για να έχουν και καμιάν άλλην άποψη αδερφέ…
Ανεξάρτητα από αυτό, τα φαινόμενα αυθαιρεσίας με στόχο την συνολική υποταγή πληθαίνουν. Και λέω μήπως αυτό που προέχει, προτού δηλαδή αναδειχθεί νέο διοικητικό συμβούλιο στο Σωματείο, που θα ασχοληθεί όπως οφείλει άλλωστε, με «τα μεγάλα» είναι καιρός να δούμε τι διάολο θα κάνουμε με τούτα δω τα «μικρά»…

Υ.Γ: Είναι ένας πιτσιροκο- παπαρολόγος( πόσο γελοίο να θέλεις να μπεις χωρίς ν΄ αξίζεις διάρα στη θέση αυτών που βρίζεις;), είναι κάτι πνευματικοί (σ.σ: «ποιοι;», ρωτάνε κάποιοι αφελείς, που δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους) που θα δεχόντουσαν για παράδειγμα να κάνουνε μια αγιογραφία της Ντόρας ή άλλου υπουργού- πράγμα που θα αρνιόμασταν με περιφρόνηση εμείς του ΔΠΥ- κι είναι κι άλλοι πολλοί που συμβάλλουν από μικρές κοίτες, στο μεγάλο πρόβλημα του χώρου. Θα τα πούμε εν καιρώ...
Παρόλα αυτά εγώ τώρα, όντας αλήτης και ρουφιάνος, θέλω να εξομολογηθώ οτι δεν θα ήθελα με τίποτε να βρεθώ ποτέ στη βαρειά μοίρα και την ώρα που, ενω δεν θα είχα με ποιον να μοιραστώ ούτε τον βαρύ μου βήχα, θα μου πρότειναν επαγγελματική διέξοδο κάτι τεφαρίκια, όπως ο Τζίμης Πανούσης, ο Λάμπης Ταγματάρχης, ο Σεραφείμ Κοτρώτσος και άλλα παιδιά…

3 σχόλια:

Insider® είπε...

Γιώργη, "βλέπω", Σαββατόβραδο στα μέρη μας...
Θα έλεγα, λοιπόν και κατ' αρχήν, με αφορμή το σχόλιό σου, ότι "ιδού" η χρησιμότητα (μία εξ αυτών, τέλος πάντως...) του περί ου ο λόγος "μπλογκ". Εγραψες γι' αυτό που πρέπει να μην αγνοείται...
Ναι, είναι έντιμη και επαρκής η συνάδελφός μας. Και ναι, καπνίζουμε μαζί... Και αγχωμένη ήταν και είναι... Και ναι, η "προσωπική της περιπέτεια" την άλλαξε: Δεν μιλάει πια τόσο πολύ, δεν χαμογελάει τόσο συχνά. Και είναι, φυσικά, αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι δεν έβγαλε "σε δημόσια διατίμηση" την περιπέτειά της. Ειλικρινά; Προσωπικώς δεν περίμενα κάτι άλλο: Συγκεκριμένοι άνθρωποι, έχουν συγκεκριμένες συμπεριφορές. Ας μη μιλάμε για τ' αυτονόητα!
Ειλικρινά; Υπάρχουν ορισμένοι μεταξύ μας που βιώνουν ο καθένας τις δικές του περιπέτειες, άλλες μικρές και άλλες σοβαρές, που συχνά έχουν κι του λόγου τους τις ισχυρές προβολές, αλλά και που ούτε εκείνες μπαίνουν στη δημόσια διατίμηση. Κι έχουν επίσης χαρακτήρα "πινακίδας" προς ένα Απαράδεκτο Μέλλον...
Ειλικρινά; Οι Νόμοι ανέκαθεν δεν τηρούνταν - και δεν πρόκειται να τηρηθούν - για συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Είναι εκείνοι που επιλέγουν να μην φθάσουν στην όποια "κορυφή" έρποντας και γλείφοντας... Είναι εκείνοι που ξεχωρίζουν διότι ... δεν "επιπλέουν" στο νερό, όπως οι φελλοί και τα σκατά.
Οσον αφορά το όποιο ΔουΣου, ούτε με τα "μικρά" αλλά ούτε και με τα μεγάλα περιμένω ν' ασχοληθεί. Και μη με ρωτάς "γιατί;". Τα έχω πει και με βρίζετε...
Και κάτι περί "ποιητικών μεταφορών" και "πληκτικών επιχειρημάτων": Κοίταξες γύρω σου; Πόσοι ήταν στη στάση, στη συγκέντρωση και την πορεία; Ας μιλήσουμε γι' αυτά, και για άλλα πολλά παρόμοια. Κι ας αφήσουμε τους "εύκολους στόχους", που ενίοτε έχουν ονοματεπώνυμα πρώτων ονομάτων... Γιατί αν αρχίσουμε... Τελειωμό δεν θά 'χει!

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

Ο νόμος Ινσίντρε, είναι το ελάχιστο που έχουμε κατοχυρώσει και το περισσότερο που μπόρεσαν να μας δώσουν.
Αυτό με απλά λόγια είναι το Σύνταγμα και δε σου κάνω μάθημα καρντάσι...
Φτάσαμε στο σημείο οι Αριστεροί και οι Κομμουνιστές να υπερασπίζονται τον Καταστατικό Χάρτη απέναντι στους "αποπάνω" που δεν τηρούν τα συμφωνημένα.
Αντί να΄ χουν το φόβο μας οι χαμούρες!..
Αν υποχωρήσουμε κι απο αυτό, πάμε χαμένοι. Καλύτερα να γυρίσουμε με ώμους κυρτούς πίσω στα δέντρα!..
Στα λέω αυτά με αλληλεγγύη, επειδή, όσο να ΄ναι, βλέπω γύρω μου κι εγώ στάσεις και συμπεριφορές.
Και κυρίως επειδή ξέρω οτι οι δημοσιογράφοι, παρά τον, χωρίς εμπράγματο αντίκρυσμα, επαγγελματικό τους ναρκισσισμό έχουν την ίδια θέα απο τα χαμηλά ενδιαιτήματα της εξουσίας. Παρόλα αυτά, οφείλουμε να βλέπουμε τι κάθε φορά προέχει...Και τώρα νομίζω οτι αυτό που προέχει, είναι "να καρφώνουμε τις λέξεις, για να μην τις παρασύρει ο άνεμος".

Γιώργος Ζιώτας είπε...

Η έκρηξη είναι σημαντική, αλλά αν είχαμε μια συνεχή έκρηξη, θα ήταν παγιωμένη κατάσταση και δε θα μας έκανε καμία εντύπωση. Εκεί έρχεται η παύση και η σημαντικότητά της. Αυτό είναι ο κύκλος της ζωής άλλωστε. Υπομονή και έχε εμπιστοσύνη στον κύκλο.