Άστρο θαμπό του πρωϊνού

Τελειώνοντας από τη Βουλή στις τέσσερις τα ξημερώματα με πολύ καπνό και στεγνό ξενύχτι, έχεις διαλέξει οριστικά τον κόσμο όπου ανήκεις.

Λεγεωνάριος της συνήθειας που γυρεύει να μεθύσει. Κι ευτυχής χωρίς κανένα όφελος. Τι να το κάνεις άμα βλέπεις μπρος στα πόδια σου να σαπίζει η παληά γεωμετρία;

Πάλι καλά που, κατηφορίζοντας πρωί στη Συγγρού, έχει μονάχα ανοιχτά μπαρ και πουτάνες. Ο υπόλοιπος χρόνος, αριστοκράτης, είναι αμέτοχος. Και κανείς δε σου ξεφορτώνει αναίδεια.

Τουλάχιστον στα στενά εκεί έξω, λογαριάζεις πως δε θα σε γελάσει κανείς. Υπάρχει και μια ζωή, διάολε, έστω γεμάτη συντριβή, που έχει κανόνες. Δε χάνεται σε άχρηστες φιλοφρονήσεις. Ούτε σε επιτηδευμένα ρούχα..

Οι άνθρωποι εκεί, σέρνουν τα βήματά τους στην τέφρα της εποχής. Δε θα σου πει κανείς με στόμφο ότι την διαμορφώνει. Οι ίλιγγοι είναι προσωρινοί. Γύμνια με ανταλλαγή. Κι άμα έχεις λεφτά τους πληρώνεις.

Στο μεταξύ, στον απάνω κόσμο του Κοινοβουλίου, όλα σχεδόν παραμένουν στη θέση τους.
Εκτός από αυτήν την ανίατη ροπή προς την έκπτωση και την οριστική φθορά των διατυπώσεων.

«Θα ζήσουμε κουφάλες ερήμην σας! Σαν τους αθόρυβους αητούς!» σκέφτεσαι. «Ξένοι προς το θάνατο που μας ετοιμάζετε. Εμείς είμαστε μάγκες χωρίς να μας καλοπιάσει κανείς».

Αφιερωμένο εξαιρετικά: Άστρο Θαμπό του πρωϊνού με το Νικόλα Παπάζογλου

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=06sCShZW1D0