Παρασκευή 9 Μαρτίου 2018

Για τους σκληρούς του Γκάρισον

Είμαστε μεθυσμένοι και αποσυνάγωγοι οι άνθρωποι από τότε που ανακαλύφθηκε στον κόσμο η αντρική φιλία.
Θέλαμε στην γειτονιά να μοιάζουμε με τους άλλους, τους μεγαλύτερους και κάναμε πρόθυμα θελήματα κι όλα τα υπόλοιπα ήσαντε δευτερεύοντα γιατί ηθέλαμε μια θέση στην τοπική ιεραρχία και μάλλον βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε και να έχουμε ένα μερτικό στον κοινό σεβασμό και στην αξιοσύνη. Δεν το ξέραν οι δικοί μας τότε, αλλά περάσαμε ξυστά και απερίσκεπτα από χίλιους κινδύνους.

Φροντίδα καμιά. Από την όψη καλά παιδιά φαινομενικά, στο μπακαλοτέφτερο και στις βοήθειες για όλες τις γειτόνισσες. Κι από την κόψη αλάνια τρισκατάρατα, με κρυφή ζωή και ξύλο ανελέητο και εισπνέοντας βενζίνες ώσπου, δεν υπήρχε άνθρωπος στην πόλη να σηκώνει το βλέμμα απάνω μας.  Κι έτσι, κάπως, μας κέρδισαν στο τέλος οι καταχρήσεις, ελλείψει αντιπάλου. Τώρα, εδώ που τα λέμε, κάτι «νοσταλγίες για ζεστά κρεβάτια», «πατρικά σπιτικά» και «θερμές αγκαλιές γυναικών» δεν βρίσκουνε σε μας ούτε καν φλέβα να τρυπήσουνε. Αυτά τ΄ ακούμε βερεσέ.   
Και σπανίως από τότε γελάμε. Ή μάλλον είναι και κάτι παληοί δεσμοί που μας τα φέρνουν όντες βρισκόμαστε και γελάμε ευφρόσυνα με κείνους τους υποκατάστατους ηρωισμούς της αυτοεπιβεβαίωσης που μας είχαν οδηγήσει στα όρια της κοινωνικής συμπεριφοράς, έξω από κάθε κανονικότητα και δίχως καμία ηθική μέριμνα.

Μας απορρίπτει ανέκαθεν και βέβαια ακόμα και τώρα αηδιασμένος ο ντουνιάς-«πως γυρνάς ρε αγόρι μου στο σπίτι σου σε τέτοιο χάλι;»-  με το ασταθές επιχείρημα οτι αναζωπυρώνουμε ξεχασμένα κι επικίνδυνα πάθη. Χάνουμε- κερδάμε, όμως, έχουμε εμείς στην τελική, την συναίσθηση μιας βαθειά ευγενικής καταγωγής όπου η εγκράτεια δεν ήτανε ποτέ για μας αρετή.
Ανυπεράσπιστα καθάρματα στην αρμαθιά του Θεού. Χανόμαστε από υποβλητικές αιτίες.

Σε σύγκριση όμως με άλλους Θερσίτες, λέω, καλά τα πήγαμε. Τους βγάζουμε από την αμηχανία των δημοσίων σχέσεων τους καλοθελητές. Επειδή, τέτοιοι τσόγλανοι κι αληταριά παραδομένα στη φθορά είμαστε. Αποστροφή αφήνουνε τα πατήματα πίσω μας. Αλλά, δε γαμείς... Αυτή είναι η φάρα μας. Ανεμομαζώματα, Διαβολοσκορπίσματα....

Είναι μια εποχή αυτή όπου ακόμα και η ευγένεια διακωμωδείται. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, όπου αποθεώνεται η υπερβολή και όπου κάθε ελεεινότητα ζει τις εξάρσεις της.

Καθένας εν κατακλείδι επινοεί την ηθική του. Κι επειδή εμείς καταλαβαίνουμε, παρόλα αυτά, μες΄ στα σκοτάδια όπου συχνάζουμε, μην συνωστίζεστε μάγκες, υπάρχουνε ρόλοι για όλους….


https://www.youtube.com/watch?v=OnNPEny2iHc



Δεν υπάρχουν σχόλια: