Σάββατο απομεσήμερο στο ύψος του Σκλαβενίτη στον Νέο Κόσμο,
είναι δυό μεσήλικα αλάνια και ραβδίζουνε επιμελώς και απερίσπαστοι στο
πεζοδρόμιο, τις εληές. Τους κοιτάω όσο κρατάει το φανάρι, με αλληλεγγύη και
μνήμη κυτταρική.
Κι ο κόσμος το ίδιο. Μόνο ένας δύστροπος γεροξεκούτης με
σακούλες από τη λαϊκή στα χέρια, τους στολίζει με βρισιές, επειδή τάχα του
κλείνουν τον δρόμο. Δεν του χαλαλίζουν ούτε καν ένα περιφρονητικό βλέμμα, μέσα στην έγνοια τους, και πολύ γουστάρω.
Ο κόσμος σκέφτομαι οργανώνει, εκ των ενόντων, τις άμυνές
του, όπως μπορεί. Ακαθοδήγητος, απογοητευμένος, αλλά, αποφασιστικά παρών για
όποιον έχει μάτια και βλέπει. Δύσκολο να δώσεις στους ανθρώπους μια νέα πίστη.
Αυτοί που θα΄ πρεπε να βγούνε μπροστά, είτε περιχαρακώνονται
στα τείχη του Περισσού, είτε, όπως ο ΣΥΡΙΖΑς, που βρήκε την ώρα, ως φαίνεται,
καταθέτουν άκαιρα, προτάσεις νόμου για το σύμφωνο συμβίωσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου