Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Η εξήγηση αυτής της νοσηρής μας ακηδείας

Η ιδέα της απόγνωσης πρέπει να γεννήθηκε την πρώτη φορά που έχασε ο ΠΑΟΚ. Μετά ακούσαμε τον Καζαντζίδη.
Κάτι κινήματα που χάνουν στην πορεία την ορμή τους και φτάνεις στο τέλος να μην ξεχωρίζεις τις ημερήσιες συμβάσεις από τα σεντόνια πριμαβέρα, σε ποτίζουν απογοήτευση διαρκείας.
Ενώ, εμάς ο ΠΑΟΚ, μας κερνάει με συνέπεια, πίκρα κάθε Κυριακή. Εκεί έγκειται η διαφορά. Αρχίζει και σε εγκλωβίζει αυτή η διάψευση των ελπίδων βδομάδα με τη βδομάδα. Συγκεντρώνεσαι όθεν, στην βαρειά καθημερινή σου ήττα. Γίνεσαι ένα μαζί της. Και περιμένεις το θαύμα αφύλακτος στην ελεύθερη διάβαση του χρόνου.
Κι έτσι, κάπως, όταν στον υπόλοιπο κόσμο γίνεται της πουτάνας με κάποιον καρίπιν εσύ μπορείς να γυρίσεις χαλαράν τον πλάτην α σους μηχανισμούς του θεάματος, λέγοντας «Έλα μωρέ! Ποιος ασχολείται τώρα με τος μαλάκες»!

Κέρασμα για όλους: Ανθούλα Αλιφραγκή με Διονυσίου: Ο "Επισκέπτης"! Τα "Μάνταλα"για μας τα ΠΑΟΚια και πολύ μας είναι.

3 σχόλια:

SITALKIS είπε...

Πέσαν τα μάνταλα βαριά... Πήραμε πάλι την πίκρα μας, αλλά ό,τι και να γίνει εμείς αγαπάμε ΠΑΟΚ!!!

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.